Ravel kleedde zich – tot mijn opluchting – weer aan. Ik vond het nogal ongemakkelijk om hem alleen in zijn onderbroek te zien. Hij leek niet eens gegeneerd. Bijverschijnsel van het opgroeien in de onderwereld, denk ik. 

Toen we terug liepen begon ik het koud te krijgen. Ik sloeg mijn armen om me heen in een nutteloze poging mezelf warm te krijgen, maar het had natuurlijk geen effect. De kou drong door mijn vest, tot op het bot. Na een tijdje merkte ik dat ik klappertandde. Ik kon me niet herinneren wanneer ik begon.

Ik probeerde aan iets anders te denken. Een zonnig strand in de tropen. Oh, wacht. Dat is onlogisch. De tropen zijn vooral regenachtig...

Verzonken in gedachten voelde ik opeens een arm met een jas om me heen geslagen. Ik keek op en zag Ravels groene ogen gevuld met zorg. Ik glimlachte kleintjes en kroop dichter tegen zijn warme lichaam aan terwijl we verder liepen. 

Voor het eerst sinds weken had ik het gevoel dat ik een broer had.

Zodra we binnen het bos was werd het stil. Geen geluid, geen wind. Ik haalde diep adem en Ravel haalde zijn arm van mijn schouder. We liepen in stilte verder, het bos in. De zon scheen door de boomtoppen heen en tekende vlekken op de bodem. 

> En toen kwam daar een grote beer aan, die ons de weg wees. We vonden de beer erg aardig, hielden hem en noemde hem Bubbel. Het was een heel normaal huisdier, dat eens in de minuut probeerde ons op te eten.

HAHAHAHA

Xx, Flora < Dit schreef Flora opeens, en ik kon het niet laten om het er in te laten :D

"En nu?" Vroeg Jason en verbrak zo de stilte. Hij liep met zijn arm rond Ronja's taille voor ons en stond nu besluiteloos voor een kruising.

"De bergen." Zei Felix. 

Iedereen keek hem verbaast aan. Nou ja, iedereen, behalve Ravel. Toen ik naar hem opkeek – hij is groter dan ik. En dat hoewel we een tweeling zijn! Dat zijn we toch? – speelde er een kleine glimlach om zijn mond. Ik trok een wenkbrauw naar hem op, maar dat scheen hij niet te merken.

"De bergen... En hoe weet je dat?" Vroeg Jason voorzichtig. Ik kon aan zijn gezicht zien dat hij nog steeds bang was dat Felix weer boos zou worden.

Felix haalde een hand door zijn haar – een gebaar dat ik bij elke jongen gezien had, maar bij hem nog nooit. Het liet hem er normaler door uitzien. Ik wilde dat hij er meteen mee op hield, maar ik zei niets.

"Ik weet het niet. Ik weet het gewoon." 

Jason trok een wenkbrauw op. "Je weet het niet, maar je weet het gewoon?"

Een kleine glimlach verscheen om zijn lippen. Later vroeg ik me af of ik het me had ingebeeld, aangezien zijn gezicht meteen weer ernstig werd. Hij rolde met zijn ogen. "Je weet wat ik bedoel."

Jason reageerde niet meer op hem. In plaats daarvan draaide hij zich naar Ravel, die de hele tijd met een grijns om zijn lippen had toegekeken. Ik trok – zonder het te willen – een wenkbrauw op. Ik had het gevoel dat Ravel iets wist wat ik niet wist – maar heel graag wilde weten. 

"En waar zijn de bergen, meneer Vivere?" Jason bedoelde het als een grapje, dat zag ik, maar bij het horen van Ravels achternaam schoot er een rilling over mijn ruggengraat. De laatste die hem zo genoemd had, was een skelet geweest, en die was niet bepaald vriendelijk geweest. 

Ravel trok me uit mijn gedachten:

"Dat lijkt me wel logisch. Daarheen." Hij wees naar rechtsboven ons, en opeens zag ik het ook. Door de  boomtoppen heen kon je een grote berg herkennen. Het verbaasde me dat ik hem niet eerder had opgemerkt. 

Ravel begon zonder een verder woord te lopen, en we volgden hem.

"MEEHEHEHEEE!" 

Iedereen draaide zich tegelijkertijd om naar het geluid. We waren halfweg op de berg en ik voelde me nu al zo doorweekt als een in het water gegooid kussen. Drijfnat dus. Dat gelde ook voor de anderen, trouwens.

Voor ons stond een bruin - wit gevlekte geit. Ze staarde ons zo direct aan dat ik me afvroeg of het niet een betoverde prins was – of eerder een prinses. 

"Meeeh?" Jason maakte een indrukwekkende mekker.

"MEEEH!" Antwoordde de geit.

"Volgens mij wil ze ons iets zeggen." Zei Jason wijs en draaide zich naar ons om. Hij had een debiele grijns op zijn gezicht en ik voelde een ship opkomen. Geison. Sorry, Ronja.

"Je hebt helemaal gelijk, Jason." Zei Ravel.

Jason keek verbaast. "Heb ik dat?" 

Ik zag hoe Felix een grijns onderdrukte. Ik begon veel medelijden te krijgen met hem en Ronja. Ze zaten al bijna hun hele leven – tenminste dat wat Felix zich kon herinneren – met Jason opgescheept. Arme kinderen.

Ravel liep langzaam op de geit af. Die legde haar hoofd scheef en keek Ravel met die enge gele kattenogen nieuwsgierig aan. Toen Ravel dichtbij genoeg was legde hij voorzichtig zijn hand op haar hoofd. De geit duwde haar snuit in zijn handpalm.

Ravel draaide zich met een grote grijns naar ons om. Ik had hem nog nooit zo gelukkig gezien. 

"Meestal laten dieren me nooit zo dichtbij komen!"

"Je stinkt naar dood, bro." Bemerkte Jason.

Ravel haalde een wenkbrauw op. "Sinds wanneer zijn wij bro's?"

"Ik dacht–"

Ik besloot dit hopeloze gesprek te onderbreken. "Ravel, je zei dat deze geit ons iets wilde vertellen."

Ravel kinkte en haalde zijn hand van het hoofd van de geit af. Hij aaide haar nog een keer over haar bol voordat hij zich naar ons omdraaide. 

"Het kruid wat wij nodig hebben, groeit alleen in deze bergen en drie keer raden wie er een spoorneus voor hebben?"

"Honden." Zei Jason droog.

We zuchtten allemaal tegelijk. Daar was de oude Jason weer.

"Deze geit." Zei Ravel blij. 

"En hoezo helpt dat ons?" Vroeg Jason.

Help. Hij was zo sloom van begrip.

"Als we haar volgen komen we vanzelf bij het kruid." Zei Felix zuchtend. Jason begon te grijnzen. Ik wist niet of het eraan lag dat Felix weer met hem praatte, of eraan wat hij daarna zei.

"Ze is dus onze TomTom."

"Zo kun je het zien, ja." Zei Ravel.

De geit leek het woord 'TomTom' opgepakt te hebben, want ze begon snel over de rotsen te klauteren. Ravel wenkte ons en we volgden onze tourleider door de rotsen.

------------------------------------------------

Volgens mij heb ik nog nooit zo lang aan een hoofdstuk gewerkt! Ik had gewoon GEEN inspiratie, maar wel heel veel ideeën! Kan dat?

Maaarrrr hier is ie dan, eindelijk, hoofdstuk 24. Ik ben trouwens druk aan het fanart maken :) Misschien maak ik wel een apart boekje met officiële Fan Art en informatie. Laten we zeggen, als 5 mensen willen dat ik dat doe doe ik het, goed?

xx

 - Fauna

PS: Als jullie Fan Art maken lijkt me dat echt ZO geweldig!!! 

PPS: Ik wil namelijk een video maken met Fan Art...