Die avond had Felix ons iets te vertellen. We zaten rond het kampvuur, Jason, Ronja, John, Felix, Ravel en ik. Zonder Ace erbij waren Ronja en ik de enige meisjes. De gedachte aan Ace gaf me nog steeds koude rillingen. Intussen was ik erachter dat ik haar had kunnen redden, maar daar had ik iemand zijn leven voor moeten opofferen. En het zag er heel erg naar uit dat ik het bijna had gedaan.

Ik wist niet of ik haar had moeten redden. Misschien was alles anders gegaan als zij had geleefd en ik niet, maar van één ding was ik zeker; Ravel zou niet meer leven. Ik had zijn leven – onbewust – voor het leven van mijn zusje opgeofferd, en voor hoever ik wist kon niemand anders dat.

Felix begon te praten en trok me uit mijn gedachten stroom. Sinds een tijdje zat Felix 's avonds bij de anderen bij het kampvuur. Het vuur liet schaduwen op zijn gezicht dansen en hij leek een beetje op Ravel wanneer hij zijn creepy-blik opzette.

"Ik heb besloten dat het aan de tijd is dat ik mijn verleden ga zoeken." Zei hij en keek naar zijn handen. Ik fronste. Ik wist dat hij ooit zou gaan, maar nu al?

"Je weet wel dat je verleden al voorbij is, toch?" Zei Jason in een hopeloze poging grappig te zijn. De vertrouwde zuchten van de anderen lieten hem zwijgen. Ravel boog zich langs mij een beetje naar voren terwijl hij vroeg:

"Wanneer wil je gaan?" 

Felix keek op. "Morgen." 

Ik zoog scherp lucht in. Morgen? Maar dat was... over één dag!

Die ontdekking schokte me zo erg dat ik even niet in staat was iets te zeggen. Toen ik mijn gebroken puzzelstukjes weer van de boden had opgeraapt, zei ik, voordat ik er over nagedacht had:

"Ik ga mee." 

Ik werd van twee paar ogen aangestaard; een paar zwarte, een paar groene. 

"Nee." Zeiden Ravel en Felix in koor. Ik snoof. 

"Jullie zijn mijn broers niet!" Protesteerde ik. Ravel trok een wenkbrauw op en Ronja proestte het uit. Ik overdacht mijn woorden nogmaals. "Oh." Zei ik. "ehhhhm, Felix tenminste niet."

"Pffft." Deed Ravel en liet zich achterover in het gras vallen. "Ik verbied je het. Jij gaat met mij mee." 

"Dat had je gedacht. Ik ben vijftien, je hoeft niet over mij te beslissen!" Wierp ik tegen. Ik sloeg mijn armen over elkaar. Hij zou niet over mij beslissen wat ik wel of niet mocht doen.

"Nee, dat hoef ik niet, maar dat ga ik wel doen. Je gaat met mij mee, punt uit."

"En als ik dat niet wil?" 

"Dan dwing ik je." Zei Ravel met een gevaarlijke grijns en zijn  handen schoten naar mijn buik. Voordat ik het doorhad zat hij me door te kietelen. Ik gilde het uit en sloeg op hem in. 

"Stohohoooop! Stop!" Ik gaf hem een mep op zijn hoofd. Hij liet me los en viel lachend op het gras. Ik liet me achterover naast hem vallen.

Opeens werd ik me ervan bewust dat alle anderen naar ons staarden. Ik was even vergeten dat we niet alleen waren. Ik werd knalrood en dankte de uitvinder van de duisternis voor het feit dat ze me nu niet goed konden zien. 

"Ik ga nog steeds niet mee. Ik laat Felix niet alleen rondreizen! En überhaupt, waar heb jij me nou voor nodig?" Ik ging weer overeind zitten, aangezien dat mij een betere houding leek om te protesteren.

Ravel leek ongemakkelijk. Voordat hij iets kon zeggen onderbrak Felix hem. 

"Elys, je gaat niet mee. Ik ben geen klein kind meer." 

"Nou..." Mompelde Jason. Dat bracht hem een dodelijke blik van Felix op en hij wierp snel zijn handen in de lucht. "Je bent wel de jongste!" Verdedigde hij zich. 

Felix rolde zijn ogen. "En? Ik kan meer dan heel wat anderen hier." 

Er was heel wat verontwaardigd gemompel te horen, waaronder Ravels spottende opmerking: "En wie kwam er terug uit de dood?"

Ik wierp hem een snelle blik toe. Zijn ogen waren op mij gericht met een nadenkende uitdrukking er in. Iets zei me dat hij net begon te begrijpen wat de verbinding tussen het feit dat hij nog leefde en de dood van mijn zusje was. Nerveus keek ik weg. Ik was bang voor wat hij van me zou denken.

"Ik zeg niet dat jullie niets kunnen," vervolgde Felix. "maar ik kan mezelf goed redden met pijl en boog, dus denk maar niet dat ik iemand nodig heb." hij keek naar mij. "En al helemaal geen meisje."

Verontwaardigd trok ik mijn mond open. Voordat ik iets kon zeggen siste Ravel al tegen Felix: 

"Bek houden, als jij wilt blijven leven." Geschrokken draaide ik mijn hoofd naar hem om. "Ravel!"

Hij haalde zijn schouders op. "Hij beledigde je." 

Ik hoorde een gesmoorde kreet en zag hoe Ronja haar handen voor haar mond hield. Jason begon te lachen. "Wa-?" vroeg ik. Toen hij was uitgelachen en Ronja beschaamd naar haar handen keek antwoordde Jason eindelijk. "Ze is een extreme fangirl, en jullie zijn haar favoriete ship."

Ik keek Ronja uitdrukkingsloos aan. Serieus? Ik durfde niet naar Ravel te kijken, dus bleef ik maar naar Ronja kijken. Ze haalde verontschuldigend haar schouders op en grijnsde ondeugend. "Jullie zijn gewoon zo schattig!"

"Ehhh... Nee." Antwoordde ik. Ik hield mijn handen naast me en liet langzaam rook om me heen dansen en concentreerde me erop dat mijn haar erdoor wild door elkaar geschud werd. Ik zette mijn gevaarlijkste blik op en keek grijnzend toe hoe iedereen me angstig aankeek.

Langzaam liet ik de wind weer liggen en de rook zich oplossen. Ik streek met mijn handen mijn haar zo goed mogelijk glad – dat was het nadeel van deze truc – en grijnsde zelfbewust in de ronde. "Schattig?"

"Ik ga niet voor mijn vriendin vertellen wat ik eerder vind." Antwoordde Jason met open mond. Ronja lachte en gaf Jason een stomp. Ik keek glimlachend naar mijn handen. Ik had de afgelopen maanden geoefend met mijn krachten en ik kon de coolste dingen doen. Dit was maar gewoon een kleine indruk. Ik had mijn hele kledingstijl aan die van Ravel aangepast en ook geleerd hoe ik zijn angstaanjagende blik kon doen.

Ravel zat me op dit moment met een ondoorgrondelijke grijns aan te staren. Zijn grijns werd groter terwijl ik naar hem keek en veranderde in de grijns die ervoor gezorgd had dat ik bij hem al mijn voorzichtigheid had laten vallen. 

"Wat kun je nog meer?" Vroeg Ravel. Ik wiebelde met mijn wenkbrauwen. "Tjaaaaa..."

Niemand praatte die avond nog over het vertrek van Felix.

---------------------------------------------------------------

Zooooo!

Ik zou eigenlijk huiswerk moeten doen, maar dat deed ik donderdag ook niet vanwege dit boek, dus zo veel zal het niet uitmaken XD

Zooo ik vind het voor dit boek heel belangrijk dat de karakters interessanter worden, vooral Elys. Dus als jullie ideeën hebben, ik hoor ze graag!

xx, 

Fauna

PS: het plan van een official artbook bestaat nog steeds! nog maar 3 stemmen!