"Άλεξ;"η φωνή μου βγαίνει τσιριχτη,η έκφραση μου έκπληκτη.

"Ο ιδιος"απανταει με ενα χαμογελο και καθεται στο καναπε,διπλα μου.

Νιώθω την ατμόσφαιρα πιο έντονη από ποτέ.Κοιταζόμαστε όλοι μεταξύ μας,σιωπηλές ερωτήσεις περνούν ανάμεσα σε εμένα και τα κορίτσια.

"Εμεις παμε λιγο στην τουαλετα"λενε ταυτόχρονα και οι δύο και μεσα σε λιγα δευτερολεπτα εχουν φυγει απο το τραπεζι μην δινοντας σημασια στις ματιες μου που παρακαλούσαν να μην με αφήσουν μόνη μου,μαζί του.

"Που λες,πολλες θα ηθελαν να κανουν κατι μαζι μου.Αποδειξη το οτι είμαι πρόεδρος στο 15μελες.Τι νομίζεις ότι έτσι βγήκα χωρίς να..τάξω κάτι;"εξηγεί και μου δείχνει το στραβό,αυτάρεσκο χαμόγελο του.

"Τι θες εδω;"τον ρωταω αγνοώντας    αυτο που μόλις ειπε.

"Κανονισα με τα παιδια και οι μαλακες με εχουν στησει εδω και 5 λεπτα.Εε και ειπα να μπω μεσα μηπως ειναι εδω ομως πετυχα εσας"απανταει και πίνει λίγο από το νερό που υπάρχει μπροστά του.Και ήταν δικό μου.

"Τι τύχη"τα δάχτυλα μου χτυπούν νευρικά στο ξύλινο τραπέζι ενώ ψάχνω τα κορίτσια.

"Επανηλθες βλεπω"αφήνει το νερό στο τραπέζι χαλαρός.

"Τι εννοεις;"σμιγω τα φρυδια μου ενώ σταματώ να χτυπάω τα δαχτυλα μου.

"Εσυ το πρωι μονο που δεν με σκοτωσες και τωρα μιλάς σαν να μην τρέχει τίποτα.Χαιρομαι."

Τα λόγια του αδερφού μου ηχούν στα αυτιά μου.Μεινε μακρια του.

"Πρέπει να φύγω"σηκώνομαι όρθια και βγάζω βιαστικά κάποια κέρματα από την τσέπη μου ρίχνοντας τα στο τραπέζι.

Χωρις να καταλαβω καν τι εχω ξεστομισει,αρπαζω τη τσαντα μου και βγαινω απο την καφετέρια γρήγορα.

"Νεφέλη περιμενε"φωναζει η Κατερινα απο πισω μου και τωρα θυμηθηκα οτι ηταν και αυτες μαζι μας.Δεν είμαι καλά.Η Κατερινα με φτανει με γρηγορα βηματα και ακολουθει η Ελεαννα.

"Πας καλα;Τι ηταν αυτο;"λεει και καθεται σε ενα παγκακι για να ηρεμησει από το τρέξιμο που μόλις έκανε.

"Ποιο;"την πλησιαζω.

"Πως εφυγες ετσι;"καθεται και η Ελεαννα ρωτώντας.

"Κορίτσια εξαιτίας του με κοιτάζουν με μισό μάτι όλοι στο σχολείο.Πρεπει να μεινω μακρια του και αντί αυτού εγω καθομουν εκει και μιλαγαμε σαν να ειμαστε φίλοι.Αυτο δεν θα ξαναγίνει ποτε"τελειωνω τον μονόλογο μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

"Δηλαδή δεν ειναι καλά τα πράγματα;"ρωτάει η φιλη μου και μου αγγίζει τον ώμο συμπονετικα.

"Προφανως και οχι Κατερινα"απαντω σοβαρα και σηκώνομαι όρθια από το παγκάκι για να μην δουν τα ελάχιστα δάκρυα μου.

Μισώ να με βλέπουν να κλαίω. Δείχνει αδυναμία και μπορει να σε πληγώσει ο καθένας βλέποντας σε σε αυτή την κατάσταση.Ακόμα και άνθρωποι που δεν το διανοηθηκες ποτέ σου.

"Τι καλο εχει γινει απο τοτε που ειπα στο Δημητρη τα αισθήματα μου;Θα σου πω εγω"κανω μια παύση.

"Τιποτα.Αφου μου είπε ότι δεν νιώθει τίποτα με τον χειρότερο και πιο ντροπιαστικό τρόπο που θα μπορούσε  σημερα πηγε να φασωθει με την Κάτια.Εγω ξεφτίλισα τον ίδιο μου τον εαυτό μπροστα σε ολους για αυτα που εκανα και μου λες οτι ολα ειναι καλα;"ρωταω και ξεσπαω πλεον σε πιο πολλά δακρυα γυρίζοντας να τις δω.

Εχω αναγκη να με παρηγορήσουν αυτη τη στιγμη αλλα..δεν υπαρχει κανενας.Εχουν φυγει και στη θεση τους ειναι ο Αλεξ.Όχι γαμωτο,όχι.

"Α-αλεξ;Τα κοριτσια που πηγαν;"ρωταω και σκουπιζω τα δακρυα μου.

"Τις εδιωξα"απανταει και κουνάει τους ώμους του αδιάφορα.

"Να φευγω και εγω τοτε"μουρμουριζω και περνάω από δίπλα του.

"Περιμενε"ξεφυσαει και πιάνει τον αγκώνα μου.

Αναριγω στο άγγιγμα του αλλα ευτυχώς δεν το κατάλαβε.

"Ελα να μιλησουμε"προσθετει και με τραβάει να κάτσουμε στο παγκάκι.

"Δεν εχω χρ-"

"Για πεντε λεπτα"με διακόπτει.

"Ενταξει"συμφωνω και δέχομαι την πρόταση του.

Αναπάντητα εωτήματα υπάρχουν στο μυαλό μου.Και αν άκουσε;Τι λεω,σίγουρα άκουσε.

"Ωστε δεν τα ειχες με αυτον;"ρωτάει και επιβεβαιώνει τις σκέψεις μου.

"Δεν τα ειχα"συμφωνω επαναλαμβάνοντας τα λόγια του.

Κυρίως όμως για να το συνειδητοποίησω εγώ η ίδια.

"Και όταν σε ρώτησα γιατι μου είπες ψέμματα;"συνεχίζει τις ρωτήσεις του κανοντας με να νιώθω περισσότερο άβολα.

"Δεν μου εισαι και κατι στην τελική για να σου λέω τα προσωπικά μου"λεω επιθετικά.

Δεν ήθελα να γινει έτσι απλά ήταν μια στάση άμυνας.

"Αφού δεν είμαι κάτι φευγω"γρυλιζει και σηκώνεται εκνευρισμενος από εκεί που καθόμασταν.

"Δεν το εννουσα ετσι οπως το καταλαβες.Εννοω οτι δεν ειχαμε γνωριστει για να σου πω κατι τοσο προσωπικό"εξηγω μάταια.

Γιατι θα μου το ελεγες τωρα;"ρωταει και με κοιτάει.

"Αληθεια πες"απαιτει και στεκεται απεναντι μου.

"Οχι"ομολογω και κατεβαζω το κεφαλι μου.

"Τοτε δεν υπαρχει λογος να μιλαμε αλλο"απομακρυνεται από μένα.

"Αλεξ;"τον φωναζω αλλα πλεον δεν μου δινει σημασια.

Φεύγει μακριά μου.

Αλεξ

Είναι ηλίθιο.Όλο αυτό είναι ηλίθιο και εγώ ο ίδιος ειμαι ηλίθιος.

Για ποιόν λόγο να τρέξω από πίσω της και κυρίως γιατί να νευριάσω με αυτό που μου είπε;Καλά γενικά νευριάζω με το παραμικρό-είμαι πολύ οξύθυμος-αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί με..αγγιξαν τα λόγια της.Αφού δεν την γνώριζα καν.Τέλος Άλεξ.Σταματα να σκέφτεσαι όλα αυτά.Άνθρωποι οι οποίοι δεν με υπολογίζουν τους γράφω στα αρχιδια μου εδώ και πολύ καιρό.

Με αυτες τις σκεψεις εχω φτασει στο σπιτι της Μαριλενας.Χτυπαω τη πορτα-ισως πιο δυνατα απο οσο επρεπε-και μετα απο λιγο ανοιγει.

"Τι θες εσυ εδω;"ρωταει και με κοιτάει.

Συνήθως έρχομαι μεθυσμένος εδώ αλλά σημερα δεν είμαι.Βελτιώνομαι.

"Να μπω;"αποφεύγω να δώσω απάντηση σε αυτό που ρώτησε.

"Ναι"νευει και κανει χωρο για να περασω.

Μπαινω στο σπιτι και καθομαι στο καναπε.Πλησιαζει και στεκεται απο πισω μου.

"Ηρθες γι-"

"Ναι"την προλαβαινω.

"Μαλιστα"ειναι το μόνο που λέει καπως μονότονα.

"Δεν θες;"

"Οχι απλα..τιποτα αστο"δισταζει να μιλήσει.

Αφού στο τέλος θα μου πει γιατί κάνει έτσι;

"Πες μου"επιμενω.

"Αλεξ τι ειναι αυτη η σχεση που εχουμε;"ρωταει παλι τις κλασσικες μαλακιες που ρωτανε ολες οι γκομενες.

"Μαλακια που ηρθα εδω λεω να φυγω"σηκωνομαι ξενερωμένος.

"Οχι ενταξει κατσε"απανταει και ευτυχώς δεν συνεχίζει το προηγούμενο θέμα.

"Κοιτα ειμαι πολυ νευριασμενος οποτε μην περιμενεις προκαταρκτικα και ολα αυτα"ξεκαθαριζω την θέση μου.

"Ενταξει"λεει και βγαζει τα ρουχα της.

"Σε περιμενα τοσο καιρο γιατι δεν ερχοσουν;"ρωταει ενώ εχει βγαλει ήδη τη ζακετα και τη μπλουζα της.

"Τα ειχα με αλλη."

Σταματαει την ώρα που βγαζει το σορτσακι της.Ξερω οτι με γουσταρει και ολα αυτα αλλα δεν θελω να λέω ψέματα.

"Αλλα τωρα ειμαι εδω"συνεχιζω.

"Μαλιστα"αρκειται σε αυτη τη λεξη και εχει μεινει πλεον με τα εσωρουχα της μπροστα μου.

Ανοιγει απο μονη της τα ποδια της.

Γιατι ειναι ολες ιδιες;Ολες εκει, δινονται χωρις να νοιάζονται για αυτο που κανουν.Η Νεφελη μου ερχεται στο μυαλο.Γιατι μου μιλησε ετσι;Γιατι το πηρα τοσο σοβαρα;Και γιατι εχει τοσο ωραιο κωλο;

"Μαριλένα ξερεις οτι αυτο που εχουμε ειναι μονο σεξ;Το γεγονος οτι το κανουμε συχνα δεν σημαινει οτι νιωθω κατι ερωτικο για σενα"εξηγω ενώ σηκώνομαι όρθιος και αρχίζω να ντύνομαι μετά από μισή ώρα.

"Το ξερω"λεει και βαζει τα ρουχα της δακρυζοντας.

"Δεν θελω να εκμεταλλευομαι τα συναισθηματα σου απεναντι μου για αυτο καλυτερα να το κοψουμε εδω."

"Πιστεύω ότι αυτή θα είναι καλύτερη λύση"συμφωνει μαζί μου.

"Δηλαδή φίλοι;"ρωτάω ευθυμα.

Δεν θα ήθελα να της πω ότι ξενερώνω με το σεξ που κάνει οπότε αυτό συμφέρει περισσότερο.

"Ναι"αποκρινεται χαμογελαστά και ανοίγει την πόρτα.

"Αλεξ θα ηθελες καποια στιγμη να βγουμε για καφε..φιλικα;"ρωτάει ενώ πάω να φύγω.

"Ναι γιατι οχι;Παρε με εσυ τηλεφωνο οποτε μπορεις"απαντω αδιάφορα.

Ελπίζω να το ξεχάσει.

"Οκ καλο βράδυ"κλεινει την πόρτα.

Νιωθω τα ματια καποιου να με παρακολουθουν αλλα θα 'ναι η ιδεα μου.Σηκωνω το βλεμμα μου στις πολυκατοικιες και βλεπω στο παραθυρο την Νεφελη.Γαμωτο.