Νεφέλη

Περιμένω υπομονετικα στο κρεββάτι ξαπλωμένη με αυτή την μπλε στολή που με ανάγκασαν να φορεσω.Κοιτάω το ταβανι αδιάφορα με μια μουντή διάθεση.Βασικά λάθος.Ασχημη διάθεση την αντιπροσωπεύει καλύτερα.Είναι πλέον όλα στην ζωή μου τόσο άσχημα.Θα πρέπει να δώσω συγχαρητήρια σε αυτόν που γράφει το σενάριο της ζωής μου.

"Νεφέλη πλεον ηρθε η ώρα"ακουω τον γυναικολόγο να λέει καθώς εισέρχεται μέσα στο δωμάτιο.

"Είσαι έτοιμη;"ρωτάει ένω κοιτάει τον εξοπλισμό του.

Λέει στις νοσοκόμες να του φέρουν ένα νυστέρι καθώς τοποθετεί καλύτερα τα πράγματα.

"Νομίζω πως είμαι έτοιμη"απαντω σιγανά.

"Χαίρομαι για αυτό.Δεν φοβάσαι έτσι;"συνεχίζει να ρωτάει καθώς με κοιτά φευγαλέα.

Κουνάω το κεφάλι μου πάνω κάτω διστάζοντας να μιλήσω.Φοβάμαι ότι η φωνή μου θα με προδώσει.

"Τωρα θα σε ναρκωσουμε καθως είναι απαραιτητο"μουρμουριζει και πλησιάζει την σύριγγα στην φλέβα μου.

"Το μόνο που θέλω είναι να αφεθείς.Δεν χρειάζεται να φοβάσαι τίποτα"μου εξηγεί ήρεμα καθώς με τρυπάει με την βελόνα.

Στην αρχή δεν νιώθω τίποτα,καμια παρενέργεια.Αμέσως μετά από λίγο καταλαβαίνω ότι το αναισθητικό έχει αρχίσει να λειτουργεί.Τα μάτια μου έχουν αρχίσει να ανοιγοκλείνουν και σε πολύ λίγο ξέρω ότι θα έχει λειτουργήσει εντελώς.Ψιθυρίζω ασυναρτητες λέξεις και ο γιατρός με πλησιάζει.

"Νεφέλη τι λες;"πλησιάζει το αυτί του κοντά μου.

Συνέχιζα και έλεγα τις ίδιες λέξεις με την διαφορά ότι τώρα προσπαθούσα να τον κάνω να με ακούσει.Με πιάνει τρέμουλο στην σκέψη να ξυπνήσω και να έχω χάσει το μωρό μου.
Καθώς καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχουν περιθώρια πλέον ψιθυρίζω άλλη μια φορα Μην το σκοτωσετε.

[•••]

Το κεφάλι μου βουιζει.Ενας ήχος τριβελιζει στα αυτιά μου.Είναι τόσο ενοχλητικός μα συναμα και κουραστικός.Το στόμα μου έχει μουδιάζει και τα χείλη μου έχουν πριστεί.Ανοίγω τα βλέφαρα μου αλλα αυτό που αντικρίζω είναι θολό.Τα κλείνω και τα ξανανοίγω.Το τοπίο αρχίζει και ξεδιαλύνει με αποτελέσμα να διαπιστώσω που βρίσκομαι.

Δεν είμαι στο νοσοκομείο αλλά στο σπίτι.Κουνάω το σώμα μου όσο μπορώ για να δω αν όλα τα μέλη μου είναι στην θέση τους.Επειτα σηκώνομαι και κάθομαι στο κρεββάτι.Τα μάτια μου κουρασμένα κοιτούν τον χώρο μέχρι που το βλέμμα κατευθύνεται στην πόρτα του μπάνιου.

Ο Αλεξ κάνει την εμφάνισή του και μόλις με κοιτάει μια ανάσα ανακούφισης του ξεφεύγει.Αμέσως την καλύπτει και το βλέμμα του γίνεται παγερο.Δεν χρειάζεται να καταλάβω ότι σε λίγο θα έρθει το ξέσπασμα του.

"Ξύπνησες;"ρωτάει ενώ με πλησιάζει.

"Για να με βλεπεις"απαντω ενω φτιάχνω τα μαξιλάρια στην πλάτη μου.

"Δεν σε παίρνει να λες ειρωνείες αυτή την στιγμή"με προειδοποιει ενώ πλησιάζει το κρεββάτι.

"Τι έγινε;"αποφεύγω τις απειλές του ενώ τον κοιτάω κουρασμένη.

"Τι δεν έγινε θες να πεις.Η αμβλωση δεν έγινε.Και αυτό επειδή την τελευταία στιγμή αρχίζες και έλεγες μαλακιες.Και το χειρότερο είναι ότι ο γιατρός αρνείται να το επιχείρησει δεύτερη φορά"τραβαει τα μαλλιά του απελπισμενος.

"Μα και γω δεν θέλω να κανω έκτρωση"εξηγω και με κοιτάει απότομα.

"Είχαμε συμφωνήσει κατ-"

"ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙ"φωναζω και πετάω τα σεντόνια στο πλάι.

"Δεν ήθελα από την αρχή να το κάνω.Ομως με πιεσες και δέχτηκα.Ηταν απόφαση πάνω στην πίεση Αλεξ.Δεν θέλω να κάνω ένα..έγκλημα.Και το μωρο δεν φταίει σε τιποτα"τα χέρια μου κουνιούνται σε γρήγορες κινήσεις.

Ένας πλακωμα στο στήθος με πιάνει καθώς παρακολουθώ την έκφραση του.Ξέρω ότι δεν θα είναι καλή.

"Έχω εξηγήσει επανειλημμένα ότι δεν εχουμε λεφτά να το μεγαλώσουμε".

"Θα βρω δουλειά"απαντω αμέσως.

Με κοιτά ειρωνικά και ξέρω πολύ καλά τα επόμενα λόγια του.

"Προσωπικά δεν θα προσλαμβανα μια ψυχολογικά αρρωστη να δουλεψει"το στόμα του στάζει δηλητήριο.

"Ούτε γω θα ήμουν σε σχέση με μια μανιοκαταθλιπτικη"λεω απότομα ενώ βάζω τα χέρια μου στην μέση μου.

"Ο καθένας έχει και τα βίτσια του Νεφ"σηκωνει το δεξι του φρυδι πριν προσγειωσω το χερι μου στο μάγουλο του.

Είναι ίσως το πιο δυνατό χαστούκι που του χω δώσει ποτέ.Τοποθετεί τα δύο δάχτυλα του στο πιγούνι του πριν γυρίσει πάλι σε μένα.

"Ώστε βίτσιο Αλεξ;Που ειναι τα σ'αγαπω σου και τα δεν θα σε αφήσω;"ρωτάω βουρκωμενη καθώς κοιτάω τα μονότονα,ψυχρα ματια του.

Δεν μιλάει και εκμεταλλεύομαι αυτή την σιγη στο έπακρο.

"Μην ανησυχείς όμως.Ουτε γω θελω να 'μαι με ένα προβληματικό παιδί με μια καταστροφική οικογενεια"λεω θέλοντας να τον πληγώσω όσο δεν πάει.

Αν και ξέρω ότι θα το μετανιωσω πίκρα.Και εκεί που περίμενα να κάνει κατι,να με χαστουκίσει,να με χτυπησει όπως είχε κάνει τότε δεν έκανε τίποτα από τι περίμενα.

"Τότε φύγε Νεφέλη.Δεν σε κρατάει κανείς.Ο δρόμος είναι ανοιχτός και τα σκυλιά δεμενα"ψιθυριζει και κατάλαβαινω από την χροιά του ότι τα λόγια μου είχαν τον αντίκτυπο που επιζητουσα.

Όμως δεν παίρνω την αναμενόμενη χαρά και ικανοποίηση.

"Θα φυγω"απαντω θέλοντας να δω την αντίδραση του.

"Οι βαλιτσες είναι ήδη ετοιμες"απανταει και σμιγω τα φρύδια μου.

Σηκώνεται από το κρεββάτι και κατευθύνεται προς την πορτα.Εκεί παρατηρώ δύο μεγάλες βαλίτσες να με περιμένουν.

"Ώστε θα με έδιωχνες από την αρχη;"ρωτάω και κάνω υπέρτατη προσπάθεια να κρύψω τα δάκρυα μου.

"Δεν θα σε έδιωχνα.Απλα ήξερα ότι αφού αρνήθηκες την έκτρωση ενώ εγώ την θελω θα χωριζαμε.Συνεπως σε διευκολυνα"εξηγει ενώ κοιτάει το παράθυρο απέναντί του.

"Θες να φύγω;Να χωρίσουμε;Να μην με ξαναδείς;"ρωτάω και σε κάθε ερώτηση μου τον πλησιάζω.

Τον αναγκάζω να με κοιτάξει στέκοντας απεναντι του αλλα το βλέμμα του είναι καρφωμένο στο παράθυρο.

"Δεν τραβάει άλλο.Το βλέπεις.Απλα δεν τραβαει.Και το διασκεδάσαμε πολ-"

"Διασκεδάσαμε;Συγνωμη που στο χαλάω αλλά μόνο αυτό δεν έγινε.Τις περισσότερες μέρες τις περνάγαμε βρίζοντας ο ένας τον άλλον"λεω εντονα και απαιτώ εσωτερικά να με κοιτάξει.

Η επιθυμία μου γίνεται.Ξεφυσαει γυρνώντας να με κοιτάξει.

"Για αυτό λέω κάτι τέτοιο.Αν είμαστε έτσι δεν θα ευτυχησησουμε ποτε".

"Ενώ μακριά σου νομίζεις ότι θα είμαι ευτυχισμένη;"κλαίω ενώ με βάζει στην αγκαλιά του.

"Τουλάχιστον δεν θα-απλα ας το τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα"ψελλιζει.

"Μα δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου"κλείνω σφιχτά τα μάτια μου μήπως απαλυνω τον πόνο.

"Δεν μας πάνε αυτά τα μέλα μωρο μου το ξέρεις έτσι;"νιώθω την μπλούζα μου να μουσκεύεται από τα δικά του δάκρυα.

"Αφού ούτε συ θες να με αποχωριστείς γιατί το κάνεις;"τα δάκρυα μου απορροφουνται από τα μαλλιά του.

"Γιατί έτσι είναι το σωστό.Μην ανησυχείς,θα αναλάβω τις ευθύνες μου όσο μπορώ απλά δεν θα ξαναεχουμε επαφή μεταξύ μας.Οτι είναι θα το συννενοεισαι με τον αδερφό μου"με απομακρύνει από το σώμα του.

"Αλεξ το χουμε ξαναδοκίμασει αυτό δεν πιάνει.Γιατι πολύ απλά δεν καταλαβαίνεις ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωριστά;"με τα χέρια μου σκουπίζω το δακρυσμένο πρόσωπο μου.

"Δεν θα με ξαναδείς.Ειμαι σίγουρος.Θα φροντίσω εγώ για αυτο"βαζει κάποιες τουφες των μαλλιών μου πίσω από το αυτί μου.

"Και τι θα κάνεις;Θα με σκοτώσεις;"συνεχίζω και κλαίω μέχρι που καταλαβαίνω ότι είναι άδικος κόπος να προσπαθώ να σκουπίζω τα δάκρυα μου.

"Όχι εσένα Νεφέλη"ψιθυριζει και ουρλιάζω όταν βλέπω το όπλο στο χέρι του.

"ΑΛΕΞ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;"ουρλιάζω ενώ βλέπω να σημαδεύει το σώμα που δεν θα ήθελα με τίποτα να πάθει κάτι.

"Ορίζω το τέλος μας Νεφ"απανταει και νιώθω αίμα να κυλάει στα πόδια μου.

"Όχι Αλεξ σε παρακαλώ μην το κάνεις αυτό.Αλεξ οχι"προσπαθω να του αλλάξω γνώμη ενώ παράλληλα αίμα συνεχίζει να κυλάει.

"Πηγαίνω σώσε το μωρό μωρό μου.Πηγαινε και σου ορκίζομαι ότι θα συναντηθούμε στην αλλη ζωή".

"Αλεξ απλ-"

"Ξέρω ότι δεν γίνεται να χωρίσουμε αλλά ξέρω επίσης ότι είναι αδύνατο να ζούμε έτσι"το όπλο οπλίζεται.

"Οπότε προσπάθησα να σε αγαπησω Νεφελη"ειπε.

Και μετα..ησυχία.Είναι οι στιγμές που δεν μπορείς δεν αντέχεις να κάνεις κάτι άλλο.Απλά κουράστηκες να ζεις.Ησυχία λοιπόν για όλους τους ατελέσφορους έρωτες.

Οι φωνες του Αλεξ με ξυπνάνε από αυτό τον εφιάλτη που ζούσα.Θεε προς το παρόν νόμιζα ότι ηταν πραγματικότητα.

"Γαμωτο Νεφέλη τι έγινε;Γιατι βγάζεις αίμα;"με ξεσκεπάζει γρήγορα και σηκώνεται από το κρεββάτι.

Χωρίς να καταλαβω ότι αιμορραγω αρχίζω και βάζω τα κλάματα.

"Αλεξ απεβαλλα"λεω περισσότερο στον εαυτό μου μέσα από τους λυγμους μου.

Νιώθω τους σπασμούς να έρχονται χωρίς την συγκαταθεσή μου.Πλέον ότι συμβαίνει στην ζωή μου έρχεται χωρίς την συγκατάθεσή μου.

"Απλά ηρέμησε θα πάμε στο νοσοκομείο"ντυνεται γρήγορα και με παιρνει αγκαλιά.

"Δεν θέλω να το χασω"λεω καθώς με ντύνει γρήγορα και πρόχειρα.

"Ούτε γω"ψιθυριζει ενώ με παίρνει στα χέρια του.

Για πότε φτάσαμε στο νοσοκομείο και μπήκαμε μέσα δεν ξέρω.Θυμάμαι χαρακτηριστικά το ότι ο Αλεξ οδηγούσε πολύ γρήγορα και ότι εγώ προσευχόμουν για το μωρό σχεδόν..αναίσθητη.

"Καν'την καλά αλλιώς μην βγεις έξω από το δωμάτιο"ακουω το αγόρι μου να απειλεί ενώ με βάζουν να κάτσω επάνω στο φορείο.

"Αλεξ σε θέλω δίπλα μου"μουρμουριζω έχοντας κλειστά τα μάτια.

"Δίπλα σου θα μαι ψυχικά.Θα γίνει καλα"λεει ενώ φιλάει το μέτωπο μου.

Το φορειο κινειται σε γρήγορες αλλά ευτυχώς όχι απότομες κινήσεις.Μετά από αυτό δεν θυμάμαι τίποτα.Η μνημη έχει πάρει μαύρη θέση.Ισως επειδή επέλεξα εγώ να μην θυμάμαι.Ίσως επειδη δεν ήθελε κάποιος άλλος να θυμάμαι.

Το μωρό τελικά το χάσαμε.Ειναι μια μαύρη περίοδος αυτή που ακολούθησε για εμένα και τον Αλεξ.Ειχα κουραστεί,ψυχικά ήμουν εξαντλημένη.Δεν άντεχα άλλο να προσπαθώ για να μην καταφέρνω τίποτα.Ηταν ψυχοφθόρο.Πηρα ξανά την κατρακύλα.

Όμως με την βοήθεια του(Αλεξ)τα κατάφερα.Μετα από 10 χρόνια ψυχιατρικής βοήθειας βγήκα από το άσυλο και έμεινα με τον Αλεξ.Τον είχα μακριά μου για 10 χρόνια καθώς εγώ ήμουν στην Γερμανία και αυτός δούλευε πυρετωδώς στην Ελλάδα για να πληρώσει τα έξοδα μου και είχα βάλει στόχο να βρω τον εαυτό μου ξανά ώστε να γυρίσω κοντά του.Καθε μέρα χωρίς αυτόν φαινόταν κενή.

Κάναμε 2 παιδιά για τα οποία είμαι πολύ περήφανη.Είμαι πλέον 31 χρόνων και ζω για τα παιδιά μου και για τον Αλεξ.Τους αγαπώ περισσότερο και από μένα.

Κοιτάω με ευλάβεια την φωτογραφία πάνω στο τραπεζάκι,στο χολ.Είναι η μητερα του Αλεξ με τον ίδιο και χαμογελάνε.Η γυναίκα κοιτάει την κάμερα ενώ φιλάει το μικρό κεφαλάκι του γιου της και ο ίδιος γελάει κοιτάζοντας την.

"Αλεξ"φωνάζω ενώ δεν σταματάω να κοιτάω την φωτογραφία.

"Τι έγινε;"βγαίνει από την κρεβατοκάμαρα φορώντας μια μπλούζα.

"Φοβαμαι"ψιθυριζω ενώ κοιτάω τα μάτια του.

"Τι φοβάσαι;"με πλησιάζει και με αναγκάζει με το χέρι του να τον κοιτάξω.Τα μάτια του συστέλλονται δείγμα ότι ανησυχεί.

"Ότι θα σε χάσω.Οταν πεθανουμε δεν θα σε εχω"εξηγω και δάκρυα χαραζουν τα μάγουλα μου.

Μια ανασα ανακούφισης του ξεφεύγει καθως με αγκαλιάζει.

"Για πάντα στην ζωή και στην αιωνιότητα;"ρωτάει ενώ φιλάει τα μαλλιά μου.

Ενα αμυδρο χαμόγελο μου ξεφεύγει.

"Για πάντα".

__________________

Ψηφίστε,σχολιάστε.

Επιλογος στο επόμενο.

Yours♡