Δυο μέρες πέρασαν.Δυο μέρες που περίμεναμε να δείξουν οι αιματολογικές το αποτέλεσμα.Με την Νεφέλη δεν μιλάγαμε καθόλου εκτός από κάποια μουγκρισματα που λαμβάνω ως απαντήσεις.

Είπα στον Μιχάλη αυτή την εβδομάδα να μην έρθει να μιλήσουν.Ισχυρίστηκα ότι είναι λίγο κουρασμένη αλλά στην πραγματικότητα μόνο αυτό δεν ισχύει.Η αλήθεια είναι ότι..φοβαμαι.Φοβάμαι να δω τι θα μου πει.Και απλά προσπαθώ να το αργοπορησω όσο μπορώ.

Μέχρι που ήρθε η μέρα του αποτελέσματος.Έπρεπε να μάθουμε πρώτα αν είναι έγκυος και αυτό θα το καθοριζαν οι αιματολογικές.Καθόμασταν στο τραπέζι ένα πρωί εγώ τρώγοντας δημητριακά και η Νεφέλη κοιταζοντας έξω από το παράθυρο.Το τηλέφωνο χτυπάει και περιμένω να το σηκώσει αυτή.Αφού δεν βλέπω καμια κίνηση από μέρους της σηκώνομαι από την καρέκλα και απαντω εγώ.

"Παρακαλω;"

"Η Νεφέλη Καραδημου;"

"Όχι είμαι το αγόρι της.Πειτε σε εμένα"απαντω και η Νεφέλη γυρίζει και με κοιτάζει.

"Βγήκαν οι αιματολογικές εξετάσεις της και τελικά αποδείχτηκε ότι είναι έγκυος"εξηγει η κοπέλα μέσα από το τηλέφωνο.

Το τηλέφωνο παραμένει στα χέρια μου για πολλή ώρα χωρίς να λέω τίποτα.Αφού συνειδητοποίησω όλη την κατάσταση μιλάω στην γυναίκα από την άλλη γραμμή.

"Εε ναι κατάλαβα.Εμ θα μπορούσατε να μας συστήσετε κάποιο γυναικολόγο;"

"Βεβαίως σημειώνετε;"

"Ναι"λεω και αρπάζω ένα στυλό και έλα χαρτί.

"..Και αυτή η διεύθυνση που βρίσκεται το γραφείο του".

"Ευχαριστώ πολύ καλό υπολοιπο"απαντω και τερματίζω την κλήση.

Η Νεφέλη τρώει τα νύχια της πριν μιλήσει μετά από καιρό.

"Λοιπόν;"ρωτάει και σηκωνεται από την καρέκλα.

"Πάμε στον γυναικολόγο"ειναι το μόνο που λέω πριν βγω από το διαμέρισμα.

[•••]

Σταματάω το αμάξι-που δανείστηκα από τον αδερφό μου-έξω από το γραφειο του γυναικολόγου.Το χέρι μου βρίσκεται ακόμα στο τιμόνι κοιταζοντας το άσπρο κτήριο.Φόβος κατακλύζει κάθε κυταρρο του σώματος μου.Οχι για το παιδί.Για κανέναν λόγο δεν με νοιάζει αυτό.Το θέμα ειναι η Νεφέλη.Από τότε που φύγαμε από το σπίτι μέχρι εδώ δεν μιλάει καθόλου.Όχι πως πριν μίλαγε αλλά τώρα η κατάσταση της έχει γίνει χειρότερη.Σε όλη την διαδρομή κοίταζε έξω από το παράθυρο με μερικούς λυγμούς να της ξεφεύγουν.Ήταν ξεκάθαρο ότι έκλαιγε αλλά με εκνεύριζε πολύ ο λόγος για τον οποίο στεναχωριόταν.Δεν ξέρει καν τι φύλο είναι ποτέ πρόλαβε να δεθεί μαζί του;

Χωρίς να πω τίποτα σβηνω την μηχανή και ανοίγω την πόρτα.Βγαινω έξω και άκολουθει η Νεφέλη σκουπίζοντας την μύτη της.Μπαίνουμε μέσα στο κτήριο και ανεβαίνω τις σκάλες.Μόλις φτάνω στον δεύτερο όροφο χτυπάω το κουδούνι έξω από την πόρτα και μετά από λίγο η πόρτα ανοίγει.Μπαίνω μέσα και μόλις μπαίνει η Νεφέλη την κλείνω.

"Χωρίς ραντεβού είστε;"ρωτάει η γραμματέας-υποθετω-και της νευω καταφατικά.

"Είστε τυχεροί που ο Κύριος Δούκας δεν έχει άλλο ραντεβού σήμερα.Περιμενετε και σε 5 λεπτα θα μπειτε"μας ενημερώνει και με ένα νεύμα του κεφαλιού μου της δίνω την απάντηση.

Πλησιάζω την Νεφέλη σε τόσο κοντινή απόσταση ώστε να βεβαιωθώ ότι δεν θα μας ακούσει κανείς.

"Δεν θα μιλήσεις καθόλου μέσα θα συνεννοηθω εγώ εντάξει;"ρωτάω τρίβοντας την πλάτη της παρηγορητικα.

Κουνάει το κεφάλι της πάνω κάτω σκουπίζοντας τα δάκρυα της.Η γραμματέας μας κοιτάζει περίεργα και της χαμογελαω ως ένδειξη ότι δεν τρέχει τίποτα.

"Μην κλαις μωρό μου θα καταλάβουν ότι σε πιέζω να κάνεις κάτι που δεν θες"ψιθυριζω ενώ της φιλάω τον λοβο.

"Εσύ δεν συμφώνησες;"ρωτάω και απαντάει με ένα ναι,ισα που ακούγεται.

Η πόρτα του γραφείου ανοίγει και ένα ζευγάρι βγαίνει.Γελάνε κοιτάζοντας μια μικρή φωτογραφία ίσως του μωρού τους μεσα στην κοιλιά.Πόσο ηλίθιος είναι ο κόσμος.Σηκωνόμαστε από τον καναπέ και μπαινουμε μέσα.

"Γεια σας.Καθιστε"ο γιατρός μας δείχνει τις δυο άδειες καρέκλες απέναντι του.

Καθόμαστε και πριν μιλήσω μιλάει αυτός.

"Σε τι θα μπορούσα να σας βοηθήσω;"ρωτάει και ξεροβήχω δείχνοντας ότι θα πάρω εγώ τον λόγο.

"Ξερετε εγω και η κοπελα μου η Νεφελη την τελευταία φορά που-"κάνω μια παύση ξύνοντας τον αυχένα μου.

"Κάνατε σεξ"προσθετει και συμφωνώ σιωπηλά.

"Ξεχάσαμε να πάρουμε προφυλάξεις.Δεν θέλω να τα πολυλογώ για αυτό έμεινε έγκυος.Ειναι 2 μηνών και απλά γιατρέ ενδιαφερόμαστε για έκτρωση.Δεν ξέρω όμως πολλά οπότε μπορείτε να μας ενημερωσετε λιγο;'ρωταω και σηκώνεται όρθιος.

"Μου επιτρέπεις Νεφέλη να σε εξετασω ώστε να σιγουρευτώ και να δω λίγο την κατάσταση σου;"απευθύνεται στην κοπέλα μου και σηκώνεται από την καρέκλα.

"Έμ ναι"απανταει και ξαπλώνει στο κρεββάτι που έχει ο γιατρός.

Περιμένω υπομονετικά μέχρι να τελειώσουν χωρις να κοιτάω την ολη διαδικασία.Θέλω να τελειώνει ολο αυτό.Ο γιατρός επιστρέφει στην θέση του πιάνοντας ένα στυλό.

"Πριν αποφασίσετε θα ήθελα να σας ενημερώσω για την όλη διαδικασία ώστε αν προκύψει κάτι να μην είμαι υπεύθυνος"εξηγει και ξεροκαταπίνω.

Αρχίζω και φοβάμαι.

"Θα τα πω με απλά λόγια για να καταλάβετε.Το όλο χειρούργιο αν μπορω να το πω έτσι θα γίνει στην μήτρα.Με χειρουργικό τρόπο θα γίνει κενωση της μήτρας από το έμβρυο και μετά απόξεση.Ολα αυτά ενώ θα είναι σε αναισθησία.Επισης επειδη είναι στον δεύτερο μήνα κρίνεται σκοπιμο η πρόσπελαση της μήτρας προς αφαίρεση του εμβρυ-"

"Σταματηστε"η Νεφελη φωναζει ξαφνικα ενώ μπιγει τα νύχια της στα μπούτια της.

Ο γιατρός κοιτάει συνοφρυωμένος την Νεφέλη και γω την αγκαλιάζω ώστε να ηρεμήσει.

"Πες του να σταματήσει.Δεν μπορω"ψιθυριζει και της χαϊδεύω τα μαλλιά.

"Γιατρέ θα μπορούσατε να μας πειτε το οικονομικό σε τέτοιες περιπτώσεις;"ρωτάω ολοκληρώνοντας όλη την συζητηση και η Νεφέλη ξαναβάζει-αθορυβα-τα κλάματα.

"Είναι από 250 μεχρι 400 ευρώ αλλά τα βρίσκουμε αυτά.Το τηλέφωνο μου το ξέρετε όποτε όταν αποφασίστε πείτε μου"μας καθοδηγεί στην πόρτα.

Όπως το ειχα προβλεψει όταν γυρίσαμε σπίτι δεν μίλαγε κανείς.Και οι υπόλοιπες μέρες ήταν έτσι.Η κατάσταση ειχε γινει γαμημενα απελπιστική και δεν ήξερα τι να κάνω.Το οτι δεν έτρωγε ήταν το λιγότερο.

Ήταν ηρεμη.Και θα μπορούσα να πω ότι αυτό ήταν καλο αλλα στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν.Το βλέμμα της-οταν συναντιόταν με το δικό μου-ηταν ανέκφραστο,εξαντλημενο θα έλεγα.Που και που την έβλεπα να χαϊδεύει την κοιλια της ενω δάκρυα δραπέτευσαν από τά ματια της και όλο και έφευγε η επιθυμία της έκτρωσης.

Αλλά πλέον δεν υπήρχε γυρισμός.Το παιδί θα το έριχνε.Είχα συνεννοηθεί με τον γιατρό και μετά από μια εβδομάδα αυτή η κρίσιμη ώρα είχε φτάσει.Όταν φτάσαμε έξω από το άσπρο κτήριο η Νεφέλη ρουφάει την μύτη της.

"Ώστε αυτό ήταν;"ρωτάει και ξεφυσαω.

"Δεν χρειάζεται να πεις κάτι αυτή την στιγμη.Η σιωπη σου τα λέει όλα"συνεχιζει και τρίβω τους κροτάφους μου για να ηρεμησω.

Καθώς γυρίζω το σώμα μου να την πάρω αγκαλιά ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω.Μπαίνει αποφασιστικά στο κτήριο και ακολουθώ από πίσω της.Δεν έχω καταλάβει ποτέ είχαμε φτάσει στην αίθουσα που θα γινόταν η άμβλωση.

"Νεφέλη"την φωνάζω και σταματάει το βήμα της.

Περπατω κοντά της πριν την πάρω αγκαλιά.

"Ξέρω θα σου φανεί αστείο αλλά σε αγαπώ.Σε αγαπώ πολύ.Και οτι κάνω το κάνω για το καλο σου-μας"εξηγω ενώ την σφίγγω.

Αυτή δεν ανταποδίδει.Αντιθετα με σπρώχνει ευγενικά μακριά της και μπαίνει μέσα.

Και τότε είναι που απλά συνειδητοποιώ τι θα γίνει στο μέλλον. Τότε είναι που απλά καταλαβαίνω ότι αν γίνει η άμβλωση δεν θα υπάρχει μέλλον.Και το χειρότερο;Πρέπει να αποφασίσω.Νεφέλη και παιδί ή τίποτα;

________________

Ψηφιστε,σχολιαστε.Σας αγαπώ:)

Το επόμενο μάλλον θα 'ναι το τελευταίο.

Yours♡