Αλεξ

Ένα κοριτσι διεσχισε τον δρομο.

Περπατουσε και καθως έπαιρνε την φιγούρα της από εκείνο το μέρος πήρε μαζί της και την καρδιά μου.

24 Δεκεμβριου 2017

Για σκεψου.Σκεψου πως θα ειναι η ζωη χωρις αυτην.Σκεψου πως δεν θα εχεις καποιον να σε αγαπαει,καποιον να αγαπας-ακομα και με τον δικο σου τροπο-,σκεψου πως δεν θα εχεις λογο για να γινεις καλυτερος.Σκεψου.Τα χερια μου την τραβηξαν πανω στο νερο σε κλάσματα δευτερόλεπτων.

"ΑΣΕ ΜΕ"ωρυεται και με χτυπάει με τα χέρια της.

"Ακόμα και τώρα είσαι αυταρχικός.Δεν με αφήνεις ούτε να πεθάνω.ΑΘΛΙΕ"ελεγε και έλεγε ενώ την είχα στην αγκαλιά μου.

"Δεν θα σε αφησω"της ψιθύρισα αυτό που μου είχε πει αυτή καποτε.

Που να ήξερα ότι θα έδινα με όλο μου το είναι τα δυνατά μου για να την κρατήσω στην ζωή.

12 Ιανουαρίου 2018

"ΑΣΕ ΜΕ"ουρλιαζει ενώ την τραβάω κοντά μου.

"Νεφέλη παραλογιζεσαι.Θα το μετανιώσεις αλλά θα είναι πολύ αργα"προσπαθω να την ηρεμήσω αλλά κλαίει και πιθανόν να μην ακούει.

"Άσε με να πηδήξω.Ασε με να φύγω σε παρακαλώ"πεφτει στο πάτωμα κλαίγοντας.

Μανιοκατάθλιψη είπαν.Ένα στάδιο πριν την σχιζοφρένεια.Με τάσεις αυτοκτονίας,αυτοκαταστροφης, διάφορες εμμονές και δίπλη προσωπικότητα.Πλέον ο ψυχολόγος δεν μπορεί να της κάνει τίποτα,μόνο ο ψυχίατρος.Το μωρό μου παίρνει αντικαταθλιπτικα.Για κάτι που εγώ ο ίδιος έκανα.Δεν της αξίζω.Αλλά αξιζει την ζωή.Και αν δεν είμαι κοντά της θα την χάσει.Σηκώνεται από το πάτωμα και σκουπιζει τα δάκρυα της.

"Θέλω να πηδήξω από το μπαλκονι"λεει αποφασισμένη και την αγκαλιάζω δυνατά για να μην φυγει από κοντά μου.

2 Φλεβαρη 2018

Σήμερα έγινε κατι που δεν περίμενα.Με επισκέφτηκε ο αδερφός μου.Και όμως.

"Νομίζω ότι τελείωσα"λεει και τραβάει την κουρτίνα.

"Έλα να σε σκουπισω"αποφευγω μα κοιτάξω το γυμνό σώμα της.

Τραβάω μια πετσέτα από το ντουλάπι και την φέρνω πιο κοντά μου.

"Θέλω να κατσω"σουφρωνει τα χείλη της και κάθεται στην λεκάνη της τουαλέτας.

Σκύβω μπροστά της και αρχίζω και την σκουπίζω.Οι χαρακιές από τις πρώτες μέρες της κατάθλιψης της έχουν επουλωθει αλλά το μελανιασμα που προκαλεί με τα χέρια της είναι εκεί.Μωβ χρώμα κυριαρχεί στο σώμα της και καλύπτει την καποτε άσπρη επιδερμίδα της.Φιλάω το σημειο πάνω από τους μηρούς της και την κοιτάω.Με κοιτάει ήδη μπερδεμένα και σμιγει τα φρύδια της.

"Γιατί με φιλάς;"ρωτάει και συνεχίζει να έχει αυτή την μπερδεμένη έκφραση.

"Γιατί σε αγαπώ.Οταν αγαπάς κάποιον τον φιλάς".

"Μην με φιλάς τότε.Εγω δεν σε αγαπάω.Εγω σε μισώ.Οταν μισείς κάποιον τι κάνεις;"σηκώνεται όρθια και με κοιτάει θυμωμένα.

"Τον σκοτώνεις Νεφ"απαντω με κατεβασμένο το κεφάλι και κλείνει τα μάτια της σφικτά.

"ΜΗΝ ΜΕ ΛΕΣ ΕΤΣΙ.ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΜΕ ΛΕΣ ΕΤΣΙ"πεφτει στα γόνατα και βάζει τα χέρια της στα αυτιά της.

Σαν να θέλει να σταματήσει τις φωνές μεσα στο κεφάλι της.Μα τι λέω;Φυσικά και θέλει.Ο εγκέφαλος της σκίζεται στα δύο αυτή την στιγμη.

"Απλά ησυχασε"παιρνω τα χέρια από το κεφάλι της.

Με κοιτάει δακρυσμένα.

"Σε αγαπώ Αλεξ"λεει και τα μάτια μου ανοίγουν από έκπληξη.

Μετά από δύο μηνες προσμονουσα όπως τα σύννεφα την βροχή να πει κάτι τέτοιο.

"Και γω μωρό μου.Και γω σε αγαπάω.Πολυ"κλαιω και πλησιάζω προσεκτικά κοντά της.

"Θελω να σε φιλήσω επειδή σε αγαπάω"τα χείλη μας τρίβονται πριν τα κολλήσουμε για τα καλά.

Βάζει τα χέρια της στον αυχένα μου φέρνοντας με πιο κοντά.Της δαγκώνω το κάτω χείλος και τότε το κουδούνι χτυπάει.Συχτυριζω από μέσα μου ενώ η Νεφέλη σηκώνεται όρθια.

"Μείνε εδώ.Θα έρθω να σου φέρω ρουχα"εξηγω καθώς σκουπιζει το σώμα της με την πετσέτα.

"Δεν θα ήταν πολύ ωραίο αν η πετσέτα ήταν βουτηγμένη στο αίμα μου;"αναρωτιέται και ανατριχιαζω.

Τα χω συνηθίσει λίγο βέβαια αλλά και παλι ο πόνος όταν τα λέει μένει σταθερός.Κλείνω την πόρτα του μπάνιου και κατευθύνομαι στην πόρτα του διαμερίσματος.Την ανοίγω και βλέπω τον υπαίτιο των σκατα παιδικών μου χρονών.Ίσως και όχι αλλά αν δεν υπήρχε ίσως οι γονείς μου,μου συμπεριφεροντουσαν αλλιώς.

Τον κοιτάω ανέκφραστος πριν κλείσω την πόρτα.Το χαμόγελο του χάνεται και με γρήγορες κινήσεις σταματάει την πόρτα.

"Αλεξ πρέπει να σέβεσαι το γεγονός ότι ήρθα στην Αθήνα μόνο και μόνο για σενα"λεει,οπως πάντα,ευγενικα και γελάω.

"Μιχάλη τράβα γαμησου έχω περισσότερα και σημαντικότερα πράγματα να κάνω από το να μιλήσω μαζί σου"εξηγω βαριεστημένα και χωρίς να του πω τίποτα μπαίνει μέσα.

Ηρέμησε Αλεξ.Η Νεφέλη δεν πρέπει να δει βίαιες σκηνές.Διωχ'τον με λόγια.

"Λοιπόν.Φευγεις τώρα από το σπίτι μου γιατ-"

"Ήρθα για την Νεφέλη"με διακόπτει σοβαρός και τα χέρια μου χαλαρώνουν δίπλα στο σώμα μου μην σχηματίζοντας μπουνιες πλέον.

"Ξερω"προσθετει εφόσον βλέπει το μπερδεμένο ύφος μου.

"Τι ξέρεις ρε παπαρα;"τον πλησιάζω και τα χέρια μου είναι στον γιακά του πουκαμίσου του.

"Ξέρω πολλά.Οτι δουλεύεις 12 ώρες την ημέρα για να μπορέσεις να πληρώσεις τα φάρμακα και τον γιατρό της.Ξερω ότι δεν την αφήνεις σχεδόν ποτέ μόνος και όταν το κάνεις την προσέχει η φίλη της"μιλαει ακατάπαυστα και ανασηκωνω το φρύδι μου.

"Ωραία.Και τώρα τι;"σταυρώνω τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου.

Δεν έχω ιδέα που το πάει.

"Αλεξ θέλω να σε βοηθήσω.Σαν ψυχίατρος που είμαι μπορώ να αναλάβω εγω η ίδια την Νεφέλη και να σου προμηθευω φάρμακα που δεν θα πληρώνεις"λεει και παίρνει μια ανάσα.

Τον κοιτάω εχθρικά.

"Μην νομίζεις ότι επειδή θα δεχτώ θα φτιάξουν οι σχέσεις μας.Για μένα πάντα θα 'σαι απλά γνωστος"γρυλιζω και χαμογελάει.

Δεν καταλαβαίνω ειλικρινά τον λόγο.

"Άρα δέχεσαι;"ρωτάει ελπιδοφόρα.

"Ναι.Μονο για την Νεφελη"ξεκαθαριζω την θέση μου και πηγαίνω στο μπάνιο αφήνοντας τον εκεί.

1 Μαρτίου 2018

Όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ ο Μιχαλης έχει αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην κοπέλα μου.Συζητούν σχεδόν κάθε μέρα και μπορώ να πω ότι δεν έχει τόσο συχνά τις κρίσεις που πάθαινε.Δεν ξερω πως να στο πω επιστημονικά.Ο αδερφός μου..κατσε τι;Σίγουρα ήταν λάθος.Δεν είναι αδερφός μου.Απλά αφαιρέθηκα.Ο Μιχαλης τελοσπαντων είναι αρκετά υπεύθυνος στην δουλειά του και θεωρώ ότι έπρεπε κάπως να το ξεπληρώσω αυτό.Έτσι του πήρα ένα δώρο.Και ομως το έκανα.Όσο κόπανος,ηλιθιος,μαλακας και αν είμαι το έκανα.Το άφησα έξω από το σπίτι του με μια κάρτα.Προφανώς μέσα σε αυτήν δήλωνα ότι το δώρο στάλθηκε από μένα.Ήταν χαρακτηριστικά τα λόγια μου.

Απλά πάρ'το και κάνε σαν να μην έγινε ποτε.

Αλεξ

Όχι τίποτα άλλο για να μην νομίζει ότι άλλαξα.Τον ρώτησα για τον πατέρα μας και μου είπε ότι δεν μιλάνε πλέον.Έχει βρει άλλη και δεν δίνει σημασία σε κανέναν.Όχι πως τον θέλω κοντά μου.Απλά..μου λείπει η οικογένεια μου.Η μαμά μου,ακόμα και αυτός.Όσο σκατα και αν μου συμπεριφέρθηκαν τους αγαπώ ακόμα.Και τώρα μπορώ να το παραδεχτώ σε κάποιον.Ακόμα και σε αυτό το χαρτί στο οποίο γράφω.

Ξερεις κάτι;Άρχισα να πιστεύω.Δεν ξερω γιατι..απλά άρχισα.Ίσως επειδή κατάλαβα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα μόνος μου.Και απλά πιστεύω η Νεφέλη να γίνει καλά.Και προσεύχομαι για αυτό.Γιατί σίγουρα από μόνος μου δεν μπορώ να το κάνω.

18 Μαρτίου 2018

Ξέρω.Ειχα πει ότι θα γράφω μια φορά τον μήνα αλλά χθες έγινε κάτι συγκλονιστικό.Το κάναμε.Μετά από μήνες μπορεσαμε και ενωθήκαμε σαρκικα και συναισθηματικά.Και ήταν τόσο απρόοπτο.

Για Μάρτη μήνα ο καιρος είναι πολύ χάλια.Ανοιξη και βρέχει.Προσπαθώ να φτιάξω τα ξύλα στο τζάκι για να δυναμώσω την φωτιά.Κάνει κρύο.Μεχρι που νιώθω ένα άγγιγμα στους ώμους μου.Σταματάω αυτόματα τις κινήσεις μου.Είναι τόσο απαλό.Όπως συνηθίζε η παλιά Νεφέλη να με χαϊδεύει.Γύρναω το σώμα μου και την αντικρίζω.

"Γεια"χαμογελαει και νευω θετικά μπερδεμένος.

Ίσως είναι και αυτό σύμπτωμα σκέφτομαι.

"Θέλω να σου δείξω κάτι.Ερχεσαι;"ρωτάει και απαντω με ένα νεύμα του κεφαλιού μου.

Περπατάει μέχρι το κρεββάτι οπου κάθεται.Μου κάνει νόημα να κάτσω δίπλα της και το κάνω.

"Λοιπόν τι θες;"ρωτάω και διώχνω τα μαλλιά που έχουν πέσει μπροστά μου.

"Εε ναι.Λοιπον"μπλεκει τα δάχτυλα της μεταξύ τους.

"Αλεξ σε θελω"γυρναει και με κοιταζει παθιασμένα.

Προσπαθώ να πω κάτι αλλά δεν βγαίνει τίποτα από το στόμα μου.Ίσως είναι άσχημο αυτό.Θέλω να πω δεν είναι καλά ακόμα.Πρεπει να περιμένω.Όλα αυτά σκεφτόμουν καθώς με κοιτούσε.

"Εε δ-δεν τ-τ"ειχα χάσει τις λέξεις μου.

Ήταν δύσκολο να προσπαθώ να μιλήσω και να την σκέφτομαι γυμνή.

"Είπα σε θελω"με ρίχνει στο κρεββάτι και ανεβαινει πάνω μου.

"Μισό λεπτό να το σκεφτουμε"προσπαθω να την διώξω ευγενικά από πανω μου.

Ωω είναι τόσο δύσκολο.

"Θα μου κάνεις έρωτα;"ρωτάει και τρίβεται πάνω στο μόριο μου.

"Ν-Νεφέλη για π-"κολλάει τα χείλη της στα δικά μου.

Κάθε αντίσταση είχε φύγει πλέον.Μπορώ να σου εγγυηθώ ότι προσπάθησα αρκετά να την απωθησω.Αν γινόταν αυτό πριν κάτι μήνες σίγουρα θα την είχα γδύσει την ίδια στιγμή.Ήμουν εγώ και αυτή όμως.Εγώ και η Νεφέλη.

Την φιλάω απαιτητικά προσπαθώντας να θυμηθώ κάθε λεπτομέρεια των χειλιών της.Όλο αυτό με έχει κάνει τοσο..διστακτικο.Σκεφτόμουν μέχρι και να πάρω τηλέφωνο τον αδερφό μου να τον ρωτήσω αν επιτρέπεται το σεξ στην κατάσταση της.Δεν μπορώ καν να την χουφτώσω.Φοβάμαι ότι με το παραμικρό θα φοβηθεί.

Είμαι για λυπηση.

Της χαϊδεύω απαλά την μέση και αυτή βαζει τα χέρια της στα μάγουλα μου.Απομακρύνει το στόμα της από το δικό μου και με κοιτάει.

"Μην μου συμπεριφέρεσαι σαν ραγισμένο γυαλί γιατί νιώθω χειρότερα.Απλα γίνε ο παλιός Αλεξ"λεει και βάζει τα χέρια μου στα οπίσθια της.

"Τότε ο παλιός Αλεξ δεν θα έκανε ποτέ σεξ στο κρεββάτι"μας σηκώνω από το στρώμα.

"Και που θα έκανε;"ρωτάει χαχανιζοντας.

"Στο τραπεζι"απαντω και την αφήνω εκεί.

Κοιταζόμαστε πριν βρίσω από μέσα μου.

"Γαμωτο.Θελω να το πάμε όλο απο την αρχή αλλά δεν αντέχω"κατεβαζω την φορμα μου.

Η Νεφέλη βγάζει την ζακέτα της και ακολουθουν και οι πιτζάμες της.

"Ελα κοντά μου"λεει ενώ κουνάει τα χέρια της.

Αφού βγάλω όλα τα ρούχα μου την πλησιάζω.Αφαιρώ το εσώρουχο της πετώντας το κάτω.

"Αγενής όπως παντα"γελαει ενώ της ανοίξω τα πόδια αδιάκριτα.

"Πάντα"φιλαω την περιοχή της κανοντας την να ξαπλώσει στο τραπέζι.

"Ωω δεν νομίζω να αντέξω.Τελειωνε"κλαψουριζει και βγάζει και το σουτιέν της.

"Ούτε γω.Τρεις μήνες ήταν πολλοί"κάνω αυτό που μου ζήτησε.

Βογγαει το όνομα μου καθώς της δαγκώνω το στηθος και χωρίς να το καταλάβω έχω χύσει μέσα της.

"Έχω κουραστεί με την επιπολαιότητα σου"γκρινιαζει ενώ ξαπλώνω πανω της.

"Δεν φταίω γω.Να μην με απασχολούσες"τριβω την περιοχή της για να σταματήσει να μιλάει.

Ξαπλώναμε ήρεμοι πανω στο τραπεζι και τώρα που το σκέφτομαι γελάω.Είναι το καλύτερο σεξ που έχω κάνει.

_____________

Ψηφίστε,σχολιάστε.

Yours♡