Αλεξ

Τραβάει την κουρτινα και κοιτάει έξω.

"Ξεκινα"προσταζει και επιζήτω κάποιον.

Κάποιον να με λυτρώσει από όλο αυτό τι φιάσκο στο οποίο ζω.

Το οποίο δημιούργησα.

Κάποιον,έστω και ο διάολος.

"Πριν αρχισω θα ηθελα να σου πω οτι οτι εκανα το εκανα επειδη σε αγαπουσα και οχι για τιποτα αλλο"εξηγω και κουναει το κεφαλι της σαν να θελει να μπω κατευθείαν στο θέμα.

"Με τον Μάριο,τον αδερφό σου είναι κάπως περιπλοκο.Ο-οταν σας είδα μαζί νόμιζα ότι είσαστε ζευγάρι και ζήλεψα υποθέτω.Μετα που τσακωθήκαμε νευρίασα και είπα στα παιδιά,τους φίλους μου ν-"

"Θεέ μου εσύ.Εσυ τον είχες χτυπήσει τότε και τον Δημήτρη"γυρναει έκπληκτη προς το μερος μου.

Καλυπτει το στομα της με το χερι της και τα ματια της ειναι βουρκωμενα.Πουστη δεν το ηξερε.

"Οχι εγω-βασικα"κανω μια παυση τραβωντας τα μαλλια μου.

Αυτο ειναι πιο δυσκολο απο οσο περιμενα.Νιωθω λες και θα ομολογησω κατι απαισιο και αμεσως μετα θα πεθανω με τον πιο φρικτο τροπο.

"Τα παιδιά το έκαναν όχι εγω"προσπαθω να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.

"Ναι αλλά τα παιδιά έκαναν ότι τους ειπες"λεει και με κοιτάει νευριασμένα.

"Ωραια εγω φταιω εντάξει;"φωνάζω.

Δεν ξερω γιατί.Ισως θέλω να καλύψω τις φωνές μέσα μου.Η Νεφέλη με κοιτάει ανέκφραστη πριν πει ένα "Συνέχισε".

Κοιτάω τα παπούτσια μου ανήμπορος να πω κάτι.Μέχρι και γω οταν τα ακούω αηδιάζω.

"Εκείνο το βράδυ που άργησα ήμουν στην Μαριλενα"ξεστομιζω μετά από ώρα.

Η Νεφέλη έρχεται προς το μέρος μου.Κάθεται δίπλα μου και μου πιάνει το χέρι.

"Θέλω να μου τα πεις ολα"λεει αδυναμα και σφίγγει το χέρι της στο δικό μου.

Η φωνή της κοντεύει να σπάσει και διάολε χαίρομαι που έστω και αυτή την στιγμή που θα πω όλα αυτά τα σκατα με αγγίζει.

"Καθώς συζητήσουμε μου είπε ότι κάποιος της έστειλε μήνυμα.Θυμασαι εκειν-εκεινη την νύχτα που κόντεψε να βιαστεί;"ρωτάω και κουνάει το κεφάλι της θετικά γρήγορα σαν να θέλει να ξεχάσει αυτό το βράδυ.

Λογικό.Και γω θέλω να το ξεχάσω.

"Αυτός ο τύπος που μαχαίρωσα πέθανε"ομολογω και με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια.

Μετά από λίγο ηρεμεί σαν να το περίμενε.

"Το μήνυμα έλεγε ότι έχουν το μαχαίρι και την απειλούσαν ότι θα το παραδώσουν στην αστυνομία.Οπως καταλαβαίνεις έγω θα έμπαινα φυλακή"με διακόπτουν οι λυγμοί της.

"Σς"της χαϊδεύω τα μαλλιά τρυφερά.

"Έπρεπε να πάει να τους συναντήσει για να πάρει το μαχαίρι"εξηγω και σκουπιζει τα δάκρυα της στην μπλούζα μου.

"Και συ πήγες μαζί της;"με κοιτάει και μπορώ να καταλάβω ότι θέλει να το αρνηθώ.

"Ναι"απαντω και σκύβει το κεφάλι της απογοητευμενη.

"Πήρα και τα παιδιά μαζί μου γιατί δεν ήξερα τι θα γινόταν.Φτασαμε εκει και είδαμε την Κάτια με τον Δημήτρη.Θα μας έδιναν το μαχαίρι μόνο αν χωρίζαμε εμείς οι δύο"κανω μια παύση παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.

"Θύμωσα και ήθελα να τους κάνω μα σιωπήσουν.Κατι τέτοιο δεν θα γινόταν αλλα δεν υπήρχαν λύσεις πολλές.Επρεπε να τους τρομάξω.Ετσι τους δέσαμε και-και κανονίσαμε να βιάσουμε την Κάτια.Νεφ δεν θέλω να ακούσεις αλλά εσύ τρέμεις"σταματαω την διήγηση μου αγκαλιάζοντας την.

"Μην σταματας"απαιτει βραχνιασμένη.

"Η Μαριλενα επέμενε να τους αφήσουμε αλλά είχα θολώσει και δεν ήξερα τι ήταν σωστό και τι όχι.Ειπα στον Γιάννη να την γδύσει και να την βιάσ-"

"Εσύ που ήσουν;"ρωτάει και αποφεύγει να με κοιτάξει.Τουλάχιστον μου το κάνει πιο εύκολο.

"Δίπλα με τα παιδιά.Παρακολουθούσαμε"εικονες από εκείνο το βράδυ έρχονται στο μυαλό μου.

"Ο Γιάννης ήταν..εμπαινε μέσα της δυνατα.Η Κάτια έκλαιγε κ-και ο Δημήτρης φώναζε πιο πέρα.Καποια στιγμή ο φίλος μας διαπιστώσε ότι αιμορραγουσε και για κακή μας τύχη το άκουσε και ο Δημήτρης.Αρχισε να ούρλιαζει και για να τον κάνω να σταματήσει χτύπησα το κεφάλι του στο παράθυρο του αυτοκινήτου.Επεσε αναίσθητος.Ηταν και οι δυο μέσα στα αίματα.Δεν ξέραμε τι να κάνουμε.Πηραμε από απόκρυψη το νοσοκομείο και καλέσαμε ασθενοφόρο.Πηγαμε στο σπίτι της Μαριλενα και της εξηγησαμε τι συμβαίνει.Επαθε σοκ,εκλαιγε.Καταφεραμε και την ηρέμησαμε αλλά αυτό κράτησε μέχρι να μαθει για τον θάνατο της Κατιας.Δεν τρώει,δεν κοιμάται.Ο Μάριος βλέπει εφιάλτες τα βράδια.Δεν μπορεί να ξεπεράσει τον θάνατο της,είναι υπερβολικό για αυτόν,την ψυχή του.Ο Γιάννης δεν νοιάστηκε πολύ.Το μόνο που κάνει είναι να προμηθευεται ουσίες και να τις δίνει στον Μάριο για να ξεχάσει.Αυτα σου έκρυβα τόσο καιρό"τελειωνω την διήγηση μου και η Νεφέλη στεκεται ορθια μπροστά μου.

"Κάτι άλλο που μου κρυβεις;"ρωτάει και δάκρυα τρεχουν από τα μάτια της.

"Όχι.Δεν σου κρύβω τιποτα"απαντω ειλικρινά.

Κοιταζόμαστε για πολλή ώρα χωρίς να λέμε τίποτα.

"Θέλω να κλάψω"εξομολογειται και τα μάτια της συστέλλονται.

"Θέλω να σε αγαπήσω όσο με αγαπάς και εσυ"λεω με την σειρά μου και κλείνει τα μάτια της.

"Με έχεις καταστρέψει.Μου πήρες ότι χαρούμενο υπήρχε μέσα μου Αλεξ.Σου δώθηκα ολοκληρωτικά,συναιαθηματικα,σαρκικα.Και Θεέ μου γέμιζα τον εαυτό μου με ψεύτικες ελπίδες ότι θα αλλάξεις.Τρεφομουν με ψέματα ότι θα γίνεις καλύτερος για να σε συγχωρώ.Για να δικαιολογώ αυτή την πράξη μου.Εγω φταίω"σκουπιζει την μυτη της.

"Δεν με αγαπάς πια;"ρωτάω πιο απεγνωσμένος από ποτέ.

Ένα όχι να πει και ορκιζομαι ότι θα ξεσπάσω και εγώ.

"Δεν έχεις κατάλαβει κάτι.Δεν γίνεται να σταματήσω να σε αγαπώ.Οταν αγαπάς κάποιον Αλεξ,τον αγαπάς για ότι και να κάνει.Οπως και να φέρθηκε στους αγαπημένους σου ανθρώπους ακόμη και σε σένα.Και εύχομαι αυτή την στιγμή να μου έδειχνες ένα άλλο πρόσωπο.Ωστε να αγαπήσω αυτό,το ψεύτικο και όχι εσένα.Γιατι θα μου ήταν πιο εύκολο να σε αποχωριστώ"καθεται στα γόνατα της.

"Θα πάω μια βολτα.Να σκεφτω λίγο.Θα ήθελα να θυμάσαι πάντα ότι σε αγαπώ ότι και να γίνει μεταξύ μας.Ενταξει;"πλησιάζει το στόμα μου.

"Γιατί νιώθω ότι δεν θα σε ξαναδώ;"πλέον τα χείλη μας τρίβονται μεταξύ τους.

"Οτι και αν κάνεις πάντα θα σε αγαπώ"ψιθυριζει και φιλιόμαστε με τα δάκρυα μας να τρέχουν.

Απομακρύνεται απο μένα και προχωράει προς την πορτα.Την ανοίγει και βγαίνει από το διαμέρισμα.Πριν την κλείσει με κοιτάει και σκύβω το κεφάλι μου μετανιωμενος.Όλα αυτά δεν έπρεπε να γίνουν.

[•••]

Στρίβω στο τελευταίο στενό προκειμένου να φτάσω στην παραλία.Είμαι τόσο ηλίθιος που δεν έψαξα εδώ πρώτα.Είμαι σίγουρος ότι εδώ θα είναι και θα κλαίει.Δεν έχω να κάνω και πολλά.Απλά θα την πάρω αγκαλιά και θα της ζητήσω συγγνώμη.Θα της πω ότι θα κάνουμε μια καινούργια αρχή και θα είμαστε πάλι μαζί.

Δεν ζητάω κάτι μεγάλο.Μια τελευταία ευκαιρία να αποδείξω ότι θα γίνω καλύτερος.Ξέρω ότι μου έχει δώσει άπειρες και θα έχει κουραστεί αλλά με αγαπάει πολύ που θα με συγχωρέσει.Θα το κάνει Αλεξ.Ξανά.

Σταματαω την μηχανή και περπατάω προς την θάλασσα.Η φιγούρα της δεν φαινεται στην άμμο.Δεν μπορεί,εδώ θα είναι.Μια σκιά αχνοφαινεται στην θάλασσα αλλά δεν μπορώ να δω καλά αν είναι άνθρωπος.

Προχωράω πιο κοντά και διάολε όχι δεν μπορεί.Δεν είναι η Νεφέλη μου.Η Νεφέλη μου δεν θα αυτοκτονούσε ποτέ.Η σκιά πηγαίνει όλο πιο βαθιά και τα κλειδιά που βρίσκονται στο έδαφος σιγουρευουν τις υποψίες μου.Με κυριεύει ένα τόσο δυνατό συναίσθημα.Δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις πίστεψε με.Νιώθω να μου κόβουν την καρδιά στα δύο αλλά δεν πεθαίνω.Αντίθετα νιώθω με όλη μου την δύναμη τον πόνο.

"Νεφέλη;"φωνάζω και βουτάω στα κρύα νερά.

"Αλεξ φυγε"φωναζει αλλά δεν την ακούω.

Κολυμπάω γρήγορα και την φτάνω ενώ αυτή προσπαθεί να πάει πιο βαθιά.

"Τι κάνεις Νεφέλη;"ρωτάω λαχανιασμενος.

Ευχαριστώ μια ανώτερη δύναμη που την προλαβα πριν κάνει κάτι κακό στην ζωή της.

"Θες να μάθεις τι κάνω;Προσπαθω να βάλω ένα τέλος στην ζωή μου.Αυτο προσπαθώ να κανω"φωναζει μέχρι να της κοπεί η φωνή.

"Αυτό δεν θα γίνει"απαντω με αμφιβολια στην φωνη μου.

Η Νεφέλη γελάει πριν μιλήσει.

"Γιατί;Τι με εμποδίζει;"ρωτάει χαμογελώντας.

"Εγώ,η αγάπη σου η θρησκεία σου. Σκέψου μωρό μου"λεω τυχαίες δικαιολογίες.

Το τσουχτερό κρύο δεν με νοιάζει καθόλου.Το μόνο που με νοιάζει είναι να την αποτρέψω από το να κάνει κάτι τέτοιο.

"Μα Αλεκ θελω να βαλω ενα τελος σε ολα τα προβληματα μου.Και η μονη λυση ειναι ο θανατος.Μην πιστεψεις ποτε οτι με κατεστρεψες.Στο είπα προηγουμένως αλλά δεν είναι αλήθεια.Απλα πηρες την ζωη μου και εσωσες την δικη σου.Δεν το εκανες επιτηδες.Εγω στην εδωσα.Τωρα μην με παρακαλεσεις να ζησω.Γιατι αν το κάνω θα επιστρέψουμε παλι σε αυτόν τον..φαύλο κύκλο.Ισως δεν με αγάπησες τόσο ώστε να ήθελες να αλλάξεις.Ισως ήταν μονόπλευρη η αγάπη μου.Σε αποχαιρέτησα πριν όπως χρειάζοταν.Δεν θέλω κλάματα την τελευταία στιγμή μου πάνω στον κόσμο.Ας την περάσουμε όπως αρμόζει.Και ας πιστέψεις μετα απο αυτό ότι είμαι ακόμα μαζί σου.Γιατι θα είμαι Αλεξ"λεει και μπαινει κατω απο το νερο.

______________

Θέλω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα ώστε να μην τα παρεξηγήσετε.Αρχικα,ξερω τι γραφω.Ξερω οτι αυτο δεν ειναι κανονική αγαπη μεταξύ Αλεξ-Νεφέλης.Δεν τρέφω αυταπάτες ούτε σας λέω ότι αν κάποιος σας μεταχειρίζετε έτσι πρέπει να τον συγχωρείτε συνέχεια.Αυτο το αποφασίζετε εσείς.Ο λόγος που δεν τους "αφήνω"να ηρεμήσουν ή να σταματήσω να τους βάζω εμπόδια ειναι ότι στην ζωή δεν υπάρχει (για μενα) η αγάπη όπως στο Λάθος αστέρι ή στον Τιτανικό.Ειναι δύσκολο να αγαπήσεις,είναι δύσκολο να αγαπηθεις,να συγχωρέσεις αλλά και να συγχωρεθείς.Η αγάπη όλη είναι δύσκολη και για αυτό τον λόγο το βιβλίο που γράφω είναι προσαρμοσμένο σε αυτά τα δεδομένα.Αντι να σας δείχνω κάτι ουτοπικό ή τέλειο σας δείχνω κάτι άρρωστο ή διαταραγμένο.Ποιο νομίζετε ότι είναι πιο κοντά στην σημερινή κοινωνία;Δεν χρειάζεται να αγαπάς τέλεια αλλά τουλάχιστον ανθρώπινα.Προσπάθησε.

Ψηφίστε,σχολιάστε.

Yours♡