Νεφελη

Τα ματια μου ανοιγοκλεινουν και προσπαθουν να συνηθισουν το κρυο του σεντονιου.Πεταριζω τα βλεφαρα μου και αντυκριζω εναν Αλεξ στην κουζινα.Στηριζεται στον παγκο και με κοιταει με μια κουπα στο χερι του.Πινει λιγο και συνεχιζει να με κοιταει.

"Καλημερα"λεω καπως βραχνα.

"Ελα να μιλησουμε"λεει και μου δειχνει την καρεκλα της μικρης κουζινας.

"Μισο λεπτο να ντυθω"απαντω και μαζευω τα ρουχα απο το πατωμα.

Μπαινω γρηγορα στο μπανιο πριν προλαβει να μου πει κατι.

Κλεινω την πορτα και το παρατηρω.Καλυπτεται με ασπρα και μαυρα πλακακια.Ειναι πολυ μικρο και απεναντι απο την πορτα ειναι ενα ντουζ.Δεξια ειναι η τουαλετα και αριστερα ο νεροχυτης.Βριζω τον εαυτο μου που καθομαι και παρατηρω το μπανιο ενω θα επρεπε να ντυνομαι.Αφηνω το σεντονι να πεσει στο πατωμα και φοραω τα εσωρουχα μου.Ακολουθουν τα χθεσινα ρουχα μου.Πλενω το πρόσωπο μου και χτενιζω με τα χερια μου τα μαλλια μου.Βγαινω εξω και αφηνω το σεντονι στο κρεββατι.Περπατω μεχρι την κουζινα με αργα βηματα.

"Σχολειο δεν θα παμ-"

"Οχι σημερα.Πρεπει να ξεκαθαρισουμε καποια πραγματα πρωτα"με διακοπτει και καθεται στην απεναντι καρεκλα.

Εύχομαι απο μεσα μου να μην φερει αυτη η συζητηση περισσοτερη νευρικοτητα μεταξυ μας απο οσο ηδη υπαρχει.

"Θα μεινεις μαζι μου"ανακοινωνει ξαφνικα.

Ανακουφιση κατακλυζει τα σωθικα μου και τον ευχαριστω που δεν με εβαλε να τον παρακαλεσω.Τον εχω ικανο για ολα.

"Ευχαριστω"ψιθυριζω και με ενα νευμα του κεφαλιου του καταλαβαινω οτι με ακουσε.

"Θα χρειαστει να δουλεψουμε;"ρωταω και τον κοιταω.

"Δουλευω ηδη σε ενα μπαρ καθε βραδυ.Τωρα επειδη εγιναν ετσι τα πραγματα μαλλον θα χρειαστει να δουλευω και τα Σαββατοκυριακα"εξηγει και αφηνει μπροστα μου λιγο ψωμι με τυρι.

"Δεν τρωω πολυ.Δεν χρειαζεται να δουλευεις παραπανω-"

"Χρειαζεται.Πως θα πληρωνει τα φροντιστηρια σου;Ειμαι σιγουρος οτι αυτος ο μπασταρδος θα σε ξεγραψει τελειως"με διακοπτει για δευτερη φορα.

"Αυτο δεν θα γινει.Θα σταματησω τα φροντιστηρια,ειναι το λιγοτερο σημαντικο αυτη την στιγμη.Πρεπει να σκεφτουμε σοβαροτερα θεματα"εξηγω κουνωντας αδιακοπα τα χερια μου.

Αυτο ειναι τελειως τρελο.Δεν μπορω να δεχτω οτι θα δουλευει παραπανω για να πληρωνει τις αναγκες μου.Δεν ειμαστε καν..ζευγαρι.

"Μπορει να μην το βλεπεις τωρα αλλα πρεπει να σκεφτεις το μελλον σου.Επειδη εγινε αυτο δεν θα τα παρατησεις.Θα συνεχισεις"λεει εντονα.

"Αυτο ειναι εκμεταλλευση.Ειναι ηλιθιο εκ μερους μου να σε βαζω να δουλευεις για να πληρωνεις τα μαθηματα.Δεν φτανει που μενω εδω-"σταματαω την προταση μου εκει.

Με φιλαει και βαζει τα μαλλια μου πισω.

"Μιλησα"λεει και απομακρυνεται μετα απο λιγο.

Ειναι ολα χαλια.Πως τα χω κανει ετσι;
Η ζωη μου κρεμεται κυριολεκτικα απο τον Αλεξ.Δεν πιστευω οτι ειναι ικανος να κανει κατι τετοιο για μενα.Και ομως θα το κανει.Και νομιζω οτι εγω ειμαι η ηλιθια της υποθεσης.

"Τι σκεφτεσαι;"με ρωταει και αγγιζει το μπουτι μου.

"Τα παντα και το τιποτα.Ειναι ολα χαλια.Εγω,η ζωη μου.Δεν ξερω που να ακουμπησω πλεον.Εχω χασει τους πιο σημαντικους ανθρωπους..Ειμαι μονη μου.Δεν εχω οικογενεια"εξηγω και αφηνω τα δακρυα να κυλησουν.

"Δεν μπορω νς σου πω τιποτα παρηγορητικο γιατι απλα και γω ετσι ειμαι.Αλλα εσυ δεν πρεπει να σκεφτεσαι τετοια πραγματα.Πρεπει να χαμογελας Νεφ,να μου δινεις κουραγιο και λογο υπαρξης"λεει και περναει μια τουφα βρεγμενων μαλλιων πισω απο το αυτι μου.

"Αδειαζω καθε μερα.Γινομαι κενη απο συναισθηματα.Αλεξ τι ειμαστε εμεις;Γιατι να ζησουμε μαζι;Δεν ειμαστε καν ζευγαρι"μουρμουριζω και σηκωνεται απο την καρεκλα.

Περπαταει δεξια αριστερα σκεφτικος.Ζυγιζει την καθε λεξη προσπαθωντας να μην με πληγωσει.Το εκτιμω πολυ αυτο.Σημαινει πολλα.

"Το τι ειμαστε εξαρταται απο σενα Νεφελη"λεει σοβαρα γυρνωντας προς το μερος μου.

"Και εφόσον δεν ειμαστε τιποτα ακομα αυτο δεν επρεπε να γινει χθες"προσθετει και σταματαει να περπαταει.

"Σωστα.Δεν επρεπε να γινει"σηκωνομαι ορθια χαμογελώντας.

"Ποια ειμαι εγω για να γινει;"ρωταω με το ειρωνικό χαμογελο κολλημενο στα χειλη μου.

"Εε Αλεξ;Ποια ειμαι εγω για να κανεις κατι τετοιο μαζι μου;"τον ειρωνευομαι.

Κανει κινηση να με πλησιασει αλλα τον σταματαω με το χερι μου.

"Παραλογιζεσαι.Δεν το εννοουσα ετσι οπως το καταλαβες"εξηγει πλησιαζοντας αργα-αργα.

"Σταματα!Ξερω,ξερω πολυ καλα τι εννοούσε.Απλα δεν σου αρεσε.Γιατι δεν το λες;"ρωταω απελπισμενη.

Ισως όντως εχω αρχισει να παραλογιζομαι αλλα θελω οτι κανω να του αρεσει.Και αν οχι θα προσπαθησω να γινομαι καλυτερη.Αρκει να μην μου λεει ψεματα.Το μισω αυτο.

"Ακου με και μην φωναζεις"με τραβάει και με βαζει να κατσω στην καρεκλα αποτομα.

"Αν ειναι κατι που πρεπει να ειμαι περηφανος ειναι οτι δεν σου ειπα ποτε ψεματα"γονατιζει μπροστα μου.

"Αν δεν μου αρεσε θα στο ελεγα.Σου εχω πει πιο βαρια πραγματα,αυτο δεν θα ηταν τιποτα.Οποτε μην βασανιζεις το μυαλο σου και απλα ακουσε με.Κατι τετοιο θα ξαναγινει μονο οταν με συγχωρεσεις.Οταν γινουμε ζευγαρι"ξεκουραζει το κεφαλι του στα γονατα μου.

"Εισαι ηδη συγχωρημενος"ψιθυρίζω  χαιδευοντας του τα μαλλια.

"ΤΙ;"πεταγεται εκπληκτος πανω κοιτάζοντας με με γουρλωμένα μάτια.

"Ηξερες οτι θα σε συγχωρησω.Γιατι σου προκαλει εκπληξη;"ρωταω ρουφωντας τη μυτη μου.

"Απλα-βασικα οχι δεν το ηξερα-βασικα δεν περιμενα να το κανεις τοσο νωρις αυτο"εξηγει μπερδεμενα.

"Θα το εκανα καποια στιγμη οποτε δεν υπηρχε λογος να το αργησω"κουναω τους ωμους μου πανω-κατω.

"Μωρο μου"με πλησιαζει και με φιλαει.

Χαμογελαω και τυλιγω τα χερια μου γυρω απο τον λαιμο του.Βαζει το σωμα του στην καρεκλα με μενα απο πανω του.Ξαφνικα το κουδουνι χτυπαει και ο Αλεξ βριζει μεσα απο τα δοντια του.Σηκωνομαι πανω και φοραω την μπλουζα που μολις εβγαλα.Σκουπιζουμε και οι δυο τον ιδρωτα στα μετωπα μας και ο Αλεξ παει να ανοιξει την πορτα.

"Ποιος ειναι;"ρωταω αφου εχει μεινει κοκαλωμενος στο κουφωμα.

Καμια απαντηση.Κατευθυνομαι στην πορτα και μενω το ιδιο εκπληκτη με το αγορι διπλα μου.

"Παιδια"αναφωνω και κοιταζω τα αδερφια μου.

Με αγκαλιαζουν ταυτοχρονα και νιωθω πιο συγκινημενη απο ποτε.

"Περαστε"τους λεω και μπαινουν στο μικροσκοπικο διαμερισμα.

"Δεν ηρθες σχολειο και αποφασισαμε να ερθουμε εμεις εδω.Ρωτησαμε τον φιλο σου και σας βρηκαμε"εξηγει ο Νικος και τριβει τα μαλλια του με τα χερια μου.

"Θα παρουμε απουσιες αλλα αξιζει τον κοπο"χαμογελαει ο Στελιος.

"Τι εγινε;"ρωταω νιωθωντας νευρικοτητα για αυτο που θα ακουσω.

Ο Αλεξ σαν να το καταλαβαινει μου κραταει το χερι.Τον κοιταω σαν να τον ευχαριστω με την ματια μου.

"Αυτος.Δεν σε θελει πλεον.Ειπε να μην ξαναπατησεις στο σπιτι και απαγορευει καθε επαφη μαζι μας.Σε ξεγραφει απο το φροντιστηριο και στην εισοδο εχουμε τα τελευταια πραγματα σου"εξηγει ο Μαριος και προσπαθει να μην κλαψει.

Ομως εγω τον καταλαβαινω.Τον προδιδει η φωνη του.Οπως και η δικη μου.Κοντευει να σπασει.

"Δ-δεν π-πειραζει"απαντω με μεγαλη δυσκολια.

Βαζω σε ενα ποτηρι να πιω λιγο νερο και προσπαθω να σκουπισω τα δακρυα μου.

"Η απουσια σου ειναι αισθητη"χαμογελαει πικρα ο Στελιος.

"Σταματα"τον παρακαλω.

"Μας λειπεις Νεφ"με κοιταει ο Νικος και βγαζω εναν λυγμο.

Αγκαλιαζω τον Αλεξ και κλαιω πανω στην μαυρη του μπλουζα του.

"Τιποτα δεν ειναι ιδιο.Λειπεις και στην μαμα.Δεν ειναι καλα.Εκεινο το βραδυ όταν ο..μπαμπας είδε ότι λείπεις και ετοίμαζε τα πράγματα σου προσπάθησε να τον σταματήσει αλλά ξέρεις πως είναι τα πράγματα.Η μαμά είναι πιο αδύναμη σωματικά και φοβήθηκε για εμάς μήπως κάνει τίποτα χειρότερο.Ετσι δεν μίλησε αλλά τώρα νιώθει ενοχές που τον άφησε να σε διώξει"εξηγει ο αδερφος μου και οι λυγμοι μου γίνονται πιο έντονοι.

"Της εξήγησα ότι είσαι με τον Αλεξ και παρολο που ναι μαλακας θα σε προσέχει"ο Μαριος παίρνει τον λόγο και ο Αλεξ του υψώνει το μεσαίο του δάκτυλο χαμογελώντας ειρωνικά.

"Ναι Νεφέλη της το είπαμε.Εχει ησυχάσει κάπως αλλά όπως και να έχει σε θέλει δίπλα της".

"Απλα σκαστε"τους λεει οχι και τοσο ευγενικα το αγορι που αγκαλιαζω.

Ο Νικος με τραβαει απο την αγκαλια του και με φερνει απεναντι του.

"Ξερεις οτι δεν μπορει να μας χωρισει κανεις;Εισαι η αδερφη μου και κανενας δεν θα μας χωρισει.Θα σε βλεπω καθε μερα.Δεν θα χασουμε επαφη"λεει και με αγκαλιαζει συγκινημενος.

"Ξερεις οτι σε αγαπω πολυ;"ρωταω κλαιγοντας.

"Το ξερω"απανταει και μου χαιδευει τα μαλλια.

"Εχει δικιο.Και οσο μαλακας ειναι αυτος"δειχνει τον Αλεξ.

"Ξερουμε οτι θα σε προσεχει"με φιλαει στο μαγουλο ο Μαριος.

"Αδερφουλη μου"του χαιδευω την πλατη.

"Εγω δεν θα πω πολλα.Τα ειπαν ολα τα παιδια"λεει ο Στελιος ενω απομακρυνομαι απο την αγκαλια του Μαριου.

"Απλα θα σου δωσω αυτα"ανακοινωνει και βγαζει λεφτα απο την τσεπη του.

"Μην τα αρνηθεις.Ειναι 100 ευρω για αρχη"λεει και τα πεταει στο τραπεζακι.

"Δεν εχω λογια"απαντω και σηκωνω τα χερια μου παραδομενη και συγκινημένη.

"Αν σου κανει κατι πες το μου"μου ψιθυριζει στο αυτι ενω με αγκαλιαζει.

"Θα το 'χω υποψιν μου"χαμογελαω σφιγμένα.

"Αντιο Νεφ"λενε ενω βγαινουν εξω.

Τους χαιρετω με το χερι μου και οταν ο Αλεξ κλεινει την πορτα σοριαζομαι στην καρεκλα.

"Ειναι καλα παιδια"μουρμουριζει ενω στεκεται στην πορτα.

"Και τωρα;"

"Προχωραμε.Δεν εχουμε να κανουμε κατι αλλο.Συνεχιζουμε".

Σωστα.Συνεχιζουμε.Τι αλλο θα μπορουσαμε να κανουμε.Να κλαιμε και να μην κανουμε τιποτα για να αλλαξει η ζωη μας;Οχι.

Ειναι να βρεις την ουσια.Να μαθεις οτι η ζωη ειναι πολυ μικρη και δεν χωραει πικρες.Να στεκεσαι εκει,αγεροχη και να τις αντιμετωπιζεις με χαμογελο.Και που ξερεις;Εχει και τις γλυκες της.

_______________

Ψηφίστε,σχολιάστε και να θυμάστε σαν την αδελφική,μητρική αγάπη τίποτα.

Yours♡