Κλεινω τα ματια μου ενω η βροχη δυναμωνει.Μπουμπουνητα και αστραπες βροντουν φοβιζοντας με ακομη περισσοτερο.

Δεν εχω που να παω.Οι φιλες μου δεν μπορουν να με φιλοξενησουν.Η Ελεαννα εχει φυγει απο την πολη για ενα ταξιδι με τους γονεις της και θα γυρισει αυριο.Η Κατερινα δεν μπορει γιατι οι γονεις της δεν την αφηνουν να καλεί άτομα στο σπίτι Στους συγγενεις μου δεν θα ηταν καλη ιδεα να παω αρα δεν μου μενει τιποτα.Το μυαλο μου σκεφτηκε για μια στιγμη τον Αλεξ αλλα αμεσως μετα απεβαλλα αυτη την σκεψη.Σαν τι θα παω σπιτι του;Σαν κοπελα του,που δεν ειμαι;

Τουρτουριζω απο το κρυο και μαζευω τα ποδια μου προκειμενου να ζεσταθω.Η μυτη μου ειναι κοκκινη και δεν νιωθω τα ακρα μου.

"Νεφελη;"ακουγεται μια φωνη στην ακρη του δρομου.

Δεν απαντω.Αν με ρωτησει τι κανω εδω τι να πω;Οτι με εδιωξε ο πατερας μου;Μεγαλη ντροπη.

"Νεφελη;"ξαναακουγεται αυτη η φωνη και απο τι μπορω να διακρινω από την φιγούρα του πλησιαζει στο μερος μου.

Αγορι ειναι.Ποιος ειναι;Την ξερω αυτη την φωνη αλλα δεν μπορω να θυμηθω ποιανου ειναι.

"Νεφελη εσυ;Ο Δημητρης ειμαι"αναρωτιεται ενω στεκεται απεναντι μου.

Κοιτω τα καστανα του ματια και δεν λεω τιποτα.

"Δ-Δημητρη φ-φυγε"λεω μετα απο πολλη ωρα τραυλιζοντας.

"Τι να φυγω;Τρεμεις ολοκληρη"διαπιστωνει και βγαζει το μπουφαν του.

"Τι εγινε;"ρωταει ενω με σκεπαζει με αυτο.

"Τιποτα φυγε"λεω ενω ξεσπαω σε κλαματα.

Δεν ρωταει τιποτα αλλο.Μονο βγαζει το κινητο του.Πληκτρολογει κατι και περιμενει απαντηση.

"Ελα εδω να σε ζεστανω"μου δειχνει τα χερια του.

Δεν τον πλησιαζω και ξεφυσαει.Ερχεται προς το μερος μου και με παιρνει στην αγκαλια του.Νιωθω πιο ζεστα και το καταλαβαινει.Το κινητο του δονείται και το ανοιγει.Κοιταζει το μήνυμα και μετα καλει εναν αριθμο.

"Τι κανεις;"εκφραζω δυνατα την απορια μου.

"Σς"με καθησυχαζει και μου χαϊδευει τα μαλλια στοργικά.Μου χε λείψει αυτός ο Δημήτρης.

"Ο Αλεξ;"ρωταει και παγωνω στην θεση μου

Γιατι τον Αλεξ;Οχι αυτον.Γιατι το εκανε;

"Ο Δημητρης ειμαι"ξεροβηχει αμηχανα και ακουγεται απο μεσα ενα βουητο.

"Δεν σε πηρα για να με βρισεις αλλα επειδη εχω κατι σημαντικο να σου πω"εξηγει και σηκωνομαι απο το εδαφος.

Του κανω νοημα να μην μιλησει αλλα ειναι πολυ αργα.

"Ειμαι με την Νεφελη εξω απο το σπιτι της κ-"σταματαει την προταση του.

"Αλεξ;"ρωταει μεσα στο ακουστικο.

"Το εκλεισε"με πληροφορει και αριχζω και κλαιω.

"Γιατι τον καλεσες Δημητρη;Γιατι;"λεω μεσα απο τα αναφιλητα μου.

"Ακου με"μου πιανει τα χερια και τα ακινητοποιει.

"Δεν ξερω τι εχει γινει με την οικογενεια σου και εισαι εξω με 2 βαλιτσες.Αλλα ξερω οτι θα ενιωθες καλυτερα αν πηγαινες στο σπιτι του Αλεξ παρα σε μενα"απολογειται και με κοιταει.

"Συγγνωμη"ψιθυριζω και τον αγκαλιαζω.

"Ευχαριστω που με βοηθησες"προσθετω και τον σφιγγω στην αγκαλια μου.

Του χρωσταω πολλα.Ξαφνικα φωτα αυτοκινητου μας τυφλωνουν και ενα αμαξι σταματαει ακριβως μπροστα μας.Ο Αλεξ βγαινει απο αυτο και ερχεται σιφουνας προς το μερος μας.Ο Δημητρης διπλα μου τσιτωνεται και κανει ενα βημα πισω με μενα μαζι του. Ο Αλεξ παρατηρει αυτη την κινηση και σφιγγει τις γροθιες του.Ψιθυριζει κατι μεσα απο τα δοντια του και υστερα ανασηκωνει το κεφαλι του.

"Μπορεις να μου πεις τι εχει γινει;"ρωταει το αγορι διπλα μου και χαμογελαει.

Εχω αρχισει και φοβαμαι.

"Εγω δεν ξερω τιποτα.Την βρηκα εξω μεσα στην βροχη με δυο βαλιτσες να τουρτουριζει απο το κρυο.Αποφασισα να παρω εσενα τηλεφωνο γιατι ξερω οτι θα νιωθει καλυτερα μαζι σου"εξηγει και στην τελευταια προταση χαμηλωνει την χροια της φωνης του.

"Και πολυ καλα εκανες"του λεει και με αρπαζει απο τα χερια του.

Βγαζω ενα επιφωνημα έκπληξης και φόβου ετσι αγαρμπα οπως με αγκαλιαζει.

"Ε-εγω σας αφηνω"μουρμουριζει ο Δημητρης και φευγει αφηνοντας μας μονους.

"Μπες μεσα"με προσταζει και χωρις να μπορω να κανω κατι αλλο υπακουω.

Πιανει τις αποσκευες μου και τις βαζει στο πορτ-παγκαζ.Επειτα κανει τον κυκλο του αμαξιου και ανοιγει την πορτα.Καθεται στην θεση του οδηγου και βαζει μπρος.Εχω μεινει αμιλητη να κοιταω εξω απο το παραθυρο κουλουριασμενη στην ακρη.

"Δεν ηταν αναγκη να ερθεις"λεω μετα απο πολλη ωρα καθως σφιγγω το μπουφαν του Δημητρη.

Πρεπει να του το επιστρεψω αυριο.

"Και θα σε αφηνα μονη σου με αυτο τον π-"διακοπτει την προταση του.

"Εννοω οτι επρεπε να ερθω.Ησουν εσυ και δεν προκειται να σε αφηνα με καποιον που δεν ξερω"διορθωνει τα λογια του.

"Δεν θελω να παμε σπιτι σου.Θελω να με αφησεις καπου.Θα ειμαι καλα"συνεχιζω και τον κοιταω.

Ανοιγει το στομα του να πει κατι αλλα το κλεινει αμεσως.

"Δεν παιζει αυτο Νεφ.Θα παμε στο σπιτι μου,εχουμε να συζητησουμε καποια πραγματα"εξηγεί και στριβει σε μια γωνια.

Σταματαει αποτομα το αμαξι και βγαινει εξω.Παιρνεις τις βαλιτσες στα χερια του και μπαινει μεσα σε μια πολυκατοικια.Κατευθυνεται στο ασανσερ και το καλει να ερθει.Μεχρι τοτε τον κοιτω λοξα και αυτος μου ριχνει καποιες πλαγιες ματιες.

Αφου ερθει μπαινουμε μεσα και παταει το κουμπι για τον 3ο οροφο.Το ασανσερ σταματαει και μετα απο λιγο ειμαστε εξω απο αυτο.Ο Αλεξ βγαζει τα κλειδια απο την τσεπη του τζιν του και ανοιγει την πορτα.Μπαινει μεσα και παράλληλα τραβαει τις βαλιτσες.Εγω στεκομαι στο κουφωμα της πορτας και κοιταω το μερος.

"Δεν θα μπεις;"ρωταει και με πλησιαζει.

"Θελω να φυγω"μουρμουριζω και με βαζει μεσα παρα την αρνηση μου.

"Πες μου τι εγινε"με παρακαλει και στην θυμιση των γεγονοτων ξεσπαω παλι.

"Απλα χρειαζομαι μια αγκαλια"ψιθυριζω και σε κλασματα δευτερολεπτου με εχει πιασει στα χερια του και με αγκαλιαζει σφικτα.

Με αγκαλιαζει και δεν εχω καταλαβει τοση ωρα οτι μας εχει οδηγησει στο κρεββατι.

"Πες μου"μου λεει μαλακα ενω μου αγγιζει το χερι.

"Οταν..οταν ο Μαριος με πηγε στο σπιτι μου ο-ο πατερας μου το ειδε.Ειχε μπει ηδη στο δωματιο και ειχε δει οτι-οτι λειπω.Ετσι ετοιμασε τα πραγματα μου και μολις εφτασα ηταν στην πορτα.Νομιζε ότι κάτι ετρεχε με τον Μαριο και ξέρεις,δεν του αρεσουν αυτα πόσο μάλλον με άτομα τέτοια.Δεν τον ειχα δει μεχρι που ηρθε προς το μερος μου.Μου εδωσε τα πραγματα και μου ειπε να φυγω απο το σπιτι"λεω παραλειπωντας το χαστουκι και τις βρισιες του.

Πιεζω τα δυο χειλη μου μεταξυ τους για να μην κλαψω.

"Τι σου ειπε;"ρωταει σφιγμενα και καταλαβαινω οτι εχει αρχισει να βραζει.

"Μου ειπε να μην ξαναερθω στο σπιτι του και να παω στο αλητη που με εφερε.Με ειπε τσουλι και βρωμοθυληκο Αλεξ"κλαιω με λυγμους πλεον και σηκωνεται ορθιος.

"ΤΟΝ ΜΑΛΑΚΑ"φωναζει και δίνει μια γροθιά στον τοίχο.

Φοβαμαι και μαζευομαι οσο πιο πολυ μπορω στην γωνια του κρεββατιου.Με πλησιαζει και καθεται διπλα μου.Ξεκινάει να πει κατι αλλα καταληγει να αναφωνει.

"Σε βαρεσε"διαπιστωνει και αγγιζει το κόκκινο μου μαγουλο.

"Ολοι οσοι αγαπω με βαρανε"μουρμουριζω θλιμμενα και τον κοιταω.

Τα χειλη του εχουν σχηματισει μια ευθεια γραμμη και τα φρυδια του ειναι ενωμενα.Δεν επρεπε να το πω αυτο.

"Ηταν αναγκη να το πεις τώρα;"ρωταει και έπειτα μουρμουρίζει κάποιες βρισιές.

"Ειναι η αληθεια.Δεν μπορω να καταλαβω τι εχω κανει και με χτυπατε.Εκανα κατι λαθος;Και αν εκανα γιατι με τιμωρειτε ετσι;"αναρωτιεμαι και πιανει το κεφαλι του.

Στο μυαλο μου ερχεται η εικονα με το σακατεμενο του σωμα και ξεφυσω.Πηγαινω κοντα του και ανεβαινω πανω του.

"Συγγνωμη δεν επρεπε να το πω αυτο τωρα.Συγγνωμη απλα ειμαι σε μια φαση που ολα ειναι σκατα και νιωθω οτι δεν αξιζω να ζω.Νιωθω ότι δεν πρέπει να συναναστρεφομαι με άτομα γιατί τους κάνω κακό.Αλεξ σε παρακαλω κανε με να πιστέψω ότι αξίζω για κάποιον,για σένα"απαντω και τον φιλω σαν να ειναι η τελευταια μας φορα.

________________

Ψηφίστε,σχολιάστε.Τι γλυκό παρτ αυτό,μου άρεσε πολύ:)

Επίσης πληροφοριακα να σας πω ότι έχω ακούσει τις σκέψεις καταθλιπτικων ατόμων και ξερω πάνω-κατω πως σκεφτονται.Ετσι,οι σκέψεις της Νεφέλης δεν ειναι προϊόν φαντασίας αλλά αληθινές.

Yours♡