Νεφελη

"Ασε με"λεω κλαίγοντας σε εναν φιλο του και τραβιεμαι απο το αγγιγμα του.

Συνεχιζω να του χαιδευω τα μαλλια περιμενοντας να ξυπνησει.Ξυπνα Αλεξ μωρο μου,ξυπνα.

"Κοπελα μου καθεσαι εδω δυο ωρες.Δεν νομιζεις οτι πρεπει να φυγεις;"με ρωταει και προσπαθει να με απομακρυνει απο το πλευρο του.

"Γιαννη ασ'την.Θα φυγει σε λιγο.Κλεισε την πορτα θελω να της μιλησω"λεει ο Μαριος και του κανει νοημα να φυγει.

Αυτος αφου μας κοιταξει και τους 3 ξεφυσαει και βγαινει εξω κλεινοντας την πορτα.

"Θα μου πεις τι στον διαολο εγινε;Το μονο που ξερεις να κανεις ειναι να μυξοκλαις"λεει και ερχεται διπλα μου.

"Ασε με"λεω ενω κοιταω τον Αλεξ.

"Πως εχασε τις αισθησεις του;Τι του πες;"ρωταει και στην θυμιση αυτων που ειπα κανει το κλαμα μου πιο εντονο.

"Σταματα να κλαις να συνεννοηθουμε"μου κλεινει με οχι ευγενικο τροπο το στομα.

"Τι θες να σου πω;Μιλουσαμε και ξαφνικα πεφτει στα χερια μου.Σε πηρα τηλεφωνο,στο ειπα,ηρθες με τα παιδια και τωρα ειμαστε εδω δυο αναθεματισμενες ωρες περιμενοντας να ξυπνησει"ξεσπω και σκουπιζω με το μανικι της μπλουζας μου τα δακρυα μου.

Δεν επρεπε να του τα πω αυτα.Μπορει να μην ειμαστε μαζι αλλα τον αγαπαω ακομα.Απλα δεν γινεται να προχωρησει η σχεση μας.Αυτο επρεπε να ειχα πει.

"Κοιτα Νεφελη.Ξερω τι εχει γινει με εσενα και τον Αλεξ-"

"ΞΕΡΕΙΣ;"ρωταω λιγο πιο δυνατα.

Ο Αλεξ κουνιεται αλλα δεν ξυπναει.

"Σκασε να σου μιλησω.Ναι ξερω,ειναι ο καλυτερος μου φιλος μου εχει πει τα παντα σχεδον.Εγω δεν θα σου πω τις γνωστες μαλακιες δεν σου αξιζει και ολα αυτα γιατι πολυ απλα ειναι μαλακιες.Ο Αλεξ ειναι πολυ καλο παιδι απλα εχει περασει πολλα και για αυτο ειναι ετσι.Ξερω οτι σε χτυπησε εκεινη την νυχτα ασχημα αλλα δεν το ηθελε.Ηταν πανω στο μεθυσι του,στην ζηλεια του και στον χαμο της μανας του.Δεν δικαιολογω σε καμια περιπτωση την πραξη του ομως μετα απο αυτο αλλαξε.Εχει αλλαξει απο τοτε που σε γνωρισε"εξηγει αλλα τον διακοπτω.

"Δεν με πηγε αυτος στο νοσοκομειο.Γιατι;"ρωταω αυτο που με καιει και τον κοιταζω ψυχρα.

"Δεν ηταν σε θεση να το κανει.Σε πηγα εγω,το ιδιο ειναι"υπερασπιζεται τον φιλο του.

"Δωσ'του αλλη μια ευκαιρια.Δεν ειναι κακος.Απλα στάθηκε άτυχος όσο αφορά την οικογένεια του.Γιατι πρέπει αυτά τα άτομα να τα βάζουμε στο περιθώριο και να μην τα βοηθάμε;Ναι έχεις δίκιο σε οτι και να πεις άλλωστε γιατί να βγάλεις εσύ το φίδι από την τρύπα αλλά ρε κοπέλα αφού λιώνετε ο ένας για τον άλλον κάνε μια υποχώρηση"προσθετει και μου τριβει για λιγο την πλατη συναινετικά.

"Του εχω δωσει πολλες.Για ολα τα εξευτελιστικα λογια που μου 'πε,για το παρα λιγο κερατο,ολα αυτα"εξηγω και κοιτω τα κλειστά ματια του.Κοιμαται τοσο ηρεμα.

"Αλλη μια το κεφαλι σου μεσα.Εχει χαρακωσει σχεδον ολο του το σωμα τοσες μερες"λεει και σηκωνει την μπλουζα του.

"Θεε μου"αναφωνω και ενα νεο κυμα δακρυων ερχεται στα ματια μου.

Ολοκληρη η κοιλια του εχει γεμισει πληγες αλλες περασμενες με γαζα και αλλες οχι.

"Προχθες ενω καθόμασταν και καπνιζαμε μου ειχε πει για ποιο λογο ειναι η καθεμια"μουρμουριζει και τις κοιτα θλιμμένα.

"Αυτες εδω ειναι για ολες τις φορες που σου μιλησε ασχημα"λεει και μου δειχνει καποιες χαρακιες που εχουν διαγραφτει στους κοιλιακους του.

Μωρο μου.

"Αυτες εδω ειναι για οταν σε στεναχωρησε"δειχνει καποιες αλλες στο στερνο του.

"Και αυτη εδω ειναι για την φορα που σε χτυπησε"λεει και μου δεινχει την βαθυτερη χαρακια,αυτη που εχει τυλιχτει με γαζα.

"Σταματα"κλαιω με λυγμους και τα δακρυα μου πεφτουν στις πληγες του.Λες και μπορουν να τις γιατρεψουν.

"Εγω φευγω"λεει ο Μαριος και ξεροβηχει.

Ενα χερι μου χαϊδευει τα μαλλια και μου τα φερνει πισω.

"Νεφελη σηκω,τσουζουν"ο Αλεξ μιλάει και βγαζει ενα βογγητο πονου.

"Συγνωμη"ψιθυριζω και του κατεβαζω την μπλουζα.

Τα μάτια του είναι κλειστα για λιγο σαν να θελει να απαλύνει τον πονο.

Μετα απο λιγο τα ξαναανοιγει.Επεξεργαζεται το χωρο και κουναει το κεφαλι του σαν να καταλαβαινει που βρισκεται.

"Ειναι αργα καλυτερα να φυγεις"λεει μεσα απο τα δοντια του.

"Δεν θελω να φυγω"του πιανω στοργικα το χερι.

"Δεν θελω να με λυπουνται.Δεν θελω τον οικτο κανενος.Φυγε Νεφ"με διωχνει χωρις να με κοιταει.

Σκουπιζω για αλλη μια φορα τα δακρυα μου και σηκωνομαι απο το κρεββατι.Περπατω με βαρια καρδια προς την πορτα.Βαζω το χερι μου πανω στο πομολο αλλα με σταματαει η φωνη του.

"Βασικα περιμενε"ακουγεται και σταματαω.

Γυρναω προς το μερος του και τον βλεπω να προσπαθει να σηκωθει.

"Μην σηκωνεσαι"τον παρακαλω αλλα δεν με ακουει.Γαμωτο πονας μεινει εκει.

"Θα μου δωσεις αλλη μια ευκαιρια να επανορθωσω;"ρωταει ενω αγγιζει την κοιλια του.

"Δεν εχεις να προσθεσεις κατι αλλο;"

"Τα ξερεις ηδη.Ξερεις πως περναγα ενω ειμασταν χωριστα.Δεν χρειαζεται να σου λεω πραγματα που ξερεις.Γιατι οταν πρεπει να τα εκφραζω με λογια μαλλον τα λεω σε λαθος ανθρωπο"εξηγει και με αφηνει έκπληκτη στην θεση μου.

"Δεν ξερω.Δωσε μου λιγο χρονο.Κανε με να πιστεψω οτι αξιζεις αυτην την ευκαιρια"λεω με νευρικοτητα.

"Θα το κανω Νεφ.Θα δου αποδειξω οτι την αξιζω"το επιβεβαιωνει και ερχεται προς το μερος μου.

"Για σενα ολα.Για σενα διαολε μου θα γινω καλυτερος"ενωνει τα μετωπα μας.

"Νιωθω ηλιθια που σε συγχωρώ συνεχεια"ψιθυριζω με την προδωμενη μου περηφανεια να με καταβαλλει.

"Νιωθω μαλακας που σε κανω να νιωθεις ετσι"φιλαει τα υγρα μαγουλα μου.

"Πρεπει να φυγω"ψιθυριζω ενω ακουω ψιχαλες νερου να πεφτουν στα παραθυρα.

"Θα σε παει ο Μαριος"απανταει και πριν προλαβω να αρνηθω φωναζει τον Μαριο.

"Τι θες μαλακα;"ρωταει ενω στεκεται στην πορτα.

"Θα πας την Νεφελη στο σπιτι της με το αυτοκινητο"λεει και καθεται πανω στο κρεββατι.

Ανταλλασουν καποιες ματιες και μετα ο φιλος του ξεφυσαει.Βγαινει εξω και μου φωναζει να τον ακολουθησω.

"Υποθετω οτι πρεπει να φυγεις"γρυλιζει και κοιταει το ταβανι.

"Ναι.Θα-θα τα πουμε"λεω και βγαινω σαν τον κλεφτη απο το δωματιο.

Θα γινει καλυτερος;

Αξιζει η ευκαιρια που του εδωσα;

Πως θα ειναι στο μελλον;

Ολες αυτες τις σκεψεις εκανα μεχρι να παω σπιτι μου.

"Φτασαμε.Τωρα αδειασε μου την γωνια"λεει καθολου ευγενικα ο κολλητος του Αλεξ.

"Δεν ειχα σκοπο να μεινω"μουρμουριζω και κλεινω δυνατα την πορτα πισω μου.

Γαμωτο τωρα πως θα ανεβω;

Καθομαι σε ενα υποστεγο περιμενοντας να σταματησει η βροχη ώσπου βλεπω το φως του δωματιου μου ανοιχτο.

Μισο λεπτο.Εγω το ειχα κλεισει.

"Θεε μου μπηκαν μεσα"λεω στον εαυτο μου και κοιταω την εισοδο της πολυκατοικιας.

Στεκεται ο πατερας μου.Κραταει στα χερια του δυο βαλιτσες με..ρουχα;Με πλησιαζει με μια ομπρελα.

"Μην διανοηθεις να ξαναπατησεις σπιτι μου βρωμοθηλυκο"φτυνει τις λεξεις και τις συνοδευει με ενα δυνατο χαστουκι.

Το κεφαλι μου γυριζει απο τον πονο και το μεταφερω παλι στην αριχκη του θεση.Γιατι ολα σε μενα;

"Τι εκανα;"ρωταω μπερδεμενη και πληγωμενη.

"Πηγαινε στον αλητη που σε εφερε τσουλι"λεει και με αφηνει μεσα στην βροχη.

Μονη,βρεγμενη,αστεγη.Δεν μπορώ άλλο.

_________________

Ψηφίστε,σχολιάστε.

Ο πατέρας της Νεφέλης,σε περίπτωση που δεν καταλάβετε,την διώχνει από το σπίτι επειδή την είδε να έρχεται με τον Μαριο και θεώρησε ότι η κόρη του είναι πουτανα.Ετσι θύμωσε και έκανε ότι έκανε.

Ψηφίστε,σχολιάστε.

Yours♡