Μια κραυγη βγαινει απο το στομα του ανδρα και ανοιγω τα ματια μου ξαφνιασμενη.

"Γιατι δεν με σκοτωσε;"αναρωτιεμαι και προσπαθω να τον βρω με τα ματια μου.

Απεναντι στεκεται ο Αλεξ κρατωντας το μαχαιρι στην γροθια του.Αποφευγω την ματια του και νιωθω ενα βαρος στο ποδι μου.Κοιταω προς τα κατω.Ο ανδρας κείτεται αιμόφυρτος αφηνοντας τις τελευταιες του ανασες.

"Συγνωμη"ψιθυριζει πριν πεθανει για τα καλα.

Ειμαι αναυδη απο το τι εγινε στα τελευταια πεντε λεπτα.

"Γιατι δεν με σκοτωσες;"ψιθυριζω ενω ο Αλεξ με κοιταει...χαμενος.

Χωρις να χασει χρονο πηγαινει στην Μαριλενα.

"Γιατι δεν με σκοτωσες;"κλαιω με σπαραγμους πανω απο το πτωμα του.

"Τι εγινε;"ρωταει ο Αλεξ την Μαριλενα ενω την ντυνει.

Αυτη κλαιει βουβα και πεφτει στην αγκαλια του.

Ολοι χρειαζομαστε μια αγκαλια σε μια στιγμη σαν αυτη.Να μας υπενθυμισει καποιος οτι ενδιαφερεται για μας.Ομως εγω δεν εχω κανεναν.

"ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΕΣ;"φωναζω στον ανδρα και τον χτυπαω στο στέρνο του.

"Σκοτωσε με σε παρακαλω"τον παρακαλω και κλαιω πανω του.

"Α-αν δ-δεν ησουν εσυ θα ειχα πεθανει"λεει η Μαριλενα τραυλιζοντας.

"Ηρεμησε"της χαιδευει τα μαλλια.

Ιδρωμενη μεχρι το κοκκαλο καθομαι στην γωνια διπλα απο τον ανδρα.Κλαιω με λυγμους και δεν ξερω τον λογο.Ποιον θρηνω;Εμενα ή αυτον;

"Θα ειχα πεθανει"ψελλιζει ξανα και ξανα.

"Ηρεμησε μωρο μου.Ηρεμησε"της ψιθυριζει και με κοιταει σαν να το λεει σε εμενα.

Αποκλειεται,αυτην αγκαλιαζει.Ενα κυμα απελπισιας και παραπονου με κατακλυζει.Νιωθω ξαφνικα..ανεπιθυμητη.Θελω και γω μια αγκαλια.Τοσα πολλα ζηταω;Εναν ανθρωπο απλα να στεναχωρηθει που ημουν ετοιμη να βαλω τελος στη ζωη μου.Το χρειαζομαι.Χρειαζομαι να νιωσω ποθητη.

Σηκωνομαι ορθια και σερνω το σωμα μου.Δεν με νοιαζει τι θα κανω,που θα παω.Ειμαι πολυ εξαντλημενη για να παω στο σπιτι μου.

"Νεφελη που πας;"ρωταει η κοπελα στην αγκαλια του Αλεξ.

"Στον διαολο"απαντω κοιτωντας τα ματωμενα παπουτσια μου.

"Νεφελη περιμενε"με σταματαει το αγγιγμα της.

"Δεν θα πας στο σπιτι σου σημερα.Εισαι χαλια.Θα παμε στου Αλεξ"εξηγει και υγραινει τα ματωμενα χειλη της.

"Παρατα με"ειναι το μονο που λεω πριν αρχισω ξανά την διαδρομη μου.

Η παραλια φανταζει το ιδανικο μερος αυτη την στιγμη.

"Θα ερθει μαζι μας πηγαινε στο αμαξι"λεει ο Αλεξ και η Μαριλενα γνεφει φεύγοντας.

Συνεχιζω τον δρομο μου ακάθεκτη μεχρι που νιωθω τα χερια του στον αγκωνα μου.Ενας ηλεκτρισμος με διαπερνα αλλα δεν το αφηνω να με επηρεασει.

"Ασε με"γρυλιζω προσπαθώντας να φυγω.

Δεν το κανει.

"ΑΣΕ ΜΕ"ουρλιαζω και αρχιζω να κλαιω.

"ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΑΣΕ ΜΕ"φωναζω και το μονο που κανει ειναι να με αγκαλιασει σφικτα.

"Φυγε.Γιατι δεν φεύγεις;"ψιθυριζω ενω χανω τις αισθησεις μου.

"Γιατι ξερω οτι θες να μεινω"τον ακουω να λεει πριν λιποθυμησω στην αγκαλια του.

[•••]

Νιωθω το σωμα μου ξαπλωμενο σε ενα μαλακο στρωμα.Τα κοκαλα μου με πονανε φριχτα αλλα ευτυχως ο πονος αρχιζει και καταπραϋνεται.

"Θα φυγω"ακουω μια φωνη και μετα εναν ηχο.

"Θα σε παω εγω"λεει μια αλλη φωνη.

"Οχι Αλεξ θα μεινεις εδω.Αρκετα εκανες"ακουω την Μαριλενα και ανοιγω ελαφρα τα ματια μου.

Τον σπρωχνει και βηματιζει προς την πορτα.

"Σιγουρα;"ρωταει ο Αλεξ καθως βγαινει.

"Ναι,μεινε μαζι της.Ευχαρίστησε την εκ μερους μου"λεει και τον φιλαει στο μαγουλο.

Αυτος την αγκαλιαζει και μετα απο λιγο απομακρυνονται.Τοσες φορες συναντηθηκαμε ποτε δεν μου συμπεριφερθηκε τοσο στοργικα,τρυφερα.Ισως..να μην ειμαι για αυτον.Κλεινει την πορτα και με κοιταει.

Το σπιτι ειναι μικρο,γκαρσονιερα θα μπορουσε να χαρακτηριστει.Το σκοταδι βοηθαει ωστε να μην καταλαβει οτι ειμαι ξυπνια.Πλησιαζει προς εμενα και φτανει στο κρεββατι.Γονατιζει και αρχιζει να μου χαιδευει τα μαλλια.Φυγε σε παρακαλω κλαψουριζω απο μεσα μου.

"Δεν το πιστευω οτι τωρα θα ειχες πεθανει"μουρμουριζει και με χαιδευει πιο εντονα.

"Αν δεν ημουν εγω θα σε ειχε μαχαιρωσει"νιωθω τα δακρυα του στα μαλλια του.

"Εγω φταιω Νεφ.Εγω"ενωνει το κεφαλι του με το δικο μου.

"Εγω σε εκανα ετσι.Καταθλιπτικη"συμπληρωνει και ξαπλωνει διπλα μου.

"Μολις σε ειδα εκει,ετοιμη να πεθανεις εχασα την Γη κατω απο τα ποδια μου.Ειχες κλεισει τα ματακια σου μωρο μου και περιμενες να υποστεις τις μαχαιριες.Αν δεν ετρεχα θα ειχες πεθανει"βγαζει εναν λυγμο.

"Γιατι δεν με αγκαλιασες;"ρωταω και απομακρυνομαι απο το αγγιγμα του.Σχεδον με αηδιάζει.Σχεδον.

"Ημουν χαμενος"δικαιολογειται και με κοιταει σαν να μην πιστευει οτι ειμαι εδω,μαζι του.

"Αυτη την αγκαλιασες ομως.Σε αυτην ετρεξες πρωτος και την παρηγορουσες με γλυκολογα.Εμενα ποτε σου δεν με ηθελες.ΠΟΤΕ!Ενα παιχνιδι για τις καυλες σου ημουν.Μην ζητας να ζησω.Δεν θες να ζησω.Να πεθανω θες.Γιατι δεν τον αφησες να με σκοτωσει εε;ΓΙΑΤΙ;"φωναζω και κλαιω.

"Γιατι..σε αγαπω"με αγγιζει δακρυσμενος.

"Μην με αγγιζεις.Σε σιχαινομαι.ΦΥΓΕ"σηκωνομαι πανω.

Προσπαθω να βρω τα παπουτσια μου παραμιλωντας ταυτοχρονα.

"Δεν με αγαπας,δεν με αγαπας,δεν με αγαπας"μονολογω.

Τα ματια μου ειναι πρησμένα και ξαφνικα νιωθω να αιωρουμαι στον αερα.

"Εγω δεν σε αγαπω;Εγω εε;"με κολλαει στον τοιχο.

"Σε σενα μιλαγα,εσενα προσπαθουσα να παρηγορησω την ωρα που την ειχα στην αγκαλια μου"συνεχιζει να μιλαει έντονα.

"Λες ψεματα"αρνουμαι να ακουσω τι λεει.

Πιανει το χερι μου και το τοποθετει μεσα απο την μπλουζα του,στους κοιλιακους του.

"Τις νιωθεις,Νιωθεις τις χαρακιες;"με ρωταει ενω οδηγει το χερι μου στις πληγες του.

"Ειναι πολλες.Δεκαεξι.Οσες μερες ειμασταν χωριστα".

"Ασε με να σε φιλησω.Μου ελειψες"προσθετει.

Φερνει τα χειλη του σε αποσταση αναπνοης.Δεν εχω πει τιποτα μεχρι ωρας.Ειμαι μπερδεμενη τοσο πολυ που δεν ξερω τι διαολο κανω εδω.Τα αγγιζει και μετα απομακρυνεται.Σαν να ειμαι η φωτια και αυτος ενα παιδι που βαζει το χερι του μεσα σε αυτην.

"Δεν σε θελω στην ζωη μου"ψιθυριζω κα σκυβω το κεφαλι μου.

"Και γω ετσι λεω"απανταει και με φιλαει.

Τα χειλη μας "δενονται" αρμονικα το ενα στο αλλο και μετα απο λιγο δεν εχω καταλαβει οτι εχουμε φτασει στο κρεββατι.Πεφτει αυτος πρωτος και ακολουθω και γω απο πανω του.

"Σε μισω Αλεξ.Με καταστρεψες"κλαιω πανω του.

"Και γω σε μισω.Προσπαθησες να με πλησιασεις,να με κανεις φυσιολογικο.Ομως σε αγαπω περισσοτερο"μουρμουριζει και μου βγαζει την ζακετα.

"Δεν επρεπε να με χτυπήσεις εκείνο το βράδυ.Δεν έπρεπε γιατί το έκανες;"φωναζω απελπισμένη,αγανακτισμένη και σηκωνομαι απο πανω του.

"Ανεχτηκα πολλα.Το κερατο,την απαξιωση σου για την σχεση μας,εκανα οτι ηθελες αλλα δεν μπορω να ανεχτώ και αυτο"εξηγω δακρυζοντας ταυτοχρονα.

"Ειχες δωσει μια υποσχεση"λεει με τη σειρα του και σηκωνεται ορθιος.

"Με εκανες να πιστεψω για λιγο οτι θα μπορουσες να εισαι κοντα μου οτι και να γινει"συνεχιζει.

"Δεν πιστευα οτι θα εφτανες σε αυτο το σημειο"υπερασπιζομαι τον εαυτο μου.

"Δεν θα σου πω τιποτα αλλο.Δεν θα σε ρωτησω αν σου λειπω και αν με αγαπας,αυτα που ρωταω συνηθως.Ενα πραγμα"με πλησιαζει.

Τον κοιταω στα πρησμένα,κόκκινα ματια του.

"Δεν θελω να ειμαστε μαζι.Σου ειχα πει οτι ειμαι μαλακας.Σου ειχα πει μην με βαλεις να παιξω αυτο το παιχνιδι.Δεν ηξερα απο σχεσεις ομως ηξερα καλυτερα τους ανθρωπους.Αλλα εσυ εκατσες.Εκατσες γαμωτο και τα γαμησες ολα.Γαμησες καθε τι που ειχαμε.Και τωρα παιρνεις την ψυχη μου και καθε συναισθημα που εχω μεσα μου και συνεχιζεις να το γαμας.Και απλα μετα απο αυτο θα γινω χειροτερος απο οτι ημουν".

"Φυγε"ψιθυρίζει και υπακουω για πρωτη φορα.

Κατι που επρεπε να το ειχα κανει εδω και καιρο.

______________

Δεν μπορω να διαβάζω σε βιβλια της εφαρμογής ότι π.χ. μια κοπέλα βιάζεται,είναι χάλια για ένα μήνα και μετά έρχεται το-κατα πασα πιθανότητα-bad boy του σχολείου και της κανει ερωτα και μετά ΜΠΟΥ έγινε καλά.Ναι ξερω είναι ένα βιβλιο και μπορει ο καθενας να γράψει ότι θέλει αλλά δεν μπορώ να ανεχτώ κάτι τέτοιο όταν στην πραγματικότητα δεν ισχύει.Ας μπούμε λίγο στην ψυχολογία αυτών των ανθρώπων.

Ψηφίστε,σχολιάστε.

Yours♡