Μια εβδομαδα μετα

Νεφελη

Καθε μερα το ιδιο.Η ιδια βαρετη,ανουσια,χωρις λογο ρουτινα.

Το πρωι στο σχολειο να υποκρινομαι την χαρουμενη,το μεσημερι στο δωματιο μου να κλαιω μεχρι το βραδυ που θα πρεπει να παω στον Αλεξ να μιλησουμε.Υποκρινομαι τοσο καλα που δεν με εχει καταλαβει κανεις.Και ομως αν με ρωτουσες θα σου ελεγα οτι ηθελα.Ηθελα να με καταλαβει καποιος.Να κλαψω στην αγκαλια του και ας μην με ξερει.Νιωθω τοσο μονη.

Και τότε ηρθε.Ηρθε το ξεσπασμα μου.

Μπαινω στο δωματιο μου και κλεινω την πορτα.Συρομαι μεχρι κατω και τα πρωτα δακρυα κανουν την εμφανιση τους.

Δεν τα σταματω.Δεν χρειαζεται κιολας.

"Προσπαθω παρα πολυ για αυτην σχεση.Εκανα οτι μου ελεγε και δεν του ζητησα ποτε τιποτα.Γιατι δεν εμεινε εστω λιγο πιστος;"μιλαω μονη μου προσπαθώντας να βρω λύση στα ερωτήματα μου.Απαντηση καμια.

Το χω συνηθίσει λιγο.Κανεις δεν ξερει τιποτα.Ουτε τα αδερφια μου ουτε τα κοριτσια.Οποτε ο μονος που έμεινε ειμαι εγω.

"Τι να κανω;Πες μου.Θελω να 'μαι μαζι του αλλα με προδωσε."

Το δωματιο μου ειναι εξακολουθει να εχει την ιδια ησυχια.Πρεπει να σκεφτω.Να σκεφτω τι θα κανω.

Ειναι τοσο δυσκολο.

[•••]

Περπατω στον κεντρικο δρομο προκειμενου να φτασω στο συνηθισμενο μερος.Ο κοσμος δεν ειναι ιδιαιτερα πολυς και το μερος ειναι κατανυκτικο.Ειμαι η αντιθεση προσωποποιημένη.

Φαινομαι τοσο ηρεμη απ'εξω και μεσα μου ειμαι σαν ηφαίστειο ετοιμο να εκραγει.Πολλα τα ερωτηματα,απαντησεις δεν δινονται.

Νιωθω ενα σφιξιμο στο στηθος και νομιζω οτι ολη αυτη η διαδρομη μου φενεται σαν να διασχιζω ενα μονοπατι γεματο αγκαθια.Περασα τοσα πολλα μαζι του κακα αλλα και καλα.Μου εμαθε τοσα πολλα ειλικρινα τοσα πολλα για την ζωη που τον ευγνωμονώ για αυτο.Η σχεση αυτη ηταν ασχημη,δεν το κρυβω αυτό αλλα μπορω να παρω ολα τα θετικα απο αυτην και να μαθω να μην ξανακανω το ιδιο λαθος.

Διασχιζω το συνηθισμενο δρομακι για να φτασω κοντα του.Καθεται στην αμμο,πανω σε μια πετσετα.Κοιταει την θαλασσα και πεταει πετραδακια μεσα σε αυτην.

Ετσι ηταν και η καρδια μου οταν μου ειπε τι εκανε πριν μια εβδομάδα.Ενιωθα να της επιτίθενται απο παντου,να ματωνει και να μην μπορω να κανω τιποτα για αυτο.Αντιθετως ανοιξα την πληγη πιο πολυ συγχωρωντας τον.

"Γεια"με χαιρεταει με ενα νευμα του χεριου του.

"Γεια"απαντω ψυχρα ενώ κάθομαι δίπλα του.Τωρα.

"Θελω να μιλησουμε"λεμε και οι δυο ταυτοχρονα.

Κοιταζομαστε για λιγο και επειτα χαμογελαμε.

"Πες εσυ πρωτη"με δειχνει.

"Οχι πες εσυ"αρνουμαι.

"Δεν ειναι τιποτα σοβαρο οποτε αρχισε εσυ"μου λεει και κανει κυκλους με ενα ξυλακι στην αμμο.

Τωρα Νεφέλη.

Καν'το που σε πιεζε,καν'το που σε εβρισε,καν'το που σε μειωνε,καν'το που σε απατησε.

"Ξενερωσα"λεω και σταματαει τις κινησεις του.

"Οριστε;"ρωταει και γυριζει αργα το κεφαλι του να με κοιταξει.

"Θελω να χωρισουμε"συνεχιζω και τριβω την μια πατουσα μου πανω στην αλλη.

Ησυχια επικρατει μεχρι που επικρατει την σπαει αυτος.

"Φυγε"απανταει και ξαπλωνει.

Δεν θα με ρωτησει κατι;

"Δεν θα με ρωτ-"

"Το περιμενα.Ηταν θεμα χρονου.Απλα περιμενα να διαρκεσει λιγο περισσοτερο όμως δεν εγινε.Ολοι ειμαστε εγωιστες.Κανεις δεν μπορει να αντεξει κατι τετοιο.Μονο αν αγαπαει τον αλλον αληθινα"λεει ηρεμα και κοιταει τον ουρανο.

Τον νιωθω,θελει να ξεσπασει.Θελει να φυγω τωρα γιατι δεν κρατιεται αλλο.

"Θες να πεις οτι εγω δεν σε αγαπαω;"ρωταω και βουρκωνω.

Σε μενα το λεει αυτο;ΣΕ ΜΕΝΑ;

"Αυτο απεδειξες.Δεν το λεω εγω αλλα οι πραξεις σου"εξηγει και κλεινει τα ματια του.Θελει να κλαψει.

"Αλεξ θες να μαθεις αν σε αγαπαω;"κάνω μια παύση για να πάρω μια βαθια ανάσα.

"Φυσικα και σε αγαπαω!Δεν μπορω να φανταστω την μερα που δεν θα σε αγαπαω αλλα δεν σε θελω πια στην ζωη μου γιατι μου κανεις κακο και οι στιγμες που κλαιω ειναι περισσοτερες απο αυτες που γελαω!"

Αυτο ηταν.Το ειπα.

"Μπορειτε να σταματησετε ολοι σας;Ολοι λετε οτι με αγαπατε αλλα φευγετε.Πρωτα η μαμα μου και μετα εσυ"λεει και μενω αναυδη.

"Τ-τι;Π-ποια μαμα σου Αλεξ;"ρωταω σοκαρισμενη.

"Εφυγε.Πεθανε"απαντάει και κοιταει το κενο.

Οχι τωρα.Οχι τωρα γαμω γιατι επρεπε να το πω τωρα;Νιωθω τοσο σκατα που τον πληγωσα.Επρεπε να τον παρηγορω τωρα.

"Ηθελα σημερα να μου πεις κατι απο αυτα που μονο εσυ ξερεις αλλα γαμα το.Θα το βρω μονος μου".

"Μπορεις να φυγεις;Θελω να κλαψω φυγε"με παρακαλαει αλλα εχει αρχισει ηδη να ξεσπάει.

Δεν μπορει,ειμαι διπολικη.Τον εχω μπροστα μου να κλαιει και νομιζω οτι ολα αυτα που μου εχει κανει εχουν αρχισει να εξαφανιζονται.Σαν να τα διαγραφει καποιος ενα προς ενα.Ξερω οτι θελει μια αγκαλια τωρα οπως την θελω γω.

"Αλεξ ελα"του κανω νοημα και με αγκαλιαζει.

"Δεν ξερω τι να πω τωρα"συνεχιζω να μιλάω ενώ καποια δακρυα πεφτουν στα ματια του.

"Θα μεινω μονος"απανταει και τον σφιγγω περισσοτερο.

"Οχι δεν θα μεινεις.Θα 'μαι μαζι σου.Ξεχνα οτι σου ειπα".

Απομακρυνεται απο την αγκαλια μου και ρουθουνιζει.

"Δεν θελω να με λυπουνται και νομιζω το ξερεις.Οποτε αν το κανεις επειδη εγινα ορφανος στα τσακιδια"εξηγει και μου κανει νοημα να φυγω.

"Δεν το κανω για αυτο.Μπορεις μια φορα να καταλαβεις κατι σωστα;"

"Τι να καταλαβω;Μου λες οτι θες να χωρισουμε και μολις σου λεω οτι η μανα μου πεθανε θες να ειμαστε μαζι.Τι να καταλαβω αν οχι αυτο;"ρωταει και ξεφυσαει εκνευρισμένος.

"Ακουσε με και μην με διακοψεις"τον προειδοποιω και πλησιαζω.

"Ακριβως επειδη δεν μπορω να φανταστω την μερα που δεν θα ειμαστε μαζι και επειδη σε αγαπαω ειτε σου αρεσει ειτε οχι δεν θα σε αφησω.Δεν το κανω επειδη σε λυπαμαι ή κατι τετοιο απλα οταν σε ειδα να κλαις ηθελα απελπισμενα να σε αγκαλιασω και να σε φιλαω μεχρι να μαζεψω ολα τα δακρυα σου με τα χειλη μου"λεω και παιρνω μια μεγαλη ανασα.

"Ξερω οτι δεν σου αρεσουν ολα αυτα που σου λεω αλλα ειναι σιγουρη οτι οταν δεν ειμαστε μαζι καποια μερα θα τα σκεφτεσαι και θα ηθελες να ειμαι εκει να στα ξαναλεω"προσθετω και με κοιταει.

"Νομιζω οτι ηρθε η στιγμη"τον κοιτάω και καθομαι καλυτερα.Γνεφει θετικα χαμογελώντας.

"Μιλησε μου μωρο μου".

____________________

Ψηφίστε,σχολιάστε.

Yours♡