Χωρις να το σκεφτω παραπάνω ανοιγω το παράθυρο μου.

"Θεε μου"αναφωνω βαζοντας το χερι μου στο στομα μου.

Ο Αλεξ εχει γινει μούσκεμα απο την τοση βροχη.

"Θα μου φερεις καμια πετσετα να σκουπιστω;"ρωταει με ενα ειρωνικο υφος.

"Ναι,ναι φυσικα"απαντω και πηγαινω στο μπανιο μου.

Αρπαζω 2 χοντρες πετσετες και παράλληλα στερεωνω στο σώμα μου καλύτερα την κουβερτα μου.Βγαινω απο το δωματιο μου και του τις δινω γρηγορα.Δεν λεει τιποτα,απλα τις παιρνει.Χωρις να προειδοποιησει βγαζει ενα-ενα τα ρουχα του και τα κανει μια στοιβα στο καλαθακι που υπαρχει διπλα για τα απλυτα.Παιρνει την μια πετσετα και την περναει στην μεση του ενω με την αλλη σκουπιζει τα μαλλια του.

Εγω απλά καθόμουν και τον χάζευα.Τα μαλλια του ετσι οπως τα σκουπιζει,να καταληγουν σε μικρες μπουκλες που επεφταν στο αψεγαδιστο προσωπο του.Ποσο θελω να τις τραβηξω δεν λεγεται.

"Και τωρα χρωστας εξηγησεις"λεει και ξαφνικά με τραβαει με αποτελεσμα να καθομαι στα ποδια του.

"Μισο λεπτο.Καταρχας δεν θα μιλαμε και θα καθομαι εδω που καθομαι"εξηγω και σηκωνομαι απο πανω του.

"Γιατι;"ρωταει συνοφρυωμενος και ταυτοχρονα εκνευρισμενος.

"Γιατι ειναι αβολο να καθομαι αυτην την στιγμη πανω σου"απανταω και το βλέμμα του μου δίνει να καταλάβω ότι ειναι ακομα μπερδεμένος.

"Νεφελη γαμω"ψιθυροφωναζει και τραβαει τα μαλλια του.Αυτο ηθελα να το κανω εγω.

"Τι στο διαολο εχει γινει;Εχω χασει επεισοδια;"ρωταει και σηκωνεται πανω.

"Οχι"απαντω μονολεκτικα και κοιταω την μοκέτα μου.

"Ωραια.Τοτε γιατι δεν ερχοσουν στο σχολειο;"ρωταει και με κοιταει εντονα στα ματια.

"Δεν αισθανομουν καλα"απαντω και τριβω τις πατουσες μου την μια πανω στην αλλη.

"Και γιατι δεν μου απανταγες στα μυνηματα;"

"Δεν ηθελα".

"Γιατι δεν ηθελες;"

"Γιατι δεν ειχα ορεξη".

"Ολο αυτο ειναι γιατί σου είχα μιλήσει έτσι τις προάλλες;"ρωταει ξεφυσωντας.

"Αμ οχι,βασικά ναι.Δεν ξέρω"χωρίς να ξέρω τι να πω κάθομαι στο κρεββάτι μου.

"Μαλιστα"απανταει και καθεται ξανά  στο κρεββατι,δίπλα μου.

Σηκωνομαι και πηγαινω μεχρι την πορτα ωστε να την κλειδωσω μην εχουμε καμια φασαρια.

"Βασικά δεν ειναι για αυτο.Αυτες τις μερες γενικα δεν ηθελα να μιλησω με κανεναν.Δεν εχει σχεση με αυτο που εχουμε,ουτε με σενα.Απλα δεν ειχα ορεξη"δίνω μια ξεκάθαρη απάντηση ενώ στηρίζω το σώμα μου στην πόρτα.

"Ναι αλλα αυτος δεν ειναι λογος για να μην μου μιλας.Θα μπορουσες να εξηγήσεις πρωτα.Αλλα οχι εσυ με εγραψες στα αρχιδια σου και με αφηνες να ανησυχώ σαν τον μαλακα"ψιθυριζει εντονα και σηκωνεται ορθιος.

Βηματιζει κατα μηκος του δωματιου σκεπτικος.

"Αυτο θα διαρκεσει κι αλλο;"ρωταει σαρκαστικα.

"Οχι".

"Ωραια"λέει και ερχεται διπλα μου.

"Δεν μπορουμε να παμε στην παραλια τωρα"προσθετει και κοιταει το παραθυρο.

"Το ξερω".

"Θα κατσω εδω μεχρι να σταματησει η βροχη"ξαπλωνει στο κρεββατι.

Αμηχανη σιωπη υπαρχει και αυτο με εκνευριζει.Δεν γινεται να μην εχουμε τιποτα να πουμε.Εχω να τον δω τοσες μερες,εχει να με δει τοσες μερες.Θελω να τον αγκαλιασω και να του πω ποσο μου έλειψε αλλα για τον Αλεξ μιλαμε.Το πιο πιθανο ειναι να με απομακρυνει λεγοντας μου μαλακιες.

Ξαπλώνω δίπλα του και σε μια κινηση βαζει το κεφαλι του πανω στα ποδια μου ενώ κλεινει τα ματια του.Ξερω ποσο θελει να του πω αυτες τις δυο λεξεις και δεν σκοπευω να μην το κανω.

"Μίλησε μου"λεω χαιδευοντας τα μπουκλωτα μαλλια του.

"Εχεις νιωσει ποτε οτι δεν υπαρχει κανενας που να ενδιαφερεται για σενα;"ρωταει μετα απο λιγη σιωπη.

Ξεροκαταπινω παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.

"Αρκετες φορες αλλα αυτο εσυ δεν θα επρεπε να το νιωθεις καν"εξηγω και του χαιδευω ακομα πιο πολυ τα μαλλια του.

Μοιάζει τόσο τρυφερός στα μάτια μπυ οταν σκέφτεται τετοια πραγματα,παρολο που με κανει να στεναχωριεμαι.

"Βασικα το νιωθω σχεδον καθε μερα.Καμια φορα θελω να σηκωθω να φυγω απο εδω να δω ποιος θα ενδιαφερθει για τη φυγη μου"λεει μα τον διακοπτω.

"Εγω".

Γυριζει το σωμα του ωστε να με κοιταει.

"Μα αν χωρισουμε μωρο μου ουτε εσενα θα νοιαζει"λεει και φιλαει το εσωτερικο της παλαμης μου.

"Οχι Αλεξ.Ακομα και αν χωρισουμε θα με νοιαζει.Αλλα ακομα και αν δεν με νοιαζει δεν θελω να ακουω κατι τετοιο απο σενα.Εχεις τοσους φιλους,κοπελες που σε θελουν,τους γον-"

"Μαλακιες"απανταει πριν τελειωσω καν την προταση μου.

"Ολοι ειναι ψευτικοι.Ολοι φευγουν ολοι θα φυγουν και πρεπει να μαθω να ζω με αυτο.Ο καθενας πρεπει να μαθει να ζει ετσι"συνεχιζει.

"Μα γιατι πιστευεις οτι παντα ολοι θα σε εγκαταλειψουν;Γαμωτο ειναι τοσο σπαστικο να εισαι ανασφαλης"λεω και σηκωνομαι πανω.

"Δεν ειμαι"το αρνειται.

"Ησυχια!Εισαι.Και ξερεις κατι;Ναι οντως ολοι φευγουν γιατι ειναι στη φυση μας να φεύγουμε.Καποια μερα ολοι θα πεθανουμε.Αλλα τωρα αυτη την στιγμη εχεις εμενα που σε νοιαζεται και αυτο δεν θα αλλαξει οτι και να πεις και να κανεις.Δεν ξερω τι σκατα θα γινει στο μελλον αλλα οταν φυγω θα βρεις αλλη.Και θα συνεχισει ετσι η ζωη σου.Με παρουσιες και..απουσιες"λεω και παιρνω μια βαθια ανασα.

Θα βρει αλλη.Στη σκεψη και μονο με ποναει.

Περιμενω να μου πει κατι,να αντιδρασει αλλα δεν λεει τιποτα.Απλα με κοιταει.Χωρις δισταγμο με τραβαει και πεφτω στην αγκαλια του φιλωντας τον.

_________________

Ψηφίστε,σχολιάστε σας παρακαλώ.

Yours♡