Από Άλεξ:
Γεια

Βλεπω το μήνυμα στη οθονη του κινητου μου.

Τα χέρια μου εχουν δεθει σε δεκα κομπους.

Δεν μπορώ να περιγραψω το συναίσθημα.Οχι πως είναι κάτι αξιοσημαντο απλά δεν το περίμενα. Θεωρούσα αυτονόητο το γεγονός ότι δεν θα μου στείλει.

Καμία φορά το να μην έχεις προσδοκίες για κάτι σου προσφέρει μεγαλύτερη χαρά από ότι μπορείς να φανταστείς.

Αφηρημένη από τις σκέψεις μου πληκτρολογω γρήγορα το μήνυμα που σκοπεύω να του στείλω.

Αμ γεια:)

Η απαντηση ερχεται σχεδον αμεσως.

Τι κανεις?

Ας τα λεμε καλα εσυ?

γτ τι εχεις:/?

Να ξερεις,ειπα στο μόνο αγόρι φίλο μου οτι έχω αισθήματα για αυτόν και αφού μου συμπεριφέρθηκε τόσο ασχημα αντέδρασα στην δημοσίευση σου για να μιλησουμε και να τον ξεχάσω;

Μολις χωρισα:(

Δεν μου αρέσει το γεγονός ότι λέω ψέμματα αλλα όντως δεν είμαι καλά. Εξαλλου σάμπως θα ξαναμιλήσουμε για να με νοιάζει;

Κριμα:\
Ποσο τα ειχατε?

Δεν περίμενα να επιμείνει σε αυτό το θέμα αλλά αφού το κάνει πρέπει να συνεχίσω το ψέμα μου.

5 μηνες..

Όσο καιρό μου αρέσει.

Και γιατι χωρισατε?

Θέλω να αποσυνδεθω αυτή την στιγμή για τις τόσες ερωτήσεις που μου κάνει άλλα δεν αρμόζει στον χαρακτήρα μου.

Ειναι αλλου:(

Λεω την πρωτη δικαιολογια που μου ερχεται στο μυαλο.

Εε τοτε δεν σου αξιζε γλυκα❤

Μισο λεπτο..

Τα μάτια μου κάνουν καρδουλες ή όντως το βλέπω;

Μαλλον:/

Αποφασιζω να μην δώσω σημασία τόσο σε αυτά τα πράγματα.Πλέον ξέρω εκ πείρας ότι δεν αποδεικνύουν κάτι..

Μην χαλιεσαι θα βρεις αλλον:]

Εσενα baby..

Ωχου παρενεργειες μαλλον.

Υποθετω πως ναι.Συγνωμη πρεπει να βγω τα λεμε αργοτερα.

ββ

ββ

Μετα απο αυτη την ανάλαφρη συζητηση που ειχα,αποφασισα να κατεβω κατω για να φάω κατι.Καθαρίζω ένα μήλο και πηγαίνω πάλι στο δωμάτιο μου.

Αποφεύγω να μιλήσω με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.Η εφηβεία θα φταίει μάλλον.Ο Αλεξ ειναι ακομα μεσα αλλα δεν θελω να μιλησω σε κανενα αυτη τη στιγμη.

***

"Θα πρεπει να δινουν αδεια χωρισμου"κανω μια αποτυχημένη προσπάθεια να πω ένα αστείο στα κοριτσια που ειναι ετοιμες να κοιμηθουν.Σημερα ειναι Δευτερα ωρα 8:00 και βαριεμαι θανάσιμα.

"Θα ειχα κανει ρεκορ τοτε"συνεχίζει το αστείο η Κατερινα.

"Ας μην ξεχναμε οτι εσυ εφαγες πόρτα,δεν χωρισες"με διορθωνει η Ελεαννα.

"Μπορεις να μην σχολιαζεις το παραμικρο?"την ρωταω εκνευρισμενη.

"Θα προσπαθησω"απαντα ειρωνικα.

Μου έχουν λείψει λίγο καθώς το σαββατοκύριακο δεν το περάσαμε μαζί.Εμεινα σπίτι και τις δυο μέρες.

Ο Αλεξ μου εστειλε το Σαββατο αλλα δεν του απαντησα.Αποφασισα οτι πρεπει να μεινω μακρια απο τα αγορια.Δεν ειναι απλα ο τομεας που υπάρχει επιτυχία.

Ενω καθομαστε στην αυλη του σχολειου παρατηρω τα παιδια που υπαρχουν γυρω.

Στρεφομαι στη παρεα του Δημητρη και δεν ειναι εκει.

"Κοιτα διακριτικα δεξια στο παγκακι"μου ψιθυροφωναζει η Ελεαννα.

Γυριζω το κεφαλι μου με πολλη διακριτικοτητα οπως παντα.

"Αα-ο-ε-"λεω ανικανη να αρθρωσω μια προταση.

"Ξερουμε τα φωνηεντα"ειρωνευεται η Ελεαννα στριφογυριζωντας τα ματια της.

"Ο Αλεξ καθεται διπλα μας"λεω και προσπαθώ να το συνηδειτοποιησω.

Δεν συνηθίζουν να κάθονται σε αυτή την μεριά του σχολείου.

"Αυτο σου λεμε τοση ωρα βλημα"με μουτζωνει η αλλη φιλη μου.

"Δεν θελω να με δει.Οχι ακομα"λεω εφοσον τους εχω εξηγησει την ολη κατασταση που παιχτηκε τις προηγούμενες δύο μέρες.

"Κοπελια χαλαρωσε έχει κοπέλα."

"Σωστα αλλ-"με διακοπτει ο ηχος του κουδουνιου και μπαινουμε μεσα με γρήγορα βήματα.

Χωρίς άλλα απρόοπτα πέρασε και η επόμενη διστακτική ώρα με εμάς να κάνουμε γυμναστική.Απλά θανατος.

"Πονανε τα ποδια μου"γκρινιαζω πιανοντας τα.

"Νομιζω εχασα 10 κιλα!"αναφωνεί χαρούμενη η Ελεαννα.

"Σιγα ρε συ"την κοροιδευω.

"Καλα παιδια εγω πεθανα παντως"μας ενημερωνει.

"Πρεπει να κανουμε καταλειψη για αυτο το θεμα.Δεν ειναι δυνατον να μας βαζουν πρωτη ωρα γυμναστικη"παραπονιεται η Κατερινα και τιναζει το μαλλι της.

"Jesus"λέει με υφάκι και γελαμε.

Αφου συζητησουμε λιγο ακομα χτυπαει το κουδουνι και κατευθυνομαστε στις ταξεις μας.Ευτυχως ειμαστε και οι τρεις στην ιδια ταξη και καθομαστε και στην ιδια σειρα.Η Ελεαννα πισω μας,στο τελευταιο θρανιο,και γω στο προτελευταιο με την Κατερινα.

Δευτερη ωρα μαθηματικα.

Πως θα αντεξω?

Ο μαθηματικος μας,ο Κυριος Δημοπουλος μπαινει στη ταξη και πλησιαζει την εδρα.

Ψαχνει το απουσιολογιο μας αλλα δεν το βρισκει.

"Νεφελη πηγαινε στο Γ1 τα κωλοπαιδα πηραν το απουσιολογιο.Πηγαινε να το παρεις"ξεφυσα νευριασμενος.

"Κυριε μπορω να παω εγω"πεταγεται η Κατερινα και με κανει να αναρωτιεμαι αν εχει κανεναν ωραιο το Γ1.

Δεν εξηγειται αλλιως,να προσφερεται τοσο πολυ!

Ο καθηγητης αρνειται και εγω σκεφτομαι τα παιδια που υπαρχουν στο Γ1.

Μαριος,Λεο,Αλεξ,Γιαννης,-

Αλεξ;

Αφου εχω σηκωθει και εχω παρει το απουσιολογιο στα χερια μου μολις σκεφτομαι το ονομα του μενω παγωμένη στην θεση μου.Και οι δυο φιλες μου,μου ριχνουν ενα συμπονετικο βλεμμα ενω κατευθυνομαι-με τη παροτρυνση του μαθηματικου-στην εξοδο της ταξης.

Δυο λυσεις.

Πρωτη:Δεν παω καν να το παρω και φευγω για το υπολοιπο της ημερας.

Δευτερη:Παω σαν να μην συμβαινει τιποτα,το παιρνω και φευγω.Και ουτε γατα ουτε ζημια.

Το μυαλο μου στροβιλίζει συνεχως στην πρωτη λυση αλλα θα παρω για το τίποτα-μάλλον-απουσιες για ενα λεπτο και ο καθηγητης μπορει να το πει στο διευθυντη οποτε η πρώτη λύση απορρίπτεται.

Χωρίς να έχω άλλη λύση με βαρια καρδια πηγαινω εξω απο το τμημα του.Χτυπαω τη πορτα και οι φωνες που ακουγονται σταματανε.Αφου ακουω ενα "Περαστε"μπαινω μεσα και επικεντρωνω το βλεμμα μου στον καθηγητη.

"Ο κυριος Δημοπουλος ζηταει το απουσιολογιο της ταξης μας"δικαιολογω την παρουσια μου.

"Ναι ελα εδω να το παρεις"λεει ο Κυριος Νικολαου-ο φυσικος μας-που συμπαθω τοσο πολυ.

Αφου προχωρω μεχρι τη εδρα,παιρνω το απουσιολογιο και κάνω να φυγω.

Φτανω στην εισοδο της πορτας και σκεφτομαι οτι η αποστολη εξετελεστη με μεγαλη επιτυχια.

"Καραδημου εσυ εισαι?"ρωταει ενω αγγιζω το χερουλι της πορτας.

"Ν-ναι κυριε"απαντω με λοξό χαμόγελο.

"Νεφελη κοριτσι μου χρωστας ενα διαγωνισμα.Στο επομενο μαθημα που θα εχουμε θα το γραψεις.Σε ενημερωνω για να μην μου λες μετα οτι δεν στο ειπα"λεει ενω γραφει στον πινακα μια ασκηση.

"Μαλιστα κυριε"λεω και φευγω γρηγορα απο τη ταξη.

"Κυριε μπορω να παω τουλαετα;"ακουω τον Αλεξ και βριζω ειλικρινα το ουροποιητικο του συστημα και τον κυριο αν τον αφήσει.

"Σε δυο λεπτα να 'σαι πισω"του λεει δηθεν αυστηρα και σηκωνεται με ενα χαμογελο απο την θεση του.

Κλεινω τη πορτα γρηγορα αλλα την ακουω να ανοιγει ξανα και το ονομα μου να το ψυθιροφωναζει καποιος.

"Εε περιμενε.Νεφελη;"

Αφου βεβαιωθηκα οτι ηταν ο Αλεξ αρχιζω να τρεχω.

Ακουω τα βηματα του απο πισω μου και να φωναζει το ονομα μου.

Καταληγω να μπαινω στις αντρικες τουαλετες που ηταν οι πιο κοντινες στον δρομο μου.Ολες οι πορτες ανοιχτες και αποφασιζω να παω στη τελευταια.Τρεχω μεχρι εκει και μπαινω μεσα.Παω να κλεισω τη πορτα αλλα το ποδι καποιου με εμποδιζει.

"Θα αντεχες να μου κοψεις το ποδι?"ρωταει με ενα παιχνιδιαρικο υφος και μπαινει στη τουαλετα μαζι με μένα.

Αλλες στην θεση μου θα ηταν με ύφος που θα έλεγε <<Παρε με τωρα.>>

Αλλα κατι τετοιο δεν συμβαινει με μενα.Και δεν ξερω αν θα συμβεί ποτέ καθώς εγώ δεν είμαι τέτοια κοπέλα.Όχι πως κατακρίνω τις αλλες ππυ είναι έτσι.Μάλιστα θα μπορούσα να πω ότι ζηλεύω την ευκολία με την οποία διαχειρίζονται τα συναισθήματα του.Σαν να μην συμβαίνει τίποτα σε πετάνε έξω από την ζωή τους.Γιατί να μην είχα και εγώ αυτό το στοιχείο στον χαρακτήρα μου;

"Εε σου μιλαω"το αγόρι μπροστά μου κουναει το χερι του μπροστά στο πρόσωπο μου.

"Ορίστε;"ρωταω και τον κοιταω εντονα.

"Εισαι αυτη που μιλαγα το Σαββατο; στηριζει την πλατη του στην πορτα.

"Παρασκευη ηλιθιε"μουρμουρίζω εκνευρισμένη.

"Εε;"απορει μπερδεμενος.

"Οχι δεν ημουν εγω λεω και γιατι με εχεις κλειδωσει εδω;"αναρωτιεμαι.

"Ψευτρα"γελάει και μου τσιμπαει τη μυτη.

"Τοτε γιατι εφυγες σαν το κλεφτη μολις σε φωναξα?"

"Ν-να γ-γ-"

"Ειναι κανεις εδω?"με διακοπτει μια αντρικη φωνη που αν ηταν σε αλλη περισταση θα με εσωζε αλλα τωρα ειμαι πεπεισμένη οτι θα πεθανω εδω.

Διοτι η φωνη αυτη ειναι του διευθυντη μας και αν καταλαβει οτι βρισκεται στις αντρικες τουαλετες κοριτσι θα παρει τριημερη αποβολη.Κανόνες του σχολείου προκειμενου να διαφυλαχτουν οι ισορροπίες.Μεταξύ μας,για να διαφυλαχτουν οι παρθένες το έκαναν.

Απαγορευεται αυστηρως να μπαινουν στις τουαλετες τα κοριτσια.Το ιδιο ισχυει και για τα αγορια φυσικα!

"Ξαναρωταω ειναι κανεις εδω?"επαναλαμβανεται η ερωτηση από τον ίδιο.

"Πηδα"ψιθυριζει ο Αλεξ και μου παιρνει λιγα δευτερολεπτα να καταλαβω οτι εννοει να πηδηξω πανω του.

"Θα κοιταξω απο κατω αν δω γυναικεία παπουτσια η αποβολη θα αυξηθει"μας ενημερωνει.

Να 'σαι καλα ανθρωπε!Χωρις να χασω χρονο πηδαω στην αγκαλια του Αλεξ και με πιανει απο..τους γλουτούς μου.

"Εγω ειμαι κυριε"μουρμουριζει και με κραταει πιο σφικτα σε εκεινο το σημειο.

Ντροπή καταβάλει κάθε κύτταρο του σώματος μου αλλα την διώχνω σκεπτόμενη την αποβολή.

"Μονος σου εισαι ρεμαλι?"ρωταει <<ευγενικα>> αντρας πισω απο την πορτα.

"Ναι κυριε κοιταχτε κιολας"τον παροτρυνει και με στηριζει στην πορτα.

Βαζει καλυτερα τα ποδια μου γυρω απο τη μεση του και 'γω τοση ωρα ειμαι ετοιμη να λιποθυμησω.

"Καλως,σε αφηνω τοτε να κατουρησεις ελευθερα" χτυπαει την πορτα της τουαλετας.

"Ευχαριστω"απαντα ο σωσιας μου και παραμενουμε αλλη μια στιγμη σε αυτη την σταση μεχρι να βεβαιωθουμε οτι εχει φυγει.

Οταν ακουμε τη πορτα να κλεινει ο Αλεξ αφηνει μια ανασα ανακουφισης.

"Ξρεις οτι εχεις ωραιο κωλο;"ρωταει και τον τσιμπαει.

"Παρτα τα χερια σου απο εκει μαλακα"κατεβαινω απο κατω του νευριασμενη.

Μια διορθωση.

Αναμμένη,νευριασμενη.

Χέρι αρσενικού δεν με έχει αγγίξει ποτέ πόσο μάλλον με τετοιο τρόπο κάτω από αυτές τις περιστάσεις όποτε υποθέτω ότι ο οργανισμός μου αντέδρασε φυσιολογικά.

Υποθέτω.

"Δεν φτανει που σε εσωσα απο τριημερη με βριζεις κιολας"τραβαει τα μαλλια του δυνατα γρυλιζωντας.

"Αα ναι σωστα να θυμηθω την επομενη φορα που θα με σωσεις απο κατι να σου κατσω"τον ειρωνευομαι σαρκαστικα.

"Μμ γιατι οχι;"ρωταει και με πιεζει στην πορτα.

Η πορτα του μπανιου ξαναανοιγει και μενουμε παλι στη θεση μας,ετσι οπως ειμαστε.

"Τωρα σου λεω"ακουγεται μια φωνη που μαρτυρά ότι ένα κορίτσι είναι εδώ.

Πάνω από όλα νομοταγείς μαθητές.

"Μα δεν θελω τωρα.Δεν εχω ορεξη"παραπονιεται ενα αγορι.

Αλλα οχι οποιοδηποτε αγορι.

Είναι ο Δημήτρης!

Πόσα πράγματα να αντέξει κανείς σήμερα;

Και δεν ειναι μονο αυτο.Ειναι με κοπελα.

Και οχι με οποιαδήποτε αλλα με την κοπελα του Αλεξ.Μπορω να νιωσω το θυμο του απο τη πιεση που ασκει στην πορτα.

Δεν θα ηθελα να ημουν στην θεση της.

"Ελα ρε μωρο μου δεν θα μας καταλαβει κανενας"γκρινιαζει η Κατια σαν γάτα.

"Μην με λες ετσι"της απαντα θυμωμενος.

"Καλα-καλα ελα εδω να σε ηρεμισω."

Ο Αλεξ με προσπερναει και ανοιγει τη πορτα με θυμο.

Εγω αποφασιζω να μεινω εδω για να μην με δει κανενας.

Προς το παρον.

"Ναι,πηγαινει εκει να σε ηρεμήσει μωρο της"τους φωναζει με τα χερια του σχηματισμενα σε μπουνιες.

"Α-Αλεξ?ρωταει η Κατια ολο εκπληξη.

Το αίσθημα εκδίκησης που έχω μέσα μου για αυτήν αυξάνεται όταν το παίζει αθώα μπροστά στα μάτια μας.

Μισώ το να υποτιμούν την νοημοσύνη μου.

"Αστο Κατια δεν χρειαζεται να εξηγηθεις,τελειωσαμε.Εξαλλου τα ιδια εκανα και γω μολις τωρα"χαμογελαει στραβα και μενω αναυδη για λιγο.

Εεε οχι επειδη πληγωθηκε ο εγωισμος του να την πληρωσω εγω!

"Νεφελη βγες"με διαταζει και πραγματικα αναρωτιεμαι τι πάει λάθος με την ψυχοσύνθεση του.

"Ελα μωρο μου δεν θα σου κανει κατι.Εχει αλλες δουλειες"προσθετει.

Τι να κανω;Πως έμπλεξα έτσι;