"Αλεξ κλαις;"ρωταω το αυτονοητο και κλειδωνω την πορτα μην εισβαλλει κανεις μεσα απροοπτα.

"Οχι δεν κλαιω τι θες Νεφελη;"ρωταει και βαζω στοιχημα οτι τωρα σκουπιζει τα δακρυα του.

"Δεν ειναι κακο να κλαιμε Αλεξ.Εισαι ανθρωπος λογικο να κ-"

"Νεφελη δεν κλαιω τι θες γαμω;"με διακόπτει και ακουω να σπαει κατι απο την αλλη γραμμή.

"Αλεξ μου φωναξαν"λεω και στη θυμιση του τσακωμου με τον πατερα μου νεα δακρυα ερχονται.

"Το περιμενα"λεει με σιγανη φωνη.

"Πρωτη φορα το κανουν.Επισης μου απαγορεψαν καθε εξοδο και-"κανω μια παυση για να μην τον προσβαλλω με αυτα που θα πω.

"Να κανεις παρεα μαζι μου;"μαντευει σωστα.

"Ναι".

"Οκ"ειναι το μονο που λεει μετα απο λιγο.

"Εγω θελω να κανουμε παρεα και ζητω συγνωμη για την συμπεριφορα του πατερα μου.Τα ειπε πανω στα νευρα του"εξηγω και απο την αλλη γραμμη δεν ακουω τιποτα.

"Αλεξ;"ρωταω για να δω αν με ακουει ακόμα.

"Νεφελη μπορεις να ερθεις στη παραλια;Δεν μπορουμε να τα πουμε απο δω"προτεινει.

"Δεν ξερω,ειμαι στο δωματιο μου τώρα.Δεν νομιζω να με αφησουν"λεω με θλιμμενη φωνη.

"Πες οτι πας στις φιλες σου.Μια τελευταια φορα"λεει και απογοητευομαι στο ακουσμα των τελευταιων δυο λεξεων.

"Θα κανω τα παντα και θα ερθω"του υποσχομαι και κλεινω το τηλεφωνο.

Χωρις να χασω χρονο βγαζω τα ρουχα μου και βαζω ενα τζιν με ενα πουκαμισο.Χτενιζω τα ηδη ίσια  μαλλια μου και κατεβαινω κατω.

"Θα παω στην Κατερινα"ανακοινωνω στους γονείς μου που καθονται στο σαλονι.

"Οχι"λεει ο πατερας μου ενω διαβαζει την εφημεριδα του.

"Τι οχι;"ρωταω και αφηνω τα κλειδια στον παγκο.

"Δεν θα πας.Τουλαχιστον οχι σημερα γιατι δεν μπορω να σε παω"λεει και δεν εχει παρει τα ματια του απο την εφημεριδα.

"Μα μπορω να παω και με τα ποδια"γελαω λίγο μπερδεμένα.

"Ναι καλα.Και που ξερω εγω οτι δεν θα πας στον αλητη;"ρωταει και χαμογελαει χαιρεκακα.

"Δεν ειναι αλητης"υπερασπιζομαι τον Αλεξ.

"Μαλακιες.Αληταρας του δρομου ειναι.Καπνιζει και είμαι σίγουρος ότι θα έχει τατουαζ και σκουλαρικια σε όλο του το σώμα Δεν θελω αλλες επαφες μαζι του.Και τωρα πηγαινε πανω"μου λεει και με το χερι του μου κανει νόημα να πάω στο δωματιο μου.

Χωρις να πω τιποτα ανεβαινω τις σκαλες.Ο Αλεξ δεν ειναι ετσι οπως φαίνεται.Ολοι τον κρινουν με την εμφανιση του.Αυτο εκανα και γω πριν βδομαδες αλλα διαπιστωσα οτι ειναι λαθος.Ολα αυτα τα κανει γιατι εχει προβληματα.Θελει να ξεφυγει και καταφευγει σε αυτα.Λαθος του αλλα δεν του ειπε κανεις ποιο ειναι το σωστο.

Του 'χω δωσει μια υποσχεση.Και σε αυτον και στον εαυτο μου.Δεν θα τον αφησω.

[•••]

"Ελα Νεφελη καν'το για αυτον"λεω στον εαυτο μου και πηδαω απο το παραθυρο.

Η ωρα ειναι 23:00 μ.μ. και εγώ αντι να κοιμαμαι-οπως πιστευουν οι γονεις μου-φευγω σαν τον ληστη απο το ιδιο μου το σπιτι.Μιλησα στον Αλεξ και με περιμενει στην παραλια ακομα.Δεν μου αρεσει που τους λεω ψεματα αλλα δεν μου αφησαν περιθωριο για κατι αλλο.Αφου επεσα ομαλα στο εδαφος κοιταω δεξια και αριστερα στον δρομο.Κανεις.Αρχιζω και τρεχω προς τον δρομο που μας οδηγει στην παραλια.Ευτυχως ειναι 20 λεπτα περπατημα ή αλλιως 10 λεπτα τρεξιμο.

Εχω λαχανιασει.Ο λαιμος μου ζεσταίνεται και ενας πονος ειναι εντονος στην κοιλια μου.Πρεπει να γυμναζομαι πιο συχνα.Αφου φτασω κοιταω το μερος και κοντα στα βραχια διακρινω μια φιγουρα.Αυτος ειναι σκεφτομαι και πηγαινω προς το μερος του.Καθως πλησιαζω μυρωδια μπυρας και τσιγαρου εισερχεται στα ρουθουνια μου.

Δεν κανω λαθος.Διπλα απο τον Αλεξ υπαρχουν σπασμενα μπουκαλια μπυρας και 2 κουτια τσιγαρα.

"Α-αλεξ;"ρωταω και σκυβω διπλα του.

"Ηρθες"διαπιστωνει ενω εχει ξαπλωσει πανω σε μια πετσετα.

"Ναι ηρθα.Στο ειχα πει αλλωστε"του χαιδευω τα μαλλια ενω καθομαι διπλα του.

"Μεγαλωνω Νεφελη και οι ανθρωποι που με αγαπανε λιγοστευουν"χωρις να μου δώσει σημασία ξεκινά και μιλάει.

Δεν τον διακόπτω.Περιμενω να ακούσω τι έχει να πει.

"Αρχισαν να μετριουνται σε οσους χαιρονται με τη χαρα μου και σπαραζουν περισσοτερο απο μενα με τη λυπη μου.Θυμαμαι καποτε που δεν προλαβαινα να υπολογισω ονοματα φιλων.Τωρα λιγοστευουν Νεφελη,οι ανθρωποι αλλαζουν.Κοιταζουν το συμφερον τους οσο μεγαλωνουν,δεν αφηνουν κανενα μερος της καρδιας τους αγνο.Ποτε δεν κερδισα στοργη απο κανεναν.Κανεις δεν μου πε αυτο ειναι λαθος και αυτο σωστο.Παντα με ξεχωριζαν ως το κωλοπαιδο του σχολειου-"

"Δεν εισαι Αλεξ"λεω και συνεχίζω να του χαιδευω τα μαλλια ενω έχω αρχίσει να δακρύζω.

"Το μαυρο προβατο της οικογενειας.Παντα ο αδερφος μου.Αλεξ ο Μιχαλης ειναι καλυτερος απο σενα στα μαθηματα.Αλεξ ο Μιχαλης ειναι καλυτερος απο σενα στο ποδοσφαιρο.Αλεξ ο Μιχαλης ειναι πιο ομορφος και εξυπνος απο σενα.Αλεξ μοιασε στον αδερφο σου"μιμοταν την φωνη της μητερας του-λογικα-.

Παραμιλαγε μαλλον.

"Στα αρχιδια μου.Ειμαι ο Αλεξ γαμωτο.Δεν ειμαι ο Μιχάλης,ειμαι ο Αλεξ"φωναζει και πεταει πετρες στη θαλασσα.

"Αλεξ ηρεμησε"λεω και μου ξεφευγουν καποιοι λυγμοι.

"Δεν μπορουν να με δεχτουν οπως ειμαι Νεφελη.Θελουν να με αλλαξουν.Θελουν να γινω καποιος αλλος.Μα δεν εχουν καταλαβει οτι με εχουν αλλαξει ηδη.Δεν ημουν ετσι.Δεν ημουν ο αδιαφορος και μαλακας για τα παντα.Αισθανομουν και ενιωθα καποτε μα με εκαναν να μην νιωθω τιποτα"λεει πιο ηρεμος και καθεται κατω.

"Και μετα ηρθες εσυ"λεει και πιανει τα μαγουλα μου με τα χερια του.

"Νομιζα οτι ησουν μια οπως ολες τις αλλες.Μια που θα μιλαω στο τσατ και μετα θα την πηδηξω και θα τελειωσω.Θα συνεχισω παρακατω αλλα δεν εγινε.Εισαι η πρωτη που δεν θελω μονο να γαμησω.Δεν το κρυβω.Θελω να σου κανω παρα πολλα αλλα δεν αρκουμαι μονο σε αυτα.Μαζι σου μπορω και μιλαω για αυτα που με απασχολουν χωρις να με κοροιδευεις.Παντα με ακους και υπομενεις τον σκατενιο μου χαρακτηρα.Με κανεις και νιωθω χρησιμος,οτι καποιος με θελει για παρεα του ετσι οπως ειμαι.Με εμπιστευεσαι ενω ξερεις τι εχω κανει και παρολο που τσακωνομαστε πιο συχνα συνεχιζεις και με θες για παρεα.Αυτη θελω.Μια τετοια θελω να εχω για κοπελα μου.Να μου προσφερει ολα αυτα που μου δινεις εσυ.Νεφελη θες να γινεις κοπελα μου;"ρωταει και μενω αναυδη.