"ΤΙ;Τι λες Αλεξ;Αυτο δεν παιζει" σηκωνεται απο διπλα μου κανωντας διαφορες κινησεις με τα χερια του.

Σταματαω να τον κοιταω.Δεν εχω τι να του πω.Τα εχω κανει ολα σκατα στη ζωη μου.

"Εισαι μαλακας;Τοσο καιρο νομιζες οτι ηταν γκομενος της και δεν μπηκες καν στο κοσμο να ψαξεις;Γαμιεσαι ρε;"ρωταει φωναζοντας.

"Το ξερω μαλακια μου.Σορρυ"απαντω ηρεμα σε αντιθεση με αυτον που βγαζει αφρους.

"Αη γαμησου Αλεξ"με βριζει και φευγει κοπανωντας δυνατα τη πορτα.

Πως στο διαολο τα εχω κανει ετσι γαμω;Απο τις σκεψεις μου με βγαζει ο ηχος του κινητου μου.

"Ποιος;"ρωταω χωρις να δω αυτον που με καλεσε.

"Αλεξ ε-εγω ειμαι.Η Νεφελη"λεει αρκετα χαμηλόφωνα.

"Τι θες;"ρωταω και τριβω τους κροταφους μου με τα δαχτυλα μου.

Αυτη ειναι η πηγη ολων αυτων που μου εχουν συμβει τις τελευταιες 2 βδομαδες.Την μισώ.

"Σε πηρα για να ξερω αν θα ερθεις να με παρεις.Δεν ειναι αν-"

"Ερχομαι"της λεω και το κλεινω χωρις να την αφησω να τελειωσει.

Σηκωνομαι απο τον φθαρμενο καναπε και ανοιγω τη πορτα.Αφου βγαινω εξω τη κλεινω και πηγαινω στην μηχανη μου.Βαζω τα κλειδια στη μιζα και ξεκιναω με προορισμο το νοσοκομειο.Οταν φτασω η Νεφελη με περιμενει ηδη στη εξοδο.Με βλεπει και πλησιαζει σε μενα.Ανεβαινει και καθεται πισω μου.

"Πως ειναι;"ρωταω προσπαθωντας να κρυψω το ενδιαφερον μου.

"Ειναι στην εντατικη.Αναμενουμε εξελιξεις"εξηγει αρκετα αδυναμα προσπαθωντας να μην κλαψει.

Χωρις να πω τιποτα αλλο ξεκιναω.Ακομα και τωρα που εχω κανει ολα αυτα δεν το μετανιωσα.Τα λαμογια οι φιλοι μου θα βρουν σιγουρα ενα τροπο να γλιτωσουν.Και ομως ενας κομπος δενεται στο λαιμο μου καθε φορα που την βλεπω να ειναι σε αυτη τη κατασταση.Απο οταν καθοταν στη κερκιδα και εκλαιγε μεχρι εδω.

Δε αξιζει να κλαιει για εναν μαλακα.Δεν το καταλαβαινει;Ποτε δεν θα καταλαβω γιατί μια κοπέλα προσπαθεί να συνεχίσει κάτι που είναι ήδη τελειωμένο.Ειναι ηλίθιο μας κυρίως ψυχοφθόρο.

Ειμαι τοσο εγωιστης αλλα δεν θελω να κανει παρεα με κανεναν αλλο.Τον μισω τοσο πολυ τον μαλακα που αν μου δινοταν η ευκαιρια θα το ξαναεκανα.Χωρις να πληγωθει αυτη φυσικά.

Δεν ειμαι φυσιολογικος άνθρωπος. Δεν ειναι φυσιολογικο να θελω να τον σκοτωσω και να μην με νοιαζει ουτε στο ελαχιστο.Τι μου συμβαινει;

"Εδω ειναι"λεει η Νεφελη και δειχνει τη πολυκατοικια.

"Το ξερω"απαντω και σταματαω το μηχανακι.

Απεναντι ειναι το σπιτι της Μαριλενας.

"Ευχαριστω που με εφερες" μουρμουριζει κατεβαινωντας απο την μηχανη.

Βγαζει το κρανος και βλεπω τα πρησμενα ματια της.

"Σταματας να κλαις"τη προσταζω.

"Δεν καταλαβαινεις"λεει και κοιταει το εδαφος.

"Εσυ δεν καταλαβαινεις.Παρ'το αποφαση οτι εφαγες πορτα απο αυτον και μην κανεις λες και του εισαι κατι" εξηγω αλλα τρωω ενα χαστουκι.

"Εισαι πολυ μαλακας τελικα"φωναζει και ανεβαινει τα σκαλια γρηγορα.

Παλι σκατα.

[•••]

"Μην με πλησιαζεις"φωναζω και πισοπατω.

"Γιατι;Φοβασαι;"ρωταει με ενα σαρδονιο χαμογελο και πλησιαζει.

"Φυγε μπασταρδο.Δεν σε φοβαμαι"απαντω και σταματαω.

Εχω κολλησει σε τοιχο.Γαμωτο!Βγαζει ενα μαχαιρι.

"Τ-τι κ-κανεις;"ρωταω και κοιταω ανήσυχα το μαχαιρι.

"Θα πληρωσεις για ολα αυτα που μου εκανες"λεει και πλησιαζει το μαχαιρι.

"Δεν εκ-"παω να πω αλλα το μαχαιρι καρφωνεται αλύπητα στη καρδια μου.

Στο χερι μου.Στο στηθος μου.Αιμα ρεει ολοκληρο.

"Για καθε χτυπημα που μου εδωσες"λεει και βγαζει το μαχαιρι απο την καρδια μου και φευγει.

Νιωθω το σωμα μου να ουρλιαζει απο πονο αλλα δεν μπορω να κανω τιποτα.Απλα περιμενω τον θανατο μου.