Οχι δεν γινεται αυτο.Ο Δημητρης ειναι χτυπημενος και τον βαζουν επανω σε ενα φορειο.

"Νεφελη;"ερχονται τα αδερφια μου κοντα μου.

"Ποιος το εκανε αυτο;"ρωταω και βαζω το χερι μπροστα απο το στομα μου για να σταματησω τους λυγμους που κοντευουν να βγουν.

"Παω να ακουσω τι εχει γινει"μας ενημέρωνει η Κατερινα ενώ καθώς την κοιτάζω βλεπω την ενταση που υπάρχει στις κινησεις της.

"Και 'γω"προσθετει η Ελεαννα και φευγουν μαζί.

"Τι εγινε παιδια;Μαριε;"τρομαζω μολις βλεπω το παραμορφωμένο πρόσωπο του.

Τα χείλη του είναι σκισμένα και μελανιές υπάρχουν στο κάποτε αψεγάδιαστο πρόσωπο του.

"Πειτε μου τι εγινε ΤΩΡΑ"απαιτω και τονιζω την τελευταια λεξη.

Τα αδέρφια μου κοιτάζονται μεταξύ τους μέχρι που τον λόγο τον παίρνει ο Μάριος.

"Αποφασισαμε να κανουμε αποχη και δεν μπηκε κανεις στη ταξη.Πηγαμε ολοι σε καφετεριες αλλα εγω ηθελα να φαω κατι και πηγα σε ενα φουρνο.Ηταν λιγο ερημα σε εκεινο το στενο.Μολις πηγα εκει εμφανιζονται τεσσερις τυποι με κουκουλες.Με πλησιασαν και τοτε αρχισαν να με χτυπανε.Προσπαθουσα να τους ξεφυγω αλλα ηταν πιο πολλοι.Τοτε ηρθε ο Δημητρης που ειχε ακουσει λογικά θορύβους.Μου ειπε να φυγω και θα το κανονισει αυτος.Ομως εγω δεν εφυγα και καταληξαμε να πλακωνει ο καθενας απο δυο.Καποια στιγμη ο Δημητρης εριξε μια γονατια σε εναν απο τους δυο και αυτος νευριασε και τον πλησιασαν και οι τεσσερις.Αρχισαν να τον βαρανε πολυ βιαια αλλα οταν ειδαν οτι εχασε τις αισθησεις του σηκωθηκαν και εφυγαν.Δεν τους προλαβα γαμωτο.Το μονο που μου ειπαν πριν φυγουν ειναι Μην την ξαναπλησιασετε"εξηγει ο Μαριος και παει να κατσει.

"Ο μαλακας ο Αλεξ το εκανε.Τωρα θα φαει χωμα"γρυλιζω και παω να σηκωθω.

"Νεφελη δεν το εκανε ο Αλεξ.Πολυ θα ηθελα να τον κατηγορησω αλλα οταν ηρθα καθοταν στις κερκιδες και καπνιζε"μας πληροφορει βάζοντας με να ξανακατσω κάτω.

"Παιδια δεν του αξιζε"ψελλιζω και αρχιζω και κλαιω.

"Ηρεμησε,ολα καλα θα πανε"μου τριβει συμπονετικα τη πλατη ο Στέλιος.

"Καραδημου Μαριε θα πας και 'συ στο νοσοκομειο.Μην αργεις και μπες στο αθενοφορο ΤΩΡΑ"φωναζει η φιλολογος μας και ο Μαριος κουτσαινοντας πηγαινει προς τα εκει.

"Παω να ειδοποιησω τη μαμα"λεει ο Νικος και φευγει τρέχοντας.

"Δεν του αξιζε Στελιο.Τον Μαριο ηθελαν να πλακωσουν και πλακωσαν αυτον"συνεχιζω να κλαίω.

"Θα γινει καλα.Λες να μην το ξερω;Ο καημενος τι επαθε"η έκφραση του Στέλιου γίνεται συμπονετική.

Τα κοριτσια πλησιαζουν και μου δινουν ενα πακετο χαρτομαντηλα.

"Εξωσχολικοι ηταν μαλλον"υποθετει η Ελεαννα.

"Μαλλον"μουρμουριζω και φυσαω τη μυτη μου.

"Στελιο μπορεις να μας αφησεις λιγο μονες μας;"ρωταει η Κατερινα ευγενικα τον μικρό μου αδερφό.

"Φυσικα"απανταει ο αδερφος μου και σηκωνεται να φυγει.

"Ακουσα και για το σκηνικο το πρωι και πιστευω οτι το εκανε αυτος ο μαλακας ο Αλεξ"τον βρίζει και καθεται διπλα μου.

"Δεν το εκανε αυτος.Οταν ηρθε ο αδερφος μου εδω μεσα τον ειδε να καθεται στις κερκιδες και να καπνιζει"τον υπερασπίζομαι χωρίς να το θέλω.

"Σε κοιταει απο τοτε που φυγαμε Νεφ"με πληροφορει η Ελεαννα και μου κάνει νοημα με τα μάτια της που βρίσκεται.

Γυρναω το κεφαλι μου στις διπλανες κερκιδες και τον βλεπω.Καθεται και με κοιταει τοσο εντονα.Εχει ενα τσιγαρο στο χερι του και συνεχιζει να με κοιταει.Μην αντεχωντας αλλο την οπτικη επαφη γυρναω το βλεμμα μου αλλου.

"Πάμε εκει"προτεινει η Ελεαννα και σηκωνομαστε απο τις κερκιδες.

Φτανουμε κοντα στο ασθενοφορο που βρισκονται πολλα παιδια.

"Οποιος θελει να παει στο νοσοκομειο οι απουσιες ειναι δικαιολογημενες"ανακοινωνει η φιλολογος μας.

"Κυρια μπορω να μπω μεσα στο ασθενοφορο;"ρωταει η Κατια και τη βλεπω να κλαιει.

Μεχρι και η Κατια κλαιει.Δεν της το 'χα.Η φιλολογος κουναει αρνητικα το κεφαλι της.

"Οχι κοριτσι μου.Αν θες παρε ενα ταξι και πηγαινε εκει.Στο ασθενοφορο θα μπω εγω και ο κυριος Σταματιου.Κανεις αλλος"εξηγει η Κυρια και μπαινει με τον μαθηματικο μεσα.

Κλεινουν τις πορτες και σε δευτερολεπτα το ασθενοφορο εχει εξαφανιστει από το οπτικό μας πεδίο.Πολλα παιδια φευγουν απο το σχολειο με σκοπο να πανε στο νοσοκομειο.

"Θες να πας;"ρωταει η Ελεαννα.

"Αν γινεται φυσικα"απαντω χωρίς να το σκεφτω παραπάνω.

"Θα σε παω εγω"λεει μια φωνη πισω μου και γυρναω να δω απο ποιον προερχεται.

"Δεν χρειαζεται"απαντω αδιάφορα στον Αλεξ και παω να φυγω.

"Ειπα θα σε παω εγω,τελος" μου πιανει το χερι αποφασιστικά.

Με καθοδηγει προς το μηχανακι του.

"Δεν εχω παρει τη τσαντα μου"παραπονιεμαι ενω με τραβάει να τον ακολουθήσω.

"Πες στα κοριτσια να στη παρουν"δινει λύση στο πρόβλημα μου και ανεβαινει στο μηχανακι.

"Κοριτσια;"τις φωνάζω ενώ συζητάνε.

"Ναι;"ανταποκρίνεται η Ελεαννα.

"Παρε τη τσαντα μου μαζι σου και μου την δινεις μετα"λεω και αφου γνεψει καταφατικα ανεβαινω στο μηχανακι του Αλεξ.

Καθομαι πισω του και βαζω τα χερια μου στην μέση του. Ξεκιναει το μηχανακι με κατευθυνση το νοσοκομειο.Ολη την ωρα κανεις δεν μιλουσε.Ευτυχως ο Αλεξ πηγαινε γρηγορα και καταφεραμε να ειμαστε πισω απο το ασθενοφορο.Οταν φτασαμε κατεβαινουν πρωτα οι δυο καθηγητες από το όχημα. Ακολουθουν δυο τραυματιοφορεις που κατεβαζουν το φορειο με τον Δημητρη μεσα.Χωρις να χασω χρονο κατεβαινω απο το μηχανακι και πλησιαζω τον Δημητρη.

Το θεαμα ηταν απλα σοκαριστικο.Το πρόσωπο του ηταν γεματο μώλωπες και αιματα.Το σωμα του το καλύπτε ενα σεντονι.Θεε μου αν ειναι ετσι το πρόσωπο του το υπολοιπο σωμα του πως ειναι;Καθως περνάει απο διπλα μου ανοιγει ελαχιστα τα ματια του και με βλεπει.

"Νεφ"λεει σιγανα το ονομα μου.

"Σς"του κανω νόημα με το δάχτυλο μου να μην μιλήσει ενώ χαιδευω τα λουσμενα με ιδρωτα μαλλια του.

Το φορειο μπαινει μεσα στο νοσοκομειο και ακολουθουν και οι καθηγητες.

"Ειναι πολυ σοβαρη η κατασταση του"με πληροφορει ο Μαριος οταν ερχεται κοντα μου.

"Θα γινει καλα"απαντω και προσπαθω να πεισω και τον εαυτο μου για αυτο.

"Ποιος σε εφερε εσενα;"ρωταει.

"Ο..Αλεξ"κατεβαζω το κεφαλι μου.

"Γιατι ρε Νεφελη;"φωναζει λιγο αλλα χαμηλωνει τον τονο της φωνης του οταν ενας πονος εμφανιζεται στο στομαχι του κανοντας έναν μορφασμο.

"Αυτος προσφερθηκε πρωτος"απολογουμαι.

"Παω μεσα να κανω τις απαραιτητες εξετασεις.Ελα και 'συ"με παρακαλεί και κατευθυνεται στην εισοδο του νοσοκομειου αλλαζοντας θεμα.

Τοτε βλέπω τον Αλεξ να με πλησιαζει.

"Ευχαριστω που με εφερες"λεω καθαρά για τυπικούς λόγους.

"Δεν κανει τιποτα.Πως ειναι;"με ρωταει χωρίς να πει τίποτα άλλο.

Παράξενο..

"Δεν ξερω ακομα."

"Θα μεινεις εδω;"

"Φυσικα"απαντω το αυτονοητο.

"Καλα θα μεινω και εγώ τοτε"λεει και τον κοιταω με γουρλωμενα ματια.

"Ως τι;"ρωταω.

Μπορει να ακουγομαι κακια αυτη τη στιγμη αλλα δεν εχω καταλαβει το ξαφνικο ενδιαφερον του.

"Ως κατι"λεει αδιάφορα και με προσπερναει.

Τον ακολουθω και γω και μπαινουμε μεσα στο νοσοκομειο.Μετα απο λιγο ψαξιμο βρισκουμε τους καθηγητες εξω απο μια πορτα.Καθεται ο καθενας σε μια καρεκλα με εναν καφε στο χερι.Εγω παραμενω ορθια λιγο πιο περα μαζι με τον Αλεξ.Οσο η ωρα περναει τοσο τα παιδια αυξανονται.Μετα απο 2 βασανιστικες ωρες ο γιατρος επιτελους βγαινει απο την αιθουσα που εχουν τον Δημητρη.

"Συγγενεις εισαστε;"λεει και μας κοιταει ολους.

Ναι ρε το βρηκες!

"Οχι καθηγητες ειμαστε εμεις και αυτοι εδω συμμαθητες του αγοριου.Πως ειναι γιατρε;"ρωταει η φιλολογος μας.

"Αρκετες μώλωπες στο πρόσωπο του.Τα χτυπηματα ειναι βαθια και δεν ξερω ποσο καιρο θα κανουν για να επουλωθουν.Εχει ενα σπασμενο ποδι και χερι.Το χειροτερο ομως ειναι οτι εχει παθει εσωτερικη αιμορραγία στο κεφαλι του"εξηγει ο γιατρος.

"Τι σημαινει αυτο;"ρωταει η Κατια φυσωντας τη μυτη της.

Με συγκινεί το ενδιαφέρον της παρ'ολα όσα έχει κάνει.

"Δυο ενδεχομενα υπαρχουν.Η να ξυπνησει μετα απο καιρο ισως με καποια βλαβη ή να-"κομπιαζει λιγο.

"Πεθανει"προσθετει και δεν νιωθω το σωμα μου.