Νεφελη

"Το αποφασισα.Θα του το πω"λεω ενώ τρωω τα νυχια μου από το άγχος που με καταβάλει.

Μια κακή συνήθεια που είχα από τότε που με θυμάμαι.

"Παρακαλω;"αναφωνουν η Κατερινα και η Ελεαννα αφου σηκωσουν τα κεφαλια τους απο τις οθονες των κινητων τους.

Εδω και ωρα καθομαστε σε μια καφετερια και μιλαγαμε για διαφορα θεματα μεχρι που αφοσιωθηκαν στα κινητα τους.Ετσι εγω μιας και βαριομουν σκεφτομουν τι να κανω με το θεμα μου.Να του το πω ή οχι;

Τωρα θα αναρωτιεστε για ποιον λεω.Για τον Δημητρη φυσικα!Γνωριζομαστε εδω και 5 χρονια.Τα πρωτα 2 ειμασταν κολλητοι.Μετα κοψαμε λιγο επαφες γιατι με το σχολειο αποκτησαμε και αλλους φιλους αλλα φετος ηρθαμε παλι κοντα.Μονο που για μενα το κοντα ηταν αλλιως.Οχι μονο τον γουσταρω αλλα σημερα αποφασισα και να του το πω.

"Γη καλει Νεφελη"λεει η Κατερινα και για καποιον-ανεξηγητο-λογο κουναει το χερι της μπροστα απο το πρόσωπο μου.

"Εεε?"ρωταω απορημενη.

"Έχεις χαζέψει.Σου μιλαμε τοση ωρα και κοιτας το κενό."

"Συγγνώμη αφαιρέθηκα"απολογουμαι.

"Τελοσπαντων θα μας εξηγησεις τι ειπες πιο πριν;"επαναφερει το θεμα η φιλη μου.

"Κοριτσια το αποφασισα.Θα πω στον Δημητρη οτι μου αρέσει"τους ανακοινώνω την απόφαση μου.

Με τρομαζει η ξαφνικη αλλαγη στη συμπεριφορα τους.Κλεινουν τα κινητα και φερνουν τις καρεκλες τους πιο κοντα σε μενα.

Δεν το περιμεναν βλεπετε καθως εγω ειμαι πολυ ντροπαλη και δεν λεω σχεδον σε κανεναν τι αισθανομαι.Η εσωτερίκευση των συναισθημάτων μου είναι συχνό φαινόμενο.

"Μισό λεπτό.Τι να του πεις;"ρωταει η Κατερινα μπερδεμενη.

"Τα καλαντα"απανταει με ειρωνια η Ελεαννα.

"Σκασε εσύ,μιλα εσυ"μας προσταζει.

"Αυτο που καταλαβατε.Κορίτσια το πηρα αποφαση.Εσεις δεν μου λεγατε τοσο καιρο να του το πω,φενεται να νιωθει κατι για μενα και αλλα πολλα;"ρωταω για να επιβεβαιωσω τα λογια τους.

"Ναι απλα μας ηρθε λιγο ξαφνικο.Εσυ δεν ελεγες οτι αν δεν θελει θα χαλασετε τη φιλια σας και αλλες τετοιες μαλακιες;"

"Ναι εγω τα ελεγα αυτα απλα δεν μπορω να ζω με την απορια για τον αν με γουσταρει ή οχι.Τελος θα του το πω"λέω τελεσίδικα στις φίλες μου.

"Και δεν μας λες,πως θα του το πεις;Θα συναντηθειτε;"ρωταει η Κατερινα.

"ΟΥΤΕ ΚΑΝ"φωναζω λιγο πιο δυνατα κανοντας τους ανθρώπους από τα διπλανα τραπεζια να γυρισουν να μας κοιταξουν.

"Σε μηνυμα θα του το πω"συνεχιζω πιο σιγανα.

"Συμφωνω"απαντανε και οι δυο ταυτοχρονα.

"Αυτο θα κανω"λεω εφόσον έχω και την επιβεβαίωση τους και αρπαζω το κινητο μου.

Στο μυαλό μου φτιάχνω την συζήτηση που θα κάνω μαζί του και αφού ανάκτησω θάρρος από τις θετικές σκέψεις που κάνω ξεκλείδωνω το κινητό μου.

Πάω στις επαφές μου και βρίσκω το όνομα του.Αφού του ευχηθώ για τα γενέθλια του-που συμπτωματικα είναι σημερα-ευχομαι να απαντήσει ώστε να ανοίξουμε συζήτηση.

"Μια χαρά σε βρισκω"λεει η φίλη μου ενώ βλέπει το μήνυμα που του έστειλα.

"Μμμ"μουγκριζω χωρίς να πω τίποτα άλλο.

Μετα απο μια ωρα αποφασισαμε να φυγουμε και ετσι καναμε.Πηγε η καθεμια στο σπιτι της και μολις μπηκα μεσα μια απαίσια μυρωδιά εισχωρησε στα ρουθουνια μου.

"Ιου γιατι?"ρωταω με εκφραση αηδιας.

"Για να ρωτας εσυ"ανταπαντάει μεσα απο την κουζινα η μαμά μου.

"Δεν πειναω,εφαγα εξω"μουρμουριζω και βγαζω τα παπουτσια μου.

"Τι εφαγες?"ρωταει και βγαινει εξω με την κουταλα που μαγειρεύει.

"Μια τυρόπιτα"απαντώ ενώ κάνω να την προσπεράσω.

"Και χορτασες με μια τυρόπιτα?"με κοιτάει επικριτικά.

"

Ήταν μεγάλη.Εξαλλου κανω διαιτα"ξεφυσω και αφού την προσπερνω ανεβαίνω τις σκαλες.

"Ναι στα λαχανικα και στα οσπρια" πεταγεται ο αδερφος μου ο Στελιος φτιαχνοντας τα γυαλια του και μεγαλώνοντας το αίσθημα μέσα μου να τον χτυπήσω.

"Σκασε εσυ"φωναζω και τον πλησιασω.

"Εε Νεφελη πως μιλας ετσι?"με μαλωνει η μητερα μου.

"Ασε μας μωρε.Παω πανω.Δεν θα φαω"γρυλιζω και ανεβαινω πανω στο δωματιο μου.

Ανοιγω το κινητο μου και βλεπω οτι εχω ενα μήνυμα.

Και δεν είναι από κανέναν άλλο πέρα από αυτόν που ήθελα.

Τον Δημήτρη.

______________

Η ιστορία γράφτηκε το διάστημα: Μάρτιος 2017-Σεπτέμβριος 2017.

Είχε κατακτήσει την πρώτη θέση στην κατηγορία εφηβική φαντασία (όταν υπήρχαν αυτές οι κατηγορίες) τον Ιούλιο του '17 και είχε φτάσει τις 457k προβολές.Την δημοσιεύω ξανά ως ευχαριστώ σε όλους όσους με στήριξαν και την έφτασαν τόσο ψηλά.Είναι δική σας, σας την αφιερώνω.