CHAPTER 30
Cravings

“Lia, kailan ka ba babalik dito sa bahay? Ayos ka lang ba talaga diyan?"nag-aalalang tanong ni Mommy nang tumawag siya ngayong araw.

Dalawang buwan na ang nakalipas mula nang umalis ako sa Isla Felice at nagtungo rito sa San Carlos. Approximately five hours ang travel time mula sa isla papunta rito.

Medyo halata na rin ang baby bump ko kaya maluluwag na ang mga damit na sinusuot ko. Bago ako umalis ay sinabi ko sa parents ko ang plano ko at naintindihan naman nila. Sila pa nga mismo ang nagpahanap ng tutuluyan ko dito.

“Mom, don't worry about me. Ayos lang po ako dito,"sabi ko.

She sighed on the other line.

“How about your pregnancy? Nakararanas ka ba ng morning sickness? Madalas ka bang mahilo? Nagsusuka?"

Napangiti ako at napahaplos sa tiyan ko. Masuwerte ako dahil hindi ako pinapahirapan ng anak ko. Siguro dahil alam niyang hindi ko kakayanin lalo pa at hindi ko kasama ang Daddy niya. Hindi ko naman balak magtago habangbuhay, nagpapakalma lang ako dahil ayaw kong ma-stress maging ang baby ko.

“I'm fine, Mommy. Hindi po ako nahihirapan sa pagbubuntis ko,"

“Mabuti kung gano'n. Basta kung may kailangan ka, tumawag ka lang,"

Natapos ang pag-uusap namin at napagpasyahan kong lumabas muna ng bahay na tinutuluyan ko. Napahinto ako nang may mapansing kotse na nakaraparada sa tapat.

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko sa hindi malamang dahilan. Tinted ang buong sasakyan kaya hindi ko makita kung sino ang nasa loob ngunit nararamdaman ko na nakatingin iyon sa 'kin ngayon. Nang bumukas ang pinto sa driver's seat ay halos manlambot ang tuhod ko.

In his office attire, he slowly walked towards me. Napakaseryoso ng mukha na animo'y napakalaki ng kasalanan ko sa kanya. Hindi ako nakagalaw sa kinatatayuan ko kaya naman agad siyang nakalapit sa akin. Nalanghap ko ang pamilyar niyang bango at parang gusto kong umiyak.

Damn! I missed him.

Dahan-dahan niya akong niyakap na para bang ano mang oras ay mawawala ako. Hindi ako kumibo at naramdaman ko na lang na nababasa na ang balikat ko.

Teka, umiiyak ba siya?

“Camellia, bumalik ka na please. Bumalik ka na sa 'kin...I'm sorry..I missed you so much," he whispered while sobbing.

My heart clenched at what he said. I didn't know that he's capable of crying because of me. Akala ko nga ay hindi niya ako iniiyakan. Akala ko hindi niya ako hinahanap.

“Dominique..."

“Please, hindi ko na kayang malayo pa sa inyo ng anak ko. Gusto ko kasama mo ako sa bawat pagsubok na darating... I love you please come back to me,"

Hinayaan ko siyang umiyak sa balikat ko at nang kumalma saka ko siya niyaya sa loob ng bahay. Halos ayaw niya akong bitawan dahil baka mawala na naman ako.

“I don't want to go back now. Dito lang muna ako,"diretsong sambit ko at mukhang hindi naman siya nagulat.

Hinawakan niya ang mga kamay ko at matamang tinitigan sa mga mata.

“We can stay here for a while if you want. Basta huwag mo na akong iwan ulit. It hurts so much every time you're leaving me. Parang lagi akong namamatay sa tuwing nawawala ka,"

Napayuko ako sa narinig. I know that I'm hurting him everytime I'm leaving. Pero hindi ko kasi mapigilang hindi umalis sa tuwing nasasaktan ako.

“I'm sorry. Gusto ko lang talagang lumayo sa mga problema. Natatakot akong baka hindi ko kayanin ang lahat kapag nanatili ako,"

“Please stop running away from me everytime we have a problem. Hindi natin maaayos ang problema kapag palagi natin itong tatakbuhan. It will only chase us,"

Tumango-tango ako at muli siyang niyakap. Alam kong mali talaga na takbuhan ang problema. Dapat magkasama naming hinaharap iyon.

Sabay kaming napalingon sa pinto nang may kumatok. Tumayo ako para pagbuksan iyon at agad ding nakasunod si Dominique sa likuran ko.

“Hi, Lia. May dala akong prutas para sa inyo ng baby mo—

Napahinto sa pagsasalita si Marco nang makita si Dominique. Si Marco ang isa sa mga kapitbahay ko rito sa San Carlos na naging kaibigan ko na rin. Madalas niya akong dalhan ng mga prutas kahit na sinabi ko ng hindi na kailangan.

“Who are you? At bakit ka nagdadala ng prutas para sa Fiancee ko?"seryosong tanong ni Dominique kay Marco.

He even wrapped his arms on my waits in a possessive manner. Maliwanag na ipinapakita niyang sa kanya ako.

“So, you are her fiance? You don't have to be jealous of me, nakikipagkaibigan lang ako,"sagot ni Marco.

“I don't care. You may leave now and never show your face again,"Dominique said rudely.

Agad ko siyang hinampas sa braso sa inasal niya. Hinarap ko si Marco at nginitian.

“Pasensya na, Marco. Hindi ko na matatanggap 'yang mga dala mo, salamat na lang,"sambit ko.

Magsasalita pa sana si Marco pero sinaraduhan na siya ng pinto ni Dominique. Inis kong hinarap si Dominique pero agad din akong tumiklop nang makita ang seryoso niyang mukha.

“Kaya pala ayaw mong umuwi dahil may supplier ka rito ng prutas? Dapat sinabi mo sa akin para nabilhan kita ng farm,"

Napakagat ako sa labi ko dahil gusto kong matawa. Ganito pala siya magselos? Bibilhan niya pa talaga ako ng sarili kong farm? Hay naku, Dominique.

“Why are you laughing? Iniisip mo ba ang lalaking 'yon? Magkaka-baby na nga tayo, naaakit pa rin sila sa 'yo,"nagtatampong sambit niya at niyakap ako.

“Kaibigan ko lang naman si Marco. Nakasanayan niya na akong bigyan ng prutas dahil madalas akong mag-crave sa mga 'yon,"pagdadahilan ko.

Hindi naman ako nagki-crave ng kung ano-ano pero gusto kong pagtripan si Dominique. Aba ang suwerte naman niya kung hindi siya mahihirapan habang nagbubuntis ako. Dapat maranasan niya ang nararanasan ng ibang lalaki sa asawa nila.

“What are your cravings? Tell me, I'll buy it for you. You don't need another man to do that,"

Parang may kung anong kumiliti sa tiyan ko dahil sa sinabi niya. Kinikilig yata ako o baka naman natutuwa lang si baby. Kung ano man 'yon, basta masaya ako.

“Hmmm. I'm craving for manggang hilaw at bagoong. I want to eat it now,"I said.

“Okay. I'll buy it. Take a rest,"he said then he kissed my forehead before leaving the house.

Umupo muna ako sa sala habang hinihintay si Dominique. Malapit lang naman ang palengke dito sa amin at nakakotse siya kaya naman alam kong mabilis lang siya. Pero ilang oras na ang lumipas hindi pa rin bumabalik si Dominique.

“Nasaan na kaya siya? Baka nadaganan na ng mangga 'yon. Kainis naman!"

Tumayo na ako mula sa pagkakaupo sa sofa at akmang lalabas na ng bahay para puntahan si Dominique nang matanaw ko na ang paparating niyang kotse. Humalukipkip ako habang pinagmamasdan siyang ibaba ang mga mangga mula sa compartment ng kotse. Take note, 'mga' dahil tatlong basket ng mangga iyon.

“Where did you get those mangoes? I didn't ask you to buy three baskets. At bakit ba ang tagal mo?"napipikon ngunit nag-aalalang tanong ko sa kanya.

Huminga muna siya nang malalim at pinalpagan ang kamay bago ako hinarap. I can clearly see the tiredness in his eyes. Medyo nakonsensya naman ako.

“Ayaw ko kasing bumili ng mga nasa palengke na kaya nagpapitas ako ng mangga sa mismong puno. I want to exert some efforts in giving your cravings,"he explained.

Parang may kung anong sayang lumukob sa puso ko dahil sa sinabi niya. Nagiging emosyonal na naman tuloy ako. Ano ba naman 'to, kung kailan nandito na si Dominique t'saka rin nag-iinarte ang baby namin.

Lumakad ako palapit sa kanya bago ko siya niyakap nang mahigpit pero maingat ako na hindi maipit si baby. Napakaswerte ko talaga na mayroon akong Dominique.

“I'm sorry Dominique. Sorry kung lagi na lang kitang iniiwan. Sorry,"I whispered to him. He caressed my back and I felt him kissed my hair.

“Sshh. It's okay. You don't have to say sorry. Ako dapat ang humihingi ng tawad. Gusto ko naman talagang sabihin sa'yo ang tungkol kay Sabelle—

“Don't mention her. Ayaw kong marinig ang pangalan niya. Naiirita ako,"singhal ko sa kanya.

As much as possible I don't want to feel any negative feelings to protect my baby. Ayaw kong makaramdam ng stress kaya nga ako lumayo.

“Fine, I won't. Let's go inside, I'll prepare our food,"he said.

Sabay kaming pumasok sa loob ng bahay at bumalik siya sa labas para ipasok na rin ang mga manggang binili niya. Ipinagbalat niya muna ako ng dalawa bago siya nag-umpisang magluto.

I was staring at his back while he's busy cooking. Hindi ko alam kung bakit parang mas nadepina ang likuran niya ngayon. Ano bang ginawa niya habang wala ako?

Humarap siya sa akin at napalunok ako nang dumapo ang paningin ko sa mga labi niya. Damn! Bakit parang bigla akong nanabik sa halik niya? Is this my hormones talking?

“Baby, why are you looking at me like that?"he asked.

Napaiwas ako ng tingin habang nag-iinit ang pisngi. Nakakahiya naman itong hormones na 'to. Parang hindi makapagpigil. Baka isipin ni Dominique, sabik na sabik ako sa kanya.

“Are you okay?"He asked again after he switched off the stove. Lumapit pa siya sa akin kaya naamoy ko na naman ang bango niya. Mas lalo lang tuloy akong naiinitan.

“I-I'm fine,"I stuttered.

His forehead creased. “Namumula ka. Tell me, what's happening to you?"

Huminga ako nang malalim at mas lalong nag-iwas ng tingin sa kanya. He's a temptation! Kung hindi siya lalayo ay baka hindi ko makontrol ang sarili ko. And it's frustrating. Naiinis na ako. I badly want him right now but I don't want to embarrass myself.

“Hey, you're crying. Ano bang nangyayari sa 'yo?"muli niyang tanong habang pinupusan ang mga luha kong hindi ko namalayan na umalpas na pala mula sa mga mata ko.

“I want to.."damn! I can't even say it out loud. Ano bang gusto ko? Hindi ko rin alam.

“You want what? Tell me,"he softly said while caressing my hair.

Muling bumaba sa labi niya ang paningin ko. Parang inaakit ako na halikan iyon. I unconsciously licked my lips and that sent signals to Dominique. Mukhang alam na niya kung anong gusto ko.

“You want a kiss?"He asked and I nodded. “You could've ask me, it's normal for pregnant woman to have an active hormones,"

I rolled my eyes on him that made him chuckled. But when he saw that I'm serious he immediately crashed his lips into mine. Parang apoy na nagliyab ang kanina ko pang pinipigilan sa loob ko. Agad akong kumapit sa batok niya upang mas mahalikan siya nang maayos.

His hands slid in to my waist in a gentle manner to pull me closer to his body. He kissed me passionately and I kissed him back in an equal intensity. I felt him bit my lower lip asking for entrance that I gladly opened up for him. His tongue immediately found mine and together we explored each other's mouth.

I don't know how it happened, but I just found myself sitting on the kitchen counter, topless. Dominique kissed went down on my neck and I tilt it to give him more access.

“Dominique.."I shivered when he kissed the sensitive spot behind my ear. His hands were roaming on my chest.

“They get bigger, huh,"he teased and I moaned.

It happened so fast and I just found him thrusting inside of me. His move gets deeper, faster and harder as time passed by that makes me moaned louder. He didn't stop until we both reach our climax.

“You looked happy,"he whispered while we were both lying on the sofa. I am now wearing his dress shirt and he is only in his pants.

“I am. By the way, how did you know that I'm here?"I asked.

Hindi naman katakataka na mahanap niya ako pero iniisip ko pa rin bakit siya natagalan. Kung gugustuhin niya ay mahahanap niya agad ako.

“Nagmakaawa ako sa parents mo na sabihin sa 'kin kung nasaan ka. Nagalit pa nga sila sa 'kin pero sa huli gusto pa rin nilang magkabalikan tayo. S'yempre, suwerte ka kaya sa 'kin,"pagmamayabang niya at napasimangot ako.

Napakayabang talaga ng lalaking 'to. Totoo naman na suwerte ako sa kanya pero mas suwerte siya sa'kin, 'no. Ang ganda ko kaya.

Magsasalita pa sana ako nang maramdaman kong may isinuot siya sa daliri ko. It's my engagement ring.

“Please, don't ever remove it again. Let's get married soon baka umalis ka na naman. Hindi na kita pakakawalan hangga't hindi mo gamit ang apelyido ko. Let's stop the chase please, stay with me from now on."

....
A/n:

The end is near! Enjoy!