Life is in hell as always. We don't know what direction we might travel. There's a point in life that truth walks at your door. And nothing you will do about it. It's not because you don't care but because you care what's next.

Minsan nakakapagod isipin na una pa lang alam na natin na talo na tayo pero we don't care. Nagpapanggap tayo na okay lang kahit ang totoo masakit na at mahirap tanggapin. Iyong dumarating ka sa point na mahirap tanggapin na wala ka ng hinihintay na tatanggapin dahil nasa iyo na ang sagot. Masakit pero anong magagawa natin? Hindi madali. Walang madali. Lahat mahirap at mahirap unawain pero anong magagawa natin? Tapos na. Okay na. Wala na. Talo na. Everything's mess up including the direction of our love promises.

Ganoon nga siguro sa love. Wala ka dapat asahan kundi ikaw. Hindi ka puwedeng umasa at maging kampante kahit pa asawa muna. Malay mo, baka kahit asawa muna ginagago ka pa pala. Kahit kayo na tinatarantado ka pa. Kahit pa siguro nasa iisang bubong na kayo kumikerida pa. Saklap no? Anong magagawa natin? Human nature na 'yan. Human nature na masaktan, mabigo, maiwan, maluko, magpaluko at magpakatanga.

Minsan kahit pa akala mo Dream couple na nauuwi pa rin sa hiwalayan. Kahit pa nga taon na ang lumipas sa kanilang magkasama maghihiwalay pa at naghahanap ng kapalit na iba. Masaklap sa masaklap pero wala e. Ganoon talaga. Hanggang laro na lang talaga minsan.

Madalas pa nga mahirap maghanap ng forever o sadyang wala lang loyal at patience na maghintay na umalam ng difference ng personality and behavior ng ka-partner nila. Minsan o sa madalas kasi clueless tayo sa love. Basta alam lang natin kiligin then after noon wala na. Waley na. Pag-responsibility na ang usapan wala na. Give up na tapos hanap ulit e ganoon din naman ang mangyayari. Paulit-ulit lang naman. Nagbago ka lang ng makakasama. Same pattern pa rin as always. Same brokenness pa rin. Walang pinag-iba. Parihong masakit at iiyak ka rin sa huli.

Oo, hindi madaling magpanggap at umasa pero walang sasakit pa sa pangako na hindi natupad dahil naghanap ng kapalit at magiging kapalit. Oo, marami diyan pero marami rin iba-ibang ugali ang tao. Hindi pari-pariho. Magkakaiba. Parihong magaganda, sexy pero lilipas din Yan. Papangit, kukulubot at magiging Laos din naman pagdating ng panahon 'yan pero bakit ka pa rin pinagpalit? Ipinalit sa iba at ginawang back up plan kapag nag-fail sa una. Imagine, you are the legit pero mukha ikaw pa magiging number 2. Ikaw na itong lumalaban para sa pamilya pero parang ikaw pa ang may kasalanan at walang kwenta. Saklap 'di ba? Always naman. Walang pagbabago. Reality kicks in.

Ganoon nga siguro sa love. Masasaktan ka palagi at magiging luhaan tapos saka lang nila mare-realized ang halaga mo kapag hawak ka na ng iba at nagmamahal ka na ng iba. Pati bakit ganoon? Kapag may obligation na saka lang magiging responsible pero kapag wala hahanapin sa iba tapos out of place ka na.

Wala na. Your not belong anymore. Sakit 'di ba? Pero mas masakit kapag mahal mo tapos hinanap sa iba iyong hindi mo kayang ibigay. Ginawa mo na lahat pero wala e. Wala sa 'yo. Wala sa iyo iyong hinahanap. Back up plan ka lang kapag wala silang mahanap na magiging kapariha. May sasakit pa ba rito? Ikaw ang nauna pero parang ikaw pa magiging number 2 dahil wala sa 'yo ang kailangan niya. Wala ka sa pagpipilian nila.

Ganoon nga siguro. Iyak na lang baka bukas wala na iyong sakit. Galit at sama ng loob na lang naiwan sa pagmamahal. Pinili nila iyong obligation kaysa sa pagmamahal na nahanap sa 'yo. Binasura nila iyong pagmamahal na ibinigay mo ng buo. Winasak ka physical, mentally and emotionally pati nga spiritually e natamaan ka pa. Pinaglaban mo pero hindi ka pinaglaban. Minahal mo pero nagmahal ng iba. Inalagaan mo pero naghanap ng iba. Minahal at ibinigay mo ang lahat pero ipinagpalit ka pa sa iba dahil hindi nakuntento sa kung anong kaya mo lang ibigay. Masakit 'di ba? Sobrang sakit. Masakit at mahirap tanggapin pero wala e. Huli na. Wala na. Masakit na. Hindi na kaya pa.

Naninikip iyong dibdib mo. Pakiramdam mo may sampung kutsilyo ang patuloy na tumatarak sa puso mo. Makirot, mahapdi. Hindi ka makahinga. Naghahalo-halong emosyon na nagpapababa ng tibog ng dibdib mo, parang gusto mong mawala na lang sa mundo at makalimutan na nagmahal ka pa at naging tao ka pa. Mahirap at masaklap. Mahirap tanggapin na pipiliin ang iba para sa obligasyon kaysa sa 'yo na unang minahal at nagmahal ng wagas.

Hindi madali at masakit. Sobrang sakit na ipagpapalit ka sa iba para sa obligasyong anak samantalang ikaw ang bumuo ng pangarap nya. Tinulungan mo siyang mabuo pero kapalit noon ang pagwasak sa pagkatao mo kasabay ng pangarap mo. Masakit. Sobra. Hindi katanggap-tanggap pero wala e. Talo na naman tayo. Para bang hindi natin deserve magmahal. Para tayong laruan na ginagamit at winawasak muna bago ibalik. Madi-deform ka muna bago ka ibalik at bago ka mabuo wawasakin ka muna ng paunti-unti.

Talo ka na sa laro. Talo ka pa sa pag-ibig. Anong natira? Sama ng loob. Sakit ng puso. Sama ng pakiramdam; iyong parang gusto mo ng mawala at matigok na lang makalimutan lang na may namatay na bahagi ng puso mo. Isang mapagmahal at isang taong handa mawalan para sa kaligayahan ng iba. Hindi masamang magparaya. Mas mahirap iyong ginawa mo na lahat pero sa huli talo pa rin. Wala pa rin.

Hindi madaling maiwan mag-isa pero isa lang masasabi ko. Kapag nangyari ang lahat sa sitwasyon ko then I am more willing to give up myself when it comes to love and I am ready to face my singlehood. Bakit? Wala lang. Let go na lang if hindi natin deserve. We deserve much better than yesterday.

Then, kapag kung sakali at nabuntis ako at nasa ibang obligation siya. Isa lang ang masasabi ko. Wala na silang babalikan pa. Wala na at hindi na nila malalaman na may obligasyon sila sa akin? Bakit ulit? I am more willing to let go things that might complicate it. Not because I am selfish but I am more willing to let things go according to the right order.

Once is enough for me to understand how I been hurt and how my pain and sorrow puts me in hell. Cries that puts me into a place of brokenness and heartache. At hindi na kailanman niya malalaman na may anak kami. It's better ma-focus siya sa pangalawang obligasyon niya kasya sa akin na wala ng puwang sa mga daliri niya. I'm from the past and it's only a scars to hold on.

Masakit pero wala akong magagawa. Kailangan kong tanggapin na hanggang dito na lang kami. Hanggang nakaraan na lang ang libro namin na dalawa. I am from the past and he/she had his/her baby. An obligation to hold on too and I am nothing but a closed book ready to file in bookshelves waiting for another person to flip the pages. It's a win-win situation. No knowledge, no obligation to back it up. No complicated things and just a free will to start all over again after those hurtful and unforgettable experiences with that yesterday.

_GCmxgchef