Τον ένιωσα να μετακινεί το πρόσωπο του πάνω στην κοιλιά μου και χαμογελασα. Του χαιδεψα απαλά τα μαλλιά και με εσφιξε πάνω του σαν λουτρινο. Τα γυμνασμενα του μπράτσα φαίνονται ακόμα πιο γυμνασμενα καθώς τα έχει τυλιξει γύρο μου.

Τον άκουσα να μουρμουραει κάτι αλλά δεν κατάλαβα τι. Συνέχισα αυτή την κίνηση στα μαλλιά του. Ευτυχώς η κουρτίνα είναι κλειστή και δεν μπαίνει ηλιος μέσα να μου τον ξυπνήσει.

Εγω δεν κοιμήθηκα όλη την νύχτα. Τον χάζευα και του πειραζα τα μαλλιά. Άσε που σε κάποιο σημείο είχε υδρωσει και προσπαθουσε με μανία να πάρει ανάσα, αλλά φαινόταν σαν να μην μπορούσε. Όμως το ξεπέρασε γρήγορα. Και τρόμαξα. Με εσφιγγε και άλλο πάνω του. Μάλλον θα έβλεπε εφιάλτη.

Τεντοθηκα να πιάσω το τηλέφωνο. Η ώρα ήταν 8 το άφησα πάλι στην θέση του και ξεφυσηξα.

Δεν έχω ενημερώσει κανέναν και θα ανησυχούν. Σκέφτηκα και το ξαναπηρα στα χέρια μου. Πληκτρολόγισα τον αριθμό της μητέρας μου και κάλεσα. Το σήκωσε αμέσως και αμέσως χαμηλωσα την ένταση.

<<ΜΑΡΊΑ ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΣΑΙ; ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΏΡΑ ΕΊΝΑΙ; ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΣΕΣ ΩΡΕΣ; ΔΕΝ ΦΑΝΗΚΕΣ ΟΎΤΕ ΤΟ ΜΕΣΗΜΈΡΙ ΞΕΡΕΙΣ ΠΌΣΟ ΑΝΗΣΥΧΗΣΑ; ΚΑΙ Ο ΑΔΕΡΦΌΣ ΣΟΥ ΣΕ ΈΨΑΧΝΕ. ΑΝ ΕΊΝΑΙ ΝΑ ΛΕΙΠΕΙΣ ΘΑ ΜΕ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙΣ ΚΑΤΑΝΟΗΤΌ; ΤΏΡΑ ΠΆΡΕ ΤΑ ΠΌΔΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΈΛΑ ΣΠΊΤΙ. >> φώναζε και απομάκρυνα το ακουστικό από το αυτί μου ενώ ο Νίκος φάνηκε να κάνει κίνηση να ξυπνήσει.

<<Εντάξει, μην φωνάζεις μαμά. Και δεν μπορώ να έρθω τώρα, συγνώμη>> της είπα ψιθυριζοντας, ενώ το συγνώμη το είπα ειρωνικά.

<<Είναι εδώ ο πατέρας σου>>, είπε και ξεροκεταπια.

<<Θα έρθω σε μια ώρα. Συγνώμη μαμά είμαι εκτός πόλης. Και πες στον μπαμπά πως θα τον δω μόλις έρθω>>, ψιθύρισα πάλι ενώ χαμόγελασα βλέποντας τον Νίκο να κοιμάται ήρεμα.

<<Καλά. Τα λέμε. Δεν έχεις ιδέα τι πρόκειται να γίνει>>, είπε ξεφυσωντας και ξεροκεταπια.

<<Πίστεψε με, ξέρω. Τα λέμε μαμά, να προσέχεις>>, της είπα και το έκλεισα.

Ένα δάκρυ κύλησε καθώς θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, όταν ο μπαμπάς απολύθηκε και γυρνουσε σπίτι μεθυσμένος. Βέβαια πήγε σε κέντρο απεξάρτησης, για το αλκοόλ, όταν η μάνα μου έμεινε έγκυος στον Στέλιο και βρήκε ξανά δουλειά ως πιλότος, μιας και αυτο είχε σπουδάσει και σταμάτησε και το ποτό και ότι έκανε υπό την επηρια του.

Είναι ακόμα πολύ αυστηρός βέβαια και τον φοβάμαι είναι η αλήθεια, αλλά θα είναι όλα καλά πιστεύω. Δεν είμαι συχνά σπίτι όταν είναι εδώ. Τον αποφεύγω.

Ένιωσα ένα άγγιγμα στο μάγουλο μου και άνοιξα τα μάτια μου, ξυπνοντας από τις σκέψεις μου.

<<Γιατί κλαίς;>>, ρώτησε σοβαρός σκουπιζοντας τα δάκρυα μου, που δεν είχα καταλάβει πως είχαν τρέξει.

<<Τίποτα, απλά κάτι θυμήθηκα>>, απάντησα και τον κοίταξα χαμογελοντας ελαφρά.

<<Μάλιστα>>, είπε λυπημένος και του πειραξα πάλι τα μαλλιά.

<<Συγγνώμη που σε ξύπνησα>>, απολογηθηκα και με κοίταξε στα μάτια.

<<Δεν με ξυπνησες>>, είπε και στήριξε το βάρος του στους αγκωνες του.

<<Με πήρε η μαμά τηλέφωνο και είπε να πάω σπίτι>>, του είπα και έγνεψε θετικά.

<<Θα σε πάω εγώ. Θέλω να μιλήσουμε πρώτα σοβαρά όμως>> είπε και έγνεψα θετικά.

Τελευταία φορά που με κοίταξε τόσο σοβαρά μου είπε να μείνω μακριά του. Φοβάμαι να ακούσω τι θέλει να μου πει.

Πήρε μια φόρμα και μια μπλούζα και αφού μου έδωσε τα ρούχα που φορούσα το πρωί, όπου ήταν  στην μαρεκ βγήκε από το δωμάτιο. Άλλαξα και κατέβηκα κάτω και εγώ. Καθισαμε και έφτιαξε καφέ και για τους δύο μας.

<<Κάποιοι κοιμούνται ακόμα σε δωμάτια, αλλοι στο σαλόνι νομίζω τους είδες.>> είπε και έγνεψα θετικά.

<<Κάθε φορά που θα κάνω πάρτι σε αυτό το σπίτι αυτό γίνετε. Όλο και κάποιος ξεμενει τριγύρω. Τους λυπάμαι μωρέ. Είναι τύφλα στο μεθυσι και έχουν hangover μετά>> είπε και έπιασε το κεφάλι του. <<όπως και εγώ>> συμπλήρωσε και σηκώθηκε.

Πήγε σε ενα από τα ντουλάπια της κουζίνας και το άνοιξε. Πήρε το κουτί με τα παυσιπονα και ίπιε δύο μαζί. Σε αυτό γουρλωσα τα μάτια μου.

<<Είσαι τρελός; 2;>> τον ρώτησα εκπληκτη και ανασηκωσε τους ώμους του.

<<Μην τρελαίνεσαι άγριογατα. Πάντα 2 έπερνα, δεν με πιάνουν τα χάπια>>, είπε και έγνεψα θετικά ξεφυσωντας.

Pov Θανάση

Ξύπνησα και κατάλαβα πως βρίσκομαι σε ένα από τα δωμάτια του σπιτιού του Νίκου. Πόσο παίζει να ίπια εχτές; το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Σηκώθηκα με τα χίλια ζόρια από το κρεβάτι όπου βρισκόμουν και παραπατησα σε ένα άδειο μπουκάλι ουίσκι με αποτέλεσμα να βρεθώ στο πάτωμα. Το πρόσωπο μου συγκρούστικε με τι σκληρό πάτωμα κάνοντας με να φωνάξω λίγο από τον πόνο. Ήταν γερή σύγκρουση.

Σηκώθηκα με τα χίλια ζόρια από το πάτωμα και παρατήρησα αλλά 2 μπουκάλια πεταμένα παραπέρα. Έπιασα το κεφάλι μου και βγήκα από το δωμάτιο με κατεύθυνση προς την κουζίνα. Κάπου θα έχει τα παυσιπονα ο Νίκος.

Pov Νίκου

<<Μαρία>>,  ξεκίνησα να λέω αλλά σταμάτησα. Δεν ήξερα τι να της πω, τι ήθελα να της πω.

<<Πες μου>>, μου είπε γλυκά.

<<Να εγώ>> άρχισα να λέω αλλά πάλι σταμάτησα.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και την κοίταξα μέσα στα μάτια.

<<Μαρία εγώ.. >> είπα και έκανα ακόμα μια παύση <<είμαι>> συνέχισα και πήρα ακόμα μια ανάσα, ενώ με κοιτούσε μέσα στα μάτια, με αυτό το υπέροχο γαλάζιο βλέμα της. <<Μαρία είμαι ερωτευμένος μαζί σου>> βρήκα το θάρρος να το πω και γουρλωσε τα μάτια χωρίς να ξέρει τι να πει.

Άνοιξε το στόμα της για να πει κάτι, αλλά το έκλεισε παλι αμέσως. Έκανε την ίδια κίνηση ακόμα μια φορά.

<<Πες κάτι>>, της είπα και κοίταξε όπου διποτε εκτός από τα μάτια μου, που την εκαιγαν περιμένοντας να πει κάτι.

Τα μάγουλα της πήραν μια ροδινη απόχρωση και δαγκωσε το κάτω χείλος της έντονα ενώ κοιτούσε τον χώρο γύρω μας χωρίς να λέει τίποτα.

Αυτή η αναμονή με σκοτώνει.

Pov Μαρίας

Νιώθω τόσο αμηχανα. Τι ακριβώς πρέπει να πω; ο Νίκος μόλις μου είπε πως είναι ερωτευμένος μαζί μου. Και εγω απλά κάθομαι και κοιτάξω δεξιά και αριστερά χωρίς να λέω τίποτα. Θέλω να του φωνάξω πως και εγώ νιώθω το ίδιο, θέλω να τον κρατάω μέσα στην αγκαλιά μου και να του ψιθυριζω πως τον αγαπάω, θέλω να τον φιλισω μέχρι να μην μπορεί να πάρει ανάσα. Αλλα την δεδομένη στιγμή δεν ξέρω τι πρέπει να πω.

<<Καλημέρα>>, την αβολη κατάσταση διακόπτη ο Θανάσης μπαίνοντας στην κουζίνα και ο Νίκος τον κοιτάει δολοφονικα.

<<Καλύτερο timing δεν θα μπορούσες να είχες>> του είπε άγρια ο Νίκος και ο Θανάσης μας κοίταξε αδιάφορα και ανασηκωσε τους ώμους.

<<Διέκοψα κάτι;>>, ρώτησε απλά και τον κοίταξε με θυμό ο Νίκος.

<<Ναι, για αυτό μεταβολή και δρόμο, έχουμε σοβαρή συζήτηση εδώ>>, είπε λίγο πιο δυνατά από ότι θα έπρεπε ο Νίκος κάνοντας τον Θανάση να πιάσει το κεφάλι του με τα χέρια του.

<<Μην φωνάζεις. Θα φύγω. Πετά τα παυσιπονα πρώτα όμως γιατί το κεφάλι μου με έχει γαμησει>> του απάντησε ο Θανάσης και ο Νίκος ξεφυσηξε ενώ σηκώθηκε να πιάσει τα παυσιπονα. Του πέταξε το κουτί και ο Θανάσης πήρε 3 χάπια.

<<Ε δεν πάτε καλά>> είπα και με κοίταξαν και οι δύο παράξενα.

<<ο ένας 2 και ο άλλος τώρα 3 χάπια. Ρε είστε με τα καλά σας; θα πάθετε τίποτα>> τους λέω και ανασηκωσαν και οι δύο τους ώμους τους

<<Σου είπα Αγριογατα. Δεν με πιάνουν τα χάπια>> είπε ο Νίκος και ξεφυσηξα

<<ούτε εμένα>> απάντησε ο Θανάσης και ο Νίκος τον κοίταξε δολοφονικα

<<ακόμα εδώ είσαι; εξαφάνισου ρε Μαλακα σου λέω έχουμε σοβαρή συζήτηση εδώ>> του είπε ο Νίκος και ο Θανάσης σήκωσε τα χέρια ως ένδειξη "παραδεινομαι" και έφυγε από το δωμάτιο.

<<Που είχαμε μείνει;>>,  με ρώτησε ο Νίκος και σηκώθηκα όρθια.

<<Πρέ..Πρέπει να πάω σπίτι μου>>, είπα και ξεφυσηξε

<<Καλα>> είπε και έπιασε τα κλειδιά από το τραπέζι.

<<Έλα να σε πάω>> μου απάντησε και τον ακολούθησα.

Φαινόταν στεναχωριμενος και χαμένος σε όλη την διαδρομή. Φτάσαμε έξω από το σπίτι μου και την στιγμή που πήγα να βγω από το αμάξι με έπιασε από τον καρπό.

<<Ξέρω, δεν νιώθεις το ίδιο. Αλλά ότι είπα ισχύει. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Το καταλαβαίνω πως εσύ δεν νιώθεις το ίδιο αλλά>> ξεκίνησε να λέει αλλά τον σταμάτησα ενώνοντας τα χείλη μας. Στην αρχή ξάφνιαστικε αλλά συνέχισε το φιλί. Απομάκρυνθηκαμε και τον κοίταξα στα μάτια.

<<Θα πρέπει να είσαι πολύ ηλιθιος να πιστεύεις πως δεν νιώθω το ίδιο μετά από όλα αυτά.>>, του είπα και χαμογελασε. <<απλά με έπιασες απροετοιμαστη και δεν ήξερα πως να στο πω>> είπε και με κοίταξε στα μάτια.

<<φτάνει που το είπες>> μου είπε χαρούμενος και ένωσε ξανά τα χείλη μας.

<<Μαρία ελα μέσα τώρα >>άκουσα την επιβλητική φωνή του πατέρα μου, από την πόρτα και έσπασα γρήγορα το φιλί, ενώ κρύος υδρωτας με ελουσε. Ξεροκαταπια ενώ ο Νίκος φάνηκε να κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά και μου έπιασε το χέρι κοιτώντας με ανήσυχος.

<<Έρχομαι πατέρα>> φώναξα και βγήκα από το αμάξι κλείνοντας την ανοιχτή πορτα πίσω μου.

<<Μαρία>>, άκουσα την φωνή του Νίκου και γύρισα να τον κοιτάξω. Με κοιτούσε ανησυχα και του χαμογελασα.

<<Να προσεχείς. Θα σου στείλω αργότερα>> μου είπε και χαμόγελασα.

<<Θα προσέχω. Και εσύ να προσέχεις. Τα λέμε>> του είπα και γύρισα πλάτη ενώ το αμάξι ξεκίνησε και χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο.

<<Έχουμε πολλά να πούμε κυρία μου>> είπε ο πατέρας μου και τον κοίταξα στα παράξενα μάτια του. Μπήκα μέσα και με ακολουθησε κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

<<Μαρία>> είπε και με αγκαλιασε η μαμά μου. Εκλαιγε. Τι της έκανε; την εσφιξα στην αγκαλιά μου και κοίταξα δολοφονικα τον πατέρα μου.

Βγήκα από την αγκαλιά της και μια κοκκινιλα στολιζε το μάγουλο της. Το χέρι μου αυτόματα την ακουμπησε και η μαμά έκλεισε τα μάτια της από πόνο.

<<Τι της έκανες; την χτύπησες;>> τον ρώτησα δίχως να το πιστεύω <<νόμιζα πως το είχες ξεπεράσει αυτο. Τουλάχιστον το είχες σταματήσεις όταν γεννήθηκε ο Στέλιος>> είπα άγρια και με κοίταξε χωρίς συναισθήματα. <<Ο Στέλιος>>, είπα ανησυχη <<μαμά είναι καλά;>>, είπα κοιτώντας την και έγνεψε θετικά.

<<Δεν είναι σπίτι, ήταν σε ένα πάρτι ενός φίλου του>> είπε και έγνεψα θετικά.

<<Εσύ τώρα. 9 χρόνια μετά, γιατί το κάνεις πάλι; καλά δεν ήμασταν τόσο καιρό; τι σε έπιασε;>> ρώτησα κοιτώντας τον.

<<Της άξιζε αυτό. Εξάλλου ένα χαστούκι ήταν μόνο δεν ήταν και ξύλο>> δικαιολογηθηκε και τον κοίταξα με αηδία.

<<Και εσύ μικρή>> είπε και με πλησίασε <<Θα έπρεπε να ντρέπεσαι. Εξαιτίας σου είναι έτσι η μάνα σου τώρα, εξαιτίας σου τσακωθηκαμε και την Χτύπησα. Εσύ φταίς για αυτό>> μου είπε και ένα χαστούκι προσγειώθηκε στο μάγουλο μου.

<<Τι έκανες; >> τον ρώτησα εκπληκτη <<Και πως στο διαολο φταίω εγώ που εσύ είσαι ένας διπολικος μαλακας που χτυπάς την γυναίκα και την κόρη σου;>> του φώναξα και με χαστούκισε ξανά.

<<Πρόσεχε πως μιλάς στον πατέρα σου>> είπε και γέλασα ειρωνικά

<<Όπως μου συμπεριφερεσαι θα σου συμπεριφερομαι.>>, του είπα και ξεφυσηξε για να ηρεμήσει.

<<Ποιος ήταν αυτός;>> ρώτησε και τον κοίταξα ανέκφραστη.

<<Ποιος;>> ρώτησα αδιάφορα

<<Αυτός που σε έφερε>>, είπα και χαμογελασα ειρωνικά

<<Κάποιος>> του απάντησα με αυτό το ειρωνικό υφακι.

<<Μαρία μην παίζεις με τα νεύρα μου. Πες μου ποιος ήταν>>, είπε και τον κοίταξα με αυτό το ειρωνικό χαμόγελο πάλι.

<<Το αγόρι μου πατέρα>> του είπα και με κοίταξε άγρια.

<<Θα τον φέρεις να τον γνωρίσω. Δεν κάνει για εσένα. Φαίνεται επικίνδυνος>> είπε και γέλασα.

<<εδώ και εννέα χρόνια με έχεις γραμμένη και ξαφνικά θες να σου φέρω και να "γνωρίσεις" τον μοναδικό άνθρωπο που έφτιαξε την ζωή μου; Γιατί; για να τον απειλησεις; για να τον φοβησεις; για να τον κάνεις να μην θέλει να με ξανά δει; ευχαριστώ δεν θα πάρω>> του είπα ειρωνικά και εσφιξε τις γροθιες του. Το παρατήρησα και γέλασα.

<<Τι; θα με χτυπήσεις; καντο. Το έχεις ξανακανει. Θυμάσαι;>> τον ρώτησα και Ξεροκαταπια.

Δάκρυα απειλούσαν να τρέξουν από τα μάτια μου όμως τα συγκρατουσα έχοντας την ειρωνικη έκφραση μονίμως χαραγμένη στο πρόσωπο μου.

<<Και ξέρεις κάτι; ναι. Είναι επικίνδυνος. Πολύ πιο επικίνδυνος από ότι φαίνεται και από ότι μπορείς να φανταστείς. Με σκοτώνει με ένα χαμόγελο του και με κάνει να ξεχνάω τα πάντα με ένα του φιλί. Οπότε ναι είναι επικίνδυνος. Δεν θέλω να αναφέρω τα άλλα. Πόσο μάλλον τα χτεσινα>> του είπα χαμογελοντας. Μόνο που δεν κράτησε για πολύ.

Ενα, κατά πολύ δυνατότερο από τα άλλα χαστούκια, προσγειώθηκε στο πρόσωπο μου, κάνοντας με να πέσω στο πάτωμα από την δύναμη που έβαλε.

<<Δεν σε μεγάλωσα για να γίνεις πουτανα>> μου φώναξε και δάκρυα κυλουσαν από τα μάτια μου πλέον. <<Θα τον χωρίσεις και απαγορεύεται να βγεις ξανά από το σπίτι. Επ αόριστον. Θα αλλάξεις και σχολείο>> είπε και τον κοίταξα στα μάτια.

<<Όχι, όχι και όχι. Δεν θα τον χωρίσω, δεν πρόκειται να μείνω κλεισμενη στους 4 τοίχους και δεν θα χάσω όλους μου τους φίλους επειδή έτσι σου καπνισε.>> του είπα κοιτώντας τον σοβαρά <<ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΈΝΑ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΔΙΚΑΊΩΜΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΌ. ΑΠΌ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΉ ΠΟΥ ΓΕΝΝΉΘΗΚΑ ΤΟ ΜΌΝΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΕΊΝΑΙ ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΣΠΑΣ ΠΆΝΩ ΜΟΥ. ΑΠΌ ΌΤΑΝ ΠΈΘΑΝΕ Ο ΠΑΠΠΟΎΣ ΜΌΝΟ ΑΥΤΌ ΚΑΝΕΙΣ. ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΊΠΟΤΑ. ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ ΧΡΌΝΙΑ ΕΊΜΑΙ ΑΌΡΑΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΉ ΣΟΥ. ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΓΊΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΖΩΉ ΜΟΥ ΟΠΌΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΈΝΑ ΔΙΚΑΊΩΜΑ ΠΆΝΩ ΤΗΣ>>του φώναξα εξωργησμένη κλαιγοντας. <<αποφάσισες 9 χρόνια μετά να ασχοληθείς και με την απαίσια κόρη που μόνο να σε ρεζιλευει ήξερε Ε; όχι πατέρα δεν θα κάνω τίποτα από ότι λες. Να πας και στο διαολο δεν με νοιάζει>> απάντησα ενώ πλέον είχα σηκωθεί και έκανα να φύγω αλλά με σταμάτησε πιάνοντας τους καρπούς μου. Τους εσφιξε και με κοίταξε άγρια.

<<Είμαι. Ο. Πατέρας. Σου. Απαιτώ σεβασμό. Και θα κάνεις ότι σου πω. Είσαι 16 όχι 18 για αυτό θα κάνεις ότι σου λέω κατανοητο; Οσο ζεις κάτω από την στέγη που σου προσφέρω, με τα δικά μου χρήματα θα είσαι υποχρεωμένη σε εμένα. Το κατάλαβες αυτό βρωμόπαιδο; >>, μου είπε απειλητικα και γέλασα.

<<Ότι πεις πατέρα>>, είπα και τράβηξα τα χείρα μου από το κράτημα του και έτρεξα γρήγορα πάνω. Κλειδώθηκα στο υπνοδωμάτιο, έπεσα με φορά πάνω στο κρεβάτι και άρχισα να κλαίω με λυγμους.

Τον μισώ, τον μισώ, τον μισώ. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω σε αυτές τις μέρες. Δεν θέλω να γίνουν όπως τότε τα πράγματα. Ήταν απαίσια.

Έκλαιγα τόσο πολύ που νομίζω πως σταμάτησα να αναπνεω. Οσπου άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα.

<<Μαρία μου, αγάπη μου, εγώ είμαι η μαμά, άνοιξε μου>>, την άκουσα να λέει και σηκώθηκα σκουπιζοντας τα δάκρυα μου και της άνοιξα.

Ήρθε και κάθισε δίπλα μου στο κρεβάτι. Καθόμασταν αμιλητες για λίγο.  Αυτή κοιτούσε το κενό και εγώ εκείνη.

<<Δεν θα σε ξαναπειραξει. Σου το υπόσχομαι>> μου είπε και την κοίταξα πονεμένα.

<<Θα το κάνει, είμαι σίγουρη. Αλλά γαμησε το. Το αντέχω. Εσύ; το αντέχεις; είσαι καλά; γιατί δεν τον χωρίζεις; θα τα καταφέρουμε και μόνες μας. Και τόσο καιρό μόνες μας ήμαστε. Δεν έρχεται σχεδόν ποτέ σπίτι. Πως ξέρεις πως δεν σε απαταει κιόλας; >> την ρώτησα και έγνεψε αρνητικά.

<<Απλά. Δεν ξέρω. Τον αγαπάω. Δεν μπορώ να πετάξω τόσα χρόνια γάμου στα σκουπίδια. Τόσα έχουμε ζήσει. Ήταν πάνω στο ξεσπασμα του. Ξέρεις πως είναι. Δεν θα το ξανακανει>> μου είπε και ξεφυσηξα.

<<Οπως πιστεύεις>> είπα ανέκφραστη και κοίταξα το κενό.

Μια άβολη σιωπή ξεσπασε για λίγο, την οποία αποφάσισα να σπάσω εγώ.

<<Είχε δίκιο; εγώ φταίω που σε χτύπησε;>> ρώτησα και γύρισε να με κοιτάξει. Ξεροκαταπιε και άνοιξε το στόμα της για να πει κάτι όμως τι έκλεισε πάλι.

<<Εγώ. Άκου ο πατέρας σου θυμωσε επειδή δεν εμφανίστηκες όλο το βράδυ ούτε το μεσημέρι και δεν ειδοποίησες και τα έβαλε μαζί μου.>> είπε και έγνεψα θετικά.

<<Δεν φταίς εσύ όμως. Θα μπορούσε να το χειριστεί πιο ήρεμα.>> είπε και έγνεψα αρνητικά.

<<όχι, είχε δίκιο. Εγώ φταίω>> είπα και με κοίταξε. Πήγε να μιλήσει αλλά την σταμάτησα.

<<Θέλω να μείνω μόνη μαμα. Σε παρακαλώ βγες από το δωμάτιο>>της είπα και ξεφυσηξε ενώ βγήκε από το δωμάτιο.

<<Σε αγαπάει καταβαθος>> είπε και έκλεισε την πόρτα.

Αρχιδια με αγαπάει. Αν το έκανε δεν θα τα έκανε όλα αυτά σωστά;

Τις σκέψεις μου διέκοψε ένα μυνημα στο μεσσεντζερ. Κοίταξα την ειδοποίηση από την οθόνη κλειδώματος του κινητού

Έχετε νέα μυνηματα από τον χρήστη "Σέξυ Ανωμαλαρα 👅" 

Ποιος άλλος. Ο Νίκος. Μην με κοιτάτε έτσι αυτός το πέρασε έτσι το ψευδώνυμο!

Άνοιξα το κινητό μου με το δαχτυλικο αποτύπωμα και κοίταξα τα μυνηματα.

Σέξυ Ανωμαλαρα 👅
Μαρία όλα καλά;
Ανησυχώ.
Ελπίζω να είσαι εντάξει. Όταν μπορέσεις στείλε μου.
Να έρθω από το σπίτι σου;
Αρχίζω να ανησυχώ πολύ.
Μαρία;

Άγριογατα 😻
Καλά είμαι..
Συγνώμη που άργησα να απαντήσω, είχα μια συζήτηση με τους γονείς μου.
Έλα..

Το ψευδώνυμο αυτός μου το πέρασε έτσι.

Σέξυ Ανωμαλαρα 👅
Είμαι από κάτω. Άνοιξε το παράθυρο, ο πατέρας σου είναι ακόμα σπίτι.

Διάβασα αυτό το μυνημα και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα. Άνοιξα το παράθυρο και σε δευτερόλεπτα είχε μπει μέσα σκαρφαλωνοντας στο δέντρο. Πάλι καλά που είχα πείσει τον πατέρα μου να μην το κόψει τότε.

<<Είσαι καλά;>>, με ρώτησε ανήσυχος όταν είδε τα δακρυσμένα μάτια μου.

Δεν είπα τίποτα. Απλά τον αγκαλιασα και άρχισα να κλαίω ξανά.

<<Σσσς ηρέμησε. Όλα θα περάσουν μωρό μου στο υπόσχομαι>>, είπε καθώς ετρυβε την πλάτη μου, κάνοντας με να ηρεμω.

<<Νίκο; >>,  τον ρώτησα μετά από λίγο. Και μου έγνεψε να συνεχίσω.

<<Εμείς οι δύο τι ήμαστε;>> ρώτησα την ερώτηση που με καίει να ρωτήσω από όταν μου το είπε.

Βγήκα από την αγκαλιά του και τον κοίταξα στα μάτια. Κομπλαρε λίγο και φάνηκε να τα χάνει. Όμως ένα χαμόγελο απλωθηκε μετά από λίγο στο πρόσωπο του.

<<Εσύ τι θες να είμαστε; >> απάντησε με ερώτηση στην ερώτηση που του έκανα.

<<Δεν.. Δεν ξέρω. Θέλω να πω. Θέλω μια σχέση. Μια φυσιολογική σχέση. Αλλά δεν ξέρω αν εσύ θες κάτι τέτοιο. Ή αν μπορείς να ανταλεξελθεις σε κάτι τέτοιο. Και.. >> άρχισα να λέω αλλά με σταμάτησε βάζοντας το δάχτυλο του μπροστά στο στόμα μου.

<<πολύ μιλάς. Και πολύ αναλύεις Άγριογατα. Τα πράγματα είναι απλά. Είναι ερωτευμένος μαζί σου. Εσύ είσαι μαζί μου;>> ρώτησε και έγνεψα θετικά.

<<Είμαι>> απάντησα σχεδόν αμέσως αποφασιστηκα και χαμογελασε.

<<Τότε γιατί το αναλύουμε άλλο; >> ρώτησε και τον κοίταξα με σμιγμενα τα φρύδια.

<<θες κάτι πιο επίσημο. Αυτό θέλω και εγώ. Απλά δεν ξέρω αν θα κρατήσει ή πόσο θα κρατήσει. Δεν θέλω να πληγωθεις και όλοι ξέρουμε πόσο μεγάλος μαλακας είμαι. Όμως νιώθω τόσα πολλά που θέλω να το προσπαθήσω μαζί σου. Και έχεις την τιμή να είσαι η πρώτη που με κάνει να νιώθω τόσα>> είπε και τον κοίταξα εκπληκτη.

Έπιασε τα χέρια μου μέσα στις ζεστές παλάμες του. Έκλεισε τα μάτια και πήρε μια βαθιά ανάσα. Μόλις τα άνοιξε κάρφωσε το βλέμα του στο δικό μου.

<<Μαρία. Θες να το προσπαθήσουμε και όπου μας βγάλει;>> ρώτησε και τον κοιτούσα ακόμα μη μπορώντας να το πιστέψω. <<Θα γίνεις η κοπέλα μου;>> ρώτησε τελικά και αυτή την στιγμή γίνεται εσωτερική έκρηξη μέσα μου. Η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά και πολύ γρήγορα. Το μυαλό μου τρέχει με 200 στροφές το δευτερόλεπτο. Το στομάχι μου κάνει πάρτι παρέα με τις πεταλούδες. Όλα φαίνονται τόσο μαγικά.

<<Ναι. Ναι. Ναι. Και πάλι. Ναι! >> είπα Χαρούμενη και πήδηξα στην αγκαλιά του.

Τυλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και τα πόδια μου γύρω από την μέση του ενώ έβαλα το κεφάλι μου στα αριστερά του λαιμου του και τον εσφιγγα πάνω μου λες και θα έφευγε.

Απομάκρυνα το κεφάλι μου από εκεί και τον κοίταξα μέσα σε αυτά τα καστανα μάτια που τόσο ερωτεύτηκα.

Δευτερόλεπτα αργότερα, τα χείλη μας είχαν συγκρουστει μεταξύ τους, χορεύοντας στον δικό τους τρελό ρυθμό, κάνοντας την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά από πριν και το πάρτι στην κοιλιά μου να κάνει μεγαλύτερο χαμό από πριν.

Προχώρησε και με ακουμπησε πάνω στο κρεβάτι μου ενώ ανέβηκε από πάνω μου. Εγώ δεν είχα ξετυλιξει τα πόδια μου από την μέση του, ενώ τα χέρια μου, το ένα είχε μεταφερθεί ανάμεσα από τα μαλλιά του, τραβοντας τον πιο κοντά μου και το άλλο στην πλάτη του, σπρώχνοντας τον, επίσης, περισσότερο πάνω μου.

Έσπασε το φιλί και ένωσε τα μέτωπα μας. Με κοιτούσε βαθιά μέσα στα μάτια ενώ το κάτω χείλος του τρεμοπαιζε.

<<μου έχεις κάνει τόσο μεγάλη ζημιά>> είπε και χαμογελασα. <<Σε σκέφτομαι όλη μέρα. Όλα θυμίζουν εσένα και δεν μπορώ να φανταστώ μια μέρα που να μην σε δω>> είπε κάνοντας με να του αφήσω ένα απαλό φιλί στα χείλη.

<<Εσύ να δεις τι ζημιά μου έχεις κάνει>> του απάντησα <<Σε σκέφτομαι συνέχεια, θέλω να μαθαίνω τα πάντα για εσένα, ανησυχώ όταν δεν μαθαίνω νέα σου, τρελαίνομαι όταν δεν είσαι δίπλα μου, ακόμα και αν ήσουν πριν 1 δευτερόλεπτο>> είπα και του χάιδεψα το μάγουλο.

<<Ήθελα να σε κάνω να ζηλεύεις, ήθελα να αλλάξω για να γυρίσεις να με κοιτάξεις, θα έκανα τα πάντα για εσένα.>> είπα και μου χαμογελασε

<<Και εγώ. Θα κάνω τα πάντα για να είσαι χαρούμενη. Για να δω αυυο το υπέροχο χαμόγελο και τα γαλανα σου μάτια να λάμπουν από ευτυχία. Και εύχομαι να είμαι εγώ αυτός που θα προκαλέσει αυτή την ευτυχία>> είπε και τκμντεαβηξα κοντά ενώνοντας ακόμα μια φορά τα χείλη μας μεταξύ τους.

<<Ισως να είναι νωρίς για να πω κάτι τέτοιο>> άρχισε να λέει και με κοίταξε <<όμως. Μαρία. Σε αγαπάω τόσο πολύ>> είπε και χαμόγελασα τόσο, οδό δεν έχω ξαναχαμογελασει.

<<Και εγώ σε αγαπαω Νίκο>> του απάντησα και ξαπλωσε δίπλα μου βάζοντας με μέσα στην αγκαλιά του.

Μου άφησε ένα φιλί στην κορυφή του κεφαλιού μου και έκλεισα τα μάτια μου χαλαρώνοντας για λίγο, μέσα στην αγκαλιά του. Άκουγα τους χτυπους της καρδιάς του να πηγαίνουν γρήγορα, στον ίδιο ρυθμό με τους δικους μου. Ήταν σαν να χτυπάνε ταυτόχρονα. Η μία για την άλλη.

"Σε αγαπάω" αυτή η φράση επαναλαμβάνεται μέσα στο κεφάλι μου με την φωνή του κάνοντας με να χαμογελαω σαν ηλίθια.

(..)

Ο Νίκος έφυγε και αφού έκανα ένα γρήγορο μπάνιο περίμενα την Σονια να ερθει από εδώ. Ακούστηκε το κουδούνι και κατέβηκα γρήγορα για να της ανοίξω. Άνοιξα την πόρτα και την είδα να στέκεται εκεί. Αφού ανέβηκαμε στο δωμάτιο άρχισε να μου λέει τι έγινε με αυτή στο πάρτι και πως τελικά κατέληξε να κοιμηθεί με τον Αλεξ. Τον κολλητο της.

<<.... Και όπως σου είπα, ήταν τέλειος>> είπε αναπωλοντας την χτεσινή νύχτα και ήρθαν στην μνήμη μου σκηνές από εχτές και σήμερα με τον Νίκο.

<<Εσύ; για πες έγινε τίποτα το Ουαου εχτές στο πάρτι;>> με ρώτησε και έγνεψα θετικά.

<<Ακου>> είπα και άρχισα να εξηστωρω περιληπτικά το τι έγινε.

<<Φασωθηκα με τον Νίκο όπως σου είχα πει και στο πάρτι. Όταν απομάκρυνθηκα δεν ξέρω αν είδες το σκηνικό. Μπουγελωσα την Νάσια με την βότκα>> είπα και η Σονια γέλασε.

<<Ναι το είδα αυτό. Μετά σας είδα να βγαίνετε αλλά δεν ακολούθησα. Εκεί τι έγινε; >> με ρώτησε και γέλασα εγώ.

<<Την έβρισα της έριξα ένα χαστούκι και μετά πιαστηκαμε μαλλί με μαλλί. Τελικά την έριξα κάτω και νομίζω πρέπει να της έσπασα την μύτη>> είπα σκεπτικη.

<<Σοβαρά; έχασα τέτοια φάση; και μετά;>> ρώτησε ενθουσιασμενη σαν μικρό παιδί και γέλασα.

<<ο Νίκος με σταμάτησε και ο Αλεξ περιποιηθηκε την Νάσια. Εγώ ξαναφασωθηκα με τον Νίκο μετά βριστηκα με την Νάσια πάλι. Μου έσπασε και λίγο τα νεύρα ο Νίκος που γελουσε, κατέβηκα κάτω να πιω και άλλο και μου πήρε το μπουκάλι από το χέρι, ο Νίκος και το ίπιε αυτός. Έφυγα για τον δεύτερο όροφο και αντί για το μπάνιο διέκοψα την Αντρια με τον Θανάση από σεξ>> έλεγα και η Σονια πλέον είχε πέσει στο πάτωμα και γελουσε.

<<Τι από όλα βρήκες αστείο; >> την ρώτησα και προσπάθησε να πάρει σωστή ανάσα.

<<όλα>> μου απάντησε γελώντας.

<<καλά δεν σου λέω την πικάντικη συνέχεια μετά>> της λέω και με μιας, σαν ελατήριο, πετάχτηκε και καθησε πάλι στο κρεβάτι.

<<Πες πες>> είπε σαν μωρό που ζητάει γλυφιτζουρι.

<<Οταν βγήκα από εκείνο το δωμάτιο ο Νίκος με πήρε από το χέρι και πήγαμε στο δωμάτιο του στον 3ο όροφο.>> άρχισα να λέω και αφού της είπα τι έγινε εκεί έμεινε άφωνη.

<<Και κοιμήθηκαμε αγκαλιά. Βασικά αυτός κοιμόταν, εγώ τον χάζευα μέχρι το πρωί. Και σε κάποιο σημείο του ψιθύρισα πως τον αγαπάω και μου απάντησε μέσα στον ύπνο του ότι με αγαπάει και αυτός. Και είπε και το όνομα μου>> είπα και τσιριξε

<<ΑΑΑ δεν το πιστεύω Ρεε. Έγιναν όλα αυτά; είσαι τόσο τυχερή>> μου είπε και γέλασα.

<<και που να δεις τι έγινε σήμερα>> της είπα και με κοίταξε πονηρά

<<μην μου πεις; είναι αυτό που φαντάζομαι;>> ρώτησε και ξεκίνησα να της λέω τι έγινε σήμερα με κάθε λεπρομερια.

<<... Και ήμαστε μαζί. Μια ώρα πριν έρθεις έφυγε από εδώ>> τελείωσα την εξιστοριση και με κοιτούσε με ανοιχτό το στόμα.

<<ΟΥ-Α-ΟΥ>>είπε τελικά και γέλασα.

Ξαπλωσα πίσω στο κρεβάτι σκεφτόμενη όλα αυτά και ένας αναστεναγμος βγήκε από τα χείλη μου.

<<Η ζωή σου Μαρία μοιάζει τόσο πολύ με βιβλίο>> διαπίστωσε η Σονια και έγνεψα θετικά.

<<Τι βιβλίο όμως;>> ρώτησα και έδειξε να σκέφτεται

<<Ρομαντικό;>> ρώτησα και γέλασα

<<Δράμα ίσως>> είπα και γελάσαμε
<<ή και κωμωδία τώρα που το σκέφτομαι>> είπα και γελάσαμε και άλλο.

<<Σονια. Θέλω να σταματήσω την αλλαγή και το στοίχημα και ολα. Αυτή την φορά είμαι σίγουρη όμως>> είπα και με κοίταξε γλυκά.

<<Έγινε αυτό που ήθελα από την αρχή. Άλλαξα. Δεν πιστεύω πως χρειάζεται κάτι παραπάνω από αυτό. Άσε που το παράκανα πιστεύω. Πιο πολύ πουτανα φάνηκα παρά ανώτερη. Είμαι καλά εδώ που είμαι. Και το στοίχημα είναι άκυρο. Ή πες πως το έχασα. Τώρα έχω τον Νίκο. Δεν θέλω να τον πληγωσω>>, είπα και χαμογελασε

<<Η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσες να κάνεις>> μου είπε και άνοιξε τα χέρια για αγκαλιά. Την αγκαλιασα και γελάσαμε.

Pov Νίκου

<<ΞΕΡΕΙΣ ΣΕ ΤΙ ΜΠΕΛΆΔΕΣ ΘΑ ΜΠΕΙ ΠΛΈΟΝ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ; Ο ΣΚΟΠΌΣ ΣΟΥ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΡΧΉ ΔΕΝ ΉΤΑΝ ΑΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙΣ; ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙΣ ΤΑ ΠΆΝΤΑ.>> μου φώναξε ο Θανάσης και έπιασα με τα χέρια μου το κεφάλι μου.

<<Ξέρεις τι θα γίνει Νίκο αν μάθουν για αυτή;>> ρώτησε και έγνεψα θετικά.

<<Θα την καταστρέψουν>> απάντησα σχεδόν αηχα.

<<Ξέρω πως την αγαπάς αλλά σκέψου τις συνέπειες. Το καλύτερο για αυτή ήταν να σε ξεχάσει. Ήταν να απομακρυνθει. Από όλους μας και να ζήσει μια φυσιολογικη ζωή. Είναι θέμα χρόνου μέχρι να μάθουν για αυτή. Έχεις εχθρούς. Μην το ξεχνάς. Θα χτυπήσουν στο αδύναμο σημείο σου για να σε καταστρέψουν. Και αν μάθουν. Θα μάθουν πως είναι το αδύναμο σημείο σου. Μπαίνει σε τεράστιο κίνδυνο και δεν το ξέρει καν. Τουλάχιστον πες της το. Πρέπει να ξέρει>> είπε πιο ήρεμα αυτή την φορά και ξεφυσηξε

<<Δεν μπορώ. Αν της το πω θα την χάσω. Την αγαπάω ρε Θανάση πως θα την αφήσω να φύγει; >> είπα και γέλασε.

<<Μα αυτό είναι το ζητούμενο. Όταν αγαπάς κάποιον τον αφήνεις να φύγει αν είναι για το καλό του>> είπε και τα λόγια του μαχαίρι.

<<Αν αγαπάς κάποιον παλεύεις για αυτόν>> του απάντησα και γέλασε.

<<Τόσο εγωιστηκο>> είπε και άρχισε να με εκνευρίζει. <<Απλά φρόντισε να πάνε όλα καλά και να μην μάθουν. Ευχησου να μην μάθουν. Αν είναι θέμα χρόνου να μάθουν. Αν δεν έχουν ήδη μάθει.>> είπε και ξεροκεταπια.

Αν την πειράξει η Κατ θα την σκοτώσω με τα ίδιαου τα χέρια.

Pov Κατ

<<Βρήκατε το αδύναμο σημείο του Ε; ώστε αυτή η κοπέλα είναι. Αυτή η κοπέλα είναι και η αιτία για τον θάνατο του αδερφού μου>> είπα καθώς κοίταξα τις φωτογραφίες της.

<<Γιώργο μου, θα πάρω εκδίκηση για εσένα>> είπε και κοίταξα τον ουρανό.

<<Θέλω να μαθαιτε τα πάντα για αυτήν. Όνομα, επίθετο, ηλικία, διεύθυνση, συνήθειες, παρελθόν και τον κυριότερο. Την αδυναμία της. Εκεί που αν την χτυπήσουν θα πονέσει όσο δεν πρόκειται να πονέσει ποτέ>>, είπα και έγνεψε θετικά.

<<Ότι πείτε κυρία>> είπε το αγόρι μπροστά μου και χαμόγελασα.

Καλά στρατιωτακια. Του έκανα νόημα με το χέρι να φύγει και κοίταξα μάλιστα τις φωτογραφίες.

Είσαι τελειωμένη.

Pov Μαρίας

Κάθομαι με τον Στέλιο και παίζουμε στην αυλή.

<<Για να σε δούμε. Τι θα κάνεις τώρα; Ε; δεν μπορείς να βάλεις γκολ Χαχαχ. Τι έγινε μικρέ; σε νικάει ένα κορίτσι;>> του είπα κοροϊδευτικα καθώς του έκλεψα την μπάλα από τα πόδια. Σουταρα και γκολ.

<<Είναι αδικίααα>> παραπονεθηκε και γέλασα. Γύρισα να κοιτάξω την μαμά και τον μπαμπά που κάθονταν στο μπαλκόνι αγκαλιά και γελουσαν κοιτώντας μας.

Ίσως να έχει δίκιο η μαμά και απλά να ήταν ξεσπασμα της στιγμής το πρωινό. Πρέπει να το ξεχάσω. Δεν θα το ξανακάνει εξάλλου.

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ο μικρός που γελουσε και φώναζε πως έβαλε γκολ.

Γέλασα και τον έπιασα στην αγκαλιά μου. Φέρνοντας τον σβουρες.

<<Θα σε φάω, θα σε φάω, θα σε φάω>> του έλεγα και έκανα πως πάω να την δαγκωσω ενώ αυτός γελουσε.

Στην αυλή εμφανίστηκε ο Νίκος. Άφησα τον μικρό απαλά κάτω και έτρεξα καταπανω του πηδωντας στην αγκαλιά του. Ενωσα αμέσως τα χείλη μας ενώ ένιωθα το αυστηρό βλέμα του πατέρα μου πάνω μας

<<Ιουυυ>> άκουσα τον μικρό να λέει και έσπασα το φιλί. Γύρισα να τον κοιτάξω και έτρεχε προς τις σκάλες

<<ΠΡΌΣΕΧΕ ΣΤΙΣ ΣΚΆΛΕΣ ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΙΣ ΣΤΈΛΙΟ>> φώναξα και σταμάτησε. Με κοίταξε και έγνεψε θετικά ενώ πήγαινε πιο αργά.

Αν πάθει κάτι θα πεθάνω.

<<μου έλειψες>> γύρισα και είπα στον Νίκο και αυτός γέλασε.

<<Και εμένα>> είπε και γελάσαμε και οι δύο.

Τέλος του πρώτου μέρους

Συνεχίζεται...

4779 λέξεις...

Καιιιι τέλος του πρώτου μέρους

Πάρτε αυτό το βιβλίο ως παράδειγμα αποφυγής. Δεν μπορώ να το δω ως κάτι άλλο. Τόσο messed up νοοτροπία που είχα τότε θεε μου... Οχι όχι και παλι όχι...