Chapter 11: Mrs. Park

Ngumiti ng mapait si Chanyeol. "Sino ako? Hindi mo na ako kailangan maalala, Baekhyun. I'm nothing but a pest who caused you trouble." aniya at humakbang papalapit sa akin. His eyes was shuttered and impenetrable. Hinawakan nya ang kwintas, scratch that, collar ko kuno. "Gusto ko lang talaga ibalik 'to sayo and give you a new memory of how I pestered you. Hate me like your parents, that's all I ever want for you to do." he added.

"I don't get you, Chanyeol."

Hindi na nya ako sinagot. Gusto ko syang habulin nung umalis sya pero parang napako ang paa ko sa lupa. I watched his retreating back, forcing myself to remember that incident in my head, that visions in my sleep but despite of trying hard, it only causes me headache. Pagkatapos ng araw na yun, di na ako nilalapitan ni Chanyeol.

Nagkakasalubong kami sa hallway ng ilang beses but he won't even look at me kahit glance lang, diretso lang lagi ang tingin nya. I tried to approach him pero inuunahan nya agad ako about sa composition na, malapit na syang matapos. Night after night, hindi pa rin mawala sa isip ko si Chanyeol at dahil dun, napapadalas na ang paulit ulit na ang paglitaw ng visions na yun sa panaginip ko. Hindi ko nalang ito sinasabi kela Eomma dahil ayoko ng inumin ang gamot na binibigay nila.

"Anak, ang tahimik mo lately."

"Amang Hari, feeling ko po kasi pag salita ako nang salita, humahaba po lalo ang lawit ko. Baka itakwil nyo na ako sa family registration?" sagot ko bago ako kumaripas ng takbo para pumasok na.

Pagdating sa school, dumiretso ako sa swimming pool area dahil may swimming class kami tapos sunod sa klase namin ay sila Chanyeol. I bit my lips. Geste keng sumelep memeye? Daming BULGE everywhere.

Pagtapos ng klase namin, dumiretso na ako sa shower pero magbibihis na sana ako kaso nawawala naman ang uniporme ko. "Oh paano ka na nyan, Baekhyun? Uuwi ka nalang ngayon ng nakatrunks lang oh."  sabi ng kaklase kong mukhang ebak. Mga boset sila. Simula ng iannounce ni Chanyeol ang pseudo-relationship namin, ako na ang naging center of attraction for bullying sa klase namin. No, ng buong school namin. They don't see me as a President of Student Council no more.

"Pwede rin, maputi naman singit ko. Pag ako nainis, magkakabayag ka sa mukha mo tongue-in ah, nilalamig na utong ko." sabi ko. Yang nostrils nya, palalakihin ko yan. Tinawanan lang nila ako at nilayasan na. Sinuot ko ulit ang swim suit ko este -- trunks pala at hinanap ang uniporme ko. PITINGINI.

"Baekhyun?" Kahit hindi na nga ako lumingon, alam ko si Park Chanyeol yun. Nanlaki bigla ang mata ko nang humarap ako sa kanya. Shirtless sya. Nakatingin ako sa mukha nya ah pero may napapansin akong 'nakaumbok' down there. "Anong hinahanap mo?"

"Mahiwagang umbok," He cleared his throat at naibalik ako nun sa realidad. "Titi.. ti.. ti.. ti.. ti..tinago kasi ng mga kaklase ko ang uniporme ko eh, wala akong pamalit. Di naman ako pwede magcommute ng ganito ang suot ko." sabi ko at hinawi agad sa likod ko ang pirasong kinakain ng pwet ko. Tingini.

"Baka nasa storage room?"

Napahawak ako sa leeg ko. Wala ang kwintas? Kinapa kapa ko pa just to make sure pero wala talaga. "Nawawala ang kwintas ko. Suot ko lang yun kanina. Nasaan na yun?" Nagaalalang sabi ko. Hindi ko alam kung bakit mas kinakabahan pa akong mawala yun kesa umuwi ng nakatrunks lang habang kinakain ng pwet ko ang kabilang side. Kaderder.

"Hayaan mo na yun,"

"Hindi, hindi pwede."

"Di naman mahalaga yun eh," He held my wrist at hinila ako, "Baka dun nila tinago sa storage room ang uniporme mo. Kung hindi sa shower room, dun lang pwede o baka dinala nila?" sabi nya at pwersahang hinila ako papunta sa storage room. Hinawi ko ang kamay nya at nagulat sya dun.

"Binigay mo yun," mahinang sabi ko. I don't know why I'm acting like this either. It's just that, I could feel that necklace means something to me. Something special. "Hindi ko alam basta, hindi pwedeng mawala yun, Chanyeol."

He sighed, "Fine, hahanapin natin but for now, yung uniporme mo muna." bulalas nya. Sinamahan nya ako sa storage room kasi dami sabi sabi na may mumu daw. Pagpasok namin sa loob ay nakita ko agad ang uniporme ko kaso, biglang sumara ang pinto. Bigla akong nakaramdam ng takot. Pinipilit pa itong buksan ni Chanyeol pero, nakastuck talaga ang lock nun.

"Cha.. Chanyeol," I said, stuttering.

"Mukhang sira ang lock nito," Bigla akong pinagpawisan ng malamig at napaluhod. "Uy, okay ka lang? FCK. Natatakot ka nga pala sa masikip na lugar. Gagawa ako ng paraan, sandali. Breathe, Baekhyun. Uy, BAEKHYUN!" Napakapit ako sa balikat ni Chanyeol. Para bang may magpliplayback sa isip kong visions, ang sakit sakit ng ulo ko.

I remember that time.. my time with him.

"Channie, Happy birthday!"

"Bakit alam mo? Close ba tayo?"

"Nakita ko sa FB. Bubu ka ba? Ito nga pala ohh bebe ko 143," Inabot ko sa kanya ang isang necklace na dagger ang pendant. "Ay hindi yan regalo ko sayo, ibibigay mo sa akin kunwari." Nangunot ang noo nya sa sinabi ko't inabot sa akin pabalik. "Waah! Thank you! Ang ganda ganda!" Nakangiting sabi ko, "Ito na ang simbolo ng ating pagmamahalan. I heart you i-sagad mo pa para masaya." Dinuro nya ang noo ko ng paulit ulit kaya napaatras ako hanggang muntik na matumba.

"Wag kang ilusyonado," aniya.

Ngumiti ako, "I'll be that PET who'll only comes to you, Chanyeol. I'll stick with you kahit na ipagtulakan mo pa ako kasi sa araw na 'to, SAYO NA AKO. AHIHIHIHI. ENG LENDE, LEGET EKE KE NENEY NETE." Natawa naman sya at yun ang unang beses na napatawa ko sya but then, something really bad happened. Nakidnap kami. Actually, nadamay lang ako kasi sya ang target.

I could still remember Chanyeol's face back then and his precious tears as it falls from his eyes, shouting his lungs out for my name. Sobrang takot ako sa masikip na lugar dahil pinasok nila ako sa drum. Naalala ko na ang araw na yun at kung ano si Park Chanyeol sa BUHAY ko. Oo. Ang bata na laging malungkot. Walang kausap. Walang kaibigan at ang batang ginugulo ko.

Ay walang iba kundi si Chanyeol.

Ang first love ko at ako ang tinutukoy nya.
----------------------------------------------------------------------------------------------
"Anong ngini-ngiti ngiti mo?"

Naibalik ako sa realidad dahil sa malalim na boses ni Chanyeol. Naalala ko lang yung nangyari nung araw na yun. Nung naalala ko sya and what happened to us before I lost my memory of him. Why he acts like that towards me is only because, he blamed himself for what happened. Ang dahilan kung bakit muntik na akong mamatay nung araw na nakidnap kami. Isinara ko yung photo album namin at hinawakan ang kamay nyang nakapulupot sa akin. Di ko napansin na gising na sya.

"Tinitignan ko lang ang wedding pictures natin, Chan." I answered with a smile, quicky closing my eyes while savoring his warm and sweet kisses on my neck and shoulder. "Chanyeol, ang aga aga pa. Nagsisimula ka na naman dyan," nakikiliting sabi ko then, I heard him chuckled sexily.

Binitawan nya ako at humiga ulit sa kama namin. Tumabi naman ako sa kanya, playing with his big ears and chin. "Stop it, nakikiliti ako," aniya at hinabol ng bibig nya ang daliri kong kinukulit sya. Natawa lang ako. Namiss ko to. Most of the time kasi nasa ospital lang sya. Late na kung umuwi. 

"Anong oras ka umuwi? Nakatulog na ako kagabi kakaantay sayo. Lagi ka nalang late umuuwi." Nakapout na sabi ko na sya namang tinawanan nya. Boset. Tinignan nya ako habang nakadagan ang ulo nya sa palad nya. He traced my nose, gliding his thumb on my thin lips which I instantly bit.

"You know my duties. Sabi ko, huwag mo na akong antayin gabi gabi di ba? Mapupuyat ka lang eh." aniya. Hinampas ko ang braso nya nang bigla nya namang hubarin ang shirt nya at pumadagan sa akin. "What? Babawi ako ngayon. I know how much you missed me." I felt his hardness on my thigh and I bit my lips. "And I badly want you now love. I missed making love to you," he whispered in my ears sexily, biting my earlobe, "Park Baekhyun," he said.

Itinaas ko ang hita ko para tumama sa crotch nya at napangisi sya. "Show me how much you missed me then, Mr. Park. Make me scream," I said and Chanyeol claimed my lips in a hearbeat. His kisses that whenever I get a taste, it feels like wandering in a place called heaven. Lacing my fingers through his messy hair, he deepened the kiss. I bit his lips as if inviting him to touch me even more and explored my tiny mouth with his expert tongue.

"Appa! Eomma!" sigaw ni Jesper.

"FCK" pagmumura ni Chanyeol when I pushed him aside at nagplakda ang mukha nya sa sahig. Sinapo nya ang noo nya, "Nilock ko dapat ang pinto na yan, YUN na YUN eh." bulalas nya. Binato ko sya ng unan na agad naman nyang nasalo. Pinandilatan nya ako, "Mamaya ka sa akin. Di ka na makakalakad. Be ready, my love." Binato ko ulit sya ng unan at tumawa lang sya ng mapangasar, wiggling his eyebrows.

"Tignan nyo po itong drawing ko oh." excited na sabi ni Jesper at tumabi sa akin. Umupo rin si Chanyeol sa kabila na hindi maipinta ang mukha. "This is us po and, this small guy is Chanhyun. Mukha po syang patatas. Si Appa mukhang elephante po oh. Haha." natatawang sabi nya. Nagkatinginan kami ni Chanyeol, asking who Chanhyun is while he's patting Jesper's head.

"Nak, sino yun?" I asked.

"Baby brother ko. Buy me one please? Ayaw ko na kalaro si Nanny Titey. Hindi na nya ako mahabol sa hagdan kasi masakit na daw po tuhod nya eh. Gusto ko na ng kalaro." he crossed his arms with his eyebrows meeting each other. "Pag hindi nyo po ako binilhan, hindi po ako aalis dito!" bulalas nya.

"Umalis ka na utang na loob, masakit na, gusto na sumabog ng bulkan." Binatukan ko si Chanyeol. Ay gago talaga to. Hindi makapagpigil. Piningot ko tuloy sya. Aray lang sya nang aray. "Sorry na sorry na, master, namiss lang kita." sabi nya at tinapik ang pwet ko sabay ngumisi ng nakakaloko. Ang manyak talaga ng lalaking ito kahit kelan. Pitingini.

"Nak, lumabas ka muna." sabi ko.

"Bakit po?" Jesper asked.

.

.

.

"Magchachacha lang kami ng tatay mo."