Σιωπή. Μονάχα το αίμα να κυλάει σε δύο φλέβες κομμένες. Σιωπή. Μόνο τα
μηνίγγια να χτυπούν λίγο δυνατότερα από την προκα στο ξύλο. Σιωπή. Γιατί ο ομερτα σου με ανάγκασε να είμαι εδώ. Σιωπή.  Γιατί η σιγή σου μας ανάγκασε να διατηρήσουμε σήμερα ενός λεπτού σιγή. Σιωπή.
Σεπτέμβριος 2018. Ναι 2018,τώρα που υποτίθεται  ότι οι άνθρωποι είναι ανοιχτόμυαλοι και αποδέχονται το διαφορετικό. Πόσο λάθος. Οι άνθρωποι ανεχονται,δεν αποδέχονται. Οι άνθρωποι προσπαθούν να αφομοιωσουν,όχι να αποδεχτουν. Οι άνθρωποι θεωρούν τους ανθρώπους κατώτερους,δεν πιστεύουν στην ισότητα που οι ίδιοι διακηρυσσουν. Και όταν είσαι το "φυτό" της τάξης  πόσες ελπίδες έχεις να είσαι ο θύτης και όχι το θυμα;Είμαι ο Άρης και σήμερα θα σου διηγηθώ την ιστορία μου ή ίσως την δική σου...

Το ξυπνητήρι χτυπά πάντα πολύ δυνατά,πάντα πολύ μόνο. Με βρίσκει μπροστά σε έναν καθρεφτη να προβάρω ένα λιγότερο φλώρικο περπάτημα,μια περισσότερο βαριά φωνή,ένα εσκεμμένο "δεν ξέρω, δεν διαβασα"σε ερώτηση ιστορίας. Ο ήχος του κουδουνιου,ανατριχιαστικος και σαφώς δυνατότερος από το ξυπνητήρι. Πάντα με ανατρίχιαζε. Τριγυρνω στους διαδρόμους με το ίδιο φλώρικο βήμα,με την ίδια αδύναμη φωνή,με το ίδιο αμήχανο βλέμμα. Δεν πέρασε ένας χρόνος από τότε που ο άνθρωπος,τον οποίο αποκαλούσα κολλητό,με κοίταξε στα μάτια και μου ζήτησε να φύγω,να μην τον ενοχλήσω ξανά. Δεν πέρασε ένας χρόνος από το τελευταίο σπρώξιμο στον αγκαθωτο θάμνο,επειδή δεν είχα ψιλά για μια τυρόπιτα που δεν είχε εμένα παραλήπτη. Δεν πέρασαν δέκα χρόνια από τη φωτιά σε εκείνον τον λόφο που κόντευε να με κάψει εντελώς. Και τώρα άλλη μια μέρα στο κτίριο που φυλακή μοιάζει, στο πρώτο θρανίο με τις χαρακιές λιγότερες από εκείνες στην παρεισακτη ψυχή μου.  Όσο χρήματα είχα στέκουν στην άκρη του θρανίου για να περάσει να τα πάρει εκείνος. Δειλά σηκώνω το κεφάλι σε ένα απαλό άγγιγμα. Η κοπέλα του διπλανού θρανίου. Ο έρωτας καθε αγοριού. Ο έρωτας που πάντα είχα. 《έχω γενέθλια. Έλα το βράδυ στις 20.00 στο σπίτι μου.  Θα κάνουμε πάρτι ως αργά》. Όταν είσαι απελπισμένος δεν μπορείς να είσαι ρεαλιστής. Όταν είσαι ευτυχισμένος δεν μπορείς να είσαι ρεαλιστής. Μεσοτητα. Αριστοτέλης. Κι εγώ είμαι απελπισμένος,όχι ρεαλιστής. Όχι καχύποπτος. Ούτε το πονηρό χαμόγελο της μου βάζει ιδέες. Δεν βάζει ιδέες σε ένα κεφάλι άμαθο να υποπτεύεται ψυχές επειδή νομίζει οι όλοι είναι όμοιοι του. Και παλι μπροστά στον καθρέφτη να προβαρω "χρόνια Πολλά". Και τώρα απέναντι της να μπερδεύω τα λόγια μου. Μερικά γέλια,μερικά πικρόχολα σχόλια και φυσικά ο εφιάλτης μου εκείνος που έκανε κόλαση την σχολική ζωή μου. Να σαι κι εσύ. Δεν με πλησιάζεις,δεν μου μιλάς. Και η ώρα περνάει. Και τριγύρω φεύγουν ποτά και ενέσεις χρησιμοποιημενες. 《Ελάτε να παίξουμε αλήθεια ή θάρρος.  Άρη έλα κι εσυ》. Η φωνή της σαν λύτρωση στα αυτιά μου,επιτέλους δεν θα είμαι μόνος. Γρήγορα σχηματίζεται κύκλος. Ερωτήσεις δίνουν και παίρνουν. Η σειρά μου.《Είσαι παρθενος;》γέλια πριν καν δώσω την θετική απάντηση. Ένα ακόμα πονηρό βλέμμα. Η σειρά του Μιχάλη και μόνο η παρουσία του στον χώρο με αγχώνει,ξέρω ότι δεν θα χάσει ευκαιρία να μου ασκήσει πόλεμο όμως δεν θα φτάσει στα άκρα σωστα;《Θάρρος》,αναμενόμενο. Επιδιξιομανης ως συνήθως σε μια προσπάθεια να δείξει την δύναμη του σε όλους. Του ψιθυρίζει στο αυτί την διαταγή και πριν προλάβω να σκεφτώ πόσο ωραίο θα ήταν να ένιωθα την ανάσα της στον σβέρκο μου,τέσσερα χέρια με αρπάζουν και με πηγαίνουν στην πίσω αυλή.《Αφήστε με》,η φωνή μου με εγκαταλείπει για ακόμα μια φορά σε σημείο κομβικό. Γύρω όλοι γελάνε. Γύρω όλοι με ένα κινητό στο χέρι. Το παντελόνι μου φτάνει στα γόνατα και έπειτα ξέρεις τι ακολουθεί. Ξέρεις ότι η ερώτηση πλέον απαντάται αρνητικά. Το βλέμμα μου,λίγο πριν πέσω στο χώμα, συναντα το δικό σου. Δεν κρατάς κινητό. Δεν γελάς. Αλλάζεις γρήγορα το βλέμμα σου,προσπαθείς να απαλλαγείς από τις ενοχές που κάνουν το στομάχι σου κόμπο. Κρύβεσαι από όλους μα πώς να κρυφτείς από σενα;Το χτύπημα αυτό ήταν το τελευταίο. Τώρα μπροστά σε έναν καθρέφτη με ένα ξυράφι στα χέρια. Τώρα τέλος εκτός κι αν....
Πριν προλάβει κανείς να με αγγίξει μπαίνεις μπροστά μου. Πριν προλάβει να μου επιτεθεί ακόμα και λεκτικά γίνεσαι η ασπίδα μου. Σπας τον ομερτα σου,σώζεις την ζωή μου, σώζεις την ζωή σου,σώζεις την ζωή του. Μην σιωπήσεις. Μίλα. Μην διστασεις. Σώσε την ζωή ενός ανθρώπου. Μην αφήσεις κανέναν να χαθεί εξαιτίας της σιωπής σου. Η ανθρώπινη ζωή έχει αξία. Σώσε το θύμα,σώσε τον θύτη. Μην γίνεσαι συνένοχος σε ένα έγκλημα δίχως αιτία. Η σιωπή είναι συνενοχή,συμμετοχή σε έναν μικρό θάνατο είτε κυριολεκτικο είτε μεταφορικό. Μην σιωπήσεις.