"ALAALA"

Everyone do fallen inlove with the most unexpected person at the most unexpected time. Bigla na lang may darating sa buhay natin na hindi natin inexpect na mamahalin natin ng higit sa pagkatao natin.

But what if bigla na lang mawala ang taong minahal natin ng sobra? Kakayanin pa ba nating lumaban?

I'm Nurse Astrielle Joy Ocampo. At ito, ang kwento ng buhay ko...

                            »»»««««

"Nurse Elle, we need to go to mindanao asap! Kasama tayo sa naka-assign na nurses na pupunta dun." sabi ng isang nurse sakin.

May nangyayaring kaguluhan sa mindanao and so far, marami ng namatay na sundalo. I felt nervous habang nasa biyahe kami papunta kung saan ang exact location ng digmaan.

Ilang nurse lang kaming kasama para sa paggagamot ng mga sugatang sundalo.

"Nurse, please assist Sergeant Sarmiento." agad na sabi sakin ng isang sundalo.

Lumapit naman agad ako sa lalaking tinuro niya na may daplis ng bala sa braso. Walang imik ko nalang ginamot ang sugat niya.

"Hi, I'm Sergeant Caspien Sarmiento." nakangiting sabi niya.

"I'm not asking."

"Just so you know."

Bigla akong nakaramdam ng pagkailang nang nakangiti niyang pinagmasdan ang kabuuan ng mukha ko. And my heart beat faster sa di malamang dahilan.

Days fast, palagi siyang nasa tabi ko t'wing magpapa
hinga siya. I used to ignore him at first pero nagtagal ay parang naging close na rin kami. He's kind, gentlemen, sweet, and yeah..h-handsome..

One time, bigla na lang niyang hinila ang braso ko at dinala ako sa likod ng camp. Napangiti nalang ako nang marinig ang gusto niyang sabihin.

"I do fall inlove with you, Elle."

"The feeling is mutual." Pareho kaming napangiti sa isa't isa bago nagyakapan.

Its just a week past by but it feels like we know each others for a year and decades. I fell inlove with a soldier, at the time of war. I fell inlove with the unexpected person, at the unexpected time.

I felt nervous while seeing him helding his guns and fighting. I can't help but to cry in silence while seeing our soldier patients lifeless. Ginawa namin ang lahat para iligtas sila pero wala kaming magagawa kung katawan nila yung sumuko.

Sobrang gulo ng paligid ngayon. Hindi ko maisip kung paano naaatim ng mga terorista ang pumatay ng mga inosenteng tao.

Nagkagulo na rin sa loob ng camp ng biglang may sumabog malapit lang sa kinaroroonan namin. I felt nervous and at the same time hopeless dahil hindi ko makita si Caspien.

"Astrielle! Elle!" nagkaroon lang ako ng pag-asa nang makita ko siyang papalapit sakin. "Baby, lets go."

Napayakap na lang ako sa kanya nang makita ang mga walang buhay na sundalo. Kukunti na lang ang natitira sa kanila.

"Elle" hinawakan niya ang pisngi ko nang makalapit na kami sa iba naming kasama. "I love you so much, thank you for making me feel this way. Y-You need to go. Come with them"

"How about you? Hindi kita iiwan dito lang ako."

Bigla niya na lang akong hinalikan sa labi kasabay ng pagtulo ng mga luha niya. "Please, mas safe kung sasama ka sa kanila. Baby, trust me..I'll-' "

Kasabay ng malakas na pagsabog ay ang paghigpit ng hawak niya sakin. Hinila niya 'ko pero nagmatigas ako dahil alam ko na ang nasa isip niyang gawin.

"Please, Astrielle, come with them and go back to Manila." Panay pa rin ang hila niya sakin. "I don't need you here. Please!"

"No! I won't leave you! You stole my heart and now you're pushing me like this?!" lumuluha ng sabi ko.

His tears also fall faster than mine. Bigla niya 'kong niyakap ng mahigpit. "This is for the best, baby. I-I'm sorry."

Muli niya 'kong hinila and this time wala nakong nagawa.

"C-Caspien, don't do this, please...b-baby, I need you beside me..." panay ang makaawa ko sa kanya.

"I-I will be back. I will be back for you. Promise. I love you. Lets see each other again, my beautiful nurse." lumuluha siyang tumakbo palayo.

"Caspien!" Pilit na'kong isinakay ng mga kasama ko sa army truck pabalik sa manila.

12 pm. The war is already done. I faced all the soldier who came back, pero wala ron ang lalaking hinahanap ko.

"He's...dead." bigla sabi ni commander Santos habang nakatingin sakin. At hindi ko napigilan ang sarili ko, nasampal ko siya.

"Fvck you! He will be back for me. He promise that he will be back!"

"Glass can be broken, heart can be broken, as long as promises."

                        »»»«««

Weeks past, but the pain still remain. Sobrang sakit. I-I can't feel the days comes without him. Kahit sa maikling panahon, minahal ko na siya ng higit sa sobra. Siguro ay ganito talaga ang takbo ng tadhana. May darating, ngunit lilisan din.

I love you, Caspien. My soldier. I will never forget you. Masakit man ang pangyayari, mananatiling ikaw ang pinakamagandang alaala na meron ako.

Its hard to pretend that I'm okay, because I will never be. Inilayo ka sakin ng langit. I can't still imagine na alaala ka nalang.

Ikaw ang alaalang mananatili at hindi mabubura sa puso at isip ko, mahal ko. Pangako.

                           ~The End~

Written by ; Cessias WP
Wattpad UN; cessias