W majową koronację Króla Karola III i Królowej Kamili zaangażowanych było, na każdym jej etapie, tysiące osób. Koniec końców, koordynacja wszystkich detali związanych z tym wydarzeniem spoczęła na barkach jednego człowieka, zwanego "Earl Marshall" (w luźnym tłumaczeniu: Lord Marszałek).

Osoba posiadająca ten tytuł należy do grona tak zwanych "Wielkich Urzędników Państwowych". Od XVII wieku jest to stanowisko dziedziczne i związane z rodem Howardów, czyli kolejnymi książętami Norfolk. Aktualnym jest widoczny na zdjęciu Edward Fitzalan-Howard:

U swego zarania, rola Earl Marshall nie miała nic wspólnego z ceremonią koronacji, lecz stanowiła część zwyczaju powszechnego w całej Europie.

Na średniowiecznych dworach królewskich i książęcych często znajdował się marszałek, który dbał o rumaki panującego (w Rzeczypospolitej koniuszy). Nad Tamizą, obowiązki koniuszego obejmowały poza tym nadzór nad innymi marszałkami oraz dowodzenie królewską strażą przyboczną.

Tytuł Earl Marshall trafił z czasem do jednej z najsławniejszych postaci średniowiecza: Williama Marshala. Kiedyś powstanie o nim osobny wpis. Owy jegomość odcisnął własne piętno na tej roli i jeszcze mocniej związał ją ze środowiskiem "błękitnokrwistych".

Ten wzorowy rycerz wiernie służył kolejnym wpływowym monarchom z dynastii Plantagenetów: Henrykowi II, Ryszardowi Lwie Serce i Janowi Bez Ziemi, jak też synowi Jana: Henrykowi III.

O wpływach Marshala na dworze świadczy choćby fakt, iż w 1216 to on powołał Radę Regencyjną rządzącą w imieniu dziewięcioletniego wówczas króla Henryka III. Wtedy nasz bohater nadzorował także pogrzeby i inne królewskie uroczystości.

Jego obowiązki wraz z tytułem hrabiego Pembroke odziedziczył syn, również William. Jako że William Młodszy nie pozostawił potomka, tytuł i stanowisko przeszły w ręce jego brata Ryszarda, który także zmarł bezdzietnie. Teraz tytuły i obowiązki uległy podziałowi.

Stanowisko marszałka trafiło do spowinowaconych z Ryszardem książąt Norfolk. Z kolei tytuł hrabiego Pembroke otrzymali inni jego krewni. W tamtej chwili, ową godność już od jakiegoś czasu powszechnie nazywano "Earl Marshall", zaś jej znaczenie w miarę upływu lat było coraz większe. 

Koniec końców, Earl Marshall został przewodniczącym Kolegium Heraldycznego i do dzisiaj ma decydujący głos w sprawach związanych z herbami i kodeksem rycerskim.

Earl Marshall stopniowo zaczął odpowiadać, między innymi, za organizację różnych uroczystości państwowych, jak pogrzeby, śluby, otwieranie kolejnych sesji parlamentu, czy koronacje.

W 1672 roku, tytuł ten nabrał charakteru dziedzicznego, chociaż przechodzenie tytułu z pokolenia na pokolenie w obrębie jednej rodziny nie było jeszcze wtedy regułą.

Howardowie od wieków byli (i są do dzisiaj) dumnymi katolikami, bliskimi przyjaciółmi takich monarchów Anglii i Szkocji, jak Maria I Tudor, Maria Królowa Szkotów, czy Jakub VI/I. 

Anglia pozostaje w większości anglikańska. Dawniej oznaczało to, że książęta Norfolk musieli przekazywać większą część swoich obowiązków innym ludziom. Zaczęło się to zmieniać wraz z kolejnymi ustawami wprowadzanymi od 1715, z wolna znoszącymi długoletnie restrykcje wobec katolików na Wyspach.

Oprócz Koronacji Karola III i oficjalnego przekazania władzy, obecny książę Norfolk nadzorował również pogrzeb Elżbiety II. W 2022, książę odpowiadał za Platynowy Jubileusz Elżbiety. Dzięki temu przeszedł do historii jako jedyny Earl Marshall, który przygotował celebracje 70 lat panowania monarchy.

Edward książę Norfolk zorganizował największe, jak dotąd, królewskie wydarzenie - nie tylko w tym roku, ale i w XXI wieku. Jego pracy przyglądało się więcej osób niż kiedykolwiek wcześniej - koronacje śledziło przecież (według oficjalnych danych) kilka miliardów ludzi na całym świecie.

Sądząc po efekcie końcowym, spisał się doskonale. I w sumie nie ma czemu się dziwić: ma przecież za sobą całe wieki tradycji oraz doświadczeń poprzedników.