Mytheia is the world where I live in. A world where what really matters only is power to survive.

A world that revolves in magic, a trully wonderfull looking place. But every beauty has a dark side on it. A rotten fruit that is placed with the fresh ones will turn everything rotten.

Funny cause when I was little, I used to admire and love how magical this world is. I'm a fool for believing that I am lucky to be born on such an amazing place.

"Mama, ano po iyong tinatawag nilang leaks?"

Tanong ko habang nakahiga sa kama at binabasahan ni mama ng libro para makatulog.

"Saan mo naman narinig iyan?"

Tanong niya habang hinahaplos ang buhok ko. My mom's silver eyes stared at me, her warm smile is soothing and it makes me the happiest.

"Sa kalaro ko po."

Ngiti ko.

"Well our world, mirrors and is connected to so many dimensions. Ang tawag sa mga dimensiyong iyon ay leaks. Mytheia, unlike other worlds, has too many leaks that creates an entrance to other worlds with monsters that's why there are billions of guardians all around mytheia to defeat the monsters who enter our world."

Pagkukwento niya, nagningning ang mga mata ko roon, namamangha sa ikinukwento niya.

"Para po bang si Papa?"

Hagikhik ko.

"Yes, Guardians like your father protects us from monsters coming from the dimension leaks."

She said.

Isa si papa sa pinakamagagaling sa guardians ng Kaharian ng Zacharia. Zacharia is the biggest kingdom of Halcyon, our country here in Mytheia.

Ang sabi ni mama ay may kaparehong lenggwahe ang Halcyon sa isang bansa sa isang mundong tinatawag niyang earth.

Ang kwento pa niya ay kaparehong kapareho daw iyon ng Mytheia, ang kaibahan lang ay may mahika ang mga tao sa mundong ito.

Ang daya lang dahil wala kaming ganoon ni mama, lagi tuloy akong inaaway kapag natutungo ako sa kapitolyo.

Ano bang masama sa pagiging commoner? hindi ko maintindihan.

"Andyan na si papa, mama!"

Excited na sabi ko nang makita mula sa bintana ang sasakyan ng papa ko. My mom's silver eyes shines the most when she sees my father, and my smile.

"Huwag mo ng salubungin ang papa mo, bukas mo na siya yakapin. Kagagaling lang niyan sa trabaho at nakapaglinis ka na."

Paalala saakin ni mama na nagpanguso saakin. Minsan kasi ay puno siya ng dugo galing sa mga monsters na kinakalaban nila. Kailangan kasi nilang kumuha ng magic cores galing sa monsters para maisara ang leaks at hindi sila makapasok sa Mytheia.

"Andito na ako."

Ngiti ni papa, malapad akong napangiti at tumakbo patungo kay papa at mahigpit siyang niyakap.

"Papa!"

Masayang sabi ko.

"Celestia."

Sawak ni mama, mahinang natawa si papa at binuhat ako.

"Naligo ako sa bathroom ng guild bago umuwi para mayakap ko agad kayo."

Malambing na sabi ni tatay na nagpahagikhik saakin at humalik sakaniyang pisngi.

"Nag alala ako Claude akala ko pa naman ay kung ano ng nangyari saiyo at late kang umuwi."

My mother hissed then kissed papa on his cheeks.

"Medyo nagkaaberya lang sa leak Marissa, pero ginamitan agad ako ng heal ng kasamahan kong guardian."

He chuckled, napasimangot si mama roon.

"Mag ingat ka kasi."

Mama frowned, napangiti doon si papa saka binaba ako at niyakap si mama.

"Nag uwi ako ng maraming pagkain para sainyo."

Ngiti niya saka sumulyap saakin at ginulo ang buhok ko.

"Ewan ko sayo, hindi mo ako masusuhulan."

Mama hissed, while I am just silently watching them.

"I bought salmon."

Papa said, mukang nakuho noon ang atensiyon ni mama.

"Next time, magdoble ingat ka."

Nakasimangot na sabi nito, natawa roon si papa at tumango.

"Pangako."

Ngiti nito at yumakap na saamin.

"Papa alam po habang wala kayo, ako ang taga protwkta kay mama!"

Balita ko.

"Talaga? pinoprotektahan mo si mama habang wala ako?"

Mahinang tawa niyang nagpatango saakin.

"Opo papa! ang lakas ko na kaya!"

Hagikhik ko.

Were just a normal family back then, were not too rich but also not too poor. Were a happy family living a simple life. My father is an excellent guardian and I have a kind and caring mom. I've always thought how lucky I am, I even have a friend to play with even if I am just a commoner.

"Aziel!"

Masayang sambit ko habang hawak ang basket na naglalaman ng pagkaing iniluto namin ni mama kanina.

Lumingon saakin si Aziel at ngumiti. His black hair were being swayed my the wind, while his black orbs met my violet ones.

Bagama't mainit ang panahon ay napalilibutan siya ng yelo ngayon, gawa ng kaniyang kapangyarihan.

Sa unang pagkikita namin ni Aziel dalawang taon na ang nakararaan ay iniligtas niya ako sa mga bandidong balak akong tangayin at ibenta noong limang taong gulang palamang ako.

Aziel is two years older than me, and he's really good at magic even if he's just a kid.

When we first met, he's really cold. Pero kinulit ko siya ng kinulit at lagi ko siyang dinadalhan ng pagkaing luto namin ni nanay sa kagubatang ito kung saan siya nagsasanay mag isa.

Hanggang sa maging matalik kaming magkaibigan.

Malapit lamang ang gubat na ito sa bahay, wala gaanong mabangis na hayop o tao kaya hinahayaan ako ni nanay na maglaro dito kasama si Aziel.

"Ang galing naman niyan Aziel! kaya mo ng gumawa ng sandatang gawa sa yelo? paano kung matunaw iyan?"

Kunot noong tanong ko nang makitang mapatumba niya ang isang puno gamit ang espadang gawa sa yelo na kaniyang ginawa.

"It's not that good yet."

Sabi niyang nagpakamot ulo saakin.

"Anong it's not that good yet ka diyan? diko nga kaya yan."

I hissed then opened the basket, tinunaw niya ang espada saka lumapit saakin para kumain.

"Masarap itong gawa namin ni nanay na cheese cake Aziel!"

Hagikhik ko saka inabutan siya ng slice non.

"Salamat."

Sabi niya, hindi padin siya pala salita pero di tulad ng dati ay ngumingiti na siya ngayon.

"Buti ka pa ano? may magic ka, gusto ko din niyan! Si tatay may wind magic, bakit ako wala? hindi tuloy ako pwedeng pumunta sa capital kahit pa gustuhin ko dahil delikado daw, tapos kami lang ang nakatira dito, buti nga at nandito ka Aziel, may kaibigan ako kaya masaya ako."

Hagikhik ko, hindi ko alam kung bakit bigla siyang namula habang nakatingin saakin.

"K-kung gusto mo, pwede tayong mag punta roon, kaya naman kitang protektahan."

Nguso niyang nagpamulagat sa mga mata ko.

"Talaga?!"

Halos magningning ang matang sabi ko na nagpatango sakaniya.

"O-Oo, basta humawak ka lang sa kamay ko, hindi kita hahayaang mapahamak."

Mukang nahihiya pang sabi niya na malapad na nagpangiti saakin.

"Hala! Salamat Aziel! magpapaalam ako mamaya kay mama!"

Hagikhik ko.

"Sige."

Tipid na ngiting sabi niya. Napatingala ako sa nagtataasang mga puno, nakakatuwa ang makukulay at nagkikislapang mga ibong naririto. Napakaliwanag nila sa gabi sa tuwing natutulog sila kaya naman ay hindi ganoon kadilim rito sa paglubog ng araw.

Ang sabi ni tatay ay sa mga lugar na may mga umiilaw na ibon ay ang ligtas na mga lugar. Katulad kasi namin ay wala silang mahika kaya naman ay nananatili sila sa mga lugar na ligtas para sakanila at sa mga katulad namin ni mama.

Napakarami ng ganiyang klase ng ibon sa kagubatang ito, kaya naman ay dito napili ni papang magtayo ng tirahan namin.

"S-Saka ano, pwede mo ba ako uling kantahan Celestia?"

Nahihiyang tanong niya.

"Sige, pero pakitaan mo uli ako ng mahika mo Aziel ha!"

Hagikhik kong nagpatango sakaniya.

I was just a naive little girl who knows nothing.

"This is no place for a commoner like you! we don't need more beggars on the street."

Ngisi ng batang babae habang may nag aalab na apoy sakaniyang mga kamay at handang ibato saakin iyon.

Takot akong napaatras, dahil kahit gaano pa ako kabilis tumakbo at umiwas ay wala akong laban sa mga taong may mahika.

"Eh abnoy ka pala eh! wala naman akong ginagawa saiyo! palibhasa kasi ang pangit mo at naiinggit ka saakin kaya ngayon gusto mo akong saktan."

Irap ko, mukang lalo siyang nagalit roon.

"Let's see who's ugly now, if I burn your face!"

Sabi nung maldita saka ibinato saakin ang bola ng apoy.

Mariin akong napapikit, hinihintay na tumama iyon saakin. Ngunit lumipas ang ilang sandali ay wala akong maramdaman.

"Imposible! how can my fire, couldn't melt your ice! why are you defending that damn commoner!"

Bulyaw ng batang babae, unti unti kong iminulat ang mga mata at napaluha nang makita si Aziel.

"Aziel! inaaway ako niyan oh! Gusto pa akong ihawin eh wala naman akong ginagawa sakaniya."

Sumbong ko, matalim akong tinignan nung bata. Binelatan ko lang siya at nagtago sa likuran ng kaibigan.

Aziel looked at her coldly, masyadong mabilis ang mga pangyayari. Narinig ko nalang ang pagtili niya kasabay ng pagtigil ng napakaraming Ice daggers sakaniyang harapan.

"Y-y-you can't kill me! I am the count's daughter!"

Takot na takot na sabi niya.

"Do you think I care?"

Aziel said on a bored tone, napatango tango ako doon saka minasahe ang balikat ni Aziel bilang moral support sa napakaganda niyang kaibigang nagdala sakaniya sa gulong ito.

"I am just applying to you, your way of thinking. The strong will devour the weak, that's exactly what I am going to do."

Aziel said.

"A cowardly trick that he only saw from you! duwag ka kasi, sa mahina ka lang matapang."

Gatong ko pa, babatukan ako ni nanay kapag naririnig niya ako ngayon.

"What do you want? money? jewels? I can give you everything!"

Takot na takot na sambit nito, nailing nalang ako at napabuntong hininga.

I still couldn't understand that the world works like that before. I don't know why do people have to harm the weak? I still don't understand that time what's the point showing off how strong they are by harming us.

Strong devours the weak, there would always be a predator and a prey. I think it's absurd and cowardly, I hated how unfair the world is.

"Nanaginip ako kagabi nanay, may magandang babae nay ngumiti siya saakin tapos may kasama siyang lalaki na matangkad. May sinabi sila pero di konna maalala eh, pero mukang kakilala sila ni papa kasi sa panaginip ko, sumama si papa sakanila."

Pagkukwento ko.

Hindi ko alam sa mga panahong iyon na hindi pala iyon isang simpleng panaginip lamang.

"Asaan si papa? b-bakit po kayo umiiyak? bakit po siya sumama sa mga knights? kailan siya babalik?"

Tanong ko kay mama, tumingin siya saakin habang puno ng kalungkutan ang mga mata at napahagulgol na niyakap ako.

"Mama..."

Napaiyak narin ako, kahit hindi maintindihan ang mga kaganapan.

"H-hindi na siya babalik, w-wala na siya anak."

Napakarami kong tanong saaking isipan sa mga oras na iyon. Hindi ko matanggap na ako ang dahilan kung bakit kailangan siyang kunin saamin.

"Kailangan niyo ng umalis dito Marissa! hangga't hindi pa nalalaman ng nakakatataas na may katulad kayong naninirahan sa Mytheia! You're a human! My friend broke the law 7 years ago and saved both of you from death, now he lied and didn't tell his reall reason for going into the forbidden forest to save the two of you again! Hindi pwedeng mauwi sa wala ang sakripisyo ni Claude! kailangan niyo ng umalis!"

Hiyaw ng matalik na kaibigan ni papa matapos hatulan ng kamatayan ang aking ama sa kadahilanang hindi ko maintindihan.

Iyak lamang ako ng iyak, gusto kong makita si papa, gusto ko siyang makasama ulit!

I hate how I do not know anything, I don't understand why do they have to kill my father so what if I am a human?

My mother is a human who got in, through a dimensional leak that only happens every 100 years to Earth and Mytheia since the two worlds are very alike.

Theian could never reproduce with a human or any creatures from the other world, the child and the mother will only die. That's why my father had to break the law and went to the forbidden forest and miraculously came out alive, and recieved a blessing from the goddess of life and the god of destruction.

I blamed myself when I found out, I blamed myself for being the reason why my father had to die.

"Celestia!"

Pagtawag saakin ni mama nang tumakbo ako matapos malaman ang katotohanan. Tumakbo ako ng tumakbo sa kagubatan at nang makita si Aziel na tumatakbo din at tila ba may hinahanap ay mahigpit ko siyang niyakap.

"It's all my fault he had to die Aziel, wala na si papa dahil saakin!"

Hagulgol ko.

"I'm a human, and because of that, papa had to break the law, kasalanan ko Aziel! kasalanan ko!"

Patuloy na sabi ko, mahigpit akong niyakap ng kaibigan.

"No! hindi mo kasalanan ang nangyari! hindi mo ginusto! I'm sure, your father did that because he loves you so much!"

He said while hugging me, lalo lang akong naiyak roon.

"I-I'm sorry I couldn't do anything right now."

He whispered.

"Kailangan niyo ng umalis rito bago pa malaman ng nakatataas kung ano kayo. Pangako gagawin ko ang lahat para protektahan kayo, para hindi nila malaman kung ano ka talaga, hindi ko hahayaang saktan ka nila Celestia!"

Sambit niyang nagpailing saakin.

"Ayaw kitang iwan Aziel, sumama ka saamin please."

I pleaded, umiling siya saakin.

"I will be safe here Celestia, but you and your mom are not. Your mom asked me to find you, tama sila, kailangan niyong lumayo at maging ligtas. You lost you father and if you don't leave now, I'm afraid you might loose your mom too!"

Sambit niyang nagpailing saakin, napuno ng takot ang sistema ko habang nakatingin sa seryosong niyang muka.

Ibinuka niya ang kaniyang palad ay doon may namuong isang napakagandang snow flake pendant, maningning iyon.

"This is yours now, hahanapin kita pangako. huwag na huwag mong aalisin ito saiyo."

Sabi niya saka ikinabit iyon saakin.

"Hanapin mo ako ha?"

Naluluhang sabi kong nagpatango sakaniya.

"Pangako."

Sabi niya saka muling yumakap saakin. Gawa sa yelo ang kwintas ngunit hindi malamig sa pakiramdam.

Iyon ang pangakong pinanghawakan ko ng ilang taon. Hindi ko alam kung ano ng nangyari saaking matalik na kaibigan ngunit hanggang ngayon ay hindi padin niya ako nahahanap.

"Mahal na mahal ka ng papa mo Celestia, mahal na mahal niya tayo kaya niya ginawa iyon."

Pagkukwento saakin ni mama habang lulan kami ng isang pambublikong sasakyang panghimpapawid.

"Paano kayo nagkakilala ni papa? mama?"

Tanong ko, bakas ang lungkot sakaniyang mata at tila pa pinipilit palakasin ang sarili para saakin.

"Natagpuan niya ako sa bundok nang may magbukas na isang misteryosong leak na hinigop ako mula sa mundong kinalalagyan ko. Matapos iyon ay siya ang naging sandalan ko sa mundong ito ang naging karamay ko. Sobra niya akong minahal, sobra niya tayong minahal Celestia. Kaya naman ay kahit alam niyang maaaring mauwi sa ganito ay sinakripisyo niya ang sarili upang hilinging iligtas tayo. The goddess of life gave you to us."

Pagkukwento niya.

That time I thought, maybe it wouldn't be too bad, since the goddess of life made papa's wish come true and gave me life, maybe she will protect us?

I'm also a fool for believing that, the gods only protects theian's with power, theians who gives offerings to the temple, the gods only protects the rich, the talented and the strong while neglecting us, the commoners.

"Welcome to Hyacinth, this is just a small commoner's village here in Zaveri Kingdom. Herald told me the two of you are Claude's family?"

The village elder asked, my mom smiled and nodded her head.

"Yes we are, thank you for accepting us here."

Sabi ni mama.

"Malaki ang naitulong ni Claude saamin Marissa, isang karangalan ang mabigyan kayo ng matutuluyan."

Ngiti ng matandang kausap ni mama. Bagama't sobra akong nalulungkot ngayong wala na si papa ay ayokong ipakita may mama na umiiyak ako, ayokong umiyak din siya, gusto siyang makitang nagiti uli, gusto kong makita masaya ulit si mama.

Nang gabing iyon ay inatake kami ng mga halimaw, mabuti nalamang at mayroong sekretong silid na mapoprotektahan kami sa aming tinitirahan.

Ang sabi ng elder na narinig ko ay mahihinang halimaw lamang daw iyon para sa mga may mahika na umaatake tuwing gabi. Ayaw daw kasing pakinggan ng guild ang hiling nilang isara ang leak dahil mahihina lang daw ang mga halimaw at walang tumatanggap ng misyon.

Kaya kailangan naming magtago sa gabi sa sekretong silid na ito.

"Paglaki ko mama, magiging malakas ako, poprotektahan po kita gaya ng ipinangako ko kay tatay."

Sabi ko habang nakahiga sa hita ng aking ina sa maliit at masikip na silid.

"Gusto kong lumaki kang masaya Celestia."

Sabi ni mama habang hinahaplos ang buhok ko. Buong gabi umiyak si mama sa pag aakalang tulog na ako.

'Papa, bakit mo kami kailangang iwan? kailangan ka namin papa, ayoko ng makitang umiyak si mama, ang lungkot lungkot po'

Bulong ko saaking isipan kasabay ng pagluha at saka napatitig sa kwintas na ibinigay saakin ni Aziel.

It's one of the hardest point in our life... Where there is no hope, hirap kaming makabangon ng kami lamang.

Ngunit gaya ng ipiningako ko kay papa ay ako ang nagprotekta kay mama. Nagpalakas ako sapat na upang mabuhay kami sa malaimpyernong mundong ito sa mga katulad namin.

When I was a child I thought this world is amazing.

Turns out that it is only wonderful to those who have privilege. Araw araw ay may namamatay at nasasaktang katulad naming walang mahika para lamang mapatunayang mas malakas sila saamin.

Araw araw ay pinipilit naming mabuhay kahit napakahirap. Araw araw ay lumalaban kami para lamang may makain.

The world is trully unfair, this world feels like only those who are stronger has the very right to live.

I just want a peaceful life with my family. I just want to help my mom, why did I ended up being in this situation? I did everything to survive, why would the gods bless me with this life, if it is this horrible?

Araw araw pakiramdam ko ay nakalubog sa hukay ang isang paa ko, hinihintay na tuluyan akong mahulog roon.

"I didn't even see mom for the last time, I didn't even reunite with Aziel..."

I mumbled while lying on the ground waiting for my death. Napaubo ako ng dugo at mapait na napangiti.

Nanlalamig at manhid na ang katawan sa sakit.

Memories are rushing into my mind while I am in the verge of death. Ilang minuto nalang ang binibilang bago ako malagutan ng hininga.

All I want is to cherish everything in my mind before I die.

I guess this will be the only end for a commoner like me. We have no right as long as there is this rotten heirarchy ruling this fucking world.

I hate it.

'Oh fuck you all, isaksak niyo sa ngala-ngala niyo mga tanginang kapangyarihang yan, mabusog sana kayo hanggang sa magsisabog kayo'

I wish I could shout that to the whole world.

"Fucking heirarchy."

I chuckled weakly.

I just want me and my mom to live peacefully, I just want to save her.

I want to see my friends, I want to see the villagers, my mom, Aziel and that man.

"I didn't even thank him for everything..."

I mumbled sadly while remembering that guardian. I want to say thank you atleast, and apologize to him.

"I'm sorry, I won't be able to fulfill my promise, Draco."

I whispered weakly.

Atleast the last thing I will see is this beautiful sky above me. Tumulo ang masaganang luha sa mga mata ko at dahan dahang ipinikit iyon.

They say that once you die, your wish will be granted. Before, I wanted to wish for this world to be ruined.

Right now, all I want is for my mother to live a healthy, happy and long life. I wish for the villagers to live, I wish they wouldn't starve. I wish for Seah to be the happiest.

I wish Draco to be able to smile freely, I wish  Aziel will remember me, and if he do, I want him to smile as he look back at the happy memories we've shared.

A faint smile formed into my lips.

I'm tired, I can finally rest.

"Celestia...wake up my child.."

A/n: Medyo kinakabahan ako sa storyang ito. 😆😆

Continuation of the promo comics: