Kabanata 46

Kabanata 46
Attacked

Celestia Rogue

"So ikaw pala ang kinababaliwan ng timang kong anak."

Iritableng saad ni papa na nabatukan tuloy ni mama, natawa ako doon saka inilapag ang tray ng pagkain.

"Claude! Ano bang ginagawa mo sa son in law natin!"

Pinanlakihan siya ni mama ng mata saka ngumiti ng matamis kay Draco.

"Kain ka muna nak oh, masarap yan, specialty namin ni Celestia."

Ngiti ni mama na nagpasibangot kay papa.

"Salamat p---"

"Sinabi kong kumain ka?"

Papa hissed, binalingan siya ng masamang tingin ni mama.

"Saka son in law mo lang! hindi ko pa siya tinatanggap!"

Inis na sabi nitong inirapan lang ni mama.

"Uyy.. may 'pa'"

Hagikhik ko dahilan upang samaan niya ako ng tingin.

"Bakit mo ba dinala ito dito Celestia?!"

Inis na tanong saakin ni papa na hinila ako paupo sa tabi niya nang makitang akmang tatabihan ko si Draco.

"Dadalhin ko sa kwarto ko pa, nagrerequest si mama ng apo eh."

Biro ko na ikinasamid ni Draco, agad ko naman siyang inabutan ng tubig. Mukang tensyonado siya matapos magpakilala ng pormal kanina kay mama at papa.

Aambahan sana ako ni papa pero natatawang iniharang ko ang braso saaking muka.

"Celestia!"

Si mama iyon, lumingon ako sakaniyang inaasahang sasawayin din niya ako.

"Doon kayo sa guest room, mas malaki ang kama roon."

Ngiti niya na ikinasamid muli ni Draco, pati si papa at Leonard. Mukang alam na din ni mama na nagsasalita si epal at hindi na nagulat pa.

Well it's mytheia, anything can happen here.

"Hon!"

Papa frowned, mama rolled her eyes on him then gave water to Draco.

Draco cleared his throat then looked at my father.

"You don't have to worry sir, I don't intend to disrespect your daughter and your home. I want you to know that I have pure intentions, coming here."

Seryosong saad ni Drashit, hindi man halata ay alam kong kabado ito.

"Sus kunwari pa, mamaya pag tulog sila papa ha."

Pangdedemonyo ko rito dahilan upang batukan ako ni papa na mukang naasar na sakin.

Si Leonard naman ay tatawa tawa sa gilid na inirapan ko lang. Maging yung tatlong nakasilip sa bintana ng patago para makiisyoso, akala mo naman ay hindi ko sila nakikita.

It's those three looser gods, Cormac, Hugo and Dylan that seems to be enjoying what's happening.

"Manahimik ka diyan Celestia!"

Inis na sabi ni papa na ikinatawa ko.

"Papa naman, biro nga lang! syempre diko sasabihin kung gagawin ko man."

Ngisi ko saka umiwas na uli saka umalis sa pagkakaupo at malambing na yumakap kay mama.

"Abat!"

Papa glared at me making me giggle then winked at Draco who's intently looking at me with a faint smile on his lips.

"Kaya nga nakikipagkita yan ng patago doon sa lawa ehh."

Pambubuko ni Leonard na ikinangiwi ko.

"What?!"

Napatayo roon si papa.

"Watawat"

He rolled his eyes then hissed.

"Paulit ulit pare?"

Leonard added as he sipped some tea sophisticatedly using his ugly featherless chicken wings.

"Nakikipagkita ka ng patago Celestia?!"

Kunot noong tanong ni mama na nagpatango saakin.

"Patago pala ehh, bakit ka nagpahalata? gusto ko na ng bata dito sa bahay."

Nguso nito, pinigil kong matawa nang makita ang tinging iginagawad saakin ni papa.

"Iwan niyo muna kami, mag uusap kami ng lalaking ito!"

Seryosong sabi ni papa na nagpakamot ulo saakin. Nako mukang galit na talaga siya, napakibit balikat ako roon, bahala na si Drashit magpaliwanag.

"Let's go, magluto na tayo ng tanghalian."

Bulong ni mama na nagpatango tango saakin saka nag flying kiss muna kay Draco na seryosong kaharap si papa bago magpatianod sa naiiling na si mama na dinala nalamang ako sa kusina para makapag luto.

"Kelan pa?"

Ngiting tanong ni mama saakin habang naghihiwa ako ng ingredients.

"Bago lang kami ma, pero matagal ko na po siyang kilala, bago pa po ako mawala noon."

Sambit ko saka nailing nang matanaw sila Draco at papa na naglalaban sa Labas. Mukang naglagay ng barrier si papa para hindi sila makita at marinig ni mama.

"Talaga? himala dahil ayaw na ayaw mo sa mga kagaya niya noon."

Natatawang sabi ni mama na nagpanguso saakin.

We both cooked for lunch while my mother interogated me. Hindi niya ako tinigilan hanggang hindi ko nasabi sakaniya ang lahat. Maging nang pinakilala ko siya bilang babae ay kinailangan kong ikwento.

But I also didn't tell her exactly everything, ayokong malaman niya ang responsibilidad ko ngayon. Ayokong mag alala siya lalo saakin, kung maaari ay gusto kong araw araw ay masaya sila ni papa.

"Mukang masarap ang niluluto niyo ah."

Ngiting ngiting sabi ni papa na kapapasok lang akbay akbay si Draco na nagpakunot ng noo ko.

"Oh? okay na kayo?"

Tanong ni mama saka sinalubong ng yakap si papa. Nainggit ako kaya yayakap din sana ako kay Draco pero hinarap ni papa ang kamay sa muka ko dahilan para mapaatras ako at sinimangutan siya.

"Papa naman akala ko ba okay na kayo?"

Reklamo kong ikinangiwi nito.

"Napagtanto ko kasing hindi mo deserve si Draco."

Napabuntong hiningang sabi nya saka naiiling at tila ba kinakaawaan pa si Draco.

"Ano bang pinakain mo dito anak? ginayuma mo ano?"

Tanong niyang ikinakunot ng noo ko.

"Papa!"

Inis kong sabi na ikinangisi nito saka tinapik tapik ang balikat ni Draco.

"Ikaw ba sigurado na talaga dito kay Celestia? madaming matino diyan, yung mabait. Gusto din kita para sa pamilyang to, pero---"

Tumingin saakin si papa at nangiwi, sinamaan ko sila ng tingin na ikinangisi ni Draco, nanlaki ang mga mata ko roon.

"Abat!"

I frowned making my father laugh.

We ate our lunch together after that annoying conversation. Draco spent the day with me and our parents. Nang palubog na ang araw ay nagtungo kami sa bakuran upang panoorin ito.

"What did you and my father talked about?"

I asked making smile.

"It's a secret."

He making me frown, Draco just chuckled then fixed my hair that has gotten messy because of the wind.

"Your father really loves you."

He smiled.

"I know."

I responded with my eyes smiling.

"You have such a warm home."

He uttered with an unreadable tone, napatingin ako sa gawi niya.

"What is your home like?"

I asked while meeting his gaze as we sat on the grass.

"It's cold, too cold, enough to get you numb."

Mapait itong ngumiti saka hinawakan ang kamay ko at hinalikan iyon habang ang isa niyang kamay ay masuyong nilalaro ang buhok ko.

"I want to know you better, Draco."

I said.

"You can tell me anything."

I said genuinely making him smile as an intense emotion became visible in his eyes.

"I know, but I just don't know how to open up."

Napabuntong hiningang saad niyang ikinalambot ng ekspresyon ko.

"Then tell me slowly."

I smiled, mariin siyang napapikit roon.

"No, I don't want to be unfair to you."

He said then sniffed my hair affectionately.

"It's okay, I understand."

I said, Draco nodded his head as he stared at me intently.

"Babies were first taught, love, but that's not the case for me."

Ngumiti ito ng mapait habang nakatitig saakin.

"Since I were born, all I saw from their eyes is hatred towards me. I grew up with hate, Isolation, a never ending coldness and darkness."

Sambit niyang nagpatigil saakin.

"Why..."

Kunot noong saad kong naikuyom ang mga kamao.

"Because of my power."

Napatiim bagang niyang saad saka napahigpit ang hawak saaking kamay.

"The moment I first opened my eyes, I killed my father, and my mother fell into a deep sleep and untill now I still couldn't find a way to wake her up."

Mariing saad niya..

Just thinking about what he must've endured for so long breaks my heart.

"I always believed that I shouldn't have existed but kept living an empty life to carry the burden of my sins and to find a way to wake my mother up. Kahit pa kamuhian niya rin ako sa pag gising niya ay maiintindihan ko, magising lang siya."

Nakakuyom ang kamaong pagkukwento niya.

"I never felt what true happiness is, until you came."

Ngumiti siyang hinaplos ang kamay ko.

"You were the only light I saw in my dark world, you made me feel alive. You were the beautiful dawn after a long, dark night."

Isinandal nito ang ulo saaking balikat at pinahid ang luhang hindi ko namalayang nagsituluan na.

"You're the best thing that ever happened to me, Celestia. You held my hand and woke me up from that nightmare and your warm embrace eased my coldness."

He smiled, patuloy lang sa pag agos ang luha kong mahigpit siyang niyakap.

"Thank you... thank you for being alive, thank you for existing, Draco."

I said as my heart aches for him. Naramdaman kong natigilan siya roon at mas humigpit pa ang yakap saakin.

"No, thank you for coming to my life."

He stated then kissed my forehead.

We stayed in that position for awhile then decided to lie down on the ground.

"I didn't do much before, I'm also terrible how the heck did you fall for me? are you a masochist or something?"

Kunot noong tanong ko habang nakahiga sa damuhan samantalang ang isang binti ko at nakapatong sa binti niya.

"I am not, and I don't know either, how, it just happened."

He said then laughed.

"Being with you soothes my mind, it makes me feel happy and refreshed. Being with you makes me forget everything, it eases my pain. I specially like hearing your silly thoughts before, too bad I can't hear them now."

He shrugged making me frown.

"I'm a commoner back then! stop reminding me my thoughts before!"

I groaned making him chuckle.

I COULDN'T SLEEP all night, remembering what Draco told me. Hindi iyon maalis sa isipan ko.

What happened to him? I want to know him more, but it seems like something has been stopping him from opening up.

After that, I also convinced him to take me to where his mom is and try to wake her up. Hindi na siya nakatanggi pa saakin at plano naming magtungo sa Zacharia ngayong linggo.

I'm actually quiet nervous, coming back to that place we used to live, I just hope that I could really heal his mother.

I want to do it, I want to ease his pains and burden that he's been carrying for most of his life.

Napahilot nalamang ako saaking sintido at napahikab paglabas ko ng dean's office. I fixed my papers in this university since I decided to stop coming here since I already fulfilled my purpose, plus Draco will also stop teaching here because the real professor that he temporarily replaced already recovered.

Napapikit akong pinakiramdaman ang paligid dahil sa kasangsangan nito.

'Something's not right, be ready.'

I told those four losers.

'We know that, hindi lang ikaw ang may pakiramdam.'

Leonard hissed, I rolled my eyes on what he said.

'Leonard, yang bunganga mo."

Saway ni Dylan na nagpangisi saakin.

"Yang tuka mo, you mean."

Tawa ni Aragon.

'We were already preparing for possible attacks and heck they are everywhere.'

Si Allen iyon na malamang ay nasa palasyo ngayon.

'Protect the commoners and my family, Leonard.'

Sambit ko, dahil siya ang malapit.

'I know and I will.'

He hissed making me grin.

"You look bothered."

A cold voice said.

Si Aziel iyon na nakasalubong ko sa corridor.

"This is nothing."

I shrugged.

"Ce---Lucius!"

Narinig kong pagtawag ng mga kaibigan ko saakin. Si Misha, Noah, Eithan at Dylan na ngayon ay nagpapanggap nanaman bilang si Fiona.

"You're going to drop out? magkikita parin ba tayo?"

Malungkot na tinig na saad ni Misha na nagpangiti lang saakin.

"Hindi pa naman ako patay para hindi tayo magkita uli diba?"

Natatawa kong komento na nagpangiwi sa mga ito.

"We could still communicate with each other without attending this university. Plus I'm working with Lucius right now with something."

Fiona shrugged, nangunot ang noo roon ng tatlo.

"He's taken, why are you two acting so close?"

Eithan said then looked away.

"Right."

Kunot noong singit ni Aziel na ikinapagtaka ko.

"It's pure business, yang kape, iniinom, hindi inuugali."

Tawa ni Dylan na nagpasimangot lang dito, nailing nalang ako.

'I have a bad feeling'

Dylan told me through telepathy, I glanced at him and nodded my head.

'Lucian is making his move, hindi ko alam kung anong plano niya pero hindi maganda ang kutob ko.'

Saad naman ni Aragon.

'Were being surrounded'

I told them.

'Mukang napapaligiran ang buong kaharian maging ang mga kalapit na bayan, Ayiana informed me that she can also feel it in Luminous.'

Turan ni Leonard na nagpakuyom ng mga kamao ko.

'We already created barriers on each kingdoms that will be affected, it's enough to stop the demons from attacking them.'

Allen informed, nanatili lamang na seryoso ang muka ko nang makaramdam ng pwersa sa ilalim.

I was about to warn them, when Aziel suddenly moved and carried me. Nanlaki ang mata ko roon kasabay ng pagbibitak at paghihiwalay ng lupa.

Napuno ng sigawan ang buong lugar sa paglabas ng mga demonyong kampon ni Lucian.

When I looked at my friends, Dylan is already dragging them away from the demon.

"Lucius!"

Eithan shouted, I just nodded my head in assurance as they all vanished in my sight while the ground moves.

"You okay?"

I asked Aziel, but before he could answer, I imediately slashed a demon behind him with my dagger.

"Thanks."

He said seriously while looking at me intently.

Masyadong madaming kampon ni Lucian ang nasa paligid kaya minabuti kong kumilos na at inabisuhan narin ang mga clones ko.

Maging si Aziel ay nagsimula naring lumaban, I even saw priests far from here, that came to defeat the demons while the staffs are evacuating the horrified students.

Wala na akong pakielam kung lumabas man ang tunay kong anyo kung sakaling gamitin ko ng sobra ang kapangyarihan ng liwanag. Kailangan naming ubusin ang mga demonyong ito.

I formed a bow an arrow made of my light mana then glanced at Aziel who is still fighting countless of Demons then sneakily teleported to the rooftop.

I looked at the demons causing havoc to the hole place then clenched my fist.

Should I exterminate them all at once?

'Don't! we can't risk it.'

Aragon warned.

'Lucian already knows my existence anyways, I'll hide my aura well, so he wouldn't know my exact location.'

I said and positioned my aim as I targeted the demons with thousands of light arrows.

'Be careful, we are also doing our best to defeat them all.'

Dylan uttered making me smile.

"Die"

I mumbled with a grin.

Doon ko pinakawalan ang aking pana na sapol ang dibdib ng kanilang pangalawang pinuno, kasabay ng pagtira pa ng ilang libong panang kumitil sa sa mga demonyong nakapalibot sa buong paaralan.

"Now for their leader..."

I said while looking around, I felt my disguise desolving.

"Lucius.."

A familiar voice called my name making me stop, kasabay nito ay ang pagbabalik ko sa tunay kong anyo.

"Celestia."

He again called my name, matamis akong ngumiti kay Draco at kinawayan ito. He was about to say something, but then he suddenly positioned himself as he moved swiftly to held my waist and dodge the coming attack as he slashed the leader of those demons who was about to attack us, effortless.

I whistled and clapped.

"Nice."

Hagikhik ko saka kumapit sakaniyang balikat, upang mabalanse ang sarili.

"You don't seem surprised? since when do you know?"

I asked making him smile as he messed with my hair.

"Since I confirmed you were alive."

Ngiti niyang ikinakunot ng noo ko.

"Really? how?"

I asked curiously.

"Silly, you were the only one who has this kind of effect on me, why wouldn't I know?"

He said making me grin, it's not really surprising that he also seen through my disguise.

Natigil nalamang kami nang biglang may nagbukas ng pintuan ng rooftop. I stopped, seeing the familiar person who is now looking at me intently.

"Roma?"

I asked confused, ni hindi ko naramdaman ang presensya nito.

"You two."

Seryoso niyang saad saka naikuyom ang mga kamao.

"Come with me, wala na tayong oras."

Mariin niyang saad.

"What do you mean?"

Draco asked with a serious expression, tarantang nailing roon ang imperial librarian na si Roma.

"I will explain everything later, we need to hurry!"

Mariin niyang saad saka tumalikod at nagmamadaling iminwestrang sundan namin siya. Bagama't naguguluhan dahil hindi ko marinig ang nasa kaniyang isipan ay minabuti naming sundan siya.

I feel like I should do what she says or else, something bad will happen.

Magkahawak ang kamy namin ni Draco na pumasok sa pintuang kaniyang pinasukan, ngunit imbes na ang staircase ng building ang bumungad saamin, ay isang kwebang puno ng nagkikislapang mga kristal at napaliligiran ng malakas na barrier ang bumungad saamin.

"What is this..."

I said confused.

"Who are you?"

A familiar voice asked, nanlaki ang mga mata ko nang makita sina, Dylan, Allen, Aragon at Leonard na naririto rin pala.

Mukang nagulat din silang makitang naririto ako.

"This place is safe for all of you, since Lucian wouldn't be able to detect this place."

She said making us froze, naramdaman ko ang paghigpit ng hawak ni Draco sa kamay ko.

"No way..y-you are..."

Allen started making Roma smile at us, as her form suddenly changed making me gasp as I stare into her golden eyes and goddess like appearance that the memory from the shattered core showed me before.

"I think it's the right time to show myself, I'm sorry for hiding for so long."

She sighed as she looked at the four, dumbfounded gods.

"Kiara..."

I mumbled, marahang tumango saakin si Roma.

"Yes, Lucian's only family and her daughter, the goddess of enlightenment, Kiara."

She smiled making me gasp, I didn't expect that it would actually turn out to be Roma.

"I-Is that why you tried to help me before?"

Tanong kong ikinatango niya.

"Yes, I've been watching you since we crossed paths in Zaveri."

She smiled.

"What is Lucian's purpose? why did the demons suddenly appear like this?"

Tanong ni Leonard.

"He already knows that the gods has been awakened, even the daughter of the light's existence. Be prepared, and be more cautious, Lucian is probably preparing to hunt you all down right now."

Seyosong saad niyang ikinapuno ng nakabibinging katahimikan ng lugar.

***

A/n: Kumbaga, season 2 is finished na nyahahaha the last season will start the next chapter, which really excites me. (*/ω\*)

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top