Links van ons zit Jay vastgebonden. Naast hem staan er twee gespierde mannen, ze lijken net op bodyguards. Voor hun staat er een man, in de veertig en lijkt op Jay. Net een oudere versie van hem. "Wie zijn dit, Jay?" Zijn ogen blijven op ons gericht. "Ze zijn mijn vrienden, vader." Wacht... Zei Jay nu vader? Dat is zijn vader? "Vader? Dat is jouw vader?" Grey kijkt ontgoocheld. "Maak ze los." De man bij de lichtschakelaar maakt ons los en gaat terug bij de deur staan. "Wat doen jullie hier?" "Jay halen. Catharina voelde dat hij in gevaar was." Jay's vader kijkt nieuwsgierig naar mij. "Wat doet een Warnshe hier?" Grey, Jay en ik kijken verward. "Warnshe? Wat is een Warnshe?" "Je weet niet wat jij bent?" "Ik ben een banshee." Jay's vader grijnst. "Oh, is dat zo?" Hij leunt in om mijn medaillon duidelijker te kunnen zien. "Wat doet Nina haar medaillon rond jouw nek?" Eerst was het Rayes en nu is het Jay's vader die mij verward met deze 'Nina' persoon. Wie is in hemelsnaam Nina? "Wie is die Nina?" "Niemand speciaal." Hij liegt. Je hoeft geen weerwolf te zijn om zijn hartkloppingen te horen om af te kunnen lezen dat hij liegt. Zijn gezicht verklapt het. De deur opent opnieuw en voor we het wisten was de man aan de deur uitgeschakeld. "Ik zou hun maar laten gaan als ik jou was." Rayes staat vooraan, achter hem staan Rayen en Marcel en helemaal achter hun staan Ian en Lizzy. Ik had hun bijna niet opgemerkt. Zij zitten heel helemaal verstopt achter de anderen. "Lycall!" Hij gromt een beetje. Wij gaan naast Peter staan. "Jay ook." Jay zucht van opluchting. "Jij hebt het recht niet mij te vertellen wat ik mag en niet mag doen met mijn zoon." Er heerst even een stilte tot dat het weer doorbroken wordt. "Jij bent mijn Alpha niet. Integendeels zelfs. Ik heb gehoord dat je geen Alpha meer bent, Rayes. Jij moet je leren te gedragen naar je stand, beta." Rayes gromt. "Marcel hier..." Hij legt zijn ene hand op Marcel zijn schouder. "...is een True Alpha." "Je weet dat True Alpha's hoger staan Alpha's." Rayen geeft Marcel een elleboogstoot en gebaart met zijn hoofd naar Jay's vader. Marcel kijkt hem verward aan. Serieus? Begrijpt hij serieus de hint niet? Ik ga voor Marcel en de rest staan. "Hij wilt dat je Jay los laat." "Een Alpha en zeker een True Alpha kan voor zichzelf spreken." Ik geef Marcel een elleboogstoot. Hopelijk heeft hij de hint nu wel door. "Jij hebt haar gehoord. Ik wil dat je Jay los laat." Marcel kruist zijn armen. "Maak hem los, jongens." Één van de mannen verandert een beetje en gebruikt zijn klauwen om het touw los te snijden. Zijn ogen zijn blauw. Ik vraag me af wiens dood hij op zijn geweten heeft. Jay rent naar ons toe maar, wordt vastgepakt aan zijn arm door zijn vader, geeft hem een akelige blik en laat hem los. Hij komt bij ons staan. "Begin maar te praten. Waarom heb jij je zoon ontvoerd?" "Nou, ontvoerd? Zo zou ik het niet noemen." Rayes kucht even. "Je ziet het misschien niet aan mij maar, ik heb kanker. Enkele jaren terug werd het bij mij vastgesteld. Weerwolf genezing kan veel wonderen verichten maar, niet dit. Ik wil dat Jay mij dood en mijn Alpha krachten overneemt." "Maar ik niet. Ik wil mijn vader niet vermoorden voor zo'n stomme status." "Ik heb hier nu geen zin in." Hij gaat naar de deur en gebaart dat zijn pack hem moeten volgen en dat, natuurlijk, doen ze. "Jay, ik verwacht je straks thuis." En ze waren weg. "Dank u." "Ga je straks echt naar huis?" "Ik zal wel moeten." We gaan naar buiten. "Waar ben je?" "Geen idee. Ik heb geen idee." "Wat zie je?" "...Bloed." Wat jammer dat er geen middel bestaat om die stemmetjes te stoppen of toch voor even. "Als jullie ons wilt excuseren? Wij gaan onze date verder doen." Grey neemt mijn hand vast en zonder te wachten op een antwoord rennen we naar ik weet niet waar. "We hebben toch al het wolven reservaat bezocht?" "Ja maar, ik had nog veel meer gepland dan alleen maar dat." We stoppen bij een chic restaurant. De 'The Le Dreams.' "Grey... Dat had je niet moeten doen." Hij legt zijn hand op mijn voorhoofd. "Catharina... Je kookt net. Heb je een griep opgedaan?" Ik wuif met mijn handen. "Nee, nee. Het gaat wel." Hij glimlacht. "Gelukkig." We gaan naar binnen en wachten bij de pepiter. Er komt een ober er achter. "Heeft u een reservering?" "Ja, het staat op Lys." De ober gaat met zijn vingers over de namen in het boek. "Het spijt mij maar, ik zie hier geen reservering staan op de nam Lys." "Zeker van? Ik weet zeker dat hij had gezegd dat het geregeld was." "Het spijt mij, meneer maar, hier staat geen reservering op de naam Lys. Kunt u alstublieft de rij verlaten? Er staan mensen achter u te wachten." We kijken achter ons en zien enkele mensen staan. We gaan de rij uit en wachten aan het raam. "Ik begrijp het niet. Mike had duidelijk gezegd dat het geregeld was." "Mike?" "Een vriend van mij. Hij is de eigenaars zoon." "AI!" We kijken naar de richting vanwaar het geluid vandaan kwam. "Domoord." De ober krijgt een klap van een welgkleede man. "Ben je al vergeten wat er eergisteren in de vergadering gezegd werd?" "Uw zoon zijn goede vriend en zijn date zouden komen?" Mike's vader kucht even en wijst naar ons. De ober wordt rood van schaamte. Mike zijn vader komt bij ons staan. "Mijn excuses voor de vergeetachtigheid van mijn vriend hier." Hij neemt de ober zijn schouders vast. De ober slikt even. Hij lijkt wel heel erg gespannen. Het is net alsof hij ergens bang van is maar, van wat? "Het is geen probleem, hoor." "Geef hun een tafel." De ober knikt. "Als jullie mij willen volgen?" We volgen hem tot aan een tafel en zetten ons neer. Hij geeft ons elk een menukaart en gaat dan binnen in het bureau van Mike's vader. Ik hoop dat er niks aan de hand is.