Gdybyście rok temu powiedzieli mi, że będę skakać z urwiska, zaśmiałabym wam się prosto w twarz.

Co więcej, jeśli rok temu powiedzielibyście mi, że skoczę z urwiska z Michaelem Cliffordem w Australii, prawdopodobnie wysłałabym was prosto do szpitala psychiatrycznego.

Po tym niesamowitym doświadczeniu, Michael i ja pływaliśmy przez jakiś czas w oceanie, chlapiąc się nawzajem wodą, zanim wdrapaliśmy się z powrotem na klif, by zgarnąć nasze ubrania i wrócić do domu. Mieliśmy po prostu wślizgnąć się do domu, skoro wróciliśmy dość późno, bo ktoś zgłodniał (powinniście zobaczyć wyrazy twarzy ludzi w McDrivie, kiedy Michael podjechał praktycznie nagi), chichocząc, kiedy przebiegaliśmy obok taty Michaela, który zasnął na kanapie.

Dzisiaj był całkiem nowy dzień. I jednocześnie mój ostatni.

— Czemu pozwoliliście Close As Strangers umrzeć?

— Mae...

— I Wherever You Ale?

— M...

— English Love Affair też powoli umiera.

— Jezu Chryste.

— I Unpredictable! O mój Boże, jedna z moich ulubionych piosenek.

— Mae! — cała czwórka krzyknęła na mnie, przez co moje prychnięcie rozniosło się po całym vanie. Byliśmy w drodze do domu Luka, po niesamowitym domowym pokazie.

— Ale dlaaaczeeego! — jęknęłam, z plaskiem opuszczając dłonie na swoje uda.

— Nie możemy pozostać tym samym dziecinnym 5SOS na zawsze — westchnął Ashton.

— Musimy dorosnąć — dodał Calum, a Michael zaśmiał się.

— No, Luke nadal ma przed sobą długą drogę — chichotał, tykając Luka w ramię.

— Spierdalaj! — krzyknął Luke, jego twarz zrobiła się wyraźnie czerwieńsza nawet w półmroku vana.

— No i Muke potwierdzony — wymamrotałam do siebie, ale Calum najwyraźniej usłyszał i cicho zachichotał.

— Nie ma mowy. Calum, przecież wiesz, że zależy ci na Cake'u — Michael poruszył swoimi brwiami, szczerząc się jak idiota.

— Nie! — bronił się Calum, marszcząc brwi. Michael zaśmiał się głośno.

— Oh, Luke — jęknął nagle, sprawiając, że moje oczy się rozszerzyły.

Michael Clifford właśnie wyjęczał imię Luka. Muke girls, spoczywajcie w pokoju.

Luke uderzył go w tył głowy.

— Zamknij się kurwa — przerwał, ale w jego oczach tańczyły iskierki rozbawienia.

— Ze mną nawet nie zaczynaj, pojebie — Calum uprzedził Michaela. Jego szczęka lekko się rozluźniła i tym razem to on zajęczał. — Oh, Mae!

— Ej! — krzyknęłam, rzucając w niego butelką, podczas gdy Michael wymierzał mu cios pięścią, niestety chybiając. Calum i Luke zaśmiali się, a Ashton cicho zachichotał, potrząsając głową i wyglądając przez okno.

— Oh, Mae! — jęknął tym razem Luke, a moja twarz zaczęła się niebezpiecznie rozgrzewać. Dlaczego, oh, dlaczego mi się to przytrafiało.

To prawdopodobnie mokry sen każdej fangirl, ale ja potrafiłam myśleć tylko o zabójstwie.

— Mnie w to nie wciągajcie! — sapnęłam, krzyżując ramiona na piersi i pozwalając, by włosy opadły mi na twarz w nadziei, że ukryją moje rumieńce.

----

— Jesteś na mnie zła, czy coś?

Prychnęłam, szydząc z niego i idąc przed nim, kiedy wracaliśmy do domu. Jego rodzice znowu gdzieś wyszli, zostawiając nas zupełnie samych.

A to było coś, czego obecnie nie chciałam.

— Mae, błagam — jęknął, wlekąc się za mną.

Stałam na frontowej werandzie jego domu, z rękami obronnie założonymi na klatce, wpatrując się uparcie w ziemię i czekając, aż otworzy drzwi kluczami. Kiedy w końcu to zrobił — po gapieniu się na mnie przez dłuższy czas — przepchnęłam się obok niego do domu, by skierować się prosto do jego pokoju.

Kiedy w końcu tam dotarłam, odwróciłam się, by zatrzasnąć za sobą drzwi, ale zatrzymał je ręką, powodując, że patrzyłam prosto na niego. Stał przede mną ze zmieszaniem i cierpieniem wypisanym na twarzy, a moje serce przyśpieszyło na sekundę.

— Odcinasz mnie od mojego własnego pokoju? — zapytał, marszcząc brwi. Sapnęłam, ze złością odsuwając włosy ze swojej twarzy.

— Odejdź, proszę.

— Ale to mój pokój — stwierdził, ledwie hamując uśmiech. Zmrużyłam na niego oczy.

— Idź. Sobie.

— Możesz mi przynajmniej powiedzieć, co zrobiłem źle?

— Fakt, że nie wiesz, co zrobiłeś, tylko wszystko pogarsza — westchnęłam, naciskając całym ciężarem ciała na drzwi, dopóki nie wydały tego satysfakcjonującego kliknięcia, po czym je zamknęłam.

— Jestem facetem! Nigdy nie wiemy, co robimy źle!

— Nie mój problem — mruknęłam pod nosem.

Widzicie, przesadzałam. Wiedziałam, że przesadzam i to było najsmutniejsze.

Wcześniej leżałam na łóżku Luka (o mój Boże?), zajmując się swoim telefonem, podczas gdy chłopcy przepychali się na podłodze, grając w FIFĘ. Ashton wyszedł niedługo po tym, jak dotarliśmy do Luka, tłumacząc się spotkaniem na lody i być może kino z Bryaną. Ja zakopałam się pod kołdrą, starając się odciąć się od chłopaków, wrzeszczących na siebie nawzajem.

Zaczynałam się irytować, bo następnego dnia miałam wracać i jedynym, czego chciałam, było spędzenie tego czasu z Michaelem, nieważne, czy mielibyśmy oglądać filmy, słuchać po kolei wszystkich płyt ATL, wybrać się na krótką wycieczkę po Sydney, czy po prostu leżeć w łóżku i próbować zgadnąć, ile gwiazd jest na niebie. Zamiast tego grał w gry z ludźmi, których widział każdego dnia.

Czy to było aż tak samolubne, że chciałam tych kilku godzin, zanim będę musiała wytrzymać, Bóg wie ile, bez widzenia się z nim?

Może, ale i tak byłam wkurzona.

Więc czemuby nie zepsuć tego jeszcze bardziej i powiedzieć mu, żeby sobie poszedł, kiedy jedynym, czego chciałam, było spędzenie z nim czasu.

Mylące, wiem. Jestem skomplikowaną osobą, nie oceniajcie.

To, że jestem tak potwornie uparta, wcale nie pomagało, bo kiedy Michael spokojnie — aczkolwiek trochę panicznie — pukał kilka razy, prosząc mnie, bym otworzyła mu drzwi i wyjaśniła, co zrobił nie tak, zignorowałam go. Skopałam z nóg conversy i ściągnęłam spódniczkę. Zacisnęłam zęby, zdejmując z siebie bluzkę i stanik, i naciągając na siebie jedną ze starych, podartych koszulek Michaela.

Nie potrafiłam stwierdzić, czy jestem bardziej wściekła na niego, czy na siebie.

Ale gdzieś z tyłu głowy wiedziałam, że zła jestem na siebie, natomiast na niego w ogóle.