Dit verhaal staat ook in een andere bundel, maar ik wilde hem hier ook even kwijt. Het leven zit vol lessen.

Het is namelijk een heel persoonlijk verhaal.

Ik was altijd van mening dat de wereld voor mij zou zorgen als ik voor de wereld zou zorgen, maar dat is dus iets wat niet altijd waar is. Dat heb ik op een harde manier geleerd.

Het verhaal is niet per se erg bijzonder, behalve dan dat er een hele grote boodschap in zit. Elk verhaal heeft twee kanten en het is vaak het geval dat een kant niet wordt verteld. Wees heel voorzichtig met wat je mogelijk zegt. 

Neem niet zomaar dingen aan en vraag ook naar de andere kant van het verhaal, als je er tussen staat of van een afstandje meekijkt. 

Je bent mensen niets verschuldigd. Als jij merkt dat iets niet goed voor je is, mag je altijd er een punt achter zetten. In een liefdesrelatie, vriendschapsrelatie, zelfs familierelaties. 

Je hebt dan ook het recht om het te stoppen en je hebt ook het recht om er wat van te zeggen, wanneer dan ook. (Wees natuurlijk wel fatsoenlijk met je woorden en probeer niet te beschuldigen.)

Wees ook voorzichtig met uitspraken als "we weten allemaal"/"iedereen weet dat", omdat dit een invulling is en niet per se waar is. Soms kan dit ook heel verkeerd overkomen.

Ik ben niet perfect, ik maak fouten, ik kwets, ik doe dom, ik ben absoluut niet makkelijk om mee te communiceren in moeilijke periodes, maar ik doe wel mijn best. Ik probeer hier verantwoordelijkheid in te nemen. Het beste is eerlijk zijn naar jezelf en naar een ander. 

Dus ja, dat was een serieus verhaal. :P