Frixiah P.O.V

Hindi ko mapigilang mapahagikgik alam kong baduy pero nang ginawa iyon ni Jay Vincent ay parang nasiyahan pa ako, It might be a joke but I felt like my heart stopped beating for a second.

“Teka nga... Bakit kung kausapin mo ako, parang hindi kita hinampas ng iPad sa ulo. Hini ba dapat naiinis ka sa akin?" Nagkibit-balikat lang siya.

“Nah, kahit hindi ka humingi ng tawad... You’re forgiven.”

“Bakit ganun ka? Ang dali mong magpatawad. Kung ako ang nasa posisyon mo, ipinakulong ko na kung sino man ang gumawa sa akin niyan.” Itinuro ko pa ang bukol na nagawa kosa kanya.

“Okay.” simpleng sagot ni Jay  at kinuha ang cellphone niya.

“A-anong ginagawa mo?”

“Madali lang naman akong kausap. I’ll just call my lawyer.”

“T-teka. Ipapakulong mo ako?!”

“Bakit hindi? Magdedemanda ako ng physical injury. Alam mo bang ang mukha ko ang puhunan ko?”

Napanganga ako sa narinig ko wala akong  maisip na sasabihin o masabi.

“Hello, Mr. Alliahn. I want to file a case against Miss—”

“H-hoy!” natatarantang pigil kosa kanya.

Ano na lang ang mangyayari sa pamilya ko kapag nakulong ako? Isa iyong malaking kahihiyan sa pamilya ko.

Tinangka kong hablutin ang cell phone ni Jay pero inilayo lang niya sakin ang Cellphone niya.

“As I was saying—”

“Jay Vincent, naman.... Baka pwede nating pag-usapan ito.” pakiusap ko.

“I want to file a case against Miss Frixiah—”

Tumalon-talon ako para kunin ang cellphone pero sadyang mataas siya sakin at hindi ko maabot.

Bakit ba kasi nagsalita pa ako tungkol sa pagpapakulong? Kung hindi naman ba tanga.
Out of frustration ay mas tinaasan ko ang talon  pero nawalan ako ng balanse nang matapakan ko ang isang maliit na bato.

Ayyyt... tanga.

Ang akala ko ay tatama na ang  puwet ko sa buhanginan pero may naramdaman akona dalawang brasong yumakap sakin.

Napalunok pa ako nang mapansin nakapulupot ang mga braso ni  Jay Vincent sakin. Hindi ko alam kung ano ang dapat maramdaman, I felt comfortable and uncomfortable at the same time.

Ang gulo! Kumportable ako dahil sa init na hatid ni Jay pero ayaw ko sa weird feelings natu tuwing malapit siya sakin.

“Yes, it’s Miss Frixiah Schmidt.”

“Jay, namanmm. Baka pwede nating pag-usapan ito...” Tumaas ang isang kilay niya na para bang hinihintay ang idudugtong ko saking salita.
“Huwag mo na akong idemanda, Sorry na.”

“Mawawala ba ang bukol ko sa sorry mo?”
Nakagat ko ang ibabang labi ko saka tumungong napailing.

Ano ang nangyari sakin ngayon?! Ang kilala kong Frixiah ay matapang at hindi umuurong sa laban pero hayun ako at parang pinagagalitang tuta.

“Gagawin ko lahat ng gusto mo huwag mo lang akong idemanda o ipakulong.” sagot ko pa.

“Really?” nakataas ang isang kilay na tanong ni Jay Vincent.

Tumango ako.

“I can’t believe it. Napasunod ko sa gusto ko ang isang maton.” natatawang sabi niya.

“W-what?”

“Naniwala kang tumawag ako sa lawyer ko?”
Ipinikit ko nalang mga mata ko para hindi  makita ang buwisit na lalaking tung tawang-tawa sa harapan ko.

Idiot!

Bakit ba akoo naniwala sakanya?

Sa pagkainis ko ay hindi ko na napigilang suntukin siya pero bago pa dumapo ang kamao ko sa mukha niya ay napigilan na ako nito.

Nagpumiglas pa ako pero imbes na pakawalan ay hinapit pa niya ako sa baywang.

“Try to hurt me once more and I’ll give you what you deserve.”

“Ano? Sisipain mo rin ako?” hamon ko naman.

Nanlaki ang mga mata ko nang makitang itinaas nito ang kaliwang kamay niya at ikinuyom, Iyong parang nasa isang boxing at inihahanda ang kamay para sa laro.

“Saktan mo pa ako nang makatikim ka... Makatikim ng halik.” Napanganga ako sa narinig.

This man was unbelievable!

Pero bago pa man ako makapagsalita ay lumapat na ang mga labi ni Jay sa labi ko, Halos lumuwa na ang mga mata ko sa ginawa niya.

Mabilis lang ang naging pagdampi ng mga labi niya pero grabe ang epektong iniwan hindi ko maramdaman ang tibok ng puso ko at nanghina rin ang aking katawan.

Mamamatay na ba ako?

Ang ganda naman ng punishment ko kung ganun.

“H-hinalikan mo ako?”

“Halik? Hindi pa halik iyon.” nakangising sabi ni Jay Vincent.

“Bakit mo ako hinalikan?!”

“Ano? Susuntukin mo ako? Sisipain? Sige dahil bibigyan kita ng totoong halik.”

Itinikom ko na ang bibig ko at nag-iwas ng tingin.

Totoong halik? Paano kaya iyon?

“Bakit hawak mo ang kamay ko at saan ba tayo pupunta?” tanong ko pa habang hila ako ni Jay Vincent.

Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin  nakakalimutan ang “HALIK” na ginawa niya sakin.

“Magpapamasahe dahil inaabuso mo ang katawan ko at huhulihin na kita para hindi ka na makawala sakin.”

Natigil ako sa paglalakad at tiningnan Siya.

“Bat tumigil ka? Sabi ko, baka mawala ka sa daan. Malaki pa naman itong resort namin.”

I found his reason unbelievable but what was more unbelievable was that I was enjoying the warmth that his hand was giving me. And I was enjoying the so-called “HOLDING HANDS WHILE WALKING”.

Hindi naman siguro masama kung hayaan ko ito since naroon ako para mag-enjoy.

Itinutok ko na lang ang atensiyon kosa magkahawak naming kamay. May kakaibang init na hatid ang malambot na palad niya, Matagal na noong huling may humawak sa kamay ko.

And this time, it felt different. Different but it felt so good.

“Pangit ba ako?” Napahinto ako sa paglalakad dahil sa tanong na iyon ni Jay Vincent.

Tama ba ang narinig ko? Kung ganoon ang mga pangit sa mundo, then maniniwala na akong  walang pangit sa mundo.

“Sira na talaga ang mukha ko.” naiiling na sabi niya.

“Ganyan ba talaga kaimportante ang hitsura sa 'yo?” tanong ko naman.

“Siyempre naman. Maraming tao ang nanonood sa amin kaya dapat palaging presentable tingnan.”

Presentable ba ang hitsura ni Jay Vincent ngayon na ang tanging suot ay isang puting sando at board shorts?

“Kahit gusto ka nila bilang isang singer, hindi bilang kung ano ka?” Dagdag tanong ko pa.

“At least, hindi ba nagustuhan pa rin nila ako pero I don’t really care kung gusto nila ako being me or as a singer basta ang importante sakin ay mapasaya ko sila and that’s what matters most. Their happiness.” he answered.

Why does it need to be always their happiness? Not mine or not ours?

“Mahal na mahal mo talaga sila, noh?” Hindi ko alam kung bakit parang nabalutan ng lungkot ang boses ko.

“Siyempre naman. Sila ang may dahilan kung bakit nandito pa ako sa industriya at kung bakit natupad ang pangarap ko na maging singer. Isa na lang ang hindi ko pa natutupad ang makasama ang babae na pwede kong tawaging ‘MINE’.” Sinulyapan niya ako  at ngumiti.

I volunteer!

Gustong ko batukan ang sarili sa inisip ko pero hindi naman masamang mangarap na maging girlfriend ni Jay Vincent, hindi ba? Mukha kasing napakabait at caring.

Hoy, Gabrielle! Sa iniisip mong jyan, parang ikaw na mismo ang kumuha ng bato na ipupukpok sa sarili mong ulo!

“Bakit hindi ka na lang pumili sa kanila? Sa dami ba naman ng babae mong fans.” sagot ko ng tuluyan dahil nainis akosa takbo ng usapan namin.

Tumawa naman mahina si Jay Vincent.

“As much as I want to choose one of them, parang hindi uusad ang relasyon namin. Ultimo yata ang simpleng pag-uusap, mahihirapan kami. Hindi ako nagmamayabang pero halos lahat kasi ng mga babae na nakakausap ko ay sumisigaw o hindi naman makapagsalita. Ikaw pa lang yata ang nakakausap ko nang maayos. Siguro matatawag na kitang kaibigan. I want you to be my friend.”

“I don’t wanna be your friend.”

*END of Chapter 9*