Mike obudził się kolejnego dnia we wspaniałym humorze. Nie czuł się tak dobrze, odkąd dostał swojego czarnego Forda Mustanga rocznik 70 na słodką 16-stkę. Spojrzał na Luke'a, który spał obok zakryty jedynie po części niebieską kołdrą. Na jego twarz wkradł się rumieniec od razu po tym, gdy pomyślał sobie o wczorajszej gorącej nocy. Zrobił To z osobą, w której jest po uszy zakochany i czuł się z tym rewelacyjnie. Powoli wstał z łóżka i założył swoje bokserki oraz przydługą koszulkę swojego chłopaka. Zbiegł na dół w tempie ekspresowym i skierował się do kuchni. Wiedział, że Luke nie jest śpiochem i pewnie za niecałe 15 minut się obudzi. Nastawił wody do czajnika i wyciągnął wszystkie produkty potrzebne do przygotowania kanapek. Gdy po paru minutach śniadanie było w pełni gotowe, Mike mógł słyszeć jakiś trzask, a po chwili ciąg przekleństw wypowiadanych przez Hemmingsa. Zaśmiał się cicho i usiadł do stołu z dwoma kubkami kawy. Luke zszedł po chwili z naburmuszoną miną, jednak gdy zobaczył Michaela od razu szeroko się uśmiechnął. Podszedł do niego i złapał za podbródek obracając jego głowę w swoją stronę, a następnie musnął delikatnie jego usta. 

-Jak się czujesz?-zapytał, siadając obok.

-Troszkę mnie tyłek boli, ale poza tym to jest idealnie-odpowiedział mu z szerokim uśmiechem,

Luke również uśmiechnął się szeroko i zajął się konsumpcją przygotowanego śniadania. Widok szczęśliwego Michaela był jego ulubionym. Nadal nie wierzył, że ma przy sobie takiego wspaniałego chłopaka. 

-Za niedługo masz urodziny, kochanie-zaczął Mike, obracając w rękach pusty już kubek.. -Za tydzień, czyli dwa tygodnie przed operacją, co znaczy, że będę mógł wypić ten symboliczny toast...

-Łoho, ale to wszystko, bo ja ci pić nie pozwalam. Pamiętam jeszcze ostatni raz, gdy byłeś pijany... -przerwał mu Luke, widocznie rozbawiony tym wspomnieniem. -Nie chcę, żebyś znowu... 

-To się już nie powtórzy, obiecuję-zapewnił, zamykając jego usta pocałunkiem. 

Luke oddał małą pieszczotę i już po chwili obaj wylądowali na kanapie, ponownie badając swoje ciała od początku...

*

-Lucas, mogę tak iść? -zapytał Michael, zapinając ostatni guzik swojej czarnej koszuli. 

-Wyglądasz pięknie, ale to tylko spotkanie z moimi rodzicami, kochanie-objął go w pasie i złożył drobny pocałunek na jego skroni.

Rodzice Luke'a zaakceptowali fakt, że ich syn ma chłopaka. Początkowo byli w szoku, ale gdy zauważyli, że Luke poprawił się w nauce, oraz jest o wiele szczęśliwszy niż zwykle, a to wszystko za sprawą Michaela, postanowili, że dadzą szansę temu związkowi. Umówili się z chłopakami w jednej z tych ekskluzywnych restauracji, w której wszystkie dania podają w minimalistycznych porcjach. Wiedzieli kim są Cliffordowie, więc chcieli wywrzeć lepsze drugie wrażenie na Michaelu. Chłopak twierdził, że to niepotrzebne, gdyż starczyłoby tylko zwykłe spotkanie w domu, jednak Liz i Andy byli nieugięci. Tak, więc teraz wraz z Luke'iem szykowali się na umówioną kolację z rodzicami. 

Po niecałej godzinie dotarli na miejsce taksówką, gdyż Mike uparł się, że motocykl Luke'a nie nadaje się na taką podróż w eleganckich ciuchach... Wysiedli z samochodu i udali się w stronę restauracji, trzymając się cały czas za ręce. Wchodząc do środka od razu zauważyli rodzinę Hemmingsów, która była w pełnym składzie, prócz Luke'a oczywiście. Przy stoliku siedziała już Liz wraz ze swoim mężem Andrew, oraz dwaj starsi bracia Luke'a - Jack i Ben, jak i najmłodszy z rodziny - Alex. Chłopak miał zaledwie 6 lat, mimo tego był bardzo mądry, jak na dziecko. Luke wraz z Mike'iem przywitali się z rodziną, a następnie zajęli swoje miejsca przy stole. 

-Więc Michael, chodzisz do prywatnej szkoły, tak?-zapytał ojciec Luke'a uważnie przyglądając się chłopakowi o fioletowych włosach. 

-Tak, to mój ostatni rok-odpowiedział grzecznie Clifford, poprawiając swoją koszulę. 

-Musisz być bardzo mądry. Nasz Lukey również głupi nie jest, jednak jest z niego okropny leń-wtrąciła się Liz i spojrzała na Luke'a. -Prawda, skarbie? 

-Mamoo-jęknął zawstydzony chłopak. -Oszczędź sobie, dobra?

Kobieta pokiwała jedynie głową z szerokim uśmiechem na ustach. Kochała bardzo swojemu synowi i w pełni mu ufała, bo gdyby było inaczej, to czy pozwoliłaby mu zamieszkać z ledwo co o rok starszym przyjacielem? Jay'a darzyła ogromną sympatią i wiedziała, że mimo tego, iż chłopak potrafi być lekkomyślny, to wiedziała, że dobrze zaopiekuję się jej Luke'iem. 

-To prawda, że Luke jest leniwy. Sam się zdążyłem o tym przekonać -zaśmiał się Mike, na co otrzymał lekkiego kuksańca w ramię od swojego chłopaka. Kochał te chwile kiedy mogą po prostu pożartować nie przejmując się niczym ważnym. Czas, kiedy czekali na swoje zamówienie spędzili na wspólnych żartach i rozmowie o mało istotnych rzeczach. Mike czuł się naprawdę dobrze w rodzinie Hemmingsów, o wiele lepiej niż w swojej własnej. Ci ludzie poświęcali mu więcej czasu niż jego własni rodzice, a poznali go dopiero niecałą godzinę wcześniej (Mike nie liczył ich pierwszego spotkania, gdyż jak sam twierdzi nie był na to przygotowany, jak i oni również). Pokochał również najmłodszego Hemmingsa, Alexa, który cały czas zasypywał go różnymi pytaniami. Michael cierpliwie odpowiadał na każde z nich z szerokim uśmiechem na ustach. Osiemnastoletni chłopak zawsze marzył o młodszym rodzeństwie, jednak jego rodzice woleli mieć jedno, perfekcyjne dziecko i nie chcieli słyszeć o kolejnym. 

Niestety nie jestem perfekcyjny.

Mike zaśmiał się w duchu i wrócił do rozmowy z innymi. Znowu poczuł się słabo. Jego stan się pogarszał. Czasem ból był niewyczuwalny, żeby znowu za kilka dni powrócić ze zdwojoną siłą. Zamknął oczy, a gdy je otworzył stracił ostrość widzenia. Pokręcił głową, jednak obraz nadal pozostawał rozmazany. Sięgnął po szklankę wody i napił się jej. 

-Przepraszam, muszę skorzystać z toalety-przeprosił uprzejmie i podniósł się z krzesła. 

-Wszystko gra?-zmartwiony Luke złapał go za rękę, spoglądając badawczym wzrokiem.

-Tak, jasne-upewnił go i wstał na drżących nogach. Poczuł, jak serce wali mu w piersi, jakby miało zaraz wyskoczyć. Wziął kilka głębokich wdechów i ruszył przed siebie. Po zaledwie paru krokach potknął się o coś, bądź zahaczył o coś stopą i upadł na podłogę. Zdążył zobaczyć, jak Luke w panice wstaje z krzesła i podbiega w jego stronę. Mike stracił ostrość, a chwilę potem ogarnęła go ciemność, gdy z całej siły uderzył plecami o ziemię. Czuł, że umiera, a ostatnia myśl i ostatnie słowo, które wydobyło się z jego ust, brzmiało Luke. 

Powoli zbliżamy się do końca...