3 dni później

Spokojnym krokiem, ciesząc się lekkim wiaterkiem i cieplutkim słoneczkiem, wracałam do domu z uczelni. Gdy jedną ręką przytrzymywałam torbę na ramieniu, w drugiej trzymałam telefon, sprawnie odpisując na wiadomości, które dostawałam od blondyna. 

Tamtego dnia siedziałam z nim i rozmawiałam, dopóki nie poczuł się lepiej. Gdy już byłam pewna tego, że uleciały z niego wszystkie negatywne emocje, pomogłam mu ogarnąć mieszkanie. W międzyczasie dużo rozmawialiśmy. Od tematów depresyjnych, po te radosne na poprawę humoru. Wyszłam dopiero wtedy, gdy zobaczyłam, jak Adrien staje się zmęczony. 

Następnego dnia dałam mu namiary na mojego psychologa. Z początku był do tego sceptycznie nastawiony, ale po mojej setnej wiadomości w końcu odpuścił i zdecydował się pójść na spotkanie. Dzisiaj był ten dzień. Od rana blondyn marudzi mi, że nie chce tam iść i to zły pomysł. Chciałam pójść z nim, ale napisał, że tylko czułby się bardziej niekomfortowo. Szanuję to. 

Marinette: Dotarłeś?

Chyba tak. :Adrien

Marinette: Chyba? Nie wierzę Ci... Wyślij zdjęcie.

Ty tak serio? :Adrien

Marinette: Obiecałam, że Ci pomogę. Skoro nie mogę tam pójść z Tobą, to chociaż chcę mieć pewność, że dotarłeś. Chyba że mam się tam do Ciebie przejść?

... :Adrien

Jesteś niemożliwa... Zraz wyślę Ci zdjęcie. :Adrien

Marinette: Hahaha, dziękuję! Czekam ^^

Byłam tak wpatrzona w ekran, że nie zauważyłam przed sobą osoby, na którą wpadłam. Podniosłam głowę. Moja mina od razu zrzedła. 

Przede mną stał zakłopotany Plagg. Westchnęłam. Burknęłam pod nosem ciche "przepraszam" i wyminęłam go, chcąc iść dalej. Ciemnowłosy nie pozwolił mi odejść. Złapał mnie lekko za przedramię.

- O co Ci chodzi? - zmarszczyłam brwi. Chłopak od razu mnie puścił.

- Chcę z Tobą porozmawiać.

- A mamy w ogóle, o czym rozmawiać? - założyłam ręce na piersi. - Chyba wszystko już sobie wyjaśniliśmy?

- Nie do końca. - podrapał się po karku. - Długo nad tym myślałem i chcę Ci powiedzieć całą prawdę. Nie chcę, żebyś żyła w niewiedzy i... Chcę, żebyś znała prawdziwy powód całego naszego związku. - spojrzał na mnie prosząco. - Chyba też chcesz się tego dowiedzieć?

Wizja rozmawiania z Plaggiem w tym momencie nie wyglądała dla mnie zbyt kusząco. Ale wiedziałam, że jeśli teraz tego nie zrobimy, to ta rozmowa zostanie przełożona na kolejny raz... I byłam też ciekawa, co ma mi do powiedzenia.

- Za rogiem jest kawiarnia. Chodźmy.

Chłopak posłusznie ruszył za mną. Weszliśmy do kawiarni i po zamówieniu ciepłych napojów, zajęliśmy miejsca przy szerokim oknie z widokiem na ulicę.

Siedzieliśmy w ciszy, patrząc sobie w oczy. W pewnym momencie myślałam, że toczymy bitwę pod tytułem ,,Kto pierwszy mrugnie?". Widać było, że jesteśmy w niezręcznej sytuacji. Dla osób trzecich mogło wyglądać to dwuznacznie, ale my nie czuliśmy żadnego "romantycznego" napięcia. Przypominało mi to czasy, gdy byliśmy wszyscy przyjaciółmi i przechodziliśmy nasze "ciche rozmowy" w celu pogodzenia się.

Oderwałam od niego wzrok, dopiero gdy kelnerka postawiła przed nami nasze napoje. 

- Masz dziesięć minut. - powiedziałam stanowczo, biorąc łyka ciepłej karmelowej latte. 

- Zacznę od początku. Byliśmy trójką najlepszych przyjaciół. Gdybym wiedział, że przez moją własną głupotę to wszystko spierdolę, to nawet niczego bym z Tobą nie zaczynał. Nie zrozum mnie źle. Jesteś wspaniałą dziewczyną i najlepszą przyjaciółką, jaką mogłem mieć. Byłem po prostu głupi. Dopiero po czasie to zrozumiałem, jak bardzo zraniłem Cię i Tikki.

- Chyba czegoś nie rozumiem. - zmarszczyłam brwi. - Byłam zraniona, nadal jestem, ale nie ze względu na zerwanie. Bardziej boli mnie fakt, że zawiodłam się na Tobie, jako na przyjacielu.

- Kocham się w Tikki. - powiedział, a ja o mało co nie zwróciłam cieczy do szklanki.

- Jesteś tego pewny?

- Od zawsze w niej się kochałem. Ale myślałem, że ona nie jest mną zainteresowana i widzi we mnie tylko przyjaciela. Wtedy myślałem, że będąc z Tobą, wzbudzę w niej zazdrość albo chociaż spojrzy na mnie inaczej.

- Jak miała być o Ciebie zazdrosna, skoro nic do Ciebie nie czuła? Przecież wiesz, jaka ona jest... - zauważyłam.

- Tikki też coś do mnie czuła. - westchnął, biorąc łyka napoju. Zamurowało mnie. Tikki coś do niego czuła? Dlaczego ja nic o tym nie wiedziałam? -  Dopiero później się o tym dowiedziałem. A dokładnie po naszym zerwaniu. Znasz Tikki... Jest specyficzna i wybuchowa, ale ma duże poczucie sprawiedliwości wobec ważnych dla niej osób. Gdy zobaczyła, że Ci się podobam, postanowiła odsunąć się w cień i zapomnieć o swoich uczuciach.

- Żartujesz...

- Nie żartowałbym na taki temat. - zmierzył mnie surowym wzrokiem. - Wykrzyczała mi to prosto w twarz. I wiele innych słów też.

- Ja o niczym nie wiedziałam... - zaczęłam tempo wpatrywać się w swoją szklankę. - Dlaczego ja o tym nic nie wiedziałam?

- Tikki nie chciała Cię zranić. Najbardziej ceni swoją przyjaciółkę. - uśmiechnął się do mnie ciepło. - Przyznaję się, że jestem dupkiem po tym, co Wam zrobiłem i nie zasługuję na wybaczenie. Ale chciałbym to naprawić. Chcę odzyskać Twoją przyjaźń i chcę odbudować relację z Tikki...

- Muszę do niej zadzwonić... - mruknęłam, ignorując go.

Zaczęłam zbierać swoje rzeczy. Nie mogę w to uwierzyć. O niczym nie wiedziałam. Żadne z nich nie odważyło mi się o tym powiedzieć i wyszło na to, że jedyna żyłam w niewiedzy. 

- Mari, nie działaj zbyt porywczo. Nie chcieliśmy bardziej ranić Twoich uczuć! - widziałam zmartwienie w oczach Plagga.

Uśmiechnęłam się do niego lekko i skinęłam głową. Wychodząc z kawiarni, chwyciłam za telefon, wykręcając numer do Tikki. Odebrała po trzech sygnałach?

- Co jest, Mari? - usłyszałam jej radosny głos.

- Musimy porozmawiać. - powiedziałam najbardziej spokojnie, jak potrafiłam. - Gdzie jesteś?