If your dreams doesn't scare you they aren't big enough.

————————-

Vie's POV

            "What the fuck? Your dream was a fucking threesome?"

            Kitang-kita ko ang panlalaki ng mata ni Leon sa realization na iyon.

            At ako, damang-dama ko ang pag-iinit ng mga pisngi ko. Hindi ko man lang magawang tumingin sa kanya habang pilit na inaalis ang belt na itinali niya sa mga kamay ko. Shit. Why did I let him do this to me? Tying me? He was even smacking my butt. To my surprise, I was liking it. Every time his palm would touch my ass, I felt my whole body was trembling. And I was anticipating his every hit that gave an indescribable feeling all over me.  What the hell was wrong me? That was sick.

            "Please take this off," inis kong sabi sa kanya dahil natataranta na akong tanggalin ang belt sa mga kamay ko. Hindi ko magawang alisin iyon. Paano ba niya nagawang itali 'to?

            "Fucking threesome? I thought you were dreaming about me?" Hindi pa rin siya makapaniwala. Kitang-kita ko sa mukha niya na talagang apektado siya sa nalaman niya. But that was just a god damn dream. Ako ba ang makakapag-dikta kung ano ang dapat kong mapanaginipan?

            "Can you please just take this off," nanlalaki na ang mata ko sa kanya.

            Sinamaan niya ako ng tingin. "Who's the fucking guy?" Kitang-kita kong ang dilim-dilim ng mukha ni Leon habang naghihintay ng sagot ko. Hindi siya gumagalaw sa kinatatayuan niya.

            Nangunot ang noo ko? What? He was seriously asking me who was the guy in my dreams? What the hell? Bakit ba issue iyon?

            "What?" Taka ko. Napasigaw na ako dahil hindi ko matanggal ang belt sa mga kamay ko. "Please! Take this off!" Inis kong sigaw sa kanya.

            Napaurong ako sa kama nang biglang lumapit sa akin si Leon. Nakakatakot na naman ang hitsura niya. Ganitong-ganito ang hitsura niya nang magharap sila ni Johnny kanina. At lalong bumangis nang magsuntukan sila.

            "Who was the fucking guy in your sick dream?" Mariin pa rin niyang tanong.

            "What the hell is wrong with you? You are seriously asking me about that? That's just a dream. Bakit big deal sa'yo?"

            Nagtagis ang bagang. "Because you are thinking about another man." He said that in between his teeth.

            Napaawang ang labi ko dahil may gusto akong sabihin pero hindi ko na rin nagawang magsalita. Ano ba ang nangyayari sa kanya? He was mad because I dreamt of that threesome?

            "You're mad because I dreamt about a threesome?" Natawa na ako sa kaimposiblehan ng reaksyon niya. "It was just a dream, and I cannot control who will be in my dreams. Naparami ba ang inom mo ng gamot kaya high ka?" Inirapan ko na siya at napapailing.

            Hindi siya sumagot at nanatiling nakatingin lang sa akin. Parang binabasa ang reaksyon ko at ang body language ko.

            "Just take this off and get out." Asar kong sabi sa kanya.

            "Was it Mr. Laxamana?" He said that in a flat tone.

            Hindi ako nakasagot at napalunok lang pero taas-noo akong tumingin sa kanya. Sinalubong ko ang tingin niya.

            "No." I showed my ultimate poker face so we could stop this non-sense talk. We were staring at each other, and no one wanted to lose.

            "Liar." Sagot niya sa akin.

            Natawa na ako. "Bahala ka kung ayaw mong maniwala. Damn it. Ano ba 'to? Problema mo ba kung nanaginip ako? Jesus Christ, I don't know what the hell is wrong with you. I know your kind, you fighters have some moods, and other crazy side, but please don't do that to me." Padaing na sagot ko.

            "So, it's Mr. Laxamana." Paniniguro niya.

            Napasigaw na ako. "And so, if it's Mr. Laxamana? Does it going to bother you? You want to know the details? He is fucking good in my dreams. He is fucking me good in my dreams. Happy?" Naubos na talaga ang pasensiya ko sa kanya.

            Doon ako nakaramdam ng takot dahil talagang tingin ko ay leon na mananagpang ang hitsura ni Leon. Lalong nag-apoy ang tingin niya sa akin tapos ay lumapit siya at marahas na hinila ang mga kamay ko. May hinila lang siya sa belt na nakapulupot sa mga kamay ko tapos ay lumuwag na iyon. Natanggal na.

            Sinundan ko lang siya ng tingin habang walang imik siyang lumabas ng kuwarto ko at marahang isinara ang sirang pinto.

            Matagal nang nakalabas si Leon ay nanatili akong nakatingin sa pinto. What the hell was just happened? He got mad about a damn dream? Baliw ba talaga ang mga cage fighter? Sobrang nakalog na ba ang mga utak nila sa dami ng mga suntok at sipa sa ulo na natatanggap nila sa tuwing may fight sila kaya ganito sila kumilos? Johnny has some anger issues. And now Leon has some issues too.            

            I blew out an exasperated breath and looked at the belt that was once tied to me. Now it was lying on the bed.

I didn't know what got into me. I remembered what Leon did to me. I let him kiss me. Touch me. Fuck, I even let him to taste my god damn privates. No one ever touched me there. Hell, no one ever tasted me there. I could still remember how he slide his tongue in between my legs that sent me over the edge.

Napasubsob ako sa mga palad ko. I am really sick. I should have stop him, but my body seemed to like it. He was fulfilling the dark fantasies that I had. He did everything that I wanted to be done to me. But this was wrong. Everything that we did was wrong. I am not that kind of woman. I am not going to let that happen again. Maybe I was just nervous, or I was taken by my stupid dream that was why I let that happened.

But you liked what he did to you. His kiss. His touch. His tongue trailing down you skin was perfect. Just like you always dreamed about to be kissed. To be touched. To be violated.

Inis kong sinabunutan ang buhok ko. Enough! I needed to let it out from my head. That stupid dream and what Leon did to me.

Naipagpasalamat ko na tumunog ang telepono ko. Si Papa ang tumatawag sa akin.

"'Pa," pinilit kong maging kaswal ang boses ko.

"I've heard that Leon and Johnny had a fight." Wala naman akong maramdamang pag-aalala sa tono ng salita ni Papa. Tingin ko nga ay parang natutuwa pa siya.

"Medyo nagkapikunan lang." Sagot ko.

Tumawa siya. "I heard they are fighting about you."

Naparolyo ang mata ko. "No, 'Pa. You know those fighters. Madaling magkapikunan ang mga iyan kahit sa maliliit na bagay. Madali silang mainis sa maliliit na bagay. They are crazy animals." Inis kong sagot.

"But those crazy animals are the ones that giving us huge money." Sagot niya. "Did you talk to Leon? Did he say yes about your offer?"

Hindi ako agad nakasagot. Iyon pa nga pala. Hindi pa nga umu-oo sa akin si Leon sa offer ko tapos nangyari pa ito. Mas lalo na akong mahihirapan na pa-o-oohin ang lalaking iyon.

"I don't think he will say yes. He doesn't want any manager. He wanted to fight alone." Iyon na lang ang naisagot ko.

"Vie," natawa si Papa. Tawang nakakainis dahil alam kong mina-mock lang niya ako. "Anong silbi mo? I thought you're good."

"Even if I am good, if that man has his own principles, I cannot make him say yes."

Napahinga ng malalim si Papa. "Whatever. Tingin ko hindi mo ginagawa ng maayos ang dapat mong trabahuhin. Anyway, his fight with Johnny will be scheduled in two weeks. People loved what happened earlier. Bets are beginning to rise and this time, they are betting on Leon."

"Two weeks? 'Pa, nakita 'nyo naman ang nangyari kay Johnny. Kay Leon. Bugbog na bugbog pa sila. And we have a rule that at least six months after they have another fight. Are you trying to get them killed?" Protesta ko.

"They know they are getting killed inside the cage. What the hell happened to you? Bakit parang naninibago ka pa? Their lives are already on-line the moment they stepped their foot inside my cage. Ano ngayon ang sinasabi mo? Check Leon's routine. How he practice, how he train then tell me every detail. Video it then sent it to me. Johnny needs to learn his techniques. My money is still on Johnny." Sabi pa ni Papa.

Hindi na ako sumagot at napailing na lang.

"Remember what you need to do. I have to go to the orphanage tonight. There are people who wanted to adopt some kids, and I need to facilitate and talk to the staff. Do your work." Pagkasabi noon ay pinatayan na ako ng call ni Papa.

Napahinga na lang ako ng malalim at itinabon ang comforter sa mukha ko.

I think this would be the longest night in my entire life.

-------

            Hindi ko na alam kung anong oras ako nakatulog. Pero nang magmulat ako ng mata ay pasado ala-siyete na. Agad akong bumangon at nagtungo ng banyo para mag-shower tapos ay nagbihis. I am going to talk to Leon once and for all. Kailangan na naming mag-usap kung ano ba talaga ang gagawin naming dalawa dito. Napapagod na akong manghula kung ano ang mga plano niya at nang makaalis na ako dito.

            Lumabas ako ng silid at nakiramdam habang nagpapalinga-linga. Parang walang tao dito sa bahay. Tahimik na tahimik. Lumapit ako sa silid niya at idinikit ang tainga ko doon. Tahimik din. Nagkibit na lang ako ng balikat at tinungo ang kusina tapos ay nagkape. Nakarinig ako na may pumaradang kotse sa labas ng bahay kaya agad kong tiningnan kung sino iyon.

            Pakiramdam ko ay sinusunog ang pisngi ko sa sobrang pag-iinit noon nang makilala ko kung sino ang bumaba sa kotse. Marahan kong tinampal-tampal ang pisngi ko para kumalma ako at pilit na inaalis ang kung ano-anong imahe na pumapasok sa isip ko. God damn that dream. Nakakahiya! Nandito si Mr. Laxamana. This time, he was not wearing his usual suit. He looked so laid back this time. Faded jeans. Gray shirt. Espadrilles sandals. I couldn't believe that I was seeing a man that was in his fifties. Sa totoo lang, wala talaga sa mukha niya na lampas fifty na ang edad niya. He looked young for his age.

            Nakita kong nag-doorbell siya kaya ako na ang lumabas. Nakangiti agad siya sa akin nang makita ako.

            "Good morning, iha." Bati niya sa akin.

            "Good morning, Mr. Laxamana. Parang ang aga mo." Puna ko. Tuloy-tuloy siyang pumasok at sumabay sa akin hanggang sa loob ng bahay.

            "Is Leon here?" Tanong niya.

            Umiling ako. "I don't know where he is." Sagot ko. "And I don't care." Siniguro kong ako lang ang nakarinig noon pero malamang ay narinig din ni Mr. Laxamana kasi natawa siya.

            "Good. Actually, ikaw talaga ang pakay ko. I want to pay a visit to the orphanage again. Can you accompany me today?" Ang ganda ng ngiti niya sa akin.

            Pakiramdam ko ay naumid ang dila ko. Gusto niyang samahan ko siya? Ngayon? Shit. Hindi ba talaga ako tatantanan ng kung anong pumapasok sa isip ko? I remembered him in my dream. His authoritative voice telling me to...

            "Shit." Mahinang sabi ko at marahang ipinilig ang ulo ko.

            "Something wrong, Vie?" Nang tumingin ako sa gawi niya ay nag-aalala siyang nakatingin sa akin.

            Sunod-sunod ang iling ko. "No. No, Mr. Laxamana. Everything is good. Give me a minute, I'll just go get ready." Tinalikuran ko na siya agad at patakbong tinungo ang silid ko at napabuga ng hangin. I need to take him off my head. Not Mr. Laxamana. He was a nice person, and I don't feel that he was taking advantage of me. Ako lang talaga ang nag-iisip ng may malisya sa kanya. He was a good man, and I needed to take those lewd thoughts about him. He was just asking for my help. That's it. And I am going with him today to set everything straight.

            Nang lumabas ako ay bihis na ako. Hindi na kami nagtagal doon at bumiyahe na kami patungo sa orphanage.

            Ilang beses ko nang nakasama si Mr. Laxamana, and this time I knew that he was a good man. He might look scary, but definitely he knew how to treat people right. Kaya siguro na-misinterpret ko ang magandang pakitungo niya sa akin. Akala ko may gusto din siya sa akin. Gentleman lang siya talaga sa lahat, at lahat ng tao ay pinaparamdam niya na espesyal ang mga ito tulad ng ginagawa niya sa akin. He was a people person, and he knew how to deal and interact to different people with grace and respect.

            Now I realized what I felt about him was just an admiration. He was the figure that I was longing to have like a father. Because I was never treated like this by my own father. My father never respected me, he never valued me. I was a trash to him. Unlike Mr. Laxamana, he was thanking even for the tiny help that I extended to him.

            And I don't want to have a dream like that again with him. No. Talagang pilit kong inaalis ang mga imahe ng panaginip na iyon habang kausap ko siya.

            "So, there were two kids adopted last night?"

            Naglalakad kami ni Mr. Laxamana sa hallway ng orphanage habang tinitingnan niya ang mga files ng mga batang naroon.

            "Yes. I asked the staff and she sent me the pictures of the kids. It's Pocholo and Patricia. They are siblings. Aged seven and five." Nakangiting sagot ko.

            Napa-oh lang si Mr. Laxamana at kita kong naging tipid ang ngiti niya. Just like last night when I showed him the pictures of the adopted kids before. Nagbago na naman ang mood niya. Naging seryoso.

            "Would you know who adopted them?" Ang bilis mag-shift ng mood niya at ngayon ay nakangiti na siya sa akin.

            Umiling ako. "I am really sorry. Just like the last time, I don't know."

            "It's okay. Can you wait me in the car? I need to use the bathroom." Paalam niya.

            "Sure." Sinundan ko lang siya ng tingin nang lumakad siya tapos ay lumakad na ako pabalik sa kotse. Kinuha ko ang telepono ko sa bag at mayroon akong labing-limang missed calls. Naka-silent pala ang phone ko kaya hindi ko naririnig na may tumatawag habang magkasama kami ni Mr. Laxamana. Nang tingnan ko ang text ay si Leon pala iyon.

            Where the hell are you?

            Napasimangot ako. At bakit niya tatanungin kung nasaan ako? Siya nga itong biglang nawala tapos ngayon magti-text at magtatanong kung nasaan ko. Napairap pa ako nang sumakay sa kotse.

            Muli ay tumunog ang telepono ko. Number ni Leon ang tumatawag. Tumaas lang ang kilay ko at nakatingin sa unknown number. Hindi ko nga sinagot. Bahala siya. Naiinis ako sa kanya.

            Damn it! Where are you?

            Nai-imagine ko na ang hitsura niya kaya ini-off ko na lang ang telepono ko at ibinalik iyon sa bag ko. Nakita kong naglalakad na papunta sa kotse si Mr. Laxamana. Ang seryoso ng mukha niya pero nang makasakay sa kotse ay agad na ngumiti sa akin.

            "I'll bring you home. Baka masapok ako ni Leon dahil isinama kita dito nang walang paalam," natatawang sabi niya at nag-drive na paalis.

            Habang biyahe pauwi ay tungkol pa rin sa mga bata ang tinatanong ni Mr. Laxamana. Talagang curious siya sa mga umaampon sa mga bata at nagsisimula na akong magtaka. Gusto kaya niyang mag-ampon din kaya grabe ang ginagawa niyang pagri-research ng orphanage? Now I am finding it strange.

            Nang huminto ang sinasakyan namin sa tapat ng bahay ay sabay kaming pumasok. Nagtatawanan pa kami ni Mr. Laxamana kasi ang nagkukuwento siya tungkol sa mga kuwento sa away ni Leon at Johnny kagabi. Nang buksan ko ang pinto ay nakita kong nakaupo sa couch si Leon. Dilim na dilim ang anyo at ang sama ng tingin sa amin ni Mr. Laxamana.