Trois

"Suga?"

"Haah weh. Suga kan suga.. Dia hmphh jap weh aku amik nafas baru lu nak putus dah nafas aku." Si sengkuang pulak tetiba nak becakap.

Berita hangat lah ni kalau dah tahap semua nak bercakap.

"Suga kan—" Giliran dino pulak bercakap tapi laju dicantas oleh woozi.

"Suga kan dia—" Kali ini perkataan woozi pulak dicelah oleh jun.

"Bapak ah kau tahu tak suga—"

Ok, joshua pulak nak bercakap.

"Suga, d—"

Bangang kuasa seratus lapan puluh ribu siapa pulak mencantas mencelah men men ayat orang ni?!

"SUGA ADA YEOJACHINGU BARU!" Jelas mingyu dalam satu nafas.

"Y—yeojachingu?" Soalku sedikit gagap.

"Apa yang kau dah buat ni?!" perut mingyu menjadi mangsa cubitan woozi.

"Kau pahal straight to the point sangat woi?!" Vernon memandang mingyu tajam.

"Spoiler la kau ni weh. Bagi lah dia masa." Dino menggelengkan kepalanya beberapa kali.

"A—aku weh b—bukan suga lah, em aaa park jimin! Eh b-bukan bukan hehe, err Tae— em Hose— wehh mian aku tak berniat pun!" Mingyu meraup mukanya.

"Oh, gwenchana." Aku tersenyum hambar.

"Weh, k—kau marah a—aku ke?" Mingyu menggerak gerakkan bahuku.

"Eh eh, mana ada lah. Hahaha."

Kemudian, aku berjalan perlahan meninggalkan mereka lalu menuju ke kelas.

Aduh jangan la emo eun :(

--

Ketara sangat ke aku memperbodohkan diri tergila gilakan si min yoongi tu?

Yang kau pun satu, nak jugak jadikan si Min Yoongi tu crush kau.

Tengok, kan dah ada yeojachingu. Last last, kau yang sakit. Sakit sendiri. Terpaksa lakarkan senyuman plastik depan orang lain.

Jangan jadi tak waras Jae eun, move on je la.

TAPI MASALAHNYA KAU FAHAM TAK MAKSUD SUSAH NAK MOVE ON?!

--

"Weh Jae eun, aku bawakkan kau sandwich ni. Aku buat tau! Nyum nyum sedappp!" Tae lantas duduk lalu meletakkan beberapa keping sandwich di hadapanku.

Tapi, pandanganku sengaja aku kaburkan. Aku taknak menyusahkan dia.

"Jae eun? Kau mimpi apa? Terbayangkan siapa tu? Makanlah cepat, waktu rehat dah nak habis ni."

Sorry Tae, aku terpaksa diam. Aku broken sangat ni.

"Ohhh, terbayangkan masa depan kau ngan suga eh? Hahahah, dah dah lerr tu. Makan dulu. Baru fi—"

"KAU BOLEH DIAM TAK?!" Tanpa aku sedar, aku terteriak kan dia. Aku termarah dia.

"Jae eun ak—"

"pergi, aku takda masa nak layan kau kim taehyung."

"S—sandwich ni aku buatkan—"

"AKU ADA SURUH KAU BUATKAN AKU SANDWICH KE?! KAU BOLEH BLAH TAK DARI SINI?! MENYEMAK!"

Sumpah, aku tak boleh kawal diri aku. Aku benci diri aku bila marah. Keadaan sekeliling aku takleh kawal.

Taehyung memandang aku seketika.

"Mianhae kacau kau." Taehyung mengukir sebuah senyuman lalu perlahan lahan meninggalkan kantin.

Bisikan pelajar yang berada di sekeliling kantin aku abaikan.

Kenapa kau senyum?!

--

"Jae eun?" Mrs. Kim yang sedang padam papan hitam tegur aku.

"N—nae mrs kim?" Jawabku perlahan.

"Boleh tak bawakkan buku ni ke meja saya?"

"t—tapi saya ada kelas la—"

"Jebal? Saya nak ke pejabat ni. Urgent."

"Hmm nae nae."

Buku yang berada di atas meja guru aku angkat. Fuh boleh tahan berat dia walaupun sikit.

Lalu aku mengorak langkah ke bilik guru.

--

Buku yang aku tengah bawa berat gila nak mati, sumpah aku cakap.

Langkahku aku pantaskan. Aku dah lewat dah ni nak masuk kelas. Dah ah pasni Mr. Stylish Jo. Math lak tu. Kompom tido mati kalau math.

Yang bilik guru jauh sangat macam nak ke antartika ni apasal?

Dan paling syoknya, bila aku tengah rushing boleh pulak dua sejoli ni langgar aku. Namja dengan yeoja. Muka tak nampak sangat. Ah confirm ah couple.

Apa lagi? Habis jatuh bersepah buku kat bawah.

*felip bumbung*

"Eh kau ni pompuan mata letak kat mana?! Kat lutut ke?! Apasal jalan terkedek kedek macam ayam mati ni? Kau tak nampak ke kitorang tengah berjalan tadi?!" Tengkingnya, kuat.

"Mian." Kataku acuh tak acuh.

"Ish you tengok pompuan ni ha, dahlah jalan tak nampak i pastu minta maaf pun tak ikhlas."

KAU PATUT BERUNTUNG AKU DAH MINTA MAAF TADI! IKHLAS TAK IKHLAS IKUT AKU AH BUKAN MASALAH KAU. EI BENGONG.

"Ok lah tu. Dia dah minta maaf. Dari tak minta maaf kan susah? Dah jom." Namja yang berada di sebelah seulgi mula bersuara lalu berjalan meninggalkan aku.

Cis tak membantu langsung. Dah ah buku ni berat gi mampos.

Ehh jap suara tu? Bukan suara suga ke?

Aku mengangkat muka ku. Eh mana dorang?

Tapi,

Ntah aku rasa yang seulgi tu macam yeojachingu dia.

Dengan sekuat hati dan tenaga, aku menangkat buku yang dibiarkan begitu saja terikat namun tak bertaliiii mencubaaaa menyimpulkan mati namun terputus jua disik—

K

Hambarnakmati.

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top