Hemen yataktan kalktım aşağıya salona indim kapıyı açmak için bir yandan da korkuyordum gecenin bu vaktinde bu gelende kimdi kapı delinden baktım kimdiye ama görünmüyordu kısık birazda ürkek bir ses tonuyla kimsiniz diye seslendim biraz bekledikten sonra ses gelmeyince kapıyı açmadan gidiyordum bir ses geldi

Umut : hayat ben umut

" kendi kendime
düşünüyordum acaba neden gelmişti umut en önemlisi de nerden bulmuştu bizim evin adresini emin olduktan sonra daha fazla kapıda bekletmemek için kapıyı açtım "

Hayat : kusura bakma umut bu saatte kapı açmaya korktuğum için biraz tereddüt ettim o yüzden kapıyı açmadım buyur geç daha fazla akşamın ayazında dışarıda kalma

Umut : Yok teşekkür ederim hayat ben zaten sana çeketi ni okulda unutmuşsun onu getirmek için geldim .

Hayat : Peki umut biraz garip olucak ama bişey sorucam evimin adresini nerden biliyordun?

Umut : Yok zaten bilmiyordum kampüste ki öğrenci işlerinden öğrendim evinin adresini

Hayat : peki buraya kadar benim için gelmişsin bu soğukta gelde bari için ısınsın diye bir kahve yapayım

Umut : teşekkür ederim hayat ama inşallah bir dahaki sefere geldiğimde içiyim hem dışarıda taksi beni bekliyor

Hayat : tamam o zaman umut tekrardan teşekkür ederim iyi akşamlar yarın görüşürüz okulda

Umut : sanada iyi akşamlar hayat.

" Umut gittikten sonra kapıyı kapatıp hemen kaldığım yerden yatağa geçip uyku modunu aldım bir yandan da yine düşünüyordum nekadar düşünceli bir çocuktu umut yarın okulda veririmde diye bilirdi akşam akşam kendini yormazdı buralara kadar

"herzaman ki gibi beni düşünmüştü"

" iyiki umutla karşılaşmıştım yoksa
nerden bulacaktım bukadar iyi bir arkadaşı beni koruyan kollayan aslında bukadar ilgiye alışık değildim bu kadar ilgi karşısında sadece şaşkınlıkla izliyordum kendimi

çünkü : daha önce hep ben düşünmüştüm başkalarını şimdi beni düşünen biri nin olduğunu görünce çok garip ve güzel bir duygu içindeydim genelde hep ben düşünürüm kendimden önce başkalarını kendimi enson pilana atarım ne yapıyım buda benim kişiliğim herkes gibi önce kendimi düşünemiyorum

hep inandığım bir söz var "insan hayatta yaptığı iyilikler kadar mutludur "sözüne inanmışımdır

ama hiç öle olmamıştır daima ben başkalarını düşündüksüre hep üzülen taraf ben olmuşumdur. üzen taraf olmaktansa hep üzülen taraf olmayı tercih etmişimdir. Şimdide beni düşünen biri karşıma çıkınca biraz garip olmuşumdur.

belkide "mutlu olma sırası bana gelmiştir"

Kim bilir hayat bu mucizelerle dolu bir bakmışsın üzülmüş birde bakmışın karşına yeni bir kapı açılmış sanki o üzülen taraf sen değil dinde bir başkası sanırsın o yüzden bu hayatta zamanında ne ekersen onu biçersin bir insanın dış görünüşüyle değilde herzaman içindekiyle ilgilenmişimdir
Bir bakarsın dışarıdan baktığında çok güzel görünen şeyler içine girince nefret edersin o yüzden bir insanı nasıl biri olduğunu kişiliğin den bilirsin ne olduğunu zati o kendi kendini ele verir eğer iyi biri değilse birini tanırken bu her kim olursa olsun önce dışardan gördüğün gibi değilde bide içeriden bakarsan fikrin çok çok değişecek emin ol herzaman savunduğum gibi "insan hayatta yaptığı iyilikler kadar mutludur "😊