Pov Kyle

"Ken ik hem?" sis ik.
"Nee, James komt uit Amerika..."
"Oh, en dan ook nog met een Amerikaan. Gefelicteerd mam! Ga nu maar weer weg."
"Eigenlijk... Nu de scheiding achter de rug is... Is het de bedoeling dat je terug naar huis komt en naar je oude school gaat..."

"Excuseer? Ik moet eerst naar mijn grootouders, volg hier enkele weken les en moet nu terug naar mijn oude school? Ben je gek geworden?"
"Het was maar tijdelijk, dat wist je!" schreeuwt mam terug.
"Ik heb hier vrienden! Goede vrienden! En ik vertrouw ze meer dan wie dan ook! En trouwens: wat voor moeder stuurt haar zoon voor een tijdje weg, zodat ze er geen last van zou hebben?!"
"Genoeg!"
Zwijgend staar ik naar oma, die rood is aangelopen van woede.
"Jij, naar je kamer! En jij, kan beter gaan! Je zoon is eindelijk weer gelukkig! Ik weet dat hij niet eeuwig hier kan blijven, maar laat hem op z'n minst dit trimester nog hier!"

Mam neemt haar jas en handtas en vertrekt, de deur achter zich dichtslaand. Ikzelf stamp de trap op naar mijn kamer. Woest laat ik mezelf op mijn bed vallen.
"Waarom moet ik altijd doen wat ze zegt?! Het is mijn leven, maar zij beslist alles! Ze laat zichzelf altijd voor, ik heb het gehad! Waarom haat ze me..."
"Ze haat je niet, Kyle..."
Geschrokken kijk ik naar opa, die in de deuropening staat.
"W-waar is oma?"
"Ze is nog wat aan het bekomen, haar hart is groot, maar zwak..."

Ongemakkelijk komt opa naast me zitten.
"Je mama heeft het beste met je voor. Het is alleen dat... Ze weet niet wat het beste is, snap je wat ik bedoel?"
"Helemaal," grinnik ik.
"Ga je even naar oma? Het bezoek van je moeder deed haar niet veel deugd..."
Ik knik en ga terug naar beneden.

Oma zit in haar zetel, haar hand tegen haar voorhoofd gedrukt.
"Gaat het?" vraag ik met een kleine glimlach.
"Het spijt me dat je dat moest aanhoren, Kyle..."
"Hé, het is ok, echt waar! Zolang jij ok bent is het goed!"
"Je lijkt op haar, zoals ze vroeger was. Sinds die nieuwe vriend is ze... veranderd..."
"Ik weet het..." zucht ik.
"Ze wordt wel terug de oude. En kom nu hier en geef je oma eens een knuffel!" grinnikt ze.

Lachend geef ik mijn oma een knuffel. Ik geef echt veel om haar, zonder haar zou mijn wereld instorten...

"Moet ik echt terug naar huis na dit trimester?"
"Ik weet het niet, Kyle... Je moeder heeft het recht om je mee te nemen wanneer ze maar wil, je bent haar zoon... Dat betekent niet dat we je zomaar laten gaan! Opa en ik zullen er alles aan doen om je zo lang mogelijk hier te houden!

~~~

"Hey Jus, hoe gaat het?"
"Heb je onlangs de groepschat gelezen?" zucht Justin.
"Nee, hoezo?"
"Het is uit tussen Cat en Julian."
"Wat? Hoe is dat gebeurt?" stamel ik.
"Cat heeft een andere gast gekust en... Sssst, Chris en Jules zijn daar!"
"Kyle. Jus." bromt Julian.
"Euhm... Hoi?" antwoord ik voorzichtig.

Chris en Julian beginnen wat te praten.
"Wat doen we als Cat hier toekomt?" fluister ik.
"Geen flauw idee..." mompelt Justin terug. "Maar daar gaan we nu achterkomen."
Justin knikt zijn hoofd in de richting van Sophie en Cat, die net komen aangewandeld.

Cats blik wordt meteen ijskoud van zodra ze Julian ziet. Die laatste lijkt plots in een nog slechter humeur dan daarjuist.
"Julian," sist ze.
"Catherine."
De twee kijken elkaar woest in de ogen en gaan vlak voor elkaars neus staan. Soph, Chris, Jus en ik staan er allemaal nogal ongemakkelijk bij.
"Ok... Laten we elkaar niet door middel van kwade blikken vermoorden," probeert Chris, terwijl hij de twee wat van elkaar weg duwt.

"Kyle, ik wil je even spreken," sist Cat.
Haar blik is nog steeds op Julian gericht.
"Kyle blijft hier," antwoordt Jules.
"Hij gaat mee met mij!"
Cat zet opnieuw een stap dichter bij Julian en prikt kwaad in zijn borst.

"Jongens, Kyle kan nog steeds zelf beslissen," zucht Soph. "Als Chris en Justin nu bij jou blijven, kan Kyle even met ons mee, ok?"
Oogrollend wandelt Cat weg, terwijl ze mij en Soph meetrekt aan onze arm.

"Weet je al wat er aan de hand is of moet ik je dat vertellen?"
"I-"
"Julian en ik zijn uit elkaar. Ik heb hem bedrogen. Soph en ik zullen jullie een tijdje met rust laten, totdat Julian zich normaal kan gedragen.
"Misschien moet jij... Nee, niks, laat maar."
Cat zag eruit alsof ze mijn nek wou breken, dus ik slikte snel mijn woorden in. Wat ik dus wou zeggen was dat zij zich wat beter zou moeten gedragen, aangezien zij Julian bedroog, en niet andersom.

"Kom, Soph, we gaan."
Cat trekt Soph mee, die nog net met haar lippen het woord 'sorry' vormt.

Ik draai me om en loop terug naar de jongens.
"Waar is mijn vriendin?" vraagt Chris verbaasd.

Ik denk dat onze groep uit elkaar aan het vallen is..." zucht ik.
"Wat? Dat meen je niet!" roept Justin uit.
"Ja, wat had je dan verwacht? Dat Cat en ik zomaar zouden kunnen doen alsof er niets gebeurt is? Ze kuste een ander en heeft plots een hekel aan me, denk je nu echt dat ik kan doen alsof er niets aan de hand is?" sist Julian.
"Jules, kalmeer! Kwaad zijn op Cat heeft geen zin!" sust Chris.
"Ik wil haar terug, verdomme! En ik kan het niet! Het lukt me niet!"
Julian neemt zijn boekentas en stampt woest weg.
"Ik ga wel achter hem aan..." zucht Chris.

Hij rent snel achter Jules aan, die al om de hoek is verdwenen. Justin en ik blijven alleen achter.
"Nooit gedacht dat die twee uit elkaar zouden gaan, laat staan dat ze elkaar zo zouden haten."
Ik knik gewoon als antwoord.
"Hé, moet je eens iets weten? Mijn ma heeft een nieuwe vriend! En eigenlijk moest ik terug naar huis. Wie denkt ze wel dat ze is? Mij zomaar voor de lol een maand naar een andere school sturen?"
Onbewust bal ik mijn vuisten.
"Hoelang kan je nog blijven?"
"Ik mag dit trimester nog uitzitten, maar daarna moet ik waarschijnlijk terug naar huis..."
"En wil je dat? Wacht, nee, domme vraag, tuurlijk wil je dat niet..."

"Ik heb het goed hier, jullie sloten me meteen in jullie vriendengroep en vertrouwden me, ook al wisten jullie niets over mij. Ik had het altijd moeilijk om vrienden te maken, maar jullie stapten zelf op me af. Ik wil niet terug, maar opa en oma mogen niet eeuwig op me passen, ik moet ooit terug naar huis, straks klaagt mam haar eigen ouders nog aan..."
"Hé, wat er ook gebeurt: je hoort bij ons nu! En we laten je niet zomaar in de steek! We houden zoiezo contact, maar niet voordat we er alles aan hebben gedaan om je zo lang mogelijk hier te houden!"
"Dank je, Jus!" glimlach ik zwakjes.

"Het is een Amerikaan. Die vriend," lach ik.
"Gezellig. Nu kan je elk jaar op vakantie naar Amerika! We mogen toch wel een keertje mee, hé?"
"Hmm... Ik weet niet..."
Ik leg mijn hand op mijn kin en doe alsof ik heel hard aan het nadenken ben.
"Hmm... Ik weet niet..."
Justin kijkt me aan alsof hij echt gelooft dat ik serieus ben, waardoor ik in de lach schiet.
"Tuurlijk mogen jullie dan mee, sukkel!"
"Je bent de beste!" lacht Justin.
"Heb ik van jou geleerd!" antwoordt ik met een knipoog.
Justin wordt rood, maar door de bel die net gaat, kan ik hem helaas niet verder irriteren.

---

You know what they say: jongens plagen... 😏😏😏

(12/11/2017)