Pov Kyle

Stil luister ik naar het water dat door de regengoot stroomt. Het regent nu al enkele uren, wat me nog depressiever laat voelen dan ik al ben.

Beelden van vandaag flitsen weer door mijn hoofd. Pap en mam hadden weer ruzie. Ik hoorde ze schreeuwen tot op mijn kamer. Daarna begon mam te huilen en sloeg iemand de voordeur met een klap dicht. Niet veel later reed mijn vader weg met zijn auto.

Het geluid van de regen wordt verstoord door mam die op mijn deur klopt.
"Kyle? Mag ik binnenkomen?"
Zonder te wachten op een antwoord, opent ze de deur van mijn kamer en gaat op mijn bed zitten. Ikzelf blijf koppig zitten op mijn vensterbank, die ik tot leeshoek gepromoveerd heb.

"Kyle, ik..." snikt mam.
Ik kijk haar aan. Haar lichtbruine ogen staan rood van het huilen en haar honingblond geverfde lokken zitten in de war.
"Papa en ik gaan scheiden..."
Wow, dat kwam aan als een verassing... Wie merkt mijn sarcasme op?

"Het leek me het best dat je een tijdje naar opa en oma gaat, totdat alles van de scheiding achter de rug is..."
"Wat? Opa en oma wonen hier 2 uur rijden vandaan, ik geraak nooit op tijd op school!" stamel ik.
"We hebben je al ingeschreven in een school daar in de buurt..." fluistert ze zacht.
"Oh, dus het leek jullie leuk om jullie enige kind naar weet ik veel welke school te sturen?" sis ik woest.

Mam zwijgt en kijkt naar de grond.
"Wanneer vertrek ik?" zucht ik.
"Papa komt je morgen halen, als ik ben gaan werken..."
"En als hij niet straalbezopen is..." mompel ik.
"Je zal heus wel nieuwe vrienden maken, Kyle!"
Subtiel van onderwerp gewisseld, mam... Ik rol met mijn ogen en staar terug door het raam. Die ene fietser die probeert om niet om te vallen door de wind is plots heel interessant zeg.

"Nou, uhm... Dan ga ik maar weer zeker?"
"Doei..."
Het geluid van voetstappen en mijn deur die open en dicht gaat, laat me weten dat mijn moeder weg is. Wat zal ik eens doen... Regendruppels tellen of mijn koffers maken? Aangezien ik in beide geen zin heb, scroll ik maar wat door social media. Je weet nooit dat er plots een berichtje tevoorschijn komt waar staat dat mijn ouders een grap met me aan het uithalen zijn. Helaas voor mij, gebeurt dit allemaal echt... Ik ga verhuizen, en ik weet niet voor hoe lang, alleen maar omdat mijn ouders na 23 jaar erachter komen dat ze eigenlijk niet van elkaar houden... Ze hadden beter nooit een zoon gekregen, hadden ze nu ook geen last van een puber van zeventien die alleen maar in de weg loopt...

~~~

45 minuten. Zo lang sta ik al in de gietende regen te wachten op mijn vader. Ik was zo slim om de deur achter me dicht te laten vallen, waardoor ik niet meer terug naar binnen kan. Mijn kleren plakken aan mijn lichaam en ik snak nu echt naar een warme douche.

Uiteindelijk komt er dan toch nog een auto met gierende banden aan.

"Sorry, was het vergeten..." bromt mijn vader.
Yeah, right. Je hebt je gisteren weer eens bezopen en hebt vanmorgen je roes uitgeslapen... Ik gooi mijn koffer ergens op de achterbank en neem plaats naast mijn vader. In stilte rijden we naar opa en oma. Daar zet hij me af en rijdt weer weg, zonder een woord te zeggen. Nou bedankt, pa, ik hou ook van jou hoor...

"Kyle, liefje, je bent er!"
Een oud vrouwje met grijs haar dat in een knot zit komt op me af waggelen. Ja, je hoorde het goed: waggelen. Ze is wat mollig en haar ene been is wat stijfjes, waardoor het lijkt alsof ze een waggelende pinguin is. Buiten dit alles is deze lieve vrouw natuurlijk de beste oma van de wereld, die ik voor geen goud zou willen ruilen. Alleen ben ik op dit moment niet echt in de stemming voor een oma-kleinzoon moment.

"Hoe gaat het nu met je, jongen?"
Ze knijpt even in mijn wangen. Ik heb me bedacht, ik wil haar toch ruilen.
"Wat moe van de rit... Kan ik douchen?"
Oma knikt en wijst me mijn kamer en de badkamer aan.

Ik glimlach kort even als bedankje en laat dan mijn koffer vallen op mijn bed. Ik ga naar de badkamer, waar ik langzaam de plakkerige kleren van mijn lichaam begin te trekken. Ik zet de douche aan en laat de warme stralen mijn huid verwarmen. Zuchtend zak ik op de grond, mijn hoofd tegen de muur leunend. Morgen is mijn eerste dag op die nieuwe school, en ik heb er helemaal geen zin in. De school is daar al zo'n 3 weken begonnen, dus ik zal gezien worden als de nieuwkomer op school. Fijn, echt de reputatie die ik wou... Djeezes, er komt geen einde aan mijn sarcastische bui...

Ik krabbel recht, stap uit de douche en trek een boxershort en een simpele joggingbroek aan. Het is nog redelijk warm, dus ik hoef geen shirt aan te trekken.
"Opa en ik gaan naar de buurvrouw, jongen, tot vanavond!" hoor ik oma roepen.
"Zie jullie later..." mompel ik.
Ok, eens kijken... Waar kan ik hier een leeshoek maken? De vensterbank is slechts 10 cm breed, daar kan ik niet op zitten... Dan maar een stapel kussens als zithoek gebruiken, een bureau heb ik namelijk nog niet...

Net wanneer ik me genesteld heb in mijn geïmproviseerde kamp, gaat de deurbel. Urgh, wie komt er op zondagavond om 19u mij storen? Zuchtend slenter ik naar de voordeur. Een jongen van ongeveer 17, mijn leeftijd dus, staat glimlachend voor de deur. Hij draagt een pizzabezorger-petje op zijn hoofd, waaronder enkele donkerblonde lokken uitsteken. Zijn intense, blauwe ogen glijden over mijn lichaam. Geweldig, ik vergat een T-shirt aan te trekken, waardoor die gast zicht heeft op mijn sixpack.

"Een zekere mevrouw Cooper had een pizza besteld, woont die hier?" grijnst hij.
"Jup, dat is mijn oma..."'
Ze heeft voor eten gezorgd, aangezien ze al kon voorspellen dat ik anders niks zou eten. Typisch iets voor oma's zeker?
"Ze zei dat het geld op tafel zou klaarliggen," zegt de jongen.
Ik loop snel naar de keuken en zie dat oma inderdaad een briefje van 20 op tafel had gelegd. De jongen haalt zijn portefeuille uit en geeft het wisselgeld terug.
"Ik zag je nog nooit eerder in deze buurt. Woon je hier al lang?" vraagt de pizzabezorger.
"Ja, ik woon hier nu al verschrikkelijk lang... Al 3 uur!" stamel ik dramatisch.
"Oh, en naar welke school zal je gaan?" grinnikt de blonde jongen.
"Het College van weet ik veel welke stad we hier zijn..."
"Leuk, misschien zitten we in dezelfde klas!" knipoogt hij, waarna hij zonder nog iets te zeggen naar zijn motor teruggaat, mij verbaasd achter latend met mijn pizza.

Ok, what the hell is net gebeurt? Waarom knipoogde die gast naar me?

Pov Justin

"Parker, nog 1 pizza afleveren en je bent klaar voor vandaag!" schreeuwt mijn baas vanuit de keuken.
"Waar?" roep ik terug.
"Bij de Coopers, je weet wel: dat oud stelletje. Het geld ligt op de tafel klaar."
"Die weet ik wel wonen, ben terug over een half uurtje!"

Ik neem de pizza en start mijn motor. Na een tiental minuutjes rijden kom ik aan bij een ruim en gezellig huisje. Enkele minuten nadat ik aanbelde, doet een jongen open. Zijn goudbruine ogen kijken me vermoeid aan en zijn donkerbruine haar, bijna zwart, zit wat in de war. Ik laat mijn ogen glijden over zijn sixpack. Iemand is vergeten zijn shirt aan te trekken, en ik moet zeggen: deze gast is best wel knap, met zijn spieren en zijn strakke kaaklijn... Zou hij homo zijn, zoals ik? Ik hoop van wel...

"Een zekere mevrouw Cooper had een pizza besteld, woont die hier?" grijns ik.
"Jup, dat is mijn oma..."
De jongen kijkt me chagrijnig aan. Oeps, misschien iets te veel gestaard naar zijn knappe uiterlijk. Ik vraag me af wat lekkerder is, de pizza in mijn handen of die jongen. Ok, Justin, hou maar op, straks schrik je hem nog af.
"Ze zei dat het geld op tafel zou klaarliggen," leg ik uit.

De jongen loopt het huis weer in en komt terug met een briefje van 20, wat is wissel.
"Ik zag je nog nooit eerder in deze buurt. Woon je hier al lang?" vraag ik nieuwsgierig.
"Ja, ik woon hier nu al verschrikkelijk lang... Al 3 uur!" stamelt de knappe jongen dramatisch.
"Oh, en naar welke school zal je gaan?" grinnik ik.
"Het College van weet ik veel welke stad we hier zijn..."
"Leuk, misschien zitten we in de zelfde klas!" zeg ik met een knipoog.

Ik stap naar mijn motor en rij weg, zonder nog iets te zeggen. De jongen met de goudbruine ogen staart me verbaasd na. Verdorie, ik vergat zijn naam te vragen! Ah ja, we zitten in dezelfde school, dus ik zie hem vast wel nog eens... Hoop ik...

---

"Volgens de Vaticaan is homoseksualiteit onnatuurlijk. Gelukkig is water in wijn veranderen en over water lopen wel heel normaal."

(30/08/2017)