Als ik wakker word kijk ik meteen Neth in de ogen. En meteen voel ik de misselijkheid weer opkomen. Niet alleen van de baby, gok ik. Ik ben ontzettend nerveus voor de Spelen. Ik sta op en ren naar de wc. Alles komt eruit, maar dan ook werkelijk alles. Behalve de stress. Die blijft. Als ik opkijk zit Neth naast me, een warme hand wrijft over mijn rug. Dit is de laatste ochtend dat ik die hand zal voelen, die ogen zal zien. Sowieso voorlopig, en misschien wel voorgoed. Mijn ogen prikken, maar ik vecht tegen de tranen. Eerst klaarmaken. Bij het afscheid mag ik huilen. 

Ik trek een wit shirt aan, en een lage skinny jeans. Hoge broeken krijg ik niet eens meer dicht, en het witte shirt laat de ronding van mijn buik behoorlijk zien. "Moet ik niet wat anders aantrekken?" vraag ik aan Neth. "Hoezo?" vraagt hij verbaasd. "Je ziet mijn buik nu zo goed..." zeg ik twijfelend. Neth haalt zijn schouders op. "Nou en? Je mag toch trots zijn op ons kleine wondertje?" vraagt hij. Ik knik langzaam. "Maar wat als ze vragen gaan stellen? Wat moet ik dan zeggen?" vraag ik. "Dan zeg je gewoon dat daarbinnen een klein wondertje groeit, een wondertje van ons samen," zegt Neth vastbesloten. Ik knik. "Oké, let's do it," zeg ik. 

We ontbijten snel, ons laatste ontbijt samen. Alles komt zo hard binnen als je bedenkt dat het je laatste keer samen is... Maar we hebben te weinig tijd om alles nu nog uitgebreid te doen. Over een halfuurtje verdwijnt Neth in de Hovercraft. We hebben een kwartier om afscheid te nemen. En dat zullen we ten volle benutten. 

We lopen hand in hand naar de deur, de deur die Neth en Archia naar de Hovercraft zal leiden. We staan een paar minuten ongemakkelijk bij elkaar, iets wat we nog nooit gehad hebben. "Ik hou van je," zegt Neth opeens, en dan houd ik het niet meer. De tranen beginnen te stromen, en ook Neth laat zich gaan. Hij opent zijn armen en ik loop erin. Zo staan we dik vijf minuten te huilen, als Roses erbij komt staan. Neth huilt bijna niet meer, en verbreekt de ongemakkelijke stilte. "Het komt goed, ik ga mijn best doen en ik kom terug. En als dat niet gebeurt, zal ik je van boven in de gaten houden," fluistert hij. Ik moet alleen maar harder huilen van die woorden. Dan trekt Neth ineens mijn shirt omhoog, en zegt de liefste woorden die ik ooit heb gehoord. "Hee kleintje, zorg een beetje goed voor mama als papa weg is, oké? Papa houdt nu al zielsveel van je. Onthoud dat als je papa niet kan zien, dat niet betekend dat papa jou ook niet kan zien. Papa houdt mama en jou in de gaten," zegt hij, en drukt zijn lippen op mijn buik. Roses begint ook te huilen, en ik val weer in Neth's armen, nog harder huilend dan daarnet. 

Ik kijk pas weer op als ik Delphi en Archia aan hoor komen. En die hoor je wel, vooral Archia. Die ratelt maar door en door. Delphi lacht beleefd om haar verhalen, maar als Archia de andere kant op kijkt, trekt Delphi een vies gezicht naar ons. Een stop-met-dat-gelul-gezicht. En ik geef haar groot gelijk. Door mijn tranen heen moet ik zelfs bijna lachen, zo grappig zag het er uit. Ik en Roses zijn niet de enige die Archia niet mogen. 

Dan is het toch echt tijd om good-bye te zeggen. Ik en Neth geven elkaar een lange zoen, een echte afscheidszoen, en dat doet pijn. Neth laat me los, en loopt langs Roses. Hij lijkt iets te fluisteren, maar ik kan het niet horen. Ik kijk Roses vragend aan, maar ze ziet het niet. Niet veel later voel ik een vertrouwde arm om me heen, die van Roses. Ik leg mijn hoofd op haar schouder. Delphi komt aan mijn andere zij staan. Vlak voordat Neth verdwijnt, krijg ik nog een luchtkus, zwaait hij naar Roses en Delphi, en is weg. Archia verdwijnt druk zwaaiend ook om de hoek, maar volgens mij ben ik de enige die dat opvalt. Dan zak ik door mijn benen, alles voelt ineens zo zwaar, en ik begin keihard te huilen. Roses en Delphi komen naast me en twee warme handen wrijven over mijn rug. "Hoe moet ik dit in godsnaam doen? Wat als Neth dood gaat en ik alles alleen moet doen?" vraag ik compleet in paniek. 

"Daar zijn wij voor. Denk je echt dat we dat allemaal aan jou overlaten? Desnoods komen we bij je slapen om voor de baby te zorgen wanneer je te moe bent," zegt Delphi geruststellend, en Roses knikt, maar dat helpt niet. Deze woorden laten doorschemeren dat ook zij er vanuit gaan dat Neth dood gaat. Of tenminste, ze houden er rekening mee dat het zou kunnen gebeuren. Ik begin nog harder te huilen. Ik wil niet laten merken hoe bang ik ben, dus ik geef de schuld aan iets anders. "Stomme hormonen," zeg ik zachtjes. Delphi en Roses lachen, en ook ik laat een klein lachje toe op mijn gezicht. "Kom, dan gaan we naar papa," zegt Roses. Ik knik en loop met Delphi en Roses mee. 

"Hoe gaat het?" vraagt Peeta als we de kamer binnenlopen, de kamer waar we de komende weken veel tijd zullen doorbrengen. Geen van ons zegt iets terug, onze gezichten verraden wel wat we voelen. Peeta loopt met open armen op ons af. Pas op het laatste moment krijg ik door dat die armen voor mij bedoeld zijn. Ik laat Delphi en Roses los, en huil stilletjes door in Peeta's armen. Delphi en Jothy zitten ook bij elkaar. Roses kijkt rustig toe. Maar ik vraag me af hoe rustig ze van binnen is. Ik wil me uit Peeta's armen wrikken, Roses troosten, maar ik kan het simpelweg niet, omdat ik op instorten sta. "Luister, dit komt goed. Je staat hier niet alleen voor. Ik, Katniss, Jothy, Roses, Delphi, zelfs Raff zal er voor je zijn. Iedereen staat aan je zij. Je hoeft dit niet alleen te doen," fluistert Peeta. Ik knik. "Maar het voelt toch zo alleen, zonder degene waar je je leven mee wil delen..." fluister ik. "Ook dat komt goed. Je weet wat hij heeft gezegd; zelfs als hij het niet haalt, zelfs als hij sterft in de Spelen, zal hij er nog altijd voor je zijn," antwoord Peeta weer. Hier weet ik niks meer op te zeggen, maar de tranen blijven toch lopen. Ik zie hoe Roses de kamer verlaat. 

Het duurt vijf minuten. Vijf minuten voordat ik, Peeta, Jothy en Delphi wakker worden geschud. Het hele appartement weergalmt van het gegil en gehuil. Ik schiet meteen overeind, stop onmiddelijk met huilen. Dit is belangrijker dan mijn verdriet. Ik herkende de stem onmiddellijk. En dit is foute boel. Ik kijk Peeta met grote ogen aan, die me bijna van zijn schoot af duwt. Toch zet hij me voorzichtig op mijn voeten, en rent hij weg, met mij erachteraan. Dan beginnen de tranen weer te stromen. Van bezorgdheid. Van frustratie. Van... Ik weet het niet. Ik ren zo hard als ik kan, maar ik houd Peeta amper bij. Want als het om één van ons gaat... En nu is dat Roses. 

Als we dan ein-de-lijk voor de deur van Roses staan, doet Peeta geen enkele moeite, maar trapt hem gewoon open. "Rose, wat gebeurt er?" vraagt Peeta, de bezorgdheid druipt van zijn stem. We krijgen niet eens aan antwoord. Roses zakt in elkaar, het enige wat ze nog kan is huilen. 

Heeeey :)

Nieuw stukkie Terra! Sorry dat het zo ongelooflijk depri is, maar hé, een afscheid is niet leuk... 
Ik hoop dat het in ieder geval wel mooi is! 
xx Vivian <3