Η Ελίνα χρειάστηκε δύο ολόκληρες εβδομάδες για να ανακτήσει το κουράγιο της και να πάει κρυφά από την αδερφή της να επισκεφτεί τον Γκάμπριελ. Εκείνο το δείπνο που την ανάγκασε να παρευρεθεί ήταν καταστροφικό. Βέβαια, αν το έβλεπε κάποιος άλλος θα έλεγε με σιγουριά πως όλα πήγαν εξαιρετικά.

Αυτό έλεγε και η Νιόβη.

«Είδες Ελίνα; Όλα πήγαν τέλεια. Ο Γκάμπριελ είναι το ίδιο επικοινωνιακός όπως τον θυμάσαι.»

Η κοπέλα όμως δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να τον θυμάται. Είχαν περάσει τόσα πολλά χρόνια και είχε καταφέρει με την βοήθεια της αδερφής της να ξεχάσει την Οικογένεια του Μάντσεστερ. Δεν πήγαινε σε δεξιώσεις στο πλάι της Νιόβης, απέφευγε οποιοδήποτε κοινωνικό γεγονός των Οικογενειών απαιτούσε την παρουσία της Αρχηγικής Οικογένειας και νομίζει πως όλα πήγαιναν καλά ώσπου η αδερφή της είχε την πανέξυπνη ιδέα να απαγάγει τον Γκάμπριελ.

Οπότε για την Ελίνα το δείπνο πήγε απαίσια. Ο Γκάμπριελ προσποιούνταν πως δεν είχε εγκαύματα από παραφινέλαιο στο σώμα του, το πρόσωπο του ήταν ελαφρώς χαμογελαστό και είχε καταλάβει από την πρώτη στιγμή πως προσπαθεί να μην την φέρει σε δύσκολη θέση. Δεν την κοιτούσε και της απηύθυνε τον λόγο μια ή δύο φορές.

Η κοπέλα όμως δεν μπορούσε να μην τον επισκεφτεί. Θα παράκουγε την αδερφή της και την διαταγή να μην πλησιάζει κανένας άλλος το δωμάτιο εκτός από εκείνους που του πηγαίνουν φαγητό και εκείνη. Η Ελίνα την παράκουσε λοιπόν.

Βρήκε το θάρρος και στάθηκε έξω από το δωμάτιο. Κρατούσε στο χέρι της τον δίσκο με το φαγητό του και είχε πάρει ακόμη μια μερίδα για εκείνη.

Ο Γκάμπριελ άκουσε τα βήματα, φαντάστηκε ότι ήταν η ώρα του φαγητού αλλά όταν η πόρτα άνοιξε, έμεινε έκπληκτος να κοιτά την γυναίκα τώρα πια που περπατούσε διστακτικά στο δωμάτιο.

Κλειδώνει την πόρτα και έπειτα κάθεται μπροστά του. Στα σιωπηλά του δίνει το φαγητό του και παίρνει κι εκείνη το δικό της μερίδιο. Τον κοιτά που δαγκώνει μια μεγάλη μπουκιά από το ψωμί του και την κοιτά.

«Η Νιόβη δεν ξέρει ότι είμαι εδώ.»

«Το φαντάστηκα.»

Εκείνος συνεχίζει να τρώει αλλά εκείνη δεν έχει όρεξη να ακουμπήσει το φαγητό της. Είναι πολύ καλύτερα από ότι ήταν την τελευταία φορά. Αυτό βέβαια σημαίνει μονάχα ένα πράγμα, πως η επόμενη επίσκεψη της Νιόβης δεν αργεί. Σε μία ή και δύο μέρες θα έρθει ξανά.

«Πως είσαι;»

«Αντέχω ακόμη αν αυτό θέλεις να μάθεις.»

«Για πόσο ακόμη όμως; Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες...»

«Έχει περάσει τόσος καιρός ε; Δεν το είχα καταλάβει. Περνούν γρήγορα οι μέρες στην Οικογένειά σας.» Χαμογελάει, την κοιτά και έπειτα δαγκώνει κι άλλο λίγο από το φαγητό του. «Δηλαδή, είμαστε στα τέλη του Απρίλη;»

Η Ελίνα γνέφει. «Φαίνεσαι εξουθενωμένος.»

«Μην μου πεις πως δεν ήταν αυτός ο στόχος.»

«Απλώς ξέρω ότι δεν θα μιλήσει για τίποτε Γκάμπριελ.»

Κατανεύει και αφήνει το φαγητό του στην άκρη. Πίνει νερό, σκουπίζει τα χέρια του και την κοιτά. «Και η Νιόβη το ξέρει μα συνεχίζει.»

«Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να λήξει αυτό, τότε.»

Ο Γκάμπριελ της χαμογελά. Μα δεν της απαντά.

«Ή θα πεθάνουμε εμείς ή εσύ.»

«Το γνωρίζω αυτό.»

«Το ξέρεις ότι θα πέθαινα γι' αυτήν την Οικογένεια. Έτσι;»

Μα είναι δυνατόν; Χωράει άραγε ερώτηση σε αυτό; Όχι, όχι βέβαια.

«Το ξέρω γιατί κι εγώ θα πέθαινα για την δική μου.»

Τα μάτια της δακρύζουν και δεν ξέρει γιατί. Ούτε εκείνη, ούτε κι εκείνος μπορεί να καταλάβει γιατί βάρυνε ξαφνικά τόσο το κλίμα.

«Εσύ τι κάνεις Ελίνα; Πως είσαι;»

Και πάλι στην σιωπή. Είναι ανακουφιστικό να μην μιλάει κανείς αλλά εκείνος πρέπει να ρωτήσει.

«Υποσχέσου μου ότι δεν θα προσπαθήσεις να με σώσεις από αυτό που έχεις στο μυαλό σου.»

«Δεν έχω τίποτα στο μυαλό μου Ελίνα.»

Εκεί, γελάει πνιχτά η κοπέλα. «Δύο μήνες σχεδόν και δεν προσπαθείς να βγεις; Μην με περνάς για χαζή.»

«Μόνος μου δεν θα μπορέσω να κάνω τίποτε και όπως βλέπεις η δική μου Οικογένεια δεν με έχει βρει. Οπότε, μάλλον όντως δεν έχω τίποτα στο μυαλό μου.»

Ψέμα. Η Αφροδίτη είναι το χαρτί για την συμφωνία του.

«Όπως και να έχει, υποσχέσου ότι δεν θα κάνει τίποτε για εμένα.»

«Έχεις τον λόγο μου.»

Η Ελίνα πάει να πει κάτι αλλά έπειτα κομπιάζει. Καταπίνει έναν κόμπο κι έπειτα τον κοιτά με πικρία. «Θα μπορέσεις να αποτρέψεις και τον Φίλιπ;»

«Ο Φίλιπ πράττει μόνος του.»

«Γκάμπριελ. Σε παρακαλώ.»

«Ελίνα δεν θα συμβεί τίποτα στην Οικογένεια σου και το ξέρουμε και οι δύο. Είμαι σε ένα δωμάτιο έτοιμος να καταρρεύσω, για εμένα δεν υπάρχει γυρισμός στον έξω κόσμο.»

«Άρα, μου λες πως θα πεθάνεις;»

Ο Γκάμπριελ ανασαίνει βαθιά και αφήνει τον αέρα στο στέρνο του να φύγει, να διώξει και το βάρος μαζί. Δεν της απαντά. Η Ελίνα δεν μπορεί να σκεφτεί ότι θα πεθάνει ένας αθώος για τα καπρίτσια των Αρχηγών. Σηκώνεται από την θέση της και φεύγει δίχως να τον χαιρετήσει. Θα ορκιζόταν ότι άκουσε ένα «θα τα ξαναπούμε» καθώς έκλεινε την πόρτα αλλά αποφάσισε να το αγνοήσει.

Περπάτησε προς το δωμάτιο της με ένταση, ήταν καταδικασμένη εκείνη η Οικογένεια. Αν πέθαινε ο Γκάμπριελ, θα πέθαιναν κι εκείνοι. Δεν ξέρει πότε. Την επόμενη μέρα; Τον επόμενο μήνα από την ανακοίνωση; Στα επόμενα δύο χρόνια; Το μόνο σίγουρο ήταν πως θα έπαιρναν την τιμωρία τους.

Κλείστηκε στο δωμάτιο της και δεν βγήκε για αρκετές ώρες.

Κανένας δεν κατάλαβε τίποτε για την επίσκεψη της στον κρατούμενο.

Εκτός από έναν. Ή μάλλον, μια.

Η Αφροδίτη ήταν έτοιμη να επισκεφτεί το δωμάτιο του όταν είδε την ανώτερη της να βγαίνει από εκεί ταραγμένη. Μέσα στο στήθος της ένιωσε κάτι να την τρώει, ένιωσε τα νεύρα της να χτυπούν κόκκινο, ένιωθε ζήλεια.

Κι αν δεν την δέσμευε το δικό της μυστικό, πως είναι ερωτευμένη με εκείνον, ίσως και να έτρεχε στην Νιόβη να της μιλήσει για αυτό που είδε.

Κράτησε όμως το στόμα της κλειστό.

Προς το παρόν.

...........................

Ο Τζάκσον και ο Ιβάν τα πήγαιναν αρκετά καλά μεταξύ τους τους τελευταίους μήνες. Ο Ιβάν, δε, είχε ξεκινήσει να επικοινωνεί με περισσότερη ευκολία και έτσι ο χρόνος που περνούσαν μαζί ήταν πιο ευχάριστος και για τα δύο παιδιά.

Ο Φίλιπ χαιρόταν που τους έβλεπε να τα βρίσκουν μεταξύ τους μέρα με την μέρα. Περνούσαν αρκετές ώρες στο μεγάλο γραφείο μαζί του. Όσο εκείνος ασχολούνταν με τις λεπτομέρειες των πληροφοριών που αποκτούσε από κάθε δεξίωση, εκείνα έπαιζαν χαρτιά, σκάκι, έκαναν και τα μαθήματά τους. Βασικά, ο Τζάκσον βοηθούσε στα αγγλικά του τον Ιβάν και έτσι τα απογεύματα γέμιζαν ευχάριστα.

Εκείνο το απόγευμα ήταν ένα από τα πολλά για το δίμηνο που είχε περάσει σχεδόν στο οποίο ο Αρχηγός ετοιμαζόταν στο γραφείο του όσο τα μικρά παιδιά διάβαζαν γραμματική.

Περίμενε τον Ζακ και τον Βίνσεντ, που μαζί με τον Ρίο θα πήγαιναν σε μια ακόμη δεξίωση που η Οικογένεια της Λίβερπουλ διοργάνωσε.

Ο Λιούις είχε αναλάβει το μπέιμπι-σίτινγκ στα μικρά και έτσι οι τέσσερις άνδρες έφυγαν για την έπαυλη της Οικογένειας γύρω στις οκτώ και μισή. Με βάση τους ακριβέστατους υπολογισμούς του σοφέρ, σε τρία τέταρτα θα βρίσκονταν στο προορισμό τους και η διαδρομή κύλησε ομαλά.

Ο Φίλιπ έδωσε εντολές για το τι πρέπει να ψάξουν, τι πρέπει να ακολουθήσουν, τι είναι αυτό που θα πρέπει να τους νοιάζει. Οι ερωτήσεις και οι συζητήσεις για το θέμα του Γκάμπριελ θα έπρεπε να είναι περιορισμένες σε άτομα εκτός του στενού κύκλου των τεσσάρων ενώ η διαταγή ήταν να βρεθεί κάτι καινούριο. Μια πληροφορία που δεν γνώριζαν ήδη. Γιατί προς το παρόν όλα ήταν γνωστά για εκείνους και τους έλειπαν οι λεπτομέρειες που θα ένωναν τις τελείες μεταξύ των Αρχηγών.

«Κάτι μας διαφεύγει. Και πρέπει να το βρούμε. Σήμερα είναι η ευκαιρία μας.»

Ο Ρίο κοίταξε τον άνδρα δίπλα του κι έπειτα αντάλλαξε βλέμματα με τον Ζακ και τον Βίνσεντ. «Έχουν περάσει ήδη δύο μήνες. Πρέπει να βρούμε κάτι.»

«Θα μιλήσω με όσους περισσότερους μπορώ», σπεύδει να καθησυχάσει ο διπλωμάτης Ζακ. «Εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ. Του το χρωστάω εξάλλου», προσθέτει ο Βίνσεντ.

Η υπόλοιπη διαδρομή ήταν σιωπηλή με την απαλή σιγανή μουσική μονάχα να αφήνει έναν ανεπαίσθητο τόνο μελαγχολίας. Στις εννέα και μισή, είχαν πάρει ήδη τα ποτά τους και στέκονταν σε ένα ψηλό τραπέζι οι τέσσερις τους.

Ήταν άλλη μια αδιάφορη δεξίωση.

Ήταν ακόμη μια εμφάνιση της Αρχηγικής Οικογένειας της Αγγλίας που σήμανε την μακρόσυρτη εξαφάνιση του λογιστή της. Κάποια στόματα είχαν ξεκινήσει να κουβεντιάζουν την στάση του Φίλιπ.

Μα δεν ήξεραν ότι όλα αυτά ήταν ένα κόλπο τελικά.

...................

Η Ρωξάνη έπρεπε να δεχτεί να βγει εκείνο το τυφλό ραντεβού με τον φίλο της Αλέξ από την δουλειά της γιατί χρειαζόταν την ησυχία της τις επόμενες ημέρες. Η φίλη της την είχε ζαλίσει με το πώς πρέπει να προχωρήσει επιτέλους την ζωή της. Η φίλη της όμως δεν γνώριζε για την εξαφάνισή του –βρισκόταν αρκετά έξω από τα νερά του Υποκόσμου, οπότε πίεζε και πίεζε την Ρωξάνη να βγει ξανά στο παιχνίδι του φλερτ.

«Τι έχεις να χάσεις βρε Ρωξάνη;»

Τον χρόνο της σίγουρα. Αλλά ένα κερασμένο ποτό δεν είναι ποτέ κακό.

Έτσι λοιπόν, εκείνο το βράδυ η Ρωξάνη περπάτησε πάνω στα ψηλά παπούτσια της έναν από τους μεγάλους κεντρικούς δρόμους του Μάντσεστερ και έφτασε καθυστερημένη κατά τρία λεπτά μπροστά από το μπαρ που είχε κανονίσει.

Ο Έρνεστ ήταν ένας ψηλός τύπος, με σκούρα μαλλιά και σκούρα μάτια, μούσια και μια αύρα Μεσογείου που ήταν κυρίως γοητευτική. Το χαμόγελό του, από την στιγμή που την είδε, δεν σταμάτησε να λάμπει και αν έλεγε πως ήταν άσχημος, θα έκανε λάθος.

Την χαιρέτησε ευγενικά, με ένα απαλό άγγιγμα στην μέση της και μια μικρή αγκαλιά. Του φάνηκε εντυπωσιακή κοπέλα. Και πολύ, πολύ όμορφη.

Αμέσως της έπιασε κουβέντα, αμέσως την έκανε να αισθανθεί άνετα και όταν πήραν τις θέσεις τους και παρήγγειλαν ένα ποτό, ενθουσιάστηκε στο άκουσμα του επαγγέλματός της.

Έπειτα, το ντραγκ σόου ξεκίνησε και δεν αντάλλαξαν πολλές κουβέντες, μόνο βλέμματα έκπληξης και θαυμασμού για τις εντυπωσιακές παρουσίες που εμφανίζονταν στην σκηνή. Γέλασαν, τραγούδησαν και ακούστηκαν ενθουσιασμένοι να φωνάζουν στο κλείσιμο της βραδιάς έπειτα από κάποιες ώρες.

Η Ρωξάνη θεώρησε την επιλογή του για το ντραγκ σόου την καλύτερη επιλογή που θα μπορούσε να κάνει και ο Έρνεστ πήρε την επιβεβαίωση που χρειαζόταν στο πρόσωπό της.

Στον δρόμο για την επιστροφή εκείνος επέμενε να την γυρίσει σπίτι της ενώ εκείνη τελικά απέρριψε ευγενικά την πρόταση. Ωστόσο, κάθισαν αρκετή ώρα στο στενό που θα χωρίζονταν οι δρόμοι τους και συζητούσαν περί ανέμων και υδάτων.

Της έκανε αστεία και εκείνη γελούσε, του εξιστόρησε εκείνη την αστεία ιστορία με έναν συνάδελφό της που πάντοτε και σε όλους την λέει και εκείνος λίγο πριν την χαιρετήσει έκανε ό,τι ήθελε η Ρωξάνη να αποφύγει.

Την φίλησε και εκείνη, άργησε να τον σπρώξει μακριά της.

Κάτι μέσα της, εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που ανταπέδωσε, μετέτρεψε την μορφή του σε εκείνη του Γκάμπριελ και η καρδιά της φτερούγισε ώσπου τα χείλη του δεν είχαν την υφή του λογιστή και το χέρι στην μέση της ήταν άχαρο και ξένο.

Η Ρωξάνη τον απομάκρυνε έπειτα από λίγο κι εκείνος έγλειψε τα χείλη του απολαμβάνοντας την γεύση της για λίγο.

«Καληνύχτα Έρνεστ.»

Ξεκίνησε να πισωπατεί κι έπειτα να απομακρύνεται όταν τον άκουσε να της φωνάζει, «Θα σε ξαναδώ;». Και η Ρωξάνη γύρισε το κεφάλι της να κοιτάξει πίσω από τον ώμο της. Χασκογέλασε στην αφέλεια του νεαρού μα στο πίσω μέρος του μυαλού της υπήρχε εκείνη η σκέψη πως ένα δεύτερο ραντεβού δεν θα ήταν κακό.

Ένα ραντεβού φυσιολογικό.

Ένα ραντεβού που δεν θα ήταν βουτηγμένο στον Υπόκοσμο.

....................

Ο Ζακ είναι ο τελευταίος που φτάνει στο τραπέζι έπειτα από μια ώρα.

Είναι αναψοκοκκινισμένος και πέρα για πέρα ζαλισμένος.

«Συνέβη κάτι; Είσαι καλά;» Ο πρώτος που σπεύδει να ρωτήσει είναι ο Βίνσεντ. Ο Ρίο έχει σμίξει τα φρύδια του και ο Φίλιπ έχει κρατήσει τα χείλη του σε μια γραμμή, έτοιμος να εκραγεί με την τρύπα στο νερό που έχει προκύψει κι εκείνο το βράδυ.

Ο Ζακ πίνει μονορούφι το μοσχάτο που του πήρε ο φίλος του από έναν πλανόδιο σερβιτόρο και κοιτά τους τρεις τους με έντρομο βλέμμα.

Ο Φίλιπ ξεκινά και χάνει την υπομονή του.

«Αρχικά, ηρέμησε γιατί θα τραβήξεις βλέμματα.»

Προσπαθεί ο άτιμος όμως να συγκρατηθεί και το βρίσκει αδύνατον! Είναι απλά αδύνατον αυτό!

«Και ύστερα, αν έχεις μια γαμημένη πληροφορία απλά πες τη, σε κοιτάμε τρία άτομα δέκα λεπτά τώρα να προσπαθείς να συνέλθεις από κάτι που μοιάζει με κακό γαμήσι.»

Εκεί, ο Ζακ γουρλώνει τα μάτια του. «Προσπαθώ να κατανοήσω την πληροφορία.»

Ο Βίνσεντ κουράζεται. «Βλέπω δυσκολεύεσαι, οπότε πες μας εμάς τι πρέπει να κάνουμε.»

Πίνει και ένα δεύτερο ποτήρι μοσχάτο μονορούφι κι ο Ρίο απλώς αποφασίζει να αδιαφορήσει από εκεί και έπειτα. Τόσο απλά. Δεν θα παίζει με τα καπρίτσια του διπλωμάτη.

«Πόσες φορές έχουμε ακούσει Οικογένειες σε περιόδους κεκλεισμένων θυρών;» ρωτάει έπειτα από λίγο τραβώντας την προσοχή όλων τους. Ο Φίλιπ σμίγει τα φρύδια του και ο Ρίο εμφανίζει ένα έκπληκτο πρόσωπο στην σκέψη που διαπέρασε το μυαλό του.

Ο Βίνσεντ πάντως είναι αυτός που απαντά πρώτος. «Δεν το έχουμε ακούσει πολλές φορές.»

«Μία φορά μόνο», απαντά συγκεκριμένα ο Ρίο.

«Και θυμάστε γιατί;»

«Ποτέ δεν δημοσιοποιήθηκε ο λόγος αλλά είχε να κάνει με την αυστηρή φυλάκιση μέλους της Οικογένειας.»

Ο Ζακ κοιτά τον Ρίο και χαμογελά. «Ξέρεις ποια Οικογένεια της Αγγλίας έχει κηρύξει Σιωπή και διατηρεί ηρεμία κεκλεισμένων θυρών εδώ και τέσσερις μήνες;»

Ο Φίλιπ νιώθει το αίμα στο πρόσωπο του να τρέχει πιο γρήγορα. «Η Οικογένεια της Οξφόρδης», σφυρίζει τελικά μέσα από τα δόντια του.

Ο Ρίο κρύβει το πρόσωπό του στα χέρια του. «Λέτε να είναι εκείνοι;»

Ο Φίλιπ χαμογελά εκνευρισμένος. «Η Νιόβη είναι ικανή για πολλά.»

Ο Ζακ φαίνεται αναστατωμένος. «Είναι ικανή για αυτό;»

Ο Βίνσεντ πίνει ένα μοσχάτο μονορούφι τώρα. «Για όλα είναι ικανή.»

Και έπειτα σιωπή στο τραπέζι της Αρχηγικής Οικογένειας. Ο Ρίο αν κοιτάξει τώρα τον Φίλιπ μπορεί να τον κάνει να μετανιώσει για όλη του την ζωή με τις φωτιές που εκπέμπουν τα μάτια του. Ο Αρχηγός κάνει το λάθος να τον κοιτάξει. Αισθάνεται ξανά μικρός.

«Πως είναι δυνατόν να μην τους έχεις ξεψαχνίσει ήδη;»

«Δεν το θυμόμουν Ρίο. Μέχρι πριν τέσσερις μήνες ο Γκάμπριελ ήταν εδώ και πριν δύο μήνες που τον πήραν εγώ είχα κηρύξει πένθος για την Λιζ. Προφανώς δεν ήξερα.»

Ξεφυσά. «Και τι θα κάνουμε τώρα;»

«Εκεί είναι ο Γκάμπριελ;» ρωτά ο Βίνσεντ. «Θα πάμε εκεί;» ρωτά ο Ζακ.

Ο Φίλιπ δεν απαντά. Ο Ρίο περιμένει την απάντηση του ωστόσο.

«Θα πάω μόνος μου. Σε δύο μέρες από τώρα.»

«Νομίζω είναι επικίνδυνο.»

«Κι εγώ έτσι νομίζω, Φίλιπ. Καλύτερα να ετοιμάσουμε μια αντιπροσωπεία.»

«Να έρθω έστω εγώ μαζί σου.»

Ο Φίλιπ τους αγνόησε όλους. Ήπιε κι ένα δεύτερο ποτό και αισθάνθηκε καλύτερα. «Μόνος μου θα πάω. Εγώ απέναντι στην Νιόβη.»

»«»«»«

Μικρούλι, το ξέρω. Αλλά είναι από εκείνα τα ωραία τα μεταβατικά (καλά δεν το λες και μεταβατικό αλλά καταλάβατε). Ξεκινάμε με σειρά προτεραιότητας: 1) Ελίνα και Γκάμπριελ, τι έχουμε να πούμε;

2) Η Ρωξάνη φιλιέται με άλλον; Τι είπες τώρα;

3) Ο ΦΙΛΙΠ ΘΑ ΠΑΕΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΞΦΟΡΔΗ; ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ;

ΚΟΛΑΣΗ ΤΟ ΦΕΙΜ ΣΤΟΡΙ; Όχι; Εντάξει, στα επόμενα κεφάλαια μωρέ. Όλα καλά.
Ανέβασα cast για τον Τζάσπερ. Οι πληροφορίες μου λένε ότι δεν θα υπάρξει θέμα με το αν εμφανίζεται ή όχι στο καστ.

Μετά το τρέιλερ του 365 δεν είμαι καλά γιατί ο Σιμόνε είναι κούκλος... ΠΟΝΑΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΟΣ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ, ένα καλαζαρ αντιλυσσικό φέρτε μου.

Εσείς τι κάνετε πως είστε; Να πίνετε νερό, βοηθάει στην ψυχική υγεία. Καλή συνέχεια, σας αγαπώ.

-Φέικ Σίλβερ-