Υπάρχουν κόκκινα και άσπρα ταξί.

Γουάου.

Ήμουν ενθουσιασμένη. Επίσης αυτό που θα πω μπορεί να ακουστεί τέρμα χαζό αλλά άκουγα έναν γλάρο και το πέρασα για νευρικό γέλιο. Ξέρετε είτε σαν το γέλιο απ' το Feel Good Inc ή σαν αυτή την φίλη σας που γελάει σαν καθυστερημένο αν κάνετε "μπλρρρ"

(r3niapap123 μπορείς να φανταστείς)

Τέλος πάντων όπως θα είδατε δεν έχουμε χάμιλτον σονγκ σήμερα διότι έτσι όπως πηγαίναμε θα μου τελείωνε το βιβλίο μέχρι να τελειώσω και το Act II.

Εκτός αυτού, όχι δεν έχω ανακτήσει ακόμα τις σημειώσεις μου για τα βιβλία μου οπότε θα τα περάσουμε φίνα.

Τι άλλο πριν μπω στο θέμα? Α ναι, ξαναδιάβασα το Joyride και φρίκαρα για άλλη μια φορά. Υπέροχο βιβλίο μπατ ε μπιτ τραυματάιζινγκ.

Φαντάζομαι πως έτσι θα είναι και τα audios.

Διάβασα και το Επικίνδυνες Γυναίκες που ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Είχε κάποιες εκπληκτικά καλές ιστορίες-it's an anthology-και γενικώς το έβγαλα σχετικά γρήγορα.

1155 σελίδες σε 2 ημέρες.

I'm satisfied.

Πρέπει επειγόντως να διαβάσω το A song of ice and fire too. Το γράψιμο του Martin είναι εκπληκτικό.

(Και χέι ποιος περιμένει μέχρι το 2019 για νέο κύκλο game of thrones?)

Πάμε όμως στα σημαντικά.

Το Σάββατο έφυγα με την μαμά μου για Καβάλα. Εκτός ότι 5ωρο ταξίδι στο ΚΤΕΛ είναι σχεδόν όσο άσχημο όσο η Κόλαση, περιμέναμε και δέκα χρόνια για να έρθει.

Κάναμε και στάση 5λεπτων τρομάρα μας. Έπρεπε να πιω τον Espresso σφηνάκι.

(Φλάσμπακ τετραήμερη 2018 όταν πάλι είχα αναγκαστεί να πιω τον Espresso σφηνάκι)

Χάλασα και τα megabytes μου αλλά υγεία γιατί έπρεπε να κάνω theories με την Ντίνα περί του El Miκάτι και για το γεγονός ότι έπρεπε να ζητήσει nudes από την καρτουνίστικη βερσιόν του Pimento για να σώσει μια πίκλα.

Πάμε όμως τέλος πάντων στο σπίτι της γιαγιάς μου και του παππού μου....τους οποίους είχα να δω εδώ και 6 χρόνια.

Θεαματικά reunion.

Ειδικά ο παππούς μου με το classic άσπρο φανελάκι απ τα LIDL και το σώβρακο.

Αχ αχ αχ.

Τέλος πάντων ο παππούς μου ήταν όπως τον θυμόμουν. Εμφανισιακά όπως ο Βουτσάς σε λεπτό και ως προς τον χαρακτήρα αυταρχικός Χίτλερ που πιστεύει πως γαμάει και δέρνει.

Καταλαβαίνω ώρες ώρες από που πήρε η μάνα μου-τουλάχιστον όταν θυμώνει.

Απ' την άλλη η γιαγιά μου είναι πολύ καλούλα και σκλάβα.

Ironically enough, ενώ αυτοί ζουν σε πόλη, η άλλη μου γιαγιά που ζει σε χωριό είναι αυτή που φοράει και τα παντελόνια ιν δε φάμιλι.

Τέλος πάντων πάμε μια βόλτα με την μαμά μου και πετάγομαι στο μπάνιο. Σι, μια ιδιοτροπία μου είναι πως δεν μπορώ να χρησιμοποιώ το μπάνιο όταν κάποιος με ακούει.

Όταν ήμουν πρώτη δημοτικού είχα μείνει στην τουαλέτα ένα τέταρτο περιμένωντας να αδειάσει για να κατουρήσω.

ΚΑΙ ΤΙ ΛΕΤΕ ΝΑ ΕΓΙΝΕ?

Ήρθαν τρία μαλακιστήρια και κάθισαν μισή ώρα-precisely-ΚΑΙ ΒΓΑΖΑΝ SELFIES.

Ενώ εμένα κόντευε να σπάσει η κύστη μου! ΝΤΟΥΝΤ ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΣΕΛΦΙ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ?

Αν δω μια φώτο που έχεις βγάλεις στο μπάνιο, πίστεψε με, αυτό που θα σκεφτώ είναι ότι πήγες να κάνεις κάτι και μέτα αφού ξελάφρωσες είπες να μοιραστείς την χαρά σου -_-

#afterfasolada

Στοπ.

Αν βγάζεις σέλφι σε μπάνιο, σε κατακρίνω.

Τέσπα όμως γυρνάμε σπίτι και με τα χίλια ζόρια-διότι κλιματιστικό ούτε για δείγμα-κοιμόμαστε.

Έρχεται η επόμενη μέρα και να μας βλέπεις να ξυπνάμε 7 για να πάμε στον Νέστο. Δεν λέω ωραίος ο ποταμούλης-πολύ κρύος-αλλά πολύ πράσινο.

Που σημαίνει....

Bugs.

Βέβαια εγώ δεν μπορούσα να παραδεχτώ ότι φοβάμαι την μελισσούλα για αυτό και κάθε φορά που άκουγα βουητό έτρεχα. Αποτέλεσμα ήταν να ανέβω το βουνό σε 5 λεπτά τρέχωντας με παντόφλα.

Ωραία πράγματα.

Ταυτοχρόνως με ενοχλούσε η κοιλιά μου.

Διαρκώς και πολύ.

Στην αρχή σκέφτηκα πως ήταν ο φόβος που μου προκαλούσε η οδήγηση του παππού μου που ήταν παρόμοια με ένα τρίχρονο! ΒΓΗΚΑ ΜΕ ΜΕΛΑΝΙΕΣ.

Και που λέτε πάμε θάλασσα-στα Κατσάβραχα-και λέω στην μανούλα μου"Είμαι μήπως λερωμένη?"

Ευτυχώς μου είπε όχι.

Χα...

Πάμε λοιπόν σε μια εντελώς ανοργάνωτη παραλία με δικό μας τραπεζάκι, καρεκλίτσες, ομπρελίτσα, μουσακά, αυγά, φρούτα, τοστ, αγγουράκια και κεφτεδάκια.....

U get the picture.

Και αρχίζει η γιαγιά μου να παραπονιέται για το πόσο χάλια είναι οι οργανωμένες παραλίες.

Ν ο

Πείτε ότι θέλετε αλλά ναι, εγώ θέλω την ξαπλωστρα μου και το καφεδάκι μου στο χέρι. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΡΧΟΜΑΙ ΜΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ.

Νο οφενς αλλά αν φέρεις την πραμάτια σου στην παραλία πιθανό να σε κατακρίνω.

ΕΙΧΑΝ ΚΑΦΕ ΣΕ ΘΕΡΜΟΣ.

NESCAFE.

Τέλος πάντων όμως, βγάζω ωραία και καλά το σορτσάκι μου....

Και τσουπ

> Congrats, your period's here <

Σερβιέτα ούτε για δείγμα, φορούσα μαγιό και πονούσα λες και γεννούσα.

Φυσικά να μας το life hack, πήρα ένα έξτρα μαγιό της γιαγιάς μου-που μου  έπλεε btw-και έχωσα χαρτί κουζίνας μέσα λες και δεν υπήρχε αύριο.

Έτσι καθόμουν και τους περίμενα να κάνουν μπάνιο, μόνη, χωρίς κινητό, able to attract a vampire from Pennsylvania.

Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να γίνουν χειρότερα.

ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΟΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΑΓΑΠΗΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟ ΕΙΔΕ ΩΣ ΠΡΟΚΛΗΣΗ.

Διότι μια πολύ ευγενική τριχωτή μεγάλη αραχνούλα σκαρφάλωνε διαρκώς το πόδι μου.

Αααααααααααααα

Από την άλλη όταν γυρίσαμε σπίτι ήμουν σαν ζόμπι και είτε θα κοιμόμουν διαρκώς είτε θα προσπαθούσα να βάλω μια μπλούζα 10 λεπτά.

Life was great.

Το βράδυ λέμε με την μαμά μου να πάμε στα Mikel να πιω τίποτα μπας και τονωθώ ΑΛΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ ΗΤΑΝ ΧΑΛΑΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΗΓΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ.

Θα μου πείτε και τι με αυτό.

Χα.

Πάμε κάτω και γίνεται το εξής ωραίο reveal.

-Πωπω

-Τι?

-Είδες πόσα πτώματα?

-Πτώματα? Τι πτώματα?

-Α ναι, δεν βλέπεις

Όντως δεν έβλεπα. ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΑ ΤΑ ΠΤΩΜΑΤΑ ΜΑΥΡΩΝ ΚΑΤΣΑΡΙΔΩΝ ΠΟΥ ΣΤΟΛΙΖΑΝ ΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ.

ΑΛΛΑ ΜΑΝΤΕΨΤΕ

ΤΑ ΕΒΛΕΠΑ ΜΕΤΑ ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΣΑΜΕ.

Εγώ στην αρχή νόμιζα πως ήταν απλά λεκέδες και όχι η οικογένεια της Μικρής Τερέζας.

Needless to say, ότι για να φύγω σήμερα σπίνιαρα και αγνοούσα ότι τουλάχιστον δύο από αυτές ήταν half alive.

Σαν να μην έφτανε αυτό έπρεπε να κοιμηθώ χωρίς ίχνος δροσίας πάνω σε έναν μουσαμά για να μην γίνουμε Ερυθρά Θάλασσα.

Άρα και 30 βαθμούς να είχε το βράδυ, για μένα ήταν 40.

In other words, δεν κοιμήθηκα καθόλου.

Μου έλειπε και ο αϊσούκος μου-όπως θα διαπιστώσατε και απ' το spam μου στο youtube.

Δεν είναι καν πολύ γλυκούλι αλλά αυτές τις στιγμές ένιωθα σαν τον Χάμιλτον ready to shove my child to your face screaming"My son! Look at my son!"

Και κάπως έτσι βρισκόμαστε εδώ.

Με 70% μπαταρία, άυπνη, κολλημένη σε ένα ΚΤΕΛ, ακούγωντας το Crybaby(των Waterparks of course) και enjoying my last moments with wifi.