MY ONLY PERFECTION written by hannanusman
PH SUMMER PACKAGE IMAGINES
[A Kim Seokjin One-shot]
© 2017 CT All Rights Reserved
Fan Fiction / Teen fiction

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works from or exploit the contents of this story in any way. Please obtain permission.

Finished: September 3, 2017
Published: September 12, 2017 [It's Namjoon's day! Happy birthday, Daddy!]

The fourth installment of PH Summer Package Imagines

*

(I accidentally deleted the attached cover photo of this shot and it's my bad that I don't have a spare so I'm sorry. - Ct ♥)

Your perfection isn't something I can just match… I need your companion.

Huminga ako ng malalim para langhapin ang sariwang hanging dulot ng magandang umaga rito sa Coron, Palawan habang nandito ako sa balkonahe ng kuwartong nakalaan sa akin sa tuwing nagagawi ako rito.

Iba talaga ang buhay sa tabing dagat. Sobrang layo sa buhay sa syudad na puno ng polusyon at mga matatayog ng gusali. Dito ay purong kaginhawaan ang naipapalasap ng napakagandang karagatan.

Pagkagising ko ay agad akong bumangon para magtungo rito at mapagmasdan ang pagsikat ng araw. The horizon on where the sun rose was painted with the combination of pale pink, navy blue and purple.

Sobrang ganda.

Only this perfection my eyes could spare.

Nagpahangin muna ako ng ilang sandali sa balkonahe at hinintay ko ring tuluyang nang umangat ang araw habang sinasamyo ang sariwang hangin.  Kinindatan ko ang ngayon ay nakataas nang liwanag ng araw bago binigyan ng flying kiss dahil sa totoo lang, I had this undying love for the sun.

I just so loved it!

We were both sunshines of the world. Of course, my parents always made me feel how world would fail if they didn't conceive me.

Nang pumasok ako sa kuwarto ay sa banyo ako dumiretso para maligo. Gusto ko na rin makita si Hannan. Nang dumating ako kagabi ay humihilik na ang babaeng iyon e kaya hindi na kami nakapag-usap pa. Si Tito Noriel na lang ang nadatnan kong gising pa kagabi.

Bago ako bumaba ay sinilip ko muna sa life-sized mirror ang suot ko, I just slipped on a simple gray sports bra-top with a dark gray sweatpants, and a pair of black sketchers. Ang pula at straight kong buhay ay inipit ko na lang sa isang high bun.

"Hi, Tito!" bati ko kay tito Noriel nang makita ko siyang naka-upo sa kabisera ng mesa at mag-isang kumakain sa dining table.

"Oh, Soft, gising ka na pala! Come here, sit and eat," pansin sa akin ni Tito na nanggaling pa ang atensyon sa iPad na hawak niya.

Ngumuso ako at bago sumagot ay inilibot ko muna ang tingin ko sa buong bahay. Kumunot ang noo ko nang wala akong makita ni anino ng pinsan kong si Hannan.

"Where's Hannan?" I asked.

Tito Noriel sighed problematically. At alam kong sa ginawa niyang iyon, may ginawa na namang kalokohan iyong babaeng iyon. Mukhang balak pa yata akong talbugan sa pagiging troublemaker.

"Hindi ko nga alam kung saan nagpunta ang batang iyon. Maaga pa lang daw ay inistorbo na si Manong Selo para magpahatid sa kung saan," ani to Noriel na hindi na pinansin ang kapeng nasa harap niya.

"I'm sure she's just around. Uy, salad po ba iyan, Tito?" Agad akong napalipad sa isa sa mga upuan at naupo para lantakan ang veggies na nakita ko.

Natawa na lang siya. Habang kumakain ay nagtatanong siya kung kamusta kami sa Manila, kung kamusta si Daddy at Mommy at pati na iyong negosyo ng pamilya. Siyempre, maayos ko naman silang sinagot lahat.

"Anyway, enjoy your stay here. And please, can you have a hold of your cousin? Kahapon pa iyon gumagawa ng kalokohan. I'm sure she's in South Cay again and disturbing our VIPs. That kid," aniya sa pagod na tono.  Nakatayo na siya at sa hitsura niyang naka-navy blue button-down shirt at black slacks down his black leather shoes ay hula kong sa trabaho na ang tungo niya.

Tito Noriel was managing several resorts here in Coron. Mayroon rin silang iba't ibang rest houses dito at islands.

"Don't worry, Tito. Leave that little troublemaker to me." Tumango ako.

Binigyan niya muna ako ng isang nagdududang tingin na para bang sinasabi niyang isa rin akong troublemaker—the ultimate at that—ngunit nginitian ko na lang siya ng sobrang tamis.

Nang ako na lang ang naiwang mag-isa bukod sa mga maids na nasa bahay ay naisipan kong lumabas. Maglalakad-lakad muna ako sa dalampasigan para pababain ang kinain ko.

Naisip ko ang lugar na binanggit ni Tito Noriel kung nasaan si Hannan ngayon. Nasa South Cay, ilang minutong biyahe lang iyon mula rito kung gagamit ako ng speedboat, pero kung jet ski ang gagamitin ko ay mabilis lang akong makakarating doon.

I grinned mentally as Daddy's voice rang in my ear.

"Don't 'cause any trouble there, Soft or else, I'll have to disown you as my child."

Natawa ako sa ideyang magagawa akong i-disown ni Daddy. Hanggang salita lang naman siya. Ni hindi nga niya gustong nawawala ako sa paningin niya kaya katakot-takot na babala ang iniwan niya sa akin bago ako lumipad patungo rito.

Baka hindi niya alam na alam kong ako ang pinakamahalagang tao sa buhay niya.

Si Daddy talaga.

Matapos akong maglakad-lakad sa dalampasigan ay nagbihis ako ng isang itim na pares ng rash guard. Hindi na ako muling nagsapatos, sa halip ay nag-flip-flops na lang ako dahil iiwan ko rin naman ito sa dalampasigan. Hinayaan kong nakalugay ang buhok ko dahil balak kong mag-snorkeling mamaya.

"Wala si Manong Selo, Miss Sophia dahil isinama siya ni Miss Hannan kaninang umaga at hindi pa sila bumabalik. Walang magmamaneho ng bangka para sa inyo," sabi sa akin ni Manang Rona nang magtanong ako sa kaniya kung sino ang namamahala ng mga speedboats at jet ski.

Umiling-iling ako. "No, no, Manang! I can drive it. I just need someone who will bring me the jet ski," sabi ko.

"Ah ganoon ba? Alam ba ito ni Sir Noriel? Nagalit kasi siya kahapon noong itinakas ni Miss Hannan iyong isang speedboat," alinlangang biglang sabi ni Manang.

Sumimangot ako. Nagalit si Tito Noriel pero nakalusot pa rin ang babaitang iyon? Anong klase ba ng pagbabantay ang ginagawa ng mga tao rito?!

"Alam po, siyempre! Naku, talaga iyang si Hannan. Napakapasaway!" Kunyaring tunog disappointment ko dahil sa ginawa ng sa pinsan ko. But deep inside me, I was feeling proud of her.

Noon ay napaka-killjoy niya sa lahat ng mga trip ko sa buhay but look at her now, breaking the rules and throwing headaches to their people.

Magpinsan nga kami…

Manang Rona looked at me disbelievingly but since I could lure anyone with my sweet charming smile, I convinced her to call a labor to bring me a jet ski. Hindi siya ang magiging balakid sa gagawin ko. I had my ways even if I didn't convince her.

Like duh?

I was Sophia Zarael, I wasn't called the troublemaker of town for nothing.

Pasalamat nga sila dahil hindi naman talaga kalokohan itong gagawin ko e. I would just catch my cousin since I was curious as to why she was making troubles for or maybe, yes, maybe I was up for another trouble I have yet to do.

Kung malilibang ako sa pag-ji-jet ski ay baka hindi na ako makakita pa ng ibang gagawin na puwedeng maging gulo!

"Thank you!" Pumalakpak ako nang huminto sa shore ang jet ski at bumaba mula roon ang isang may katandaang lalaki.

Siya ang nagmaneho nito para dalhin sa akin.

"Mag-iingat po kayo, Miss Sophia." Nasa tono niya ang pagdududa at pag-aalala.

Binigyan ko ng isang mapaglarong ngiti ang lalaki bago ako sumuong sa dagat para makatuntong na sa jet ski.

Who couldn't drive this thing? Kahit na isang beses ko pa lang nasasakyan ito ay natutunan ko na itong imaneho.

Learning things  easy for me.

Agad kong binuhay ang makina ng jet ski at mahigpit na humawak sa holder nang mabilis itong umandar.

"Wohooo!" I screamed loudly and triumphantly as the strong breeze of the wind hit my face.

Agad na sumabog ang nakalugay kong buhok dulot ng hangin. Nalalanghap ko rin ang natural na alat ng tubig dagat.

This is life!

My parents can deprive me things like this but I won't deprive myself my happiness. I'll always break the rules because that's me.

I'm an enthusiastic person. I know how to enjoy life and I know how to bend rules, though people see it as breaking the rules.

Minaneho ko ang jet ski palayo sa dalampasigan. Nang bahagya kong nilingon ang mansyon ni tito Noriit ay kaya ko na itong sukatin gamit ang isang palad ko. Ibinalik ko ang tingin ko sa harap.

Now, where are we, Sophia? Should we go and get the second best troublemaker or let's just let her handle her own made trouble? Or better yet, just get yourself out of her way. Since she's old enough.

Right, I'll let her for now.

So…

South Cay or Black Island?

Nasa South Cay raw iyong bruha sabi ni tito Noriel at hindi ko naman na gusto pang alamin kung bakit siya nandoon, so Black Island it is.

Pag-aari rin ni tito ang islang iyon at mas develop ito kaysa sa South Cay. Mas maraming masayang activities ang puwedeng gawin sa Black Island, tulad nagpagwi-wakeboarding, banana boat trip, snorkelling and any other activities since mas dinadayo ng mga turista ang islang iyon.

I know the way to the island since madalas kaming magtungo roon ni Hannan at nagpapahatid sa mga operator para lang mamasyal noon, kung minsan naman ay sa South Cay kaso boring doon.

So uncivilized. Uninhabited as people termed it.

Iyong rest house lang yata ang maganda roon.

And so I turned the ride to the direction of the island.

Iniisip ko kung paano ako magi-snorkelling nito gayong mag-isa lang naman ako pero naisip ko ring hindi makukumpleto ang araw na ito ng walang snorkelling.

I'm halfway the way and I could already see the island from here. I could even see a yacht near the shore from here and little boats.

Mukhang may mga tao rin dito. Hindi naman sinabi sa akin ni tito Noriel na may umarkila rin pala nitong isla.

Ang buong akala ko ay sa South Cay lang.

Bumagal ang pagpapatakbo ko ng jet ski nang mula sa malayo ay makakita ako ng ilang mga tao sa isang malaking bangka malayo sa shore.

Mayroon ring speedboat sa may malapit dito at napagtanto ko lamang ang ginagawa nila nang makita ko ang isang lalaking bumaba mula sa unang bangka.

He immediately sat on something he's stepping that's on the water while holding onto something long stretched from the other boat just meters away from him.

He's wearing an orange life vest beneath is a white shirt and a black board short.

From where I am, I couldn't really see his face but I'm sure about his posture. The guy has broad shoulders and is surely tall. I don't know if it's because of the sun or he really just has brown hair.

Napanganga ako nang makita ko kung paano siyang agad na nakatayo nang magsimula nang umandar ang nasa unahang bangka para hilain siya.

He's doing wakeboarding and he must be an expert in field since he did it in just one go!

Naalala kong noong una kong subukan ang pagwi-wakeboarding ay halos bugbog sarado muna ako sa dagat dahil sa ilang beses kong pagkakalaglag pero siya… isang beses lang.

He made it in one go and so smooth, as if he's doing it all his life!

Napansin ko ang pagpalakpak ng mga taong naiwan niya sa bangkang sinasakyan kanina dahil namangha rin marahil ang mga ito. My eyes went back to him as he is being dragged in the water.

He isn't falling. He also has the perfect stance of someone who is very much known of wakeboarding.

I know, 'cause I do wakeboarding!

Hindi ko namalayang hininto ko na pala ang jet ski at namatay na ang makina nito. I was too engulfed of watching the cool guy that I didn't notice it.

Muli kong pinaandar ang jet ski at minani-obra patungo sa kinaroroonan ng mga taong iyon pero hindi ako masyadong lumapit.

Just enough to see their faces… to see the cool guy's face. I just wanna see.

I'm curious.

Muli kong binagalan ang takbo ng jet ski nang malinaw ko nang nakikita ang mga ito.

From the bigger boat, there are at least six persons minus the operator. May tatlong lalaking nakaputi at naka-life vest din at may paghangang pinapanood ang lalaking nasa dagat pa rin, ngunit ang pinagtaka ko ay nang may makita akong isang lalaking naka-itim na may buhat na camera habang kinukunan ang naunang tatlong lalaki.

Nilingon ko ang speedboat na humihila sa lalaking nagwi-wakeboarding. Paikot-ikot lang sila sa kalawakan ng dagat pero hindi sila lumalayo. I saw two guys on the two-seater speedboat.

Ang lalaking nasa likod ng nagmamaneho ay patalikod na naka-upo habang may camera sa balikat at kinukunan ang lalaking hila-hila nila.

What are they doing? Shooting? Gumagawa ba sila ng music video at nasa dagat ang konsepto nila?

"Oh my gosh!" Hindi ko napigilang mapasigaw nang makita kong bumaliktad na ang lalaki at mabilis na kinain ng dagat.

He might've lost his balance. Naiwan siya ng speedboat.

Bumundol ang kaba sa dibdib ko at nilakihan ko ang mga mata ko para hanapin siya sa ilalim ng malinaw na tubig dagat.

I nervously tapped my one foot continuously on the vehicle's floor while waiting for him to show up.

"Where are you?!" I frustratedly growled when I didn't see him going out from the water yet though it's not for long 'cause after a while, his head popped out from the water as he inhaled for more air.

Panibagong pakiramdam ang bumundol sa dibdib ko nang makita ko kung paano siyang tumingala at kung paano gumalaw ang leeg niya para sa hanging hinihinga niya.

His Adam's apple is very visible as it moved up and down.

I unknowingly clutched my chest. Malinaw ko na ring nakikita ang mukha niya.

He's handsome! Or maybe even beyond!

I sighed deeply as the concern I was feeling a while ago worn out from me. I watched as the speedboat drive near him but they didn't help him get up from the water.

Siguro ay dahil wala naman siyang paglalagyan doon o baka gusto niyang magtagal pa sa tubig.

"Damn, I thought you got drowned!" inis kong sabi dahil napagtanto kong may suot nga pala siyang life vest para hindi siya malunod. "So stupid, Sophia," I hissed.

Umiling ako.

So much for watching those strangers, Sophia.

Nang mapagpasyahan kong umalis na at magtungo naman sa ibang lugar ay binuhay ko nang muli ang makina.

At first attempt, it didn't work. I attempted it again till I got tired but it isn't working anymore.

What the hell? Did it run out of fuel already?!

Napatayo ako habang nakaparte ang mga paa ko sa magkabilang gilid ng upuan ng jet ski.

The vehicle swayed a bit because of the waves.

"Oh another stupidity, Sophia! You didn't check if it's filled with fuel!" sermon ko sa sarili ko nang sumuko ako dahil mapapagod lang ako kung ipagpapatuloy ko pa ang pagsubok na buhayin ito.

Ang tanga din naman kasi noong operator! He should have given me the one with fuel filled jet ski!

"Is there something wrong, miss?"

"Siomai!" Napasigaw ako sa gulat at bahagyang naapatras pero dahil sa dulas ng tinatapakan ko ay nawalan ako ng balanse at diretsong nalaglag sa dagat.

My body immediately sank on the salty water but since I have fast reflexes, I immediately swam upward and as long as my head got out from the water, I inhaled deeply, wanting more air.

"Are you okay?"

Mabilis akong lumingon sa pinagmulan ng boses at halos lunurin ko na lamang ang sarili ko nang makita ko ang guwapong lalaking hinahangaan ko kanina.

Bagsak ang basang buhok sa mukha niya, ang ilang tusok ay itinatago ang mga kilay niya.

I noticed he has small yet almond shaped eyes, perfect pointed nose, small thin pale lips and defined, perfect angled jaw.

Ang sinag ng araw ay makinang na tumama sa maputi niyang balat. I could even see his white skin sparkling from under the water.

I unconsciously hid my arms behind me while keeping myself afloat because I felt insecure.

Maputi ako pero mas maputi siya.

"Miss?" He waved his hand in front of me while smiling widely.

I pursed my lips tightly.

Kahit ang mga ngipin niya, mukhang walang maipipintas sa lalaking ito. Siya iyong tipo ng lalaking puwedeng maging ugat ng insecurity ng mga kababaihan.

Girls will surely get conscious in front of him. Girls would want to match his overflowing perfection. Girls might even go see a shrink seeking perfection.

'Cause seriously, where can I find perfection that can match him? Or is there even a thing? Is he even possible? Is he even llegal? Is he even real?

When I thought it's the sun's perfection the only thing my eyes can spare, I came out wrong, 'cause this man's perfection is just too good to be true.

To be real!

Inilabas ko sa dagat ang isang kamay ko at lakas-loob na dinala sa pisngi niya. I used my fingers to check if he's real. Una kong hinaplos ang buhok niya at kahit na bahagya siyang lumayo ay nagawa ko pa ring hawakan ang basa niyang buhok.

I gasped for it's real!

My fingers then went down to his right eye, next to his left eye. Hinaplos ng mga daliri ko ang bawat lubog ng nakapikit niyang mga mata.

I again gasped for they're real!

Hinayaan kong baybayain ng mga daliri ko ang tagpuan ng mga kilay niya pababa sa matangos niyang ilong. My fingers sculpted every corner of his pointed nose.

Now I know why God deprived humans perfection. It's because humans are weaklings. We cannot take into something so intense, into something so perfect to be real.

Kaya nang mapatanuyan kong walang kapintasan ang lalaking nasa harap ko ay ilalayo ko na sana ang kamay ko nang hulihin niya ito.

My heart rapidly raced as he softly held my wrist within his hot palm despite the wetness. Nang sinalubong ko ang mga mata niya ay tuluyan na akong nilunod nito sa intensidad na hindi kayang sisirin ng puso ko ng mag-isa.

It needed companion.

"Why did you stop?" he asked. Unti-unti niyang dinala ang kamay ko sa mga labi niya para patakan ng mumunting halik ang kamay ko.

When I said my heart needed companion, he already accompanied my heart taking in his perfection. At ngayon, ngayon niya ipinaparamdam sa akin na ang perpektong nilalang na nakikita ko ngayon ay para sa akin lamang.

My only perfection.

Isn't it too much to own this perfection?

He planted soft and sweet kisses on the back of my palm while his eyes are not leaving my eyes.

"Who are you?" I asked.

No, I don't intend to ask his name, I intend to ask what is he? Is he someone who came from another star? To be this perfect?

'Cause damn, a Sophia Zarael is freaking moved with this perfection! The troublemaker of town found someone who's too perfect to be true!

"Seokjin at your service, milady." He smiled before brushing a one last long kiss to my hand. "And you are?"

"Sophia Zarael, probably, someone who'll match your perfection," nakangiti kong sagot dito kalakip pa rin ang hindi matigil sa pagtibok kong puso.

"What about a match in wakeboarding? I lose, you get me. You lose, I get you." He challenged me while grinning widely as if he's mentally telling me that there's no escape for me anymore.

Hindi na nawala sa mga labi ko ang ngiti ko.

This man only doesn't know how to flick a girl's heart, he also knows how to play a fair game.

"Sounds fair," pagpayag ko.

Again, my heart drummed when he quickly leaned on me, leaving a quick a kiss on my lips. "Follow me." As he swam past me.

The end.

I'll let your imagination run from here.
*
Property of Hannan Usman
All Rights Reserved 2017.