Jak już polegniemy...

Jak już padniemy...

Padniemy,

I nie powstaniemy... 

Rozdziobią nas wrony.

I wielce uszczęśliwione będą 

Z naszej beznadziejnej

Śmierci... 

Dziobać będą,

Nasze bezkształtne ciała...

Czarne demony śmierci... 

Wątroby nam pozjadają...

Dobrze, że bogami nie jesteśmy, 

Że nie jesteśmy 

Tak dobroczynni jak 

Prometeusz...

Jeszcze by nas wrony

Do góry przykuły...

*

W mojej głowie wyglądało to nadzwyczaj wybitnie. Ale każdy widzi jak wyszło. Generalnie inspiracją był mit o Prometeuszu i "Rozdziobią nas kruki, wrony..." 

Sami możecie ocenić.

Wiersz miał być wczoraj, ale wczorajszy dzień był tak potworny, że nawet nie miałam czasu myśleć o pisaniu wiersza. Więc nadrabiam dzisiaj.