Νεφέλης Pov

Τους κοιτάζω με ένταση. Θέλω τόσο να τους πω την θεωρία που έχω δημιουργήσει ακόμη και αν δεν έχω αποδείξεις.

Είναι απλώς μια θεωρία, μια διαίσθηση και δυστυχώς στον κόσμο της αστυνομίας και των δικαστηρίων, στον πραγματικό κόσμο οι θεωρίες δεν αποτελούν στοιχεία.

Χρειάζομαι κάτι σίγουρο και γι' αυτό χρειάζομαι χρόνο.

Ο Νίκος με κοιτάζει με ένα βλέμμα σκούρο. Έχει σίγουρα σκεφτεί το τέλος της πρότασης μου. Ποτέ δεν συμπάθησε τον Γιάννη και τώρα σίγουρα πιστεύει πως αυτός ευθύνεται για τον θάνατο του μπαμπά μου.

Χωρίς αποδείξεις όμως δεν αποτελούμε τίποτα παρά μόνο θεωρίες.

《Τι έγινε με τον Γιάννη;》 Η Νικολέτα με κοιτάζει κάπως σαστισμένη με σταγόνες ιδρώτα να κάνουν την εμφάνισή τους.

《Με έσωσε από βιασμό.. στο.. στο μπαρ. Ένας τύπος με έπιασε και.. ένιωθα τον αέρα να τελειώνει. Ήταν δυνατος. Όμως ο Γιάννης ήρθε και με έσωσε από το τέρας》Η Νικολέτα με κοιτάζει σοκαρισμένη μα αμέσως μου χαμογελά

《Ο Γιάννης δεν θα άφηνε να σου συμβεί κάτι κακό 》Την ακούω να μου λέει με ένα απαλό ζηλιάρικο χαμόγελο.

Το βλέμμα μου πέφτει στον Νίκο ο οποίος με κοιτάζει ταραγμένος. Σίγουρα κατηγορεί τονν εαυτό του που δεν ήταν εκεί, που αναγκάστηκε κάποιος άλλος να με σώσει και μάλιστα αυτός ο άλλος να είναι ο χειρότερος εφιάλτης του.

Με αγκαλιάζει ξαφνικά με ένα βλέμμα γεμάτο ενοχές και με βήματα ασταθή. Όμως δεν μπορώ να του θυμώσω. Όχι ενώ ξέρω πως ήταν εδώ. Ήταν εδώ για την μαμά μου, ήταν εδώ για να σταθεί και πάλι στην οικογένεια μου όπως κάναμε και εμείς πριν χρόνια.

Δεν του αξίζει να είναι λυπημένος. Δεν πρέπει να νιώθει τύψεις ενώ ενδιαφέρθηκε για τον μπαμπά μου.

《Νίκο όλα καλά》Η φωνή μου βγαίνει δυνατή, νευρική.
《Σε.. σε έσωσε και εγώ δεν.. δεν ήμουν εκεί》Κατηγορεί άσκοπα τον εαυτό του.

《Ήσουν εδώ. Ήσουν εδώ γιατί η μαμά μου σε χρειαζόταν. Εξάλλου ήταν ο Γιάννης.. και όσα και αν του χρωστάω που με έσωσε.. ακόμη νιώθω παράξενα》Και οι δύο με κοιτάζουν παράξενα μα επιλέγω να μείνω σιωπηλή.

Ποιος ο λόγος να πω πως ο Γιάννης, πάνω στην προσπάθεια να με σώσει σκότωσε κάποιον; Όμως θα μπορούσε να σταματήσει, είχε βγει εκτός ελέγχου, ήταν περήφανος γι' αυτό που έκανε. Ήταν κτήνος. Χτυπούσε κάποιον με τόσο μίσος και τόση οργή...

Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου προσπαθώντας να διώξω από το μυαλό μου τις σκληρές εικόνες.

《Εγώ θα πάω να μιλήσω στον αστυνομικό. Ίσως βρήκαν νέα στοιχεία》Μου ψιθυρίζει και κατεβαίνει τα σκαλιά.

《Και εγώ θα ειδοποιήσω τους γονείς μου. Θα είσαι καλά μόνη σου;》Με κοιτάζει αγχωμένα.

Της νεύω καταφατικά και την βλέπω να κατεβαίνει στον κάτω όροφο.

Κοιτάζω το δωμάτιο μου, τους τοίχους και καταλαβαίνω πόσο ανούσια είναι τα αγαθά πράγματα.

Όπως αυτή η παλιά βιβλιοθήκη. Ο μπαμπάς μου μάζευε χρήματα για να μου την αγοράσει για να διαβάζουμε βιβλία μαζί.. μα όταν τελικά μου την αγόρασε του έτυχε μια σημαντική δουλειά και έλειπε για ένα χρόνο..

Τόσος χρόνος.. τόσες λίγες στιγμές.. ελάχιστες αναμνήσεις.

Ο πόνος κυριεύει την καρδιά μου και νιώθω τον λαιμό μου να καίει. Θέλω τόσο πολύ να κλάψω αλλά δεν μπορώ. Όχι τώρα.

Τώρα πρέπει να βρω τον δολοφόνο..

Το κινητό μου χτυπά και διακρίνω το όνομα του Γιάννη απ' έξω.

《Γεια σου Γιάννη》Η φωνή μου τρέμει όπως περίμενα άλλωστε.

《Νεφέλη.. ξέρω πως είναι μια ανούσια ερώτηση.. αλλά είσαι καλά;》Παίρνω μία βαθιά ανάσα και ανακτώ την αυτοκυριαρχία μου.

《Ναι.. δηλαδή προσπαθώ. Ψάχνω να βρω τον δολοφόνο.》
《Κατανοητό. Μπορώ να βοηθήσω κάπως;》

Κάνω μια παύση. Ο πατέρας μου πέθανε εξίσου βίαια με αυτόν τον άντρα που προσπάθησε να με βιάσει.

Και οι δύο έχασαν την ζωή τους ξαφνικά.. ακόμη και αν δεν το άξιζαν.

《Λοιπόν.. χρειάζεσαι κάτι;》
《Όχι είμαι καλά. Ευχαριστώ πάντως. Τα λέμε》Κλείνω το κινητό και απελευθερώνω την ανάσα μου.

Φαίνεται τόσο παράξενο αλλά ο Γιάννης θα μπορούσε να είχε κάνει το ίδιο σε οποιοδήποτε άντρα. Ακόμη και στον μπαμπά μου. Εξάλλου δεν υπήρχε όπλο. Δεν υπήρχε πυροβολισμός.

Ήταν ξυλοδαρμένος. Ήταν ανύμπορος να αντισταθεί. Εμπιστευόταν τον άντρα και δεν περίμενε την επίθεση.

Την ίδια νύχτα. Με μικρή διαφορά. Ο μπαμπάς μου βρέθηκε νεκρός. Ο άντρας πέθανε μπροστά στα μάτια μου μία ώρα μετά μέσα λίγα λεπτά.

Ο ιδρώτας στάζει στο πρόσωπο μου. Αυτό είναι! Αυτός ο άντρας πέθανε όπως ο μπαμπάς μου!

Αλλά όχι.. γιατί να μου το κάνει αυτό ο Γιάννης; Δεν έχει κανέναν λόγο.. ίσα ίσα με έσωσε.. γιατί να με κάνει να πονέσω..

Μα φυσικά.. γιατί ο μπαμπάς μου ήθελε να τον αλλάξει. Ήθελε να σταματήσει να βλεπόμαστε για τα μαθήματα.. γιατί μας απομάκρυνε.

Χαμογελώ απαλά αλλά νιώθω την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια. Τα βλέφαρα μου βαραίνουν, τα πάντα γύρω μου γυρίζουν, το σκοτάδι έρχεται όλο και πιο κοντά.. πιο κοντά.. μέχρι που βυθίζομαι μέσα του.

Νικολέτας Pov

Βρίσκομαι στον κάτω όροφο. Το σοκ με έχει καταβάλει. Ήξερα τον μπαμπά της Νεφέλης από μωρό και ήταν ένας ευγενικός και καλόκαρδος άνρθωπος. Πολλές φορές όμως έβαζε την δουλειά του πάνω από όλα ξεχνώντας πως έχει ένα σπίτι.

Η Νεφέλη τον αγαπούσε όσο τίποτα άλλο και είμαι σίγουρη πως η απώλεια του θα την κάνει αδύναμη. Μας χρειάζεται δίπλα της. Και τώρα ο θρυλικός Νίκος βρήκε τρόπο να την εκμεταλλεύεται.

Τώρα που είναι αδύναμη θα στραφεί στους ανθρώπους που αγαπάει περισσότερο.. και ο Νίκος θα εκμεταλλευτεί αυτήν την αγάπη ως κάτι περισσότερο.

Ένας νεαρός αστυνομικός παίρνει αποτυπώματα για χιλιοστή φορά εξαιτίας των πιέσεων της κυρίας Ξένιας.

Τον πλησιάζω γρήγορα και τον κοιτάζω. 《Πιστεύεις πως όντως ο κύριος Βασίλης εμπιστευόταν τον δολοφόνο;》

Με κοιτάζει ξαφνιασμένος. 《Φυσικά. Και σίγουρα είναι κάποιος δυνατός, γυμνασμένος, ευκίνητος》
Χαμογελώ απαλά. 《Δύσκολα βρίσκεις τέτοιους στις μέρες μας》

Με κοιτάζει περίεργα και σηκώνεται βιαστικά. 《Εσείς δεν θα έπρεπε να ήσασταν με την Νεφέλη;》

Τον καρφώνω με το βλέμμα μου. 《Η Νεφέλη θέλει να μείνει μόνη της. Η επιθυμία της διαταγή για μένα》
《Λοιπόν.. αυτό δεν το λέει μια καλή φίλη.》
《Αυτό το λέω εγώ》Τον πλησιάζω και κοιτάζω τα χείλη του. Είμαι έτοιμη να κάνω κίνηση αλλά η πόρτα ανοίγει και ο Νίκος μπαίνει μέσα.

《Έλεος ρε Νικολέτα》Είναι το μόνο που λέει ρίχνοντας μου ένα υποτιμητικό βλέμμα.

Μαζεύομαι με ντροπή όπως και ο αστυνομικός.
《Η δουλειά μου εδώ τελείωσε. Θα τα πούμε αύριο》Παίρνει τα σύνεργα του και εξαφανίζεται πίσω από την λευκή πόρτα.

Κοιτάζω τον Νίκο νευρικά ενώ εκείνος προσπαθεί να με ψυχολογήσει.

《Συγγνώμη εντάξει;》
《Πάμε στην Νεφέλη.》Λέει ξερά

《Για να την εκμεταλλευτείς;》
Ανοίγει διάπλατα τα μάτια του και σηκώνει το δάχτυλο του προς το μέρος μου.
《Αυτό μην το ξανά πεις! Πρέπει να είμαστε ενωμένοι γι' αυτήν!》
《Μέχρι να καταλήξουμε νεκροί κι εμείς! Δεν το βλέπεις;》Βάζει το χέρι του στα μαλλιά του.

《Θα πέθαινα άνετα γι' αυτήν》
《Λυπάμαι αλλά αυτό δεν ισχύει για εμένα》Πηγαίνει βιαστικά στο δωμάτιο της Νεφέλης

《Κάλεσε ασθενοφόρο!》μου φωνάζει και αγχώνομαι αμέσως.

*Τέλος κεφαλαίου ❤

Ελπίζω να σας αρέσει

Πατήστε το αστεράκι 🌟 και αφήστε ένα σχόλιο 💬

See you soon🔜*