Γιάννης pov

Μπήκε στο αμάξι μου. Μου χαμογέλασε και τα ματάκια της έλαμψαν. Αθώο μου κοριτσάκι

《Καλώς ήρθες》της λέω χαμογελαστός.
《Καλώς σας βρήκα》μου χαμογελάει. Οδηγάω και σύντομα φτάνουμε σπίτι μου.

Κατεβαίνουμε και μπαίνουμε μέσα. Σκοντάφτει και την κρατάω. Μου χαμογελάει.

Καθόμαστε στο καναπέ.《Θες να φας ή να πιεις κάτι;》με κοιτάει παράξενα《Όχι. Για το μάθημα ήρθα》μου λέει σοβαρή

《Πρέπει να αρχίσουμε》μου κουνάει καταφατικά το κεφάλι. 《Καλά》το μυαλό μου σταματάει. Πώς στο καλό θα της δείξω ασκήσεις;Αφού δεν είμαι καθηγητής.

Αρχιζουμε να λύνουμε ασκήσεις. Κάνω το ένα λάθος μετά το άλλο και με διορθώνει. Δικαιολογούμαι με ένα "σωστά σε "τέσταρα". Κλασσικό ε;

《Ξέρω κάνω λάθη. Σκέφτομαι την Νικολέτα. Ποιον την πείραξε;》ελπίζω η απάντηση να είναι ο Νίκος ώστε να τον μισήσει

《Ο Αντρέας και ο Στέφανος. Δυο παιδιά από την τάξη. 》λέει γράφοντας

《Σε πειράζουν και σενα;》λέω χαϊδεύοντας τα μαλλιά της μα εκείνη απομακρύνεται. Μην κάνεις έτσι μωρό μου..

《Όχι. Άλλωστε εγώ έχω τον Νίκο》αγριεύω

《Εμένα έχεις!》της φωνάζω με νεύρο.

Όταν καταλαβαίνω το λάθος μου προσπαθώ να την πλησιάσω《Συγνώμη. Αλήθεια συγνώμη δεν ήθελα να σε τρομάξω》μαζεύει βιαστικά τα βιβλία της

《Καλύτερα να φύγω》πρέπει να σκεφτώ κάτι γρήγορα

《Στάσου!》πριν προλάβω να πω κάτι η πόρτα χτυπάει.

Ανοίγω. Ο Νίκος;;Τι κάνει εδώ;;Με αγριοκοιτάει

《Τι θες εσύ εδώ;》τον ρωτάει νευριασμένος 《Γιατί μου μιλάτε έτσι κύριε καθηγητή;Τι σας έχω κάνει;》πόσο αφελής..πάλι ξεχάστηκα..

《Δεν περίμενα να είσαι εδώ. Πες μου. Θες βοήθεια;》

Ακούγεται ένας ήχος από το σαλόνι. Ο Νίκος προσπαθεί να δει μέσα μα εγώ τον εμποδίζω κλείνοντας σχεδόν την πόρτα.

《Πες μου》τον ξαναρωτάω.

《Ήρθα να πάρω τα ενοίκια για το σπίτι της θείας μου》το σπίτι της θείας του;Μικρές αγγελίας αύριο

《Λοιπόν;Θα μου τα δώσετε;》με ξυπνάει από τις σκέψεις μου.

《Μισό λεπτό》λέω και πηγαίνω στο δωμάτιο να βρω τον φάκελο.

Νίκος Pov

Τι περίεργος τύπος..θέλω τόσο να του σπάω τα μούτρα. Ξαφνικά ακουω μια φωνή. Μια γνώρινη φωνή να λέει θα τα ξαναπούμε και να παίρνει ως απάντηση όποτε θες μικρή.

Μια γυναίκεια φιγούρα πλησιάζει προς την πόρτα. Την ανοίγει πλατύτερα και μένει με ανοιχτό το στόμα.

Έπειτα την κλείνει πίσω της και ψιθυρίζει《Πας καλά;Με παρακολουθείς;》λέει με νευρο μα ακόμα ψιθυριστά

《αυτό το σπίτι είναι της θείας μου. Εσυ τι κάνεις εδώ》τα χάνει.

Θέε μου κάνε να μην είναι εδώ για αυτό που νομιζω

《Ήρθα για να με βοηθήσει για το τεστ》λέει ντροπαλά και κατεβάζει το κεφάλι παίζοντας με μια φούντα που κρέμεται από την τσάντα της.

《Με δουλεύεις;Ήρθες για ένα τεστ που ήδη είχαμε γράψει;;》κοιτάω κάτω νευριασμένος

《Μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία..》ψελλίζει.

《Σου έδωσε δευτερη ευκαιρία;》χτυπάω το χέρι μου στον τοίχο

《Επ..επειδή δεν έγραψα πολύ καλά και..》πριν προλάβει να τελειώσει την διακόπτω

《Άσε μας ρε Νεφέλη. Η μισή τάξη δεν έγραψε καλά. Μας δουλεύεις κιόλας》δακρύζει.

Μην λυγίσεις,μην λυγίσεις,μην λυγίσεις,λύγισες. Την βάζω στην αγκαλιά μου《από πότε σε βοηθάει άλλος και όχι εγώ;Γιατι;》ρωτάω πληγωμένος

《Μου το προτεινε. Φοβήθηκα ότι αν δεν το κάνω δεν θα μου βάλει καλό βαθμό》κλαίει στην αγκαλιά μου

《Από πότε εσύ κανεις αυτό που σου λένε ξεροκέφαλο πλασματακι;》 γελάει μες το κλάμα της. Πόσο όμορφα γίνονται όλα όταν γελάει

《Θα με πας σπίτι;》ρωτάει δήθεν ντροπαλά

《Θα πάρω τα λεφτά και θα σε πάω》με αγκαλιάζει σφυκτα. Η πόρτα ανοίγει.

Ο καθηγητής με κοιτάει σαν άλλος Zodiac(κατα συρροήν δολοφόνος)και εγώ ανταποδίδω το βλέμμα αν και σκιάχτηκα λιγάκι《Ζαγοραίος. Το νοίκι》μου λέει και σχεδόν μου πετάει το φακελάκι

《Σας ευχαριστώ》λέω σφιγγοντας στην αγκαλιά μου την Νεφέλη. Δεν ξέρω γιατί μα δεν μου αρέσει όταν την πλησιάζει.

《Νεφέλη παιδί μου ό,τι χρειαστείς είμαι εδώ》της λέει και εκείνη φεύγει από την αγκαλιά μου και του χαμογελάει.

《Θα το έχω στο νου μου》μα καλά..τα ξέχασε όλα;Εκείνος την πλησιάζει την κρατάει από τους ώμους και κοιτάει στα μάτια

《Για οποιοδήποτε θέμα》αν ήταν άλλος απέναντι της θα είχα φύγει. Μα αυτόν το ομολογώ..τον φοβάμαι λιγάκι.

Η Νεφέλη απομακρύνεται μα χαμογελάει《Πάμε;》βρίσκω την δύναμη να πω.

Η καρδιά μου έχει σπάσει κομμάτια《Φυσικά》γυρνάει και με κοιτάει. Νιώθω το βλέμμα της μα το δικό μου είναι καρφωμένο σ'αυτόν τον καραγκιόζη.

Μπλέκει τα χέρια μας και με ξυπνάει《Άντε Νίκο》λέει χαριτωμένα. Χαιρετάει τον καθηγητή κι εκείνος της χαμογελάει κοιτάει όμως νευριασμένος τα χέρια μας.

Εγω θέλω τόσο να του πω:ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΑΚΟ όμως συγκρατούμε και του λέω

《γεια σας κύριε Θεοδωρόπουλε》παίρνω την Νεφέλη και φεύγουμε.

Στην διαδρομή ξεμπλέκει τα χέρια μας.

《Εμαθες τι έγινε  με την Νικολέτα;》η αλήθεια είναι πως ναι μα δεν θέλω η συζήτηση να πάει ούτε στο φιλί,ούτε στον Γιάννη

《Όχι πες μου》της λέω προσπαθόντας να ακουστώ πειστικός

《Ο Ανδρέας και ο Στέφανος προσπάθησαν να την βιάσουν》από το μυαλό μου περνάνε χιλιάδες σκέψεις

《Είδες τι άνθρωποι υπάρχουν;》της λέω τελικά και την πιάνω από την μέση.

Φτάνουμε σπίτι της《μπες να πιεις έναν καφέ》θέλω να αρνηθώ όμως το στόμα μου δεν συμμετέχει

《Ναι φυσικά》ηλίθιε. Κι αν μου πιάσει την κουβέντα..《θα κοιτάς παιδάκι μου ή θα μπεις;》λεει γελώντας.

Μπαίνουμε μέσα《Μου έλειψε να έρχομαι εδω》λέω κοιτάζοντας το σπίτι《και εμένα μου έλειψε να έρχεσαι εδώ》με φιλάει στο μάγουλο και με βάζει να κάτσω στον καναπέ.

《Θα φας μάτια μου;》με ρωτάει και λιώνω.

Η ατιμη πάντα με τουμπάρει《Ερωτευμένος είσαι βρε;》με ρωτάει φτιάχοντας τα μαλλιά της. Ναι πολύ. Ναι είμαι.

《Θα φάω》της λέω και μουγκριζει πονηρά《Μικρή》δήθεν την μαλώνω《Καλά καλά》πηγαίνει προς την κουζίνα και την ακολουθώ

《Τι καλό θα φτιάξεις;》γελάει《Θα φτιάξω;Θα πετάξω την πιτσα στο φούρνο απλά》λεει γελώντας. Ακουμπάω στον τοίχο και την κοιτάω που βγάζει το ταψί

《Θα δούμε καμιά ταινια;》την ρωτάω μα ειναι αφοσιωμένη.

《Έλεγα να μιλήσουμε》λέει μετά από λίγο και με σκοτώνει.

《Απλά να πούμε χαρούμενα πράγματα》λέω και κλέβω μια ελιά.

《Καλέ είναι παγωμένη θα πάθεια τίποτα》μου λέει χτυπώντας με απαλά《Γιατί τις ελιες της βάζουμε στον φούρνο πρώτα;》της λέω κοροϊδευτηκά

《Σε μισώ》ξέρω πως δεν το εννοεί μα δεν μου αρέσει να το ακούω

《Πες μου πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο》της λεω επίμονα《ποιο;》μου λέει κάπως αδιάφορα.

Την τραβάω απαλά《οτι δεν με μισείς》με κοιτάει παράξενα《φυσικά και δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Για να σε πειράξω το είπα. Νίκο τι έχεις;》με ανακάλυψε..τέλεια

《Τίποτα. Απλά δεν μου άρεσε η έκφραση》λεω και την αφηνω

《Δεν θα το ξαναπώ ποτέ. ..》κάνει μια μικρή παύση《Νίκο έχεις αμφιβολίες;》δεν απαντάω.

《Ο μικρος Νικόλας έχει αμφιβολίες;Νικολάκη;》λέει και με πειράζει

《Η μικρή Νεφέλη θα έκανε καλά να βγάζει την πίτσα γιατί ο μικρός Νικόλας πεινάει και δεν του αρέσουν τα κάρβουνα》γουρλώνει τα μάτια της και βγάζει την πιτσα.

Πετάει το ταψί στον πάγκο ουρλιάζοντας από τον πόνο《Κάηκες βρε;γιατί δεν πήρες μια πετσέτα;》βάζει το χέρι της κάτω από το κρύο νερό της βρύσης《για να μη φάει κάρβουνα ο Νικολάκης》λέει και μου πετάει νερό

《Έι!》γελάει. Το γέλιο της αντηχεί σε όλο το σπίτι,γελάω κι εγώ《Να φτιάξουμε και γλυκό!》λέει ενθουσιασμένη

《εσύ θα εκαιγες την πίτσα και το χέρι σου θες να φτιάξεις και γλυκό μικρή καταστροφέα;》λέω γελώντας και με χτυπάει δήθεν θυμωμένη

《Θα σου φτιάξω ό,τι θες. Ό,τι ό,τι θες》της λέω και την παίρνω στην αγκαλιά μου《Θέλω σουφλέ σοκολάτας》λέει με υφάκι πριγκίπισσας

《α γα..αγάπη μου..δεν είμαι ζαχαροπλάστης》κατσουφιάζει

《να μην μου τάζεις τότε>》φευγει από την αγκαλιά μου μα δεν αντέχει και γελάει.

Χτυπάει η πόρτα《Ανοίγω εγώ》λέω και πηγαίνω στην πόρτα.

Όταν ανοίγω βλέπω τον κύριο Βασίλη. Τον συμπαθώ αυτόν τον άνθρωπο《Νίκο;Καιρό έχω να σε δω》του χαμογελάω και του σφιγγω το χέρι《Κι εγω χάρηκα που σας είδα》του αφήνω το χέρι

《η κόρη μου;》την ψάχνει με τα μάτια《στην κουζίνα》λέω ευγενικά και κάνω χώρο να περάσει.

Πηγαίνει στην κουζίνα. Κλείνω την πόρτα και τον ακολουθώ. Έχει αγκαλιά του την Νεφέλη. Χαμογελάω.

Τι όμορφη εικόνα《Τι έφερα εγώ στο κοριτσάκι μου;》τον κοιτάει ενθουσιασμένη

《Τι τι;》ρωτάει και τα ματάκια της γυαλίζουν《Σουφλέ σοκολατας!》χοροπηδάει σαν παιδάκι《διάβασες το μυαλό μου;;;》τον αγκαλιάζει σφυκτά χαμογελώντας. Το κοριτσάκι μου χάρηκε..και ο μπαμπάς της χάρηκε..μακάρι να είχα ζήσει κι εγώ τέτοιες στιγμες όμως...ένα φιλί στο μαγουλο μου διακόπτει τις σκεψεις.

Όχι ότι με ενοχλησε..《θα φας μικρέ;》με τραβάει και με βάζει να καθίσω

《Πώς πάνε οι δουλειές κύριε Βασίλη;》τον ρωτάω καθώς η Νεφέλη μας βάζει πίτσα《 Καλά αγόρι μου. Όπως τα ξέρεις. Εσύ πώς πας;》από το κακό στο χειρότερο μέχρι να συναντήσω τα μάτια της..

《Πολύ καλά》λέω χαμογελαστός

《Μπαμπάκα θα φας έτσι;》λέει η Νεφέλη δίνοντας μου το πιάτο

《Πώς να σου αρνηθω;Αν και έφαγα στην δουλειά βαλε μου ένα κομμάτι》του δίνει ενα πιάτο《σε εμένα δεν μπορείς να αρνηθείς ή στην πίτσα;》γελάμε και οι τρεις.

Τρώμε και το σουφλέ《Μήπως να φύγω;》ρωτάω αμηχανα

《Έφαγες και τώρα θα φύγεις;Τι μας λες!Μην με αναγκάσεις να κλειδώσω》λέει σαν δασκάλα κουνώντας μου το δάχτυλο κι εγώ γελάω《εδώ να κοιμηθείς. Άλλωστε εγώ και η Ξένια έχουμε να πάμε στα πεθερικά μου》ξεφυσάει απογοητευμένος και εμείς γελάμε.

《Μη γελάς καθόλου. Καθόλου. Θα έρθει και η σειρά σου.》μου λέει γελώντας με τη σειρά του《να μεινεις εδώ να προσέχεις την μικρή》 μου λέει πλέον σοβαρός《αμάν βρε μπαμπά δεν είμαι κανένα μωρό!》παραπονιέται

《Α θες να φύγω;》λέω κι εγώ με παράπονο

《Όχι,όχι,όχι,όχι!》λέει σχεδόν φωνάζοντας και κάθεται στα πόδια μου

《Νεφέλη κάτω!》 Της λέει ο μπαμπάς της

《Σκύλος είμαι καλέ;》λέει πηδόντας κάτω. Ο μπαμπάς της σηκώνεται και την φιλάει τρυφερά στο μέτωπο.

Έπειτα δίνουμε τα χέρια και χαμογελάει. Πηγαίνει στο δωμάτιο του.

Η Νεφέλη με κοιτάει ναζιάρικα《τώρα είσαι αναγκασμένος να μείνεις εδω》τρίβει περήφανα τα χέρια της

《Ωχ ωχ ωχ》αναφωνώ και εκείνη γελάει. Βαζει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό σαν να προσπαθεί να με πνίξει.

Κοντεύω να πέσω από την καρέκλα《Μικρή》της πιάνω τα χέρια.

Ο μπαμπάς της κατεβαίνει με κοστούμι κι εκείνη επιτέλους με αφήνει πηγαίνοντας κοντά του. 《Γαμπρός,γαμπρός》λέει γελώντας

《Κορόιδευε εσύ¡βάζει άρωμα,μας χαιρετάει και φεύγει.

《Εγώ κι εσύ τώρα》χτυπάει δυο φορές τα χέρια της.

《Νεφέλη》σηκωνομαι και την πλησιάζω《Θα κάτσεις καλά αλλιως θα γίνει χαμός》της λέω μα εκείνη πλησιάζει απειλητικά.

Την γαργαλάω ααταμάτητα μέχρι να με παρακαλάει να σταματήσω《Δε θέλω ταινία. Θέλω να θυμηθούμε τα παλιά》λέει και με αγκαλιάζει.

Καθόμαστε στον καναπέ και λέμε ιστορίες μέχρι που...

Τέλος κεφαλαίου. Ξέρω έχω καιρό να ανεβάσω αλλά τελικά ξεκίνησα μια νέα ιστορία που θα ήθελα πολύ να την διαβάσετε και να μου πείτε την γνώμη σας. Είτε είναι θετική είτε αρνητική.

Στα δικά μας τώρα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην @ioanna-4-  γιατί με βοηθάει πολύ.

Τι λέτε να γίνει παιδιά;;

Spoil: Γιάννης και Νίκος αντιμέτωποι.. 😈😈😈

Εάν σας άρεσε πατήστε το αστερακι 🌟 και αφήστε ένα σχόλιο 💬.

Μου βγήκε 2.000 λέξεις 🎉🎉

See you soon 💋 💋 💋