Νεφέλης Pov

Με γρήγορες κινήσεις ανοίγω την κεντρική πόρτα του σπιτιού του Νίκου και ανεβαίνω δύο – δύο τα σκαλοπάτια. Ο τρόμος έχει φωλιάσει στην καρδιά μου. Αυτός που με πήρε στο τηλέφωνο, δεν ήταν ο Νίκος που λίγη ώρα πριν βρισκόταν στο σπίτι μου. Ο νους μου πάει στα χειρότερα μα δεν χρειάζεται να βασανίζομαι άλλο. Τον βλέπω μπροστά μου, πεσμένο στο πάτωμα, με ενέσεις πεταμένες από εδώ και από εκεί. Τα δάκρυα απειλούν τα μάτια μου μα δεν είναι η ώρα για συναισθηματισμούς.

Με προσοχή, τοποθετώ τον Νίκο στο κρεβάτι και προσπαθώ να σκεφτώ καθαρά. Εάν τον πάω στο νοσοκομείο όλοι θα καταλάβουν πως έχει κάνει χρήση αλλά μόνη μου δεν μπορώ να αντιμετωπίσω τέτοιου είδους πρόβλημα.. ίσως θα έπρεπε να πάρω την Νικολέτα. Δυστυχώς όμως δεν θα ρίξω τον εγωισμό μου ούτε για τον Νίκο. Θα το διαχειριστώ μόνη μου όπως κάνω, συνήθως, στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Παίρνω λίγο οινόπνευμα και το φέρνω κοντά στην μύτη του Νίκου. Επίσης με μία βρεγμένη πετσέτα, βρέχω το πρόσωπο του και τον λαιμό του. Τέλος τυλίγω μια γάζα γύρω από ένα βαθύ κόψιμο το οποίο είμαι σίγουρη πως το προκάλεσε στον κάτω όροφο. Για ποιον λόγο να το κάνει αυτό;;

Πάντα μου έλεγε ότι είχε προβλήματα με την οικογένεια του και ιδιαίτερα με τον μπαμπά του αλλά δεν πίστευα ότι θα έφτανε σε αυτό το σημείο. Όχι εφόσον έχει εμένα, την Νικολέτα. Ακόμη και η οικογένεια μου του φέρεται με αγάπη. Η μητέρα μου ξέρει πόσα έχει περάσει και δεν διστάζει να μου το υπενθυμίζει κάθε φορά που μαλώνω μαζί του. Τα βρίσκουμε, όχι επειδή τον λυπάμαι, αλλά επειδή καταλαβαίνω πως κουβαλάει τα λάθη της οικογένειας του, τις κακές αναμνήσεις. Αναμνήσεις τις οποίες, χρόνια τώρα, προσπαθώ να τις κάνω χαρούμενες και ονειρικές. Ο Νίκος είναι ένας καταπληκτικός χαρακτήρας, σπάνιος. Μπορεί όμως εύκολα να παρασυρθεί..

«Π-Πού είμαι;» Ψιθυρίζει σιγανά, ο Νίκος, και ανοιγοκλείνει τα μάτια του.

«Είσαι ασφαλής. Είμαι μαζί σου.. είμαι εδώ, δεν θα φύγω» Του χαϊδεύω τα μαλλιά ενώ προσπαθώ να διώξω τα δάκρυα από τα μάτια μου.

«Γιατί ήρθες; Γιατί εσύ;» Κουνάει μανιωδώς το κεφάλι του σαν να προσπαθεί να διώξει την εικόνα που βλέπει μπροστά του. Σαν να θέλει πραγματικά να φύγω.

«Νίκο.. νοιάζομαι για σένα. Φυσικά και θα είμαι εδώ όταν με χρειάζεσαι. Και τώρα είναι αυτή η στιγμή.» Δεν χάνω την ψυχραιμία μου. Δεν θα φύγω όσο επίμονα και εάν το ζητάει.

«Όχι εσύ.. Νεφέλη μην..» Δακρύζει και σαστίζω. Δεν γίνεται να ζητάει κάποια άλλη.. «Δεν θέλω να με βλέπεις σε αυτήν την κατάσταση..» Εξηγεί και η καρδιά μου επανέρχεται στην θέση της.

«Εσύ με έχεις δει σε πολύ χειρότερες. Εξάλλου ξέρω πως δεν είσαι χρήστης Νίκο. Απλά κάτι, ειλικρινά δεν ξέρω τι, σε οδήγησε να κάνεις κάτι που.. είναι.. κακό» Προσπαθώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις ώστε να μην τον ταράξω.

«Συγγνώμη..» Λέει σαν παιδί και σκύβει το κεφάλι.

«Κανείς δεν είπε ότι δεν έχεις το δικαίωμα. Απλά απάντα μου.. ήταν στα αλήθεια τόσο σημαντικό αυτό, για το οποίο κατάστρεψες τον εαυτό σου;»

Με κοιτάζει με ένταση στα μάτια, σαν να προσπαθεί να μου απαντήσει με μια ματιά. Σαν να θέλει να πει τόσα πολλά αλλά να παγώνει στην θέα μου. Σκέφτεται. Φαίνεται πως η ερώτηση τον προβλημάτισε.

«Θα σου πω εγώ Νίκο. Κανείς και τίποτα, τίποτα όμως, δεν αξίζουν τόσο ώστε να καταστρέψεις τον εαυτό σου. Ξέρεις.. ίσως να φταίω και εγώ.. έφυγες γρήγορα από το σπίτι και..» Δεν θέλω να σκέφτομαι πως υπάρχει έστω και μία πιθανότητα ο Νίκος να βρίσκεται σε αυτήν την θέση εξαιτίας μου.

«Ποτέ δεν θα έφταιγες εσύ Νεφ» Με διαβεβαιώνει και τον αγκαλιάζω. Μια κίνηση που μου βγήκε τόσο αυθόρμητα.

«Άντε κούκλα μου... καλύτερα να πας σπίτι σου. Νύχτωσε. Ο μπαμπάς σου θα ανησυχεί.» Μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

«Ξέρεις Νίκο... σκεφτόμουν εάν.. λέω.. εάν.. θα ήθελες να μείνω εδώ»

«Ξέρεις ότι θα το ήθελα πολύ αλλά.. εμ.. η θεία μου δεν δέχεται και πολύ τους επισκέπτες. Ειδικά εάν είναι κοπέλες..» Κοκκινίζει από ντροπή.

«Όλα καλά.. εγώ.. πάω σπίτι εάν είναι. Μου υπόσχεσαι ότι θα είσαι καλά;»

«Υπόσχομαι» Χαμογελάει και σηκώνομαι. Παίρνω τα πράγματα μου και τον χαιρετάω.

Περπατάω στους δρόμους. Κοιτάζω το ρολόι μου και αμέσως καταλαβαίνω πως έχω αργήσει για τα καλά. Κοντεύει δώδεκα..

Οι κεντρικοί δρόμοι είναι άδειοι εκτός από αυτούς που έχουν πιει υπερβολικά για να γυρίσουν σπίτι τους.

Παίρνω ανάσες καθώς προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Πώς μπλέκω πάντα έτσι;

«Νεφέλη.. τι κάνεις τέτοια ώρα έξω;;» Γυρίζω όλο μου το σώμα προς το μέρος αυτού που με φωνάζει.

«Γιάννη» Χαμογελάω πλατιά «Ε.. εννοώ κύριε Γιάννη.. απλά ήμουν στον Νίκο, είχε ένα θέμα, και τώρα γυρίζω σπίτι μου»

«Είναι επικίνδυνα εδώ έξω για μία νέα κοπέλα μόνη. Και κομμένος ο πληθυντικός.» Με πλησιάζει και περπατάει δίπλα μου. Το άρωμα του τόσο μεθυστικό. Βαρύ, αντρικό, υπέροχο. Θα ήθελα πολύ να μείνω στην αγκαλιά του για ώρα.. μα τι λέω.. είναι καθηγητής μου.

«Είσαι καλά;» Μου χαμογελάει και νιώθω την πίεση μου στα ύψη. Μακάρι να κοιτούσα αυτό το χαμόγελο για ώρα

«Υ-Υπέροχα» Κοκκινίζω μόλις καταλαβαίνω πως τραύλισα.

«Κρυώνεις;» Χωρίς να απαντήσω βγάζει το τζάκετ του και μου το δίνει. Τυλίγομαι με το δερμάτινο ύφασμα και το σφίγγω πάνω μου.

«Γιατί πήγες στον Νίκο;» Τώρα τι να του πω; Ο μαθητής σας έκανε χρήση;

«Εμ.. για να διαβάσουμε αλλά μετά κοιμήθηκα..»

«Εμένα μου φαίνεσαι πιο πολύ κουρασμένη παρά κοιμισμένη»

Δεν απαντάω. Δεν βγάζει νόημα να λέω ψέματα. Απλά προχωράω βιαστικά.

«Αύριο είναι ο χορός. Θα έρθεις έτσι;» Με ρωτάει με την βαριά αντρική του φωνή.

«Εννοείται. Λοιπόν τι θα ντυθείς;» Γελάω

«Εγώ είμαι ο Δίας μωρέ» Γελάει συνεχώς

«Εγώ δεν ξέρω ακόμα. Μάλλον θα ντυθώ και εγώ καμιά βασίλισσα ή θεά. Θα ρωτήσω και τον Νίκο πρώτα. Ούτως ή άλλως μαζί θα πάμε..» Σταματάω έξω από το σπίτι «Καληνύχτα Γιάννη και ευχαριστώ»

«Καληνύχτα μικρή» Μου κλείνει το μάτι καθώς απομακρύνεται.

Γιάννης Pov

Εννοείται πως δεν θα επιτρέψω να έρθει μαζί με τον Νίκο στον χορό. Η Νεφέλη θα είναι δική μου συνοδός ή έστω θα είναι συνεχώς μαζί μου. Δεν δέχομαι να πάει με αυτόν τον μπουμπούνα.

Επίσης τι έκαναν μέχρι τις δώδεκα και σε ένα άδειο σπίτι; Προφανώς και δεν διάβαζαν. Η Νεφέλη δεν κρατούσε βιβλία ούτε καν στυλό. Αχ Νεφέλη τέτοια ψέματα σου γυρνάνε μπούμερανγκ. Μόνο που εσένα θα σου έρθουν όλα μαζί.

Βγάζω το κινητό μου και τηλεφωνώ στην Νικολέτα. Δεν αργεί να απαντήσει.

«Γεια σου Γιάννη μου..» Ακούγεται η νυσταγμένη φωνή της

«Νικολέτα μπορείς να μου κάνεις μία χάρη;»

«Πες μου..» Η φωνή της αβέβαιη, έτσι θα είναι πλέον.

«Θέλω αύριο να έρθεις με άλλον συνοδό.. ξέρεις θα κινήσουμε υποψίες. Άκουσα στο σχολείο κάποια σχόλια για εμάς τους δύο. Καλό θα ήταν να μην πέσουν άλλα βλέμματα πάνω μας. Νομίζω πως εάν ερχόσουν με τον Νίκο οι φήμες θα έσβηναν ε;;»

«Εντάξει έχεις δίκαιο. Θα του μιλήσω αύριο» Μου απαντά με απόλυτη σιγουριά.

«Ίσως σε προλάβει η Νεφέλη.. τότε θα έρθεις μόνη σου.. Α και επίσης ντύσου σαν κάποια θεά. Θα ταιριάζουμε κιόλας» Σχέδιο σε εφαρμογή.

«Εντάξει..ο Νίκος είναι δικός μου κολλητός. Θα του στείλω τώρα. Καληνύχτα, θα τα πούμε αύριο» Η φωνή της γεμάτη ζήλια, όπως πρέπει να είναι και όπως θα είναι.

Τερματίζω την κλήση. Λυπάμαι Νεφέλη αλλά είναι ο μόνος τρόπος να έρθεις κοντά μου. Θα σε κρατήσω ασφαλή από τους τρελούς και ανισόρροπους φίλους σου.

*Τέλος κεφαλαίου ❤ Τέλος και των σχολείων - εξετάσεων💕💕

Μου λειψατε πάρα μα πάρα πολύ αλλά τώρα επέστρεψα και έχω κεφάλαια σε όλα τα βιβλία 😈😈.

Ελπίζω να σας αρεσει❤

Μην ξεχάσετε να πατήσετε το αστερακι 🌟 και να αφήσετε ένα σχόλιο 💬.

Επίσης ευχαριστώ την AncaLove2001 για την υπέροχη περιγραφή ❤❤

See you soon 🔜🔜💋💋*