Ψιθυρίζω ενώ τοποθετώ τα χέρια μου στα πλευρά της. Μου χαμογελαει. Με πλησιάζει κι άλλο. Η πόρτα ανοίγει ξαφνικά κι εγώ απομακρύνομαι βιαστικά.

《Νίκο μπορείς να έρθεις λίγο;》 Η Νεφέλη βγαίνει από την αίθουσα. Μας κοιτάει περίεργα. Ο Γιάννης κάθεται στην καρέκλα χαμογελαστός. Μπαίνω μέσα βιαστικά. Η πόρτα κλείνει πίσω μας.

Μενω μονος στο δωμάτιο με εκείνον. Νιώθω τους τοίχους να μας κλείνουν. 《Κάτσε να φτιάξεις τον υπολογιστή. Κράσαρε και λανγκάρει συνεχώς.》Με διατάζει. Κάθομαι κοντά του. Όσο νιώθω την ανάσα του τόσο θελω να την διακόψω μια για πάντα. Προσπαθώ να φτιάξω τον υπολογιστη. Το μυαλό μου όμως είναι στα κορίτσια. Τι να συζητάνε έξω;

Νεφέλης Pov

Το φιλί που έδωσα με τον Γιάννη γυρίζει συνεχώς στο μυαλό μου. Έρχεται και συγκρίνεται με το φιλί του Νίκου.

《Να μου μιλήσεις δεν ήθελες;》 η Νικολέτα λέει νευρικά. Αυτή η κοπέλα έχει αλλάξει πολύ. Τους θέλει όλους δικούς της.

Παλιότερα ήταν τοσο σεμνή,τόσο γλυκιά《καλά όταν αποφασίσεις..》κάνει κίνηση να φυγει και την τραβάω επιθετικά..《τι κάνεις;;》ουρλιάζει σχεδόν..《Άκου να σου πω!Εμένα δεν θα με ακουμπάς》απαντά μόνη της,Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει..Γιάννης..

《κατάλαβες μωρή;》συνεχίζει δυνατά. Κάνει αυτά που κοροϊδεύαμε μαζί..

《ποια είπες μωρή;;》απαντάω εξίσου δυνατά.

《με χρονοκαθυστέρηση λειτουργείς;》λέει ειρωνικά σχολιάζοντας την αργοπορία μου στο να απαντήσω.

《Σε βαρέθηκα》λέω αφοπλιστικά κι εκείνη με αρπάζει από το μαλλί. Μια εμφύλια διαμάχη αρχίζει μεταξύ μας. Τα αγόρια τρέχουν αμέσως και μας χωρίζουν.

Μια τούφα των μαλλιών μου είναι στα χέρια της,λίγο αίμα τρέχει από την μύτη της 《Και οι δύο στο γραφείο》διατάζει ο Γιάννης με σταθερή φωνή και απομακρύνεται.

《Τι πάθατε μωρέ;》ο Νίκος μας κοιτάει σαστισμένος.

Λογικό..εμείς δεν μαλώναμε ποτέ.《Εκείνη μου επιτέθηκε》νιαουρίζει σαν γατουλα και αγκαλιάζει τον κολλητό ΜΟΥ.

Βγαίνω έξω γρήγορα. Πηγαίνω στις βρύσες και πλένω το πρόσωπό μου έτσι ώστε να μην διαχωρίζει κανείς τα δάκρυα με το νερό. Ξαφνικά νιώθω δυο χέρια να με τυλίγουν κι ένα ζεστό φιλί στον ώμο μου. Δεν είναι ανάγκη καν να γυρισω,ξέρω ποιος είναι.

《Όλα θα πάνε καλά μάτια μου,όλα》μου ψιθυρίζει ο Νίκος. Εγώ ξέρω όμως ότι τίποτα δε θα ναι όπως πρώτα.

Ειδικά αν ο Νίκος μάθει για το φιλί μου με τον Γιάννη
《πώς μαλώσατε εσείς;τόσα χρόνια φιλες;》κλείνω τα ματια μου σφικτά.

《μην ρωτάς,σε παρακαλώ》λέω και με αγκαλιάζει.
《λένε όπως μια γυναίκα δεν είναι καλά,πάρτην αγκαλιά και μην πεις λέξη》λέει και με φιλάει στο μετωπο στοργικά.
《Ισχύει..》πόσο μπορώ να τον αγαπάω αυτόν τον άνθρωπο;

《Πάμε μέσα;》ρωτάει σιγανα. Νεύω καταφατικά και μπαίνουμε μέσα αγκαλιά. 《Πόση ώρα θα σας περιμένουμε κυρία Παπαδοπούλου;》με ρωτάει ειρωνικά ο Γιάννης και κατεβαζω το κεφάλι.

Πηγαίνουμε στο γραφείο.《Ζαγοραίος εσύ έξω》λέει στον Νίκο ο οποίος με κρατάει αγκαλιά.
《Νίκο δεν ακούς;Έξω!》ο Γιάννης του φωνάζει δυνατά μα εκείνος δεν κινείται. Ο Γιάννης δεν δίνει άλλη σημασία.

Εξιστορεί στον διευθυντή. Εκείνος σηκώνεται αγριεμένος《Τόσα χρόνια φίλες και μαλώνετε γιατί;》η Νικολέτα κάνει πώς κλαίει.

Πώς μου την σπάει..το καλό είναι ότι ο διευθυντής ηρεμεί.《Μην κλαις γλυκιά μου..όλα τελείωσαν》της λέει γλυκά. Ακόμα και με αυτόν μωρή;;
Συνεχίζει να μυξοκλαίει..πού κατάντησα να μιλάω έτσι για την ίδια μου την κολλητή..ήξερα όμως εγώ τι ήταν από τότε που κου έκλεβε την σοκολάτα στο δημοτικό. Ή τότε στο νηπιαγωγείο που μου έκλεβε την θέση στην κούνια. Γελάω αυθόρμητα στις σκέψεις μου και όλοι με κοιτάνε. Κοκκινίζω.

Ο Νίκος γελάει. 《Εμ..οκ..μπορειτε να βγείτε...》λεει μπερδεμενος ο διευθυντής και μας κάνει νόημα να βγούμε.

Κατά την έξοδό μας ο Νίκος μας αγκαλιάζει και τις δύο《Μην σας ξανακούσω να μαλώνετε. Ναι;》κουνάω θετικά το κεφάλι μου,όπως και η Νικολέτα
《Άντε αγκαλιαστείτε βλαμμένα》. Αγκαλιαζόμαστε μα νιώθω την αγκαλιά της τόσο παγωμένη..

《εγώ..πάω στο μπάνιο》λέει σκουπίζοντας το πρόσωπό της από την μάσκαρα《θες να έρθω;》της λέω μα εκείνη φεύγει.
Το κουδούνι χτυπάει. Βαζω το κεφάλι κάτω και προχωρώ. Δεν με νοιάζει τίποτα πλέον. Θέλω την φίλη μου πίσω.

《να έρθω σπίτι σου απόψε;》ακούω τον Νίκο να μου μιλάει μα δεν δίνω σημασία. Με σταματάει μπροστά από το σπίτι μου. 《Υποθέτω δεν θες να μπω..》μου λέει κοιτώντας με στα μάτια《έλω..πώς δεν θέλω..》λέω σχεδόν μαγνητισμένη κι εκείνος με κοιτάει παράξενα.

《Εμ..εντάξει. Να μπω τότε..》μπαίνουμε σπίτι. Ωχ γαμώτο ο μπαμπάς μου είναι εκεί.
《Τι έγινε Νικολάκη;Χάθηκες πάλι》κανουν χειραψία. Δεν ακούω τι λένε. Ανεβαίνω γρηγορα τις σκάλες για το δωματιο μου. Πετάω την μπλούζα μου πάνω στο κρεβάτι και βάζω τραγούδια. Στέκομαι στον καθρέφτη με το φανελάκι και με κοιτάω. Γιατί τους ελκύει ολους τι έχει και δεν έχω;Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου.

Δυο χέρια με τυλίγουν και με ωθούν να χορέψω. Χορεύουμε αγκαλιά,ως συνήθως..μα αυτός είναι διαφορετικός. Η ανάσα του χτυπάει ακριβώς στον λαιμό μου και με κάνει να ανατριχιάζω. Άξαφνα φιλάει τον λαιμό μου.

Αρχικά προσπαθώ να τον απομακρύνω..μα είναι τόσο ωραίο..τυλίγω τα χέρια μου γύρω του και εκείνος συνεχίζει έντονα. Αναστενάζω δίχως να συγκρατούμαι. Με ρίχνει στο κρεβάτι. Το απολαμβάνω όσο μπορώ.

Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει..《Α..εμ..δεν..》η μάνα μου..όχι ρε γαμώτο. Με την μάνα μου οι σχέσεις δεν είναι τόσες στενές όσο με τον πατέρα μου. Και τώρα βλέπει τον κολλητό μου πάνω μου κι εμένα με το φανελάκι..ιιιι ο Νίκος είναι πάνω μου ααααααα

《Εμ..να σας εξηγήσω》προσπαθεί να απολογηθεί《όχι..όχι..καταλαβαίνω..εντάξει》εκείνη προσπαθεί να κρύψει την ντροπή της. Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιει.

Η πόρτα κλείνει αργά. Ο Νίκος μένει να την κοιτάει《εμ..μήπως να φευγες από πάνω μου;λέω εγώ τώρα..》λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου.

《Ναι..》 φεύγει《 Έλα όλα καλά. Ξερει ότι είμαστε φίλοι》λέω απολύτως φυσιολογικά για να πείσω και τον εαυτό μου.

《Δεν ήταν και τόσο φιλικό αυτό ξέρεις..》έχει δίκιο..και θέλω τόσο να ξαναγίνει..το κακό είναι ότι θέλω να δοκιμάσει κι ο Γιάννης..τι έχω πάθει..

《Εγώ καλύτερα να φύγω..》με αφήνει να βγάλω το φίδι από την τρύπα τώρα;;
《Όχι..μη..》πριν προλάβω να τελειώσω την φράση μου τα χείλη του προσγειώνονται στα δικά μου.

Με φιλάει γλυκά για δεύτερα και εξαφανίζεται πριν προλάβω να το ευχαριστηθώ. Η πόρτα ξανανοίγει και ξέρω πώς δεν θα ναι για καλό
《Μπορώ να μπω;》με ρωτάει η μαμά μου ντροπαλά
《Μπες》της λέω και κάθομαι στο κρεβάτι όσο κι αν δεν θέλω μια ακόμα συζήτηση για μελισσούλες,λιβάδια,πεταλούδες και λουλουδάκια.

《Εμ..εσείς κι ο Νίκος..》έχει αλλάξει χίλια χρώματα. Ψάχνει τρόπο να μάθει《Είμαστε φίλοι. Ξεκάθαρα φίλοι》λέω με σιγουριά.

《μα..εγώ σας είδα》στο μυαλό μου έρχονται εικόνες από πριν.
《μια τρέλα εφηβική》λέω την πρώτη δικαιολογία που μου έρχεται στο μυαλό.
《Ξερεις αυτοί οι αυθορμητισμοί της εφηβειας μπορούν να φέρουν προβλήματα και μπελάδες..μια εγκυμοσύνη για παράδειγμα》λέει σιγανά.

Ένα φιλί ήταν πώς κάνει έτσιιι 《μάνα ένα φιλί στον λαιμό ήταν!Μην παθαίνεις υστερία》 μιλάω με αγανάκτηση.
《Σήμερα ναι. Αύριο;》

Ρωτάει αγχωμένη 《αύριο τι;θα μεταμορφωθεί σε πεταλούδα;》λέω ειρωνικά και βάζω την μπλούζα μου.

《Δεν έχεις όρεξη για κουβέντα μου φαινεται...》 αντεεε πώς το κατάλαβες. Είναι μάνα μου,δεν θέλω να της μιλάω έτσι,μα εικάζεται διάφορα. Απο μωρά μας θεωρούσε ζευγάρι. Πηγαίνω στον καθρέφτη. Τινάζω τα μαλλιά μου και κοιτάζω τον λαιμό μου.

Αγγιζω απαλά ένα σημάδι. Ίσως να έχει δίκιο..σήμερα ένα φιλί..αύριο;Όχι ,όχι μην παραλογίζεσαι. Ο Νίκος είναι φίλος σου..δεν μπορεί να είναι και η πρώτη σου φορά. Ή μήπως μπορεί;Χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό μου,χιλιάδες δάκρυα στα μάτια μου. Και εκείνο το πονεμένο βλέμμα της να τα πολλαπλασιαζει.

《Μαμά...εγώ》σηκώνεται και με αγκαλιάζει. 《Αναγνωρίζω τα λάθη μου μαμά...δεν ξέρω γιατί το έκανε μα δεν βρίσκω δύναμη να τον ρωτήσω...》λέω αυθόρμητα,ατάκες που ίσως μετανιώσω.

《Μην λες φράσεις που αργότερα θα μετανιώσεις》μου λέει σαν να διαβάζει το μυαλο μου. Πριν ρωτήσω "μα..πώς"
《Μανα είμαι》μου λέει. Θα γίνω και εγώ μια μέρα έτσι;

Μια μίζερη γυναίκα κλεισμένη σε έναν οίκο μόδας να σχεδιάζω φορέματα για άλλες μίζερες γυναίκες με ψυχρά χαμόγελα,πλαστικά μάγουλα,γαλλικές μύτες,ανέκφραστες κι όμως πάντα τόσο εκφραστικές με τους άσεμνους σχολιασμούς και τα πικρόχολα σχόλια;Όχι αυτό δεν θα μου το επιτρέψω. Εγώ θα γίνω άνθρωπος. Όχι κριτής. Άνθρωπος. Γιατί αν θες να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο. Εγώ μεγάλωσα με Λειβαδίτη. Αυτός είναι ο σκοπος μου. Να παλέψω για την ειρήνη. Για να πάψουν να υπάρχουν ανισότητες και αδικίες. Όχι για να φροντίζουν το "εγώ" τους κυρίες της σειράς,που όταν κατέβηκαν από τα χωριά τους πίστευαν πως "coco chanel"είναι πρόσταγμα για να κουνηθεί το γαϊδούρι.

《Θέλεις να φας κάτι;》 με διακόπτει από τις βάναυσες σκέψεις μου.
《Δεν πεινάω》απαντάω επαναστατικά《εντάξει αγάπη μου. Αν χρειαστεις κατι,θα είμαι κάτω》 με φιλάει απαλά στο μέτωπο και φεύγει. Κλείνω την πόρτα. Ξαπλώνω στο κρεβάτι,βάζω ακουστικά και τραγούδια στο τέρμα.

Γιατί να μου συμβαίνουν ολα αυτά;Το φιλί του Γιάννη,τα φιλιά του Νίκου. Ο ένας είναι καθηγητής μου κι, οπως λέει ο πατέρας μου,σε άλλες εποχές δεν τολμουσες να κοιτάξεις στα μάτια καθηγητή σου πόσο μάλλον να τον ερωτευθείς. Σε αυτές τις εποχές όμως;Είναι εφικτό;Ο άλλος κολλητός μου κι,όπως λέει η μαμά μου,η φιλία είναι ιερή και το μπλέξιμο ερωτικών και φιλικών μόνο μπελάδες φέρνει.

Πόσο δίκιο να έχει μια γυναικα που ήταν πάντα επαναστατική μα κλεισμενη,έτοιμη να ερωτευθεί μα ήδη ερωτευμενη με τον μοναδικό άντρα που γνώρισε στην ζωή της;Ο ύπνος με παίρνει πριν καν το καταλαβω...

Νίκος Pov

Πηγαίνω βιαστικά στην κουζίνα. Ανοίγω εκείνο το παλιό ουίσκι,που κάποτε εκείνος ο άχρηστος μου είχε δώσει. Πίνω μια γερή γουλιά από το μπουκάλι. Προσπαθώ να συνέρθω. Να μην την σκέφτομαι.

Παραδέχομαι ότι πάντα ερωτευμένος μαζί της ήμουν κι ας κοιτούσα περιστασιακά άλλες κοπέλες για να ξεχαστώ. Η σαρκική επαφή βλέπεις. Η στιγμιαία ικανοποίηση,η ικανοποίηση του εγώ. Σήμερα όμως ήρθαμε κοντά. Κι ορκίζομαι ότι ουτε εκείνη το έλαβε ως μια απλή σαρκική επαφή γιατί,πολύ απλά,δεν ήταν.

Οι ψυχές μας ενώθηκαν,χόρεψαν πλάι πλάι,μαζί κι αντικρυστά έναν χορό καθόλου ερωτικό και συνάμα καθόλου φιλικό. Έναν χορό ακαθόριστο,εμφύλια διαμάχη θα έλεγε κανείς. Μια μάχη,ένας σκληρός πόλεμος που χρόνια κρατά στο μυαλό μου. Δεν ξέρεις ποιος κερδίζει, καθώς το καλό και το κακό δεν διαχωρίζουν μεταξύ τους.

Είναι αυτό που μου έλεγε κάποτε μια αγγελική φωνή:"όλα έχουν την θετική και την αρνητική πλευρά τους". Πίνω άλλη μια γουλιά. Θυμώνω που δεν μου το ξαναείπε ποτέ. Σιχαίνοταν την επανάληψη,αν και διάβαζε ποίηση καθημερινά. Ακόμα τα βιβλία αυτά κοσμούν τις κενές βιβλιοθήκες. Παραδοσιακά και μοντέρνα. Το κοινό τους;Η σκόνη.
Καβάφης,Ελύτης,Καριωτάκης,Σολωμός,Κάλβος κι άλλα τόσα γνωστά κι άγνωστα ονόματα. Σελίδες γεμάτες αίμα από εποχές που μόνο αηδία μου προκαλούν. Από παιδικές αναμνήσεις που πασχίζω να ξεχάσω. Όταν τα παιδάκια έπαιζαν τον γιατρό,εγώ κοιμόμουν πλάι σε πραγματικές σύρρηγες. Όταν μαγείρευαν με πλαστικά πιάτα και ποτήρια,εγώ έκλεινα πληγές από γυάλινα και προσελάνινα. Όταν έπαιζαν με κούκλες και αυτοκινητάκια,εγώ οδηγούσα το αυτοκίνητο πλάι σε μεθυσμένους και αρρώστους.

Όταν τους άλλαζαν την πάνα,εγώ άλλαζα ορό. Κρατούσα στην ζωή,ενώ ο ίδιος πέθαινα. Και εκείνος μας σκότωνε αργά και τους δύο. Πιέζω το χέρι μου στο ποτήρι. Κόβομαι βαθιά. Δεν με νοιάζει. Ξέρω πως δεν πρέπει,μα θα το κάνω.

Πηγαίνω βιαστικά επάνω. Ανοίγω την πόρτα,μια πόρτα που χρόνια είχα να ανοίξω. Μια πορτα που κρύβει πολλά. Προσπερνώ αδιάφορα φωτογραφίες,αναμνήσεις Συγκινήσεις,μαλακίες όλα,η ζωή δεν αξίζει. Παίρνω μια παλιά σύριγγα.

Την γεμίζω βιαστικά και με αποφαιστικές κινήσεις την καρφώνω στο άμαθο χέρι μου. Τρέμω. Δεν σταματάω. Οι σύριγγες συνεχόμενες. Μεχρι που πέφτω κάτω. Όλα θολά. Στο μυαλό μου και πάλι εκείνη η μορφή της γυναίκας πλέον που φιλούσα παθιασμένα και αχόρταγα,που αναστέναζε στην αγκαλιά μου.

Ίσως και να αξίζει η ζωή τελικά. Τα ναρκωτικά είναι μια μαλακια. Μαστουρα είναι ο έρωτας..μεγάλη μαστουρα..Πιάνω το κινητό. Καλώ τον πρώτο,άγνωστο για μένα,αριθμό. Σήκωσέ το..όποιος και να εισαι..

《Ναι;》όχι γαμώτο..ακούω την φωνή της.《Έλα δεν είμαι καλά...》το τελευταίο που προλαβαίνω να πω πριν κλείσω τα μάτια μου,ίσως για πάντα...

*Τέλος κεφαλαίου.

Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ και ευχαριστώ την ioanna-4- γιατί έγραψε ένα από τα αγαπημένα μου κεφάλαια που έχω διαβάσει ποτέ.

Ελπίζω να αρέσει και σε σας. Η συνέχεια θα ανέβει σε λίγο καιρό όπως και στις άλλες ιστορίες ❤

See you soon 🔜 *