Νίκος Pov

Φτάνω στο σπίτι της Νεφέλης βιαστικά. Ανοίγω την πόρτα και η εικόνα που αντικρίζω είναι τραγική. Μου θυμίζει διάφορα,μα δεν έχω χρόνο να θυμηθω.

Η κυρία Ξένια τρέχει επάνω μου κλαίγοντας. Φωνάζει λεξεις που δεν υπάρχουν,ακούγονται πνιχτές κραυγές και λυγμοί. Την αγκαλιάζω σφικτά και σκέφτομαι πώς θα αντιδράσει το κοριτσάκι μου σε μια τέτοια εικόνα.

Ο άνθρωπος που την αγκάλιασε για πρώτη φόρα,ο άνθρωπος που της εμαθε να μιλαει και να περπαταει,που ξερει ολα τα μυστικα της..νεκρός στο σαλόνι. Δεν μπορώ να κλάψω,δεν έχω δάκρυα. Άλλωστε ένας πρέπει να είναι δυνατός.

Ποιος τόλμησε να τον χτυπήσει;Να τον αποτελειώσει;Η αστυνομία μας απομακρύνει κι άλλο.

Άσκοπα λόγια σε ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν,προσπαθούν να μας ηρεμήσουν.

Δεν ηρεμεί η ψυχή του ανθρώπου που εχει χάσει μια ψυχή. Βγάζω έξω εκείνη την γυναίκα που σπάνια βλέπω.

《Γιατι》κλαιει και οδυρεται. Δεν ξερω τι πρεπει να απαντήσω. Ποτέ δεν ήξερα.

Ένα τσιγάρο δανεικό ξεπροβάλλει από το σακάκι και δεν του αντιστέκομαι. Το ανάβω και παίρνω μια γερή ρουφηξιά. Τα μάτια της μπερδεμένα με κοιταζουν.

Δεν καταλαβαίνει. Δεν καταλαβαίνω. Σκέφτομαι το μετά. Όταν μάθει,θα καταστραφεί. Και εγώ είμαι πολύ μικρός για να την παρηγορήσω. Πολύ μεγάλος για να μην το κάνω.

Νεφέλης Pov

Δεν το πιστεύω..ούτε αυτό που βλέπω,ούτε αυτό που ακούω.

Ένας νεκρός άντρας δίπλα μου..μπροστά μου..ένας άνθρωπος που πριν από λίγα λεπτά με άγγιζε έστω επιθετικά τώρα..είναι νεκρός..έτσι απλά.

Και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Τα χέρια μου αμέσως.

Πάνε στα αυτιά μου και μια πνιχτή τσιρίδα βγαίνει αυθόρμητα από μέσα μου.

Τραβάω τα μαλλιά μου με δύναμη,ο Γιάννης προσπαθεί να με πλησιάσει μα κάνω βήματα πίσω γοργά.

《Μην φοβάσαι》 λέει με βαριά ψυχρή φωνή. Ο Νίκος είχε δίκιο..μόλις προσπαθεί να με πλησιάσει ξανά αρχίσω να τρέχω.

Δεν ξέρω πού πάω,απλά τρέχω.

Τα μαύρα σύννεφα που γέμισε ο ουρανός,τρέχουν μαζί μου κι εκείνα ως ένδειξη συμπαράστασης ίσως,ίσως και από εγωισμό να δείξουν ανώτερα από το άσπρα,αποκάλυψη πραγματικής ζωής,αποφυγή παραμυθιών,το κακό κερδίζει σχεδόν πάντα το καλό.

Οι εικόνες ενός νεκρού άνδρα αποθηκεύτηκαν στο μυαλό μου και στην ψυχή μου και δεν νομίζω να καταφέρουν να απεγκλωβιστούν ποτέ ή να καταφέρω να τις ελευθερώσω.

Σταματάω λαχανιασμένη να τρέχω. Οι σκέψεις σβήνονται αμέσως. Ένα ασθενοφόρο σταματημένο έξω από τα σπίτια μου.

Τρεις άντρες με μπλε στα σκαλιά μου. Έμαθαν για τον Γιαννη..μα πώς;πλησιάζω θολωμένα.

Δεν ξέρω τι πρεπει να κάνω,τι πρέπει να πω. Με σταματάνε.

《Ποια είστε εσείς;》 ένας από εκείνους με ρωτάει ενώ οι άλλοι δυο κοιτάνε καχύποπτα.

《Νεφέλη Παπαδοπούλου》απαντάω με περισσότερο σθένος από όσο διέθετα.

《Η κόρη του είναι...》 κατεβάζουν το κεφάλι και δεν ξαναμιλάνε.

Μια αδύνατη γυναικεία μορφή σκυφτή,καμπουριασμενη,στηριζόμενη στο μπράτσο ενός γεροδεμένου νεαρού ξεπροβάλλει.

Δεν βρίσκω την δύναμη να μιλήσω. Με αγκαλιάζει και μένα 《Πού είναι;》ρωτάω αναφερόμενη στον άντρα που με μεγάλωσε.

Σιωπηλά ο Νίκος μου δείχνει το ασθενοφόρο.

《Θα γίνει καλά;》ρωτάω με την ελπίδα και την  παιδικότητα να χρωματίζουν αθώα την φωνή μου. Δεν παίρνω απάντηση.

Βρίσκω το θάρρος και ρωτάω ξανά.《Νίκο,θα γίνει καλά;》με κοιτάει με βλέμμα κενό

《Δεν ξέρω κοριτσάκι μου δεν ξερω..》

* Γεια σαςς❤

Ελπίζω να σας άρεσε. Η ιστορία εξελίσσεται όλο και περισσότερο ❤

Επίσης να πω ευχαριστώ για τις προβολές και τις ψήφους σας❤ Σημαίνουν πολλα❤

Εάν σας άρεσε πατήστε το αστεράκι 🌟  και αφήστε ένα σχόλιο 💬.

See you soon🔜*