Νεφέλης Pov

«Γλυκιά μου το σχολείο πλέον κρύβει διάφορους κινδύνους. Νιώθεις ευάλωτη και απροστάτευτη» Τι;; Πότε είπα εγώ κάτι τέτοιο;;  Ίσα ίσα εγώ στη σχολή νιώθω ηρεμία και χαρά.. όταν είμαι με τον Νίκο και την Νικόλ..

«Και που κολλάει ο κύριος Θεοδωρόπουλος;» Καταφέρνω να πω ευγενικά κοιτάζοντας τον καθηγητή μου καχύποπτα.

«Γίνεται ένα πρόγραμμα το οποίο αναθέτει σε κάθε καθηγητή έναν συγκεκριμένο μαθητή για προστασία» Μου εξηγεί με γλυκιά φωνή ο πατέρας μου.

ΟΡΙΣΤΕ;; Καλέ τι λένε αυτοί;; Από πού και έως που.. Πνίγω τον θυμό μου «Άρα ο κύριος Γιάννης είναι και καλά ο σωματοφύλακας μου..» Ψιθυρίζω και κοιτάζω με μισό μάτι τον καθηγητή.

Εντάξει δεν λέω. Είμαι τυχερή. Στη σχολή κυκλοφορούν περισσότερο καθηγητές ξινοί, ανέκφραστοι, τρομαχτικοί. Ο κύριος Γιάννης είναι νέος, φιλικός και.. όμορφος.

Ώπα τι;; Είπα όμορφος;; Παρακαλώ ξεχάστε το αυτό.. ήθελα να πω με όμορφη εξωτερική εμφάνιση.

«Ακριβώς Νεφέλη» Μου λέει ο Γιάννης και χαμογελάει πλατιά. Λαμπερό χαμόγελο έχει..

«Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να μιλάμε με τους φίλους μας σωστά;; Ας πούμε εγώ και ο Νίκος..» Έχω κοκκινίσει και ευτυχώς η μαμά μου με διακόπτει.

«Ασφαλώς και όχι. Εσύ θα βλέπεις  την παρέα σου απλά θα είμαστε ήσυχοι πως μένεις μακριά από κινδύνους και ανεπιθύμητες παρέες. Θέλουμε να είμαστε ήσυχοι» Μου τονίζει η μαμά μου ενώ με κοιτάζει με αυστηρό βλέμμα.

Χαμηλώνω το κεφάλι μου. Δεν θα ήθελα ένας καθηγητής να με επιβλέπει συνεχώς. Ειδικά ένας καθηγητής που δεν αρέσει στον Νίκο. Ειδικά ένας άντρας… Αλλά και να διαμαρτυρηθώ ο μπαμπάς μου δεν αλλάξει γνώμη.

«Ρε μπαμπά… σε παρακαλώ να το ξανασκεφτείς» Τα λόγια βγαίνουν από το στόμα μου αυθόρμητα. Ωχ ωχ..

«Νεφέλη εφόσον συμφωνώ εγώ, θα συμφωνείς και εσύ. Με άκουσες νεαρή μου;; Δεν υπάρχει το τι θες εσύ! Υπάρχει το τι θέλουμε εμείς για εσένα!

Δάκρυα απειλούν τα μάτια μου αλλά όχι. Δεν θα κλάψω. Όχι μπροστά τους.. Τον  φοβάμαι τον μπαμπά μου. Είναι αυστηρός και πάντα κάνει αυτό που θέλει. Ποτέ δεν ρωτάει εμένα ή την μαμά.. Τώρα που τα λέμε.. η μαμά είναι ήρωας που αντέχει.  Τρέμω τόσο πολύ.. ευτυχώς όμως δεν το παρατηρεί.

Το τηλέφωνο του μπαμπά μου χτυπά και μας ζητάει συγγνώμη. Μπαίνει βιαστικά στο σπίτι και η μαμά τον ακολουθεί καχύποπτη. Γενικά ζηλεύει αρκετά. Βέβαια ο μπαμπάς μου είναι πιστός.

«Λοιπόν Νεφέλη.. έχεις ετοιμαστεί για το αυριανό τεστ;;» Τα λόγια του καθηγητή μου με βγάζουν από τις σκέψεις μου και τον κοιτάζω κατάματα. Το τεστ! Το ξέχασα τελείως και δεν θα μου φτάσει ο χρόνος. Καλύτερα να διαβάσω από τώρα.

«Για την ακρίβεια.. δεν πρόλαβα ακόμα. Έφτασα πριν από λίγο και..» Η φωνή μου σβήνει.  Το βλέμμα του καθηγητή μου γίνεται αυστηρό αλλά βαθιά μέσα του κρύβει ένα συναίσθημα… ευχαρίστησης λες και το απολαμβάνει.

Γιάννης Pov

Την κοιτάζω με αυστηρό βλέμμα αλλά δεν μπορώ να κρύψω την διασκέδαση που μου προσφέρει. Ντρέπεται που δεν πρόλαβε να διαβάσει.. θέλω τόσο πολύ να γελάσω αλλά όχι τώρα.

«Έλα μωρέ δεν πειράζει. Κοίταξα τους βαθμούς σου θα τα πας μία χαρά. Αρκεί βέβαια να είσαι συγκεντρωμένη . Θα βγεις σήμερα;;» Ρωτάω τυχαία μα τα μάγουλα της κοκκινίζουν περισσότερο.

«Ν.. ναι. Θα πάω σινεμά. Με την.. Νικολέτα» Αυτό ήθελα να μάθω. Σιγά μην σε χάσω εγώ από τα μάτια μου.

«Και θα διαβάσεις;;» Την πλησιάζω περισσότερο. Θέλω να την αγγίξω, να την φιλήσω.

«Εμ.. βασικά αυτό πρέπει να κάνω τώρα αλλά..» Σταματάει απότομα. Κοιτάζει την μικρή απόσταση μεταξύ μας και χαμογελάει αμήχανα «Αλλά δεν πειράζει. Μαθαίνω γρήγορα.»

Το παρατήρησε αλλά δεν το απέτρεψε. Με μπερδεύει. Με μπερδεύει τόσο πολύ γαμώτο. Ξέρει ότι είμαι καθηγητής της αλλά είναι χαλαρή μαζί μου.

«Δεν έχω καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Βέβαια μιας και θα περνάμε αρκετό χρόνο μαζί.. θα σε βοηθάω κι εγώ» Κοιτάζω επίμονα τα χείλη και τα μάτια της. Δεν μπορώ να ηρεμήσω. Γίνομαι νευρικός. Την θέλω. Την θέλω τόσο… και όταν θέλω κάτι το παίρνω. Αργά ή γρήγορα.

«Θα το κάνατε αυτό για εμένα;;» Μιλάει ενθουσιασμένα. Έχει κοκκινίσει τόσο πολύ.. «Σας ευχαριστώ» Προσθέτει βιαστικά.

«Η ευχαρίστηση είναι δική μου μικρή.» Λέω και της κλείνω το μάτι. Η έκφραση της αλλάζει. Γίνεται κάτασπρη.

Νίκος Pov

Είμαι τόσο απρόσεκτος. Πήρα το βιβλίο των μαθηματικών της Νεφέλης. Τώρα πως θα διαβάσει;;

Αρχίζω να προχωρώ ξανά προς τα πίσω. Παρατηρώ την Νεφέλη να μιλάει με τον.. καθηγητή μας.

Τα βήματα μου γίνονται γρήγορα. Σε δευτερόλεπτα είμαι πίσω του.

Ξαφνικά γυρνάει και με κοιτάζει ξαφνιασμένος. Μιλούσαν.. μιλούσαν και σίγουρα δεν ήταν για την σχολή.

«Νεφέλη σου έφερα το βιβλίο των μαθηματικών σου. Κατά λάθος το πήρα εγώ» Μιλάω στην Νεφέλη αλλά κοιτάζω αυτόν τον γελοίο. «Από ότι φαίνεται όμως είχες παρέα.» Της δίνω το βιβλίο αλλά τα μάτια μου έχουν καρφωθεί στον καθηγητή.

«Σε ευχαριστώ Νίκο αλλά μπορείς να πηγαίνεις. Βλέπεις έχω αρκετό διάβασμα. Ο κύριος Θεοδωρόπουλος είναι εδώ καθώς τον ανέθεσαν σε εμένα. Θα με προστατεύει από τα αγόρια του σχολείου» Λέει γρήγορα και με κοιτάζει επίμονα. Ξέρει πως έχω θυμώσει. Ξέρει πως ζηλεύω αλλά ζητάει από εμένα να φύγω και όχι από αυτόν. Αχ ρε Νεφέλη! Γαμώτο σου..

Ο καθηγητής χαμογελάει λες και έχει κερδίσει έπαθλο. Η απόσταση μεταξύ τους ήταν ελάχιστη και τώρα του ακουμπάει την πλάτη.

«Ναι ναι. Έχεις τόσο διάβασμα που δεν κατάλαβες ότι δεν έχεις το βιβλίο σου. Πρόσεχε μην τρελαθείς από το διάβασμα. Μις τέλεια.» Η φωνή μου είναι άκρως ειρωνική. Κάνω πίσω βήματα και την παρατηρώ.

Τα μάτια της γυαλίζουν. Προφανώς δεν της αρέσει αυτό που είπα. Ούτε σε εμένα άρεσε αλλά δεν αντέχω άλλο. Μιλάει με τον καθηγητή της!

«Εγώ την καθυστέρησα Νίκο. Τώρα θα σε παρακαλούσα να κάνεις μεταβολή και να φύγεις γιατί αύριο με το ζόρι θα γράψεις. Εκτός να σε διώξω εγώ.»  Η φωνή του ήταν τόσο σκληρή και το βλέμμα του δολοφονικό.

Δεν έχασα χρόνο. Χωρίς καν να χαιρετήσω την Νεφέλη έφυγα με νεύρα.

Νεφέλης  Pov

Θέλω τόσο πολύ να κλάψω.. Ο Νίκος είναι απαράδεκτος. Δεν έκανα κάτι. Απλώς μιλάω με τον καθηγητή μου. Αλλά αυτός και η Νικολέτα κάνουν καλό team.

Μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις ασήμαντη σε δύο λεπτά. Και πιστέψτε με.. αυτά τα δύο λεπτά δεν είναι τίποτα.

Ο Γιάννης όμως τον έδιωξε. Με προστάτευσε όπως ακριβώς είναι η δουλειά του. Ή δεν το κάνει εξαιτίας της δουλειάς του..;

Με κοιτάζει με έντονο βλέμμα. Από την μία έχει φοβερά νεύρα με τον Νίκο αλλά βλέπω το ίδιο βλέμμα με πριν.. νοιάζεται.

Το κινητό μου δονείται:
‘’Νικολέτα: Νεφέλη χίλια σορρυ δεν μπορώ να βγω.. πρέπει να διαβάσω. Θα πάω στον Νίκο  να μου τα εξηγήσει. Τα λέμε ❤❤ ‘’
Στο καλό και συ! Πάνε στον Νίκο.

Κλείνω νευρικά το κινητό μου και το τοποθετώ στην τσέπη μου.

Παρά την προσπάθεια μου ένα δάκρυ κυλά.

Με μεγάλη μου έκπληξη κοιτάζω το χέρι του Γιάννη να σκουπίζει το δάκρυ.

«Μην κλαις. Και κυρίως μην στεναχωριέσαι. Μην του δώσεις αυτό που θέλει.»

«Σας ευχαριστώ που τον διώξατε. Δεν θα έφευγε αλλιώς.» Χαμογελώ και τον κοιτάζω.

«Διώχνω γελοίους που τα βάζουν με ανυπεράσπιστα κορίτσια» Βάζει το χέρι του στον ώμο μου.

«Πρέπει να διαβάσω… θα σας δω αύριο» Καταφέρνω να πω χωρίς να τραυλίσω.

«Θα τα πούμε Νεφέλη. Καλό διάβασμα και καλή επιτυχία.» Μου χαϊδεύει τον ώμο και φεύγει.

Μπαίνω στο σπίτι και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο μου.

Ακόμη ένα μήνυμα:
‘’Νίκος: Έλα στο σινεμά. Θέλω να σου μιλήσω… ‘’
Τουλάχιστον έκανε το πρώτο βήμα..

* Τελείωσε. 1198 λέξεις 🎉🎉🎉

Αυτό το κεφάλαιο ήταν αφιερωμένο στον Γιάννη και στην Νεφέλη 😊.

Χμ.. η Νεφέλη μας έδειξε μια διαφορετική πλευρά... Της ψιλοαρεσε ο Γιάννης.

Φοβάται τον μπαμπά της.

Θύμωσε με την Νικολέτα επειδή της το ακύρωσε τελευταία στιγμή. Εσείς θυμωνετε όταν γίνεται κάτι τέτοιο;;

Ο Νίκος θέλει να μιλήσουν.. 😏

Εάν σας άρεσε πατήστε το το αστερακι 🌟 και αφήστε ένα σχόλιο 💬. 

See you soon 💋 💋 💋 💋 *