Νεφέλης Pov

Τα φώτα σβήνουν και κρατάω το χέρι του Νίκου. Το σφίγγω. Η καρδιά μου χτυπά πολύ δυνατά.

Ίσως δεν θα έπρεπε να φοβάμαι τόσο εύκολα. Αλλά απλά δεν μπορώ. Το σφίγγω το χέρι ακόμη περισσότερο. Παίρνω γρήγορες ανάσες.

«Έλα Νεφέλη μου ηρέμησε. Προφανώς θα έγινε διακοπή ρεύματος» Προσπαθεί να με καθησυχάσει αλλά και ο ίδιος τρόμαξε. Φαίνεται από τον τρόπο που μιλάει.

Ανοίγω τον φακό στο κινητό μου και πλησιάζω το παράθυρο.

Κοιτάζω έξω και παρατηρώ ένα μαύρο τζιπ που οδηγάει με μεγάλη ταχύτητα. Με τα μάτια μου ακολουθώ την διαδρομή που κάνει. Έπειτα παρατηρώ το απέναντι σπίτι. Έχει φως..

«Ν.. Νίκο.. δεν έχουμε διακοπή ρεύματος» Γυρνάω απότομα προς το μέρος του και τον βλέπω να κοιτάζει κάτω. «Μόνο εμείς δεν έχουμε ρεύμα και δεν νομίζω να έρθει γρήγορα. Ένα αμάξι ήταν έξω από το σπίτι μου και μόλις το κοίταξα έφυγε γρήγορα.

«Νεφέλη έχεις μεγάλη φαντασία» Γελάει και πάει προς την αποθήκη. «Εγώ θα πάω να βρω φακούς. Οι απέναντι ίσως να έχουν επειδή έχουν γεννήτρια»

«Δεν είναι μαγαζί για να έχουν!»Λέω νευρικά «Μην με αφήνεις μόνη φοβάμαι..» Κοιτάζω κάτω και αμέσως με αγκαλιάζει.

«Πήγαινε στο δωμάτιο σου και έρχομαι σε λίγα λεπτά. Ναι;;» Μου χαϊδεύει τα μαλλιά αλλά αρνούμαι και να μιλήσω και να κουνηθώ. Δεν θέλω να τον αφήσω μόνο. Ίσως είναι κάτι επικίνδυνο.

«Νεφέλη μου δεν παίζουμε σε θρίλερ» Λέει και με γαργαλάει. Έχει δίκαιο εντάξει το παραδέχομαι αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

«Καλά καλά.. θα πάω στο δωμάτιο μου αλλά θα μετρήσω πέντε λεπτά. Και εάν δεν έρθεις θα καλέσω την αστυνομία.» Μου αρπάζει το κινητό κάπως απότομα.. τι έπαθε;

«Νεφέλη μην κάνεις σαν μωρό. Θα κάηκε η ασφάλεια. Τώρα γρήγορα στο δωμάτιο σου. Τώρα.. άντε κούκλα μου και θα έρθω και εγώ ναι;» Ξεκίνησε να μιλάει άγρια και απότομα αλλά μαλάκωσε την φωνή του.

Πηγαίνω στο δωμάτιο μου με ευκολία καθώς έχω μάθει το σπίτι απ έξω. Δεν είναι και δύσκολο.

Κλείνω την πόρτα και ξαπλώνω.. όμως έχω τρομερό άγχος.

Καλύτερα να βλέπω έξω. Τι όμορφο φεγγάρι.. και αυτός ο μαύρος ουρανός να δημιουργεί αντίθεση. Νιώθω ότι κάποιος με κοιτάζει επίμονα. Κοιτάζω προς την αυλή και βλέπω μία σκιά.. μπα.. η ιδέα μου θα είναι.

Νίκος Pov

Μπαίνω στην αποθήκη και κατεβαίνω τις σκάλες. Έχει τόση σκόνη.. την σιχαίνομαι. Βασικά θα έπρεπε να την καθαρίσουν. Θα ήταν ωραίο μέρος για δωμάτιο.

Τελευταίο σκαλί. Ελπίζω ο κύριος Βασίλης να έχει τακτοποιήσει τους φακούς σε ένα μέρος αλλιώς θα αργήσω πολύ.

Η Νεφέλη είναι υπερβολική. Βλέπει τόσες ταινίες, διαβάζει θρίλερ και μετά νομίζει πως η ζωή της είναι έτσι. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που με εκνευρίζει πάνω της. Δεν γίνεται να νιώθει ανασφάλεια όλη την ώρα.

Πρέπει να γίνει δυνατή. Είναι ήδη αλλά εντάξει. Βρίσκω μια κούτα που γράφει ‘’διακοπή ρεύματος’’. Λογικά αυτή είναι.. και ναι. Τέσσερις φακοί. Ελπίζω να δουλεύουν.

Θα πάρω και μπαταρίες για σιγουριά. Άντε τώρα να βρεις μπαταρίες. Αυτό είναι το πιο δύσκολο..

Νεφέλης Pov

Περιμένω τον Νίκο εδώ και είκοσι λεπτά και δεν έρχεται. Μήπως έπαθε κάτι;; Ανησυχώ τόσο πολύ. Ποτέ δεν μου άρεσε η νύχτα ή το σκοτάδι. Είναι τόσο τρομαχτικά.

Εάν πάω να δω θα με μαλώσει και μετά θα θυμώσω και η βραδιά θα καταστραφεί. Εάν δεν πάω θα πεθάνω από την αγωνία.. οπότε θα πάω μέχρι την πόρτα.

Λες να  έπαθε κάτι από την σκόνη;; Μπα.. δεν νομίζω.. έχω βέβαια καιρό να το καθαρίσω και θα είναι βρώμικο. Τι να κάνω όμως που κανείς δεν πατάει εκεί.

Σηκώνομαι αποφασισμένη μα πριν κάνω καν ένα βήμα νιώθω δυνατό αέρα. Γυρνάω το σώμα μου προς το παράθυρο το οποίο είναι ανοιχτό. Μα πώς.. αφού είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρη ότι το έκλεισα πριν. Βασικά δεν το άνοιξα καν..

Κάνω αργά βήματα προς αυτό και βλέπω ένα σημείωμα πάνω του ‘’Καλύτερα να μην βγεις από το δωμάτιο σήμερα το βράδυ’’  Τα γράμματα είναι τυποποιημένα και το χαρτί είναι λερωμένο με κάτι κόκκινο..  Ελπίζω όχι αίμα.. όχι αίμα!

Αλλά θα βγω. Πρέπει να πάω στον Νίκο. Γαμώτο δεν έπρεπε να πάει μόνος του. Κάνω ένα βήμα και ακούγεται ο ήχος του κλειδιού.

Γαμώτο κάποιος με κλείδωσε. Τρέχω στην πόρτα και προσπαθώ να την ανοίξω μάταια. Το παράθυρο.. θα τσιρίξω.
Πριν προλάβω καν να κουνηθώ το παράθυρο κλείνει και το σημείωμα πέφτει στο χαλί.

Τσιρίζω.. τσιρίζω δυνατά.

Νίκος Pov

Βρίσκω τις μπαταρίες μετά από λίγη ώρα. Η Νεφέλη σίγουρα θα ανησυχεί αλλά σιγά μην έρθει.. θα νομίζει πως θα καταστρέψει την βραδιά. Η μικρή μου.. είναι τόσο γλυκιά όταν θέλει.

Ακούω μια δυνατή φωνή. Η Νεφέλη.. τσιρίζει. Τσιρίζει δυνατά. Τι στο καλό..

Ανάβω έναν φακό και προχωράω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Πατάω στο πρώτο σκαλί και μία φιγούρα εμφανίζεται στην αρχή της πόρτας. Κρατάει ένα μαχαίρι.. στάζει αίμα.. αποκλείεται να ήταν της Νεφέλης.. όχι.. όχι..

Κάνω πίσω βήματα μέχρι που ακουμπάω σε μία κούτα. Γαμώτο.. η φιγούρα κλείνει την πόρτα και με κλειδώνει μέσα.

Τι μαλάκας που είμαι. Έπρεπε να επιτεθώ. Έπρεπε να τον χτυπήσω..

Αλλά δεν μπόρεσα. Φοβήθηκα τόσο πολύ. Αυτό το αίμα ή για να είμαι ακριβής γιατί δεν είδα και χρώμα.. απλά τι θα μπορούσε να έχει ένα μαχαίρι;; Χυμό;;

Έπρεπε να ακούσω την Νεφέλη. Δεν είναι παράξενο που το απέναντι να έχει ρεύμα και εμείς όχι.. να είναι ένα αμάξι το οποίο τρέχει γρήγορα μόλις το βλέπει η Νεφέλη. Με παρακαλούσε να μείνει μαζί μου και εγώ ο μαλάκας δεν την άφησα. Την κορόιδεψα.

Είμαι ο χειρότερος. Και δεν έχω τίποτα μαζί μου για να την σώσω.
Μα πρέπει να σκεφτώ. Έλα Νίκο.. είσαι έξυπνος.. σκέψου κάτι.. Η Νικολέτα. Να την πάρω
τηλέφωνο.

Ανοίγω το κινητό της Νεφέλης και βρίσκω τον αριθμό της Νικολέτας. Επάνω βρίσκεται το δικό μου.. ‘’Νίκος μου ’’ Τι όμορφη και γλυκιά που είναι.. και εμένα μου λέει πως με έχει σκέτο Νίκος.

Πατάω τον αριθμό της Νικολέτας και περιμένω να το σηκώσει.

Παίρνω πολλές φορές αλλά τίποτα. Δεν απαντά. Γαμώτο εάν πάθει κάτι θα πεθάνω. Θα πεθάνω..

Έπρεπε να είμαι μαζί της να την κρατάω.. να μην φοβάται να σταθεί.

Γιάννης Pov

Τον κλείδωσα μέσα.. τώρα η Νεφέλη είναι όλη δική μου αλλά.. δεν πρέπει να με καταλάβει. Γι αυτό φοράω μάσκα. Την διάλεξε η πωλήτρια οπότε πιστεύω να είναι και τρομαχτική και σέξι. Θα την κάνω δική μου σήμερα.

Ανοίγω την πόρτα της και την βλέπω να είναι κουλουριασμένη στο πάτωμα κοντά στο παράθυρο. Κλαίει.. σίγουρα κλαίει σιγανά. Με αργές κινήσεις σηκώνει το κεφάλι της και με κοιτάζει. Είναι κάτασπρη.

Φοβάται.
Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα και περισσότερα δάκρυα βγαίνουν. Όχι μωρό μου.. μην κλαις ο Γιάννης σου είναι εδώ.

Είναι εδώ και θα σε κάνει δική του. Δεν θα σε αφήσει να φύγεις. Δεν θα αφήσει κανέναν να σας τα χαλάσει.

Επίτηδες έφυγαν οι γονείς σου.. δεν τους ήθελα μες τα πόδια μου. Πήγαν στα πεθερικά γιατί η γιαγιά σου τρόμαξε.. πήγαν γιατί είδε σπασμένο παράθυρο και γιατί ήρθε μια καινούργια απόφαση. Αχ πόσο αθώα είσαι Νεφέλη. Το μόνο που μου τα χάλασε είναι ο Νίκος. Έπρεπε να φύγει. Έπρεπε να πάει σπίτι του αλλά δεν πειράζει μια χαρά θα είναι και στην αποθήκη κλειδωμένος.

Προσπαθεί να σηκωθεί αλλά τρέμει από τον φόβο της. Κάνει πίσω βήματα μέχρι που κολλάει στον τοίχο. Το χέρι της αγγίζει το σημείωμα. Το σημείωμα που της άφησα. Υπέροχο δεν είναι Νεφέλη;; Δεν σου αρέσει;; Τι κρίμα.. το έφτιαξα με τόση αγάπη μόνο για σένα.

Μόλις το καταλαβαίνει πάει πιο εκεί και τότε με κοιτάζει. Με κοιτάζει τόσο φοβισμένη.  Κάνω βήματα προς το μέρος της.

Κλείνει σφιχτά τα μάτια της και καλύπτει το πρόσωπο της με τα χέρια της.

Μην φοβάσαι αγάπη μου. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Αφήνω το μαχαίρι δίπλα της και το κοιτάζει σοκαρισμένη.

«Έχει αίμα.. έχει αίμα» Λέει με τρεμουλιαστή φωνή και το ακουμπάει. «Ποιον;; Τον Νίκο;;» Δάκρυα τρέχουν από ματάκια της. Όχι, δυστυχώς όχι. Δεν ήθελα να τελειώσει τόσο γρήγορα η σχέση σας. Είδες πάλι για σένα το κάνω, για κανέναν άλλο. Μόνο για σένα.

Της νεύω αρνητικά και τότε παίρνει μια βαθιά ανάσα. Όμως αρχίζει πάλι να δακρύζει.

«Τους γονείς μου;; Πες μου όχι.. σε παρακαλώ..» Σφίγγει το μαχαίρι στην παλάμη της.

Πάλι νεύω αρνητικά. Δείχνει σκεπτική.. τι μικρό και αθώο κορίτσι που είναι..  δεν σκέφτεται καθόλου..

«Δεν ξέρω. Μόνο σε παρακαλώ μην με πειράξεις. Σε παρακαλώ.. φοβάμαι..  μην με αγγίξεις» Σηκώνεται απότομα και φαίνεται ζαλισμένη. Την λυπάμαι. Δεν θα την αγγίξω αλλά δεν το ξέρει. Και δεν θα το μάθει.  

Στεκόμαστε σε απόσταση αναπνοής.. την θέλω τόσο πολύ.. είναι δική μου. Σηκώνει το χέρι της και με χαστουκίζει σε δευτερόλεπτα.

Πιάνω το χέρι της και το γυρίζω αργά. Φωνάζει. Πονάει λογικά.

Εξαιτίας σου Νεφέλη.. εάν ήσουν πιο ήρεμη θα περνούσες ένα όμορφο βράδυ.

«Με πονάς. Πονάω πάρα πολύ σταμάτα σε παρακαλώ..»Προσπαθεί να πάρει το χέρι της.

Την αφήνω απότομα με αποτέλεσμα να κολλήσει στον τοίχο. Πλησιάζω και εγώ. Τα χείλη μου ακουμπούν στα δικά της. Δεν ανταποδίδει στο φιλί..! Μην με εξοργίζεις Νεφέλη. Πιέζω πιο πολύ τα χείλη μου στα δικά της. Αν και προσπαθεί να το αποφύγει με φιλάει.

Την αφήνω και πάω ένα βήμα πίσω. Αρπάζω το μαχαίρι και το στρέφω σε μία φωτογραφία.
«Νικολέτα!» Βγάζει μια δυνατή κραυγή. Η φωνή της ακούγεται σοκαρισμένη, γεμάτη πόνο.

Αυτόματα της κλείνω το στόμα με το χέρι μου. Το μαχαίρι σχίζει το μάγουλο της. Όχι βαθιά αλλά αρκετά ώστε να βγει αίμα.

Δακρύζει ασταμάτητα. Με κοιτάει με μίσος. Αυτό δεν το ανέχομαι μικρή μου. Τρέμει από φόβο.

Ίσως να μην ήταν το καλύτερο σχέδιο αλλά έπιασε. Την φίλησα.. και το αποδέχτηκε έστω και με φόβο.

Νιώθω πως θέλει να μιλήσει. Όχι να φωνάξει, ούτε να με χτυπήσει.. απλά να μιλήσει. Παίρνω το χέρι μου και βάζω το μαχαίρι στην τσέπη μου.

«Την σκότωσες;; Δεν γίνεται να το έκανες αυτό. Γι-Γιατί άλλωστε;; Είναι απλά μία.. έφηβη. Σε-Σε παρακαλώ πες ότι δεν το έκανες..» Η ανάσα της είναι κοφτή. Η φωνή της πίσω από τον φόβο κρύβει θυμό.. απογοήτευση.

Δεν θα σου πω Νεφέλη.. θα σε κάνω να με παρακαλέσεις μωρό μου. Χαμογελάω ειρωνικά, χωρίς συναίσθημα. Βάζω το χέρι μου στον λαιμό της και την χαϊδεύω απαλά.

«Και εάν το έκανα τι;;» Φυσικά έχω αλλάξει τον τόνο και την χροιά της φωνής μου. Είναι βαριά, άγρια.

«Γιατί;» Αλλάζει την συζήτηση και προσπαθεί να ακουστεί ψύχραιμη. Δεν είναι όμως. Ποτέ δεν ήταν.

«Γιατί όχι; Δεν λυπάμαι κοριτσάκια σαν εσένα. Καλύτερα να ανησυχείς για τον εαυτό σου μικρή» Ξεροκαταπίνει. Γελάω δυνατά. Κλείνει τα μάτια σαν να προσπαθεί να το ξεχάσει όλα.

«Ο μπαμπάς μου θα σε στείλει φυλακή! Εκεί που ανήκεις κάθαρμα!»Μου φωνάζει και την σπρώχνω προς τα κάτω. Το κεφάλι της χτυπά στο ξύλο του κρεβατιού και εκείνη κλείνει τα μάτια.

Δεν θα πάθει κάτι. Αυτό είναι σίγουρο. Λογικά.. νομίζω..

Γονατίζω δίπλα της και της χαϊδεύω τα μαλλιά. Ακόμα και έτσι θα ήθελα να την φιλήσω αλλά θέλω να νιώσει κάθε τι που θα της κάνω. Και εάν προσπαθήσει να το αποφύγει ξέρω και άλλους τρόπους. Δεν είναι η πρώτη και σίγουρα όχι η τελευταία που με μισεί. Αλλά θα είναι η πρώτη που θα με αγαπήσει.

Θα αγαπήσει είτε αυτόν είτε τον άλλον μου εαυτό. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος απλά.. ίσως είμαι πιο σέξι σαν καθηγητής.

Ανοίγει τα μάτια της.. Με κοιτάει ήρεμα.. μα γιατί;; Έχω κάτι;;

«Μείνε μακριά της μαλάκα!» Ακούγεται η πιο εκνευριστική φωνή του κόσμου! Αυτός ο νεαρός έπρεπε να τον είχα σκοτώσει όταν μπορούσα.

«Τι θα μου κ..» Μου ψεκάζει με σπρέι στα μάτια. Τσούζει γαμώτο.. όλα τα βλέπω θολά.

«Αυτό για εμένα και αυτό για την Νεφέλη..» Λέει και καταλαβαίνω ότι θα με χτυπήσει. Αποφεύγω το χτύπημα του και τρέχω στις σκάλες. Πίσω μου ακούγονται βήματα αλλά σταματάνε απότομα.

Ανοίγω την πόρτα και χάνομαι στο σκοτάδι.

Νίκος Pov

Τρέχω στην Νεφέλη και την αγκαλιάζω.

«Είσαι καλά;; Σε πείραξε;» Η φωνή μου κρύβει αγωνία.. σε παρακαλώ Θεέ μου να μην την πείραξε. Βλέπω το αίμα από το μάγουλο της και το αγγίζω απαλά.

Τραβάει το χέρι μου και με κοιτάζει. «Η Νικολέτα..» Λέει και δάκρυα γεμίζουν τα μάτια της.

Ξεσπάει σε δυνατά κλάματα και με σφίγγει στην αγκαλιά της.

Καταλαβαίνω αμέσως τι θέλει να πει. Την πείραξε το κτήνος.. δεν έχω δύναμη να κουνηθώ ή να της πω πως όλα θα πάνε καλά. Δεν θα πάνε άλλωστε. Ποτέ.. ποτέ ξανά.
Το κινητό της δονείται. Έχει μήνυμα:

~Θα γυρίσω για σένα.
Το διαβάζω δυνατά και την κοιτάζω.

«Δεν θα σε αφήσω. Δεν θα πειράξει ούτε μία τρίχα σου Νεφέλη μου. Ούτε μία τρίχα σου»

Την καθησυχάζω αλλά δεν με πιστεύει. Φαίνεται στα μάτια της.

* Τέλος κεφαλαίου.. ήταν μεγάλο μεγάλο δεν μπορείτε να πείτε..

Καταρχήν χρόνια πολλά στις Μαριες, στους Μαριους, τις Παναγιωτες.

Δεν είχα σκοπό να έρθει ο Νίκος αλλά το μετάνιωσα. 😈😈😈

Ελπίζω να σας άρεσε.

Αφήστε ένα αστερακι 🌟 και ένα σχόλιο 💬.

See you soon 💋 💋 💋